รษิกาไม่รู้เลยว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้างที่โรงเรียนอนุบาลแห่งนั้น หลังจากออกมาจากโรงเรียน เธอก็ตรงไปยังสถาบันวิจัยที่ก่อตั้งขึ้นในประเทศนี้โดยศาสตราจารย์ของเธอ นาทีที่เธอก้าวเข้าไปในตัวอาคาร เธอก็เห็นชายผู้ทรงเสน่ห์ในชุดสูทกำลังเดินเข้ามาหา “ยินดีต้อนรับกลับมาครับ คุณรษิกา ผมตื่นเต้นมากเลยที่จะได้ร่วมงานกับคุณอีกครั้ง” คมสัน กฤษณวรรณยืนอยู่ตรงหน้าเธอและยื่นมือออกมาทักทาย รษิกาพยักหน้าก่อนจะจับมือกับเขา จากนั้นก็รีบชักมือกลับ ก่อนหน้านี้ คมสันอยู่ในต่างประเทศ เขาเป็นคนในทีมของหาญชัยด้วยเช่นกัน และมีส่วนร่วมในการวิจัยและพัฒนาอยู่หลายประเภท ในช่วงระยะเวลานั้น คมสันเป็นผู้ช่วยของเธอ เพราะถึงอย่างไร เขาก็เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง อีกทั้งความสามารถของเขานั้นก็ยังได้รับการยอมรับจากรษิกาและหาญชัยด้วย แม้ว่าท่าทีของรษิกาจะไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรมากนัก แต่คมสันก็ไม่ได้ใส่ใจ เขายิ้มและเสนอตัวออกไปว่า “มาสิ ผมจะพาคุณไปที่ห้องทำงาน” เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังและนำทางไป ก่อนจะแนะนำโครงสร้างของสถาบันวิจัย และบุคลากรที่สำคัญๆ ไปด้วยระหว่างทาง ขณะที่มาถึงห้องทำงาน คมสันยิ้มให้รษิกาก่อนจะพูดว่า “ผมเจาะจงสั่งให้คนมาตกแต่งห้องนี้ให้เลยนะครับ โดยผมอิงจากความชอบของคุณเมื่อก่อนนี้ ส่วนห้องทำงานของลลิตาอยู่ข้างนอกนั่นครับ” รษิกาสำรวจดูพื้นที่และพยักหน้าตอบด้วยความพึงพอใจ “คุณรอบคอบมากเลย ขอบคุณนะคะ” คมสันตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แม้กระทั่งเสียงของเขาก็ฟังดูอบอุ่น “มันไม่ได้มากมายอะไรเลยครับ คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมขนาดนี้ก็ได้” ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็ไม่อาจปกปิดความชอบพอที่มีต่อเธอซึ่งมันไหลล้นออกมาจากแววตาทั้งคู่ของเขาเอาไว้ได้เลย แม้จะรู้ว่าเธอมีลูกถึงสองคนแล้วก็ตาม แต่ความรักใคร่ชอบพอที่มีต่อเธอนั้นกลับไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปเลย ไม่ว่าจะอย่างไร รษิกาก็เป็นผู้หญิงที่เก่งรอบด้าน อันที่จริง ความสามารถของเธอนั้นก็ยอดเยี่ยมมากพอจะปกปิดข้อบกพร่องของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ทว่า รษิกาไม่ทันได้สังเกตสายตาที่เขาส่งมาให้เธอเลย หลังจากกวาดตาดูห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว เธอก็พูดกับคมสันว่า “ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจากเรียนรู้วิธีการดำเนินงานของสถาบันวิจัย คุณช่วยพาฉันไปดูรอบๆ หน่อยได้ไหมคะ?” คมสันยังคงยิ้มกว้าง “โอเค” รษิกาพยักหน้าน้อยๆ และทำท่าเชื้อเชิญให้เขานำทางไป เมื่อคมสันกลับมายืนตรงหน้าเธอ ยิ้มของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นขมขื่น จริงอยู่ที่คมสันชอบรษิกา แต่น่าเศร้าที่เธอไม่เคยมองเขาเป็นมากกว่าผู้ใต้บังคับบัญชาเลย นี่มันช่าง… น่าหงุดหงิด! ไม่นานนัก ทั้งสองก็ออกไปจากห้องทำงานและตรงไปยังพื้นที่หลักของสถาบันวิจัย พวกเขามาถึงส่วนงานห้องทดลอง และเห็นนักวิจัยหลายคนสวมเสื้อโค้ทและหน้ากากสำหรับห้องปฏิบัติการ โดยแต่ละคนก็กำลังยุ่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตนเอง รษิกาไม่อยากเข้าไปรบกวนพวกเขา ดังนั้นเธอจึงขอให้คมสันอธิบายโครงการทั้งหมดและขั้นตอนต่างๆ โดยสังเขป ในช่วงบ่าย รษิกาก็เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดในสถาบันวิจัยเรียบร้อยแล้ว ในขณะเดียวกัน เธอก็พบปัญหาที่สำคัญอีกด้วย ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาไปยังส่วนงานห้องทดลอง ที่นั่นมีพื้นที่ทำงานจัดเตรียมไว้ แต่ยังไม่ได้มีการทำงานใดๆ เกิดขึ้นในบริเวณนั้น รษิกาถามเรื่องนี้กับนักวิจัย และได้รับเพียงคำตอบว่ายาที่จำเป็นต้องใช้นั้นหมดแล้ว และพวกเขากำลังรอให้ทางสถาบันวิจัยแจกจ่ายยาเหล่านั้นมาให้อยู่ ในหลายพื้นที่ต่างประสบกับสถานการณ์เดียวกัน เนื่องจากความล่าช้าให้การแจกจ่ายยา งานวิจัยหลายโครงการไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุดไว้ก่อนชั่วคราว ซึ่งทำให้ต้องเสียต้นทุนและเวลาเพิ่มมากขึ้นในหลายโครงการ และมันค่อยๆ นำไปสู่ความสูญเสียครั้งใหญ่ของสถาบันวิจัย เมื่อก้าวออกมาจากพื้นที่ส่วนงานทดลอง รษิกาก็ขมวดคิ้วและหันไปมองคมสันอย่างเคร่งเครียด “การแจกจ่ายยาที่ล่าช้าทำให้งานวิจัยหลายอย่างต้องหยุดชะงัก มันเกิดอะไรขึ้นกันเหรอ? คุณหาทางแก้ปัญหาได้บ้างไหม?”