หย่ากันเถอะคุณสามี นิยาย บท 13

โศภิตารู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

แทนไทยเป็นคนมีความสามารถ ครอบครัวฟากฟ้าเองก็เป็นครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ทำไมจารุณีจึงมักทำตัวเหมือนตาสีตาสาแบบนี้

โศภิตากระตุกมุมปาก “ได้โปรดทำความเข้าใจเรื่องหนึ่งก่อนว่า ฉันและลูกชายของคุณหย่ากันแล้ว และฉันไม่เคยเอาเงินจากครอบครัวของมาคุณเลยแม้แต่บาทเดียว”

“ตอแหล!” จารุณีไม่เชื่อ และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไป “ถ้าแกไม่ได้ได้เงินมาจากลูกชายฉัน แล้วแกไปเอาเงินมาจากไหนถึงมาที่แบบนี้ได้ ฉันจะบอกอะไรให้นะ โศภิตา รัตนธร ต่อให้แกจะคุกเข่าลงและขอโทษฉันตอนนี้ ฉันก็จะไม่ยอมยกโทษให้คนอย่างแก!”

คุกเข่าและขอโทษงั้นเหรอ

โศภิตาเกือบจะหัวเราะเพราะความโกรธ

ช่างเป็นคนขี้มโมจริง ๆ เธอเคยปกติบ้างไหม

โศภิตารู้สึกว่าคนอย่างจารุณีไม่คู่ควรกับเวลาของเธอเลยสักนิด เธอจึงต้องการหันหลังกลับและจากไป

แต่จารุณีที่กำลังก่อเรื่องจะยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ ได้อย่างไร

“ดูแกสิ พยายามจะหนีสินะ!” จารุณีเอื้อมมือไปจับผมที่ด้านหลังของโศภิตา

ฌานที่เตรียมตัวรอมานานแล้ว เขาผลักจารุณีออกไปและยืนบังโศภิตาไว้

ขณะที่ทำแบบนั้น ฌานใช้แรงเพียงเล็กน้อยทำให้จารุณีเสียการทรงตัว เธอล้มลงบนพื้นอย่างแรง “โอ๊ย!”

จารุณีเงยหน้าขึ้นสบกับสายตารังเกียจของฌาน เธอนั่งอยู่บนพื้นและร้องว่า “ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ฉันมันก็แค่หญิงแก่ ๆ ที่โดนไอ้สารเลวทุบตี! ฉันไม่ต้องการจะมีชีวิตอยู่แล้ว!”

ผู้คนเริ่มเข้ามายืนมุงดูอยู่รอบ ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นไม่นานผู้จัดการทั่วไปก็มาถึงเช่นกัน

เห็นแบบนั้น จารุณีจึงรีบชี้ไปที่ฌานและฟ้องผู้จัดการทั่วไป “ไอ้เลวนี่แหละที่ทำร้ายฉัน โอ๊ย เอวฉัน... เจ็บมาก...”

ยังไงซะจารุณีก็ถือเป็นลูกค้าวีไอพี เธอใช้เงินช้อปปิ้งไปเป็นจำนวนค่อนข้างมากกับที่นี่ ดังนั้นจักริน ผู้จัดการทั่วไปของที่นี่จึงต้องการที่จะช่วยเหลือเธอเป็นธรรมดา

จักรินเหลือบมองโศภิตาและคนที่เหลือด้วยสีหน้าจริงจัง และเมื่อเขาเห็นคราม เขาก็ตกตะลึง

“เจ้าน—”

เกือบจะทันที ครามขัดจังหวะเขา “ผู้หญิงคนนี้โกหก ถ้าคุณไม่เชื่อผม ก็ลองไปดูที่กล้องวงจรปิดสิ”

ยังไงซะจักรินก็เคยพบผ่านเหตุการณ์มามากมาย เขาจึงเข้าใจสิ่งที่ครามพยายามจะสื่อได้อย่างง่ายดาย เขาแทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนในทันที เขาพยักหน้าและพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “ครับ ๆ ผมจะไปดูเทปตอนนี้เลย”