ไม่มีคำไหนที่จะอธิบายความเจ็บปวดที่มือและความคับแค้นที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในใจของไอรดาได้เลยหลังจากที่เธอล้ม เธอบีบนวดมือเล็กๆ ของเธอตามสัญชาตญาณจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา สักพักหนึ่ง เธอก็สูดน้ำมูกและลุกขึ้นยืน จากนั้นเธอก็เอาสมุดออกมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะและเริ่มเขียนบางอย่างลงไป เด็กคนอื่นๆ ไม่ได้แปลกใจกับการกระทำนั้น เนื่องจากไอรดาเป็นใบ้ เธอจึงมักจะสื่อสารกับคนอื่นด้วยการเขียนใส่สมุดแทน แต่ทว่า มันก็ไม่บ่อยมากนักเพราะไม่ค่อยมีใครเล่นกับเธอ ครู่ต่อมา เธอก็หันสมุดไปหาแทมมี่หลังจากเขียนเสร็จแล้ว แทมมี่เอามือเท้าสะเอวไว้ ขณะที่ตะคอกคำว่า “ขอโทษ” ที่เขียนอยู่ในสมุดและถามอย่างประชดประชันขึ้นมาว่า “นี่เธอมีหน้ามาขอให้ฉันขอโทษได้ยังไง? ไอรดา เธออยากโดนผลักเองนี่!” สิ้นคำนั้น เธอก็พุ่งเข้าไปหาไอรดาด้วยคิดว่าตัวเองเก่งกว่า จากนั้นก็ยื่นมือออกไปหวังว่าจะผลักเด็กหญิงที่น่าสงสารอีกครั้งหนึ่ง ที่ผ่านมาแทมมี่ไม่เคยโจมตีไอรดาซ้ำสองครั้ง ไอรดายืนนิ่งอยู่กับที่ เธอไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ในขณะนั้น อชิกับเบนนี่ก็คอยจับตาดูพวกเธออยู่ตลอด ไม่มีใครรู้ว่าแทมมี่เพิ่งจะผลักไอรดาอย่างแรงจนล้มลงเมื่อครู่นี้ อชิกับเบนนี่เองก็เพิ่งสังเกตเห็นแค่ตอนที่ไอรดาล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว ตอนนี้แทมมี่กำลังจะเข้าไปผลักไอรดาอีกที พวกเขาจึงห้ามตัวเองไว้ไม่ได้อีกต่อไป “พอได้แล้ว! เธอกล้ารังแกคนอื่นได้ไง!” อชิเข้าไปยืนขวางทางไว้อย่างรวดเร็ว และจ้องแทมมี่ด้วยแววตาที่เคร่งขรึม แทมมี่ตกตะลึงกับการที่อชิปรากฏตัวต่อหน้าไอรดาอย่างทันทีทันใด อชิพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แม่เธอไม่ได้สอนเหรอว่าให้ขอโทษเมื่อทำผิด? เธอผลักเพื่อนล้ม เธอก็ต้องขอโทษสิ!” เด็กชายไม่พอใจกับการคุกคามของแทมมี่ และเขาส่งรัศมีอันสง่างามออกมาอย่างน่าประหลาดใจ แทมมี่ที่ดูหวาดกลัวกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความหวาดหวั่น โดยหวังว่าเด็กคนอื่นๆ จะเข้ามาช่วยเธอ ครู่ต่อมา เมื่อไม่มีใครก้าวออกมาช่วย เธอจึงทำได้เพียงตอบโต้อย่างรู้สึกผิด “ฉัน… ฉัน...” แต่ทว่า เธอกลับไม่รู้จะแก้ตัวออกมาอย่างไรดี เมื่อเห็นแทมมี่หน้าแดงก่ำ เบนนี่ก็เดินเข้าไปหาเธอด้วยท่าทีอ่อนข้อ “เธอไม่ควรทำร้ายคนอื่นตามอำเภอใจนะ มันเป็นพฤติกรรมที่แย่มากๆ! เราไม่ควรทะเลาะกันเอง ขอโทษเธอเถอะ โอเคไหม?” น้ำเสียงของเบนนี่ไม่ได้ทรงอำนาจเท่ากับอชิ แต่มันก็แฝงไปด้วยความจริงจังอย่างปฏิเสธไม่ได้ ขณะที่น้ำตากำลังจะไหลออกมา แทมมี่หันไปมองเขาด้วยความอับอาย เมื่อเห็นอย่างนั้น เบนนี่ก็กะพริบตาสองสามครั้งและยอมผ่อนปรนให้ “อย่าร้องไห้เลย พอร้องไห้แล้วหน้าตาน่าเกลียดนะ เด็กนิสัยเสียก็หน้าตาน่าเกลียดเหมือนกัน นับประสาอะไรกับเด็กนิสัยเสียที่ชอบรังแกคนอื่นล่ะ ถ้าเธอไม่อยากเป็นแบบนั้น ก็ขอโทษเพื่อนอย่างจริงใจเถอะ เธอจะกลายเป็นเด็กดีเลยถ้าเกิดว่าเพื่อนให้อภัยเธอนะ!” แทมมี่สูดน้ำมูกเสียงดัง เธอพยายามตั้งสติไม่ให้ร้องไห้ออกมา ไม่มีทางหรอก! ฉันไม่อยากเป็นเด็กหญิงหน้าตาน่าเกลียด! แต่เด็กนิสัยเสียมักจะน่าเกลียดนี่นา… หลังจากลังเลอยู่นาน เธอก็ตะคอกคำว่าขอโทษใส่ไอรดา “ขอโทษ ฉันไม่น่าผลักเธอเมื่อกี้นี้ ยกโทษให้ฉันได้ไหม?” ไอรดาจ้องหน้าแทมมี่อยู่พักหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ เบนนี่ยิ้มกว้าง “นั่นแหละ! เราเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน ก็ควรจะเข้ากันให้ได้สิ!” แทมมี่พยักหน้ากระอักกระอ่วนที่เห็นว่าไอรดายินดีจะยกโทษให้เธอ เด็กคนอื่นก็รู้สึกเหมือนกันกับเบนนี่เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้น และในขณะนั้น อชิก็หันมามองไอรดา “เธอเป็นอะไรไหม? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ไอรดาซ่อนมือที่บาดเจ็บเอาไว้ด้านหลัง เธอเชิดหน้าขึ้นแล้วส่ายหัวปฏิเสธ เวลาต่อมา เบนนี่ก็โน้มตัวเข้ามาหาและจ้องเธอด้วยความสงสัย “ฉันเห็นมือเธอไปกระแทกกับโต๊ะเมื่อกี้นี้ มันจะไม่เจ็บเลยได้ไง? มาให้ฉันดูหน่อยสิ!” เขาคว้ามือที่บาดเจ็บของไอรดามาโดยไม่รอช้า ไอรดาหดตัวหนีและพยายามจะดึงมือเธอออกจากมือเขา แต่กระนั้น รอยแดงเล็กๆ ที่หลังมือเธอก็มองเห็นได้อย่างเด่นชัดเพราะผิวเนียนละเอียดของเธอขับรอยสีแดงนั้นขึ้นมา เมื่อเห็นรอยแดงนั้นแล้ว อชิก็ถามเธออีกครั้งหนึ่ง “เธอไม่เจ็บเลยจริงเหรอ?” ไอรดาส่ายหน้าด้วยความจริงจัง แต่ทว่าดวงตาเธอกลับแดงก่ำ อชิและเบนนี่ขมวดคิ้วพร้อมๆ กัน ผิวเธอมีรอยแดงเป็นปื้น! มันจะไม่เจ็บได้ยังไง? นี่รอยนั้นก็เริ่มจะบวมขึ้นมาแล้ว เดี๋ยวอีกสักพักมันต้องเป็นรอยช้ำแน่เลย! “เราจะพาเธอไปหาคุณครู จะได้ให้คุณพยาบาลตรวจดูหน่อย” อชิพูดด้วยความมุ่งมั่น ไอรดาอยากดึงมือของเธอออกไป แต่เบนนี่จับเอาไว้แน่น เขาลากเธอเดินตามหลังอชิตรงไปยังห้องพักครู เมื่อเห็นรอยช้ำที่มือของไอรดา คุณครูของพวกเขาก็รีบถามว่าเรื่องราวมันเป็นอย่างไรก่อนจะพาพวกเขาไปยังห้องพยาบาลของโรงเรียน อาการบาดเจ็บของไอรดาไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากนัก แต่พยาบาลของโรงเรียนไม่กล้าทำอะไรชักช้า เธอรีบพ่นยาลงบนแผลของไอรดาก่อนจะนวดเบาๆ อยู่พักหนึ่งอย่างอ่อนโยน เมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย เธอก็มองเด็กชายทั้งสองที่รออยู่ข้างๆ เธอประทับใจในความดูดีของเด็กทั้งสองมากและถามคุณครูว่า “เด็กชายสองคนนี้มาใหม่เหรอคะ? ฉันไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อนเลย ดูสิน่ารักน่าชังจริงเชียว! พนันได้เลยว่าโตไปนะมีสาวมาตกหลุมรักหัวปักหัวปำเยอะแน่นอน! ดูสิ เด็กผู้หญิงคนนี้ก็หน้าคล้ายกันเลยนะ พวกเขาเป็นพี่น้องกันหรือเปล่าคะ?” เมื่อได้ยินอย่างนั้น อชิกับเบนนี่ก็มองหน้ากันราวกับรู้ใจ และหันไปมองไอรดาที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยพร้อมเพรียงกัน ทั้งคู่นั้นไม่แปลกใจ เพราะอย่างไรเสีย ไอรดาก็เป็นน้องสาวพ่อเดียวกันกับพวกเขา จึงไม่แปลกที่พี่น้องร่วมบิดาจะมีหน้าตาเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น ใครๆ ก็มักจะบอกว่าดวงตาของพวกเขาไม่เหมือนแม่เลย ไอรดามองเด็กชายทั้งสองและอดสงสัยไม่ได้ด้วยเช่นกัน เราหน้าเหมือนกันอย่างนั้นหรือ? หลังจากพยาบาลของโรงเรียนดูแลอาการบาดเจ็บของไอรดาเรียบร้อยแล้ว คุณครูก็พาเด็กๆ ออกไปด้วยกัน ระหว่างทางเดินกลับไปห้องเรียน ไอรดาตามติดอชิกับเบนนี่ไม่ห่างราวกับเป็นหางงอกออกมาจากเบื้องหลังเด็กชายทั้งสอง ไม่นานนัก พวกเขาก็กลับไปยังโต๊ะของตัวเองและนั่งลง ตอนแรก อชิและเบนนี่คิดว่าภารกิจสำเร็จแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าไอรดาจะตัวติดกับพวกเขาไปทุกที่ ไม่ว่าพวกเขาจะเดินไปไหนขณะที่ทำกิจกรรมในห้องเรียน ให้ตายเถอะ! เราสลัดเธอไม่หลุดเลยจริงๆ! แถมเธอยังแอบมองเราระหว่างคาบเรียนตลอดเลยด้วยซ้ำ! ไม่นานนัก อชิก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาขมวดคิ้วและจ้องตาไอรดาตรงๆ “เธอจะคอยตามติดพวกเราทำไม?” น้ำเสียงของเขาไม่ได้โหดร้ายรุนแรง แต่ฟังดูไร้อารมณ์และห่างเหินมาก ด้วยรู้สึกเหมือนโดนข่มขู่ด้วยคำถามอย่างกะทันหัน ไอรดารีบหันไปทางอื่นอย่างรีบร้อน แต่ในไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็หันกลับมามองเขาอีกครั้ง หน้าผากของอชิค่อยๆ ย่นเข้าหากันจนคิ้วของเขาขมวดเป็นปม ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาก็ใจอ่อนกับไอรดาผู้น่ารักคนนี้เหมือนกัน มันจะดีแค่ไหนถ้าหากเธอไม่ได้มีความข้องเกี่ยวอะไรกับพ่อ! ถ้าเป็นอย่างนั้น เบนนี่กับฉันก็คงจะดูแลเธอเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อย และคอยปกป้องเธอเป็นอย่างดีด้วย แต่ว่า เด็กหญิงใบ้คนนี้เป็นลูกของพ่อกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าเราทำตัวดีกับเธอ ก็เท่ากับหักหลังแม่น่ะสิ! เขาต้องการดึงสติตัวเองไม่ให้สนใจเด็กหญิง แต่เขาก็พูดไม่ออกเมื่อได้เห็นเด็กคนนั้นจ้องมองเขาอย่างน่าสงสาร ขณะที่เขากำลังจะบอกไอรดาให้อยู่ห่างๆ พวกเขาไว้หน่อย เขาก็สังเกตเห็นว่าเด็กหญิงเขียนอะไรยุกๆ ยิกๆ ในสมุดอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้เธอเขียนว่า ฉันอยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอ ไม่นานนัก เธอก็ยกสมุดเล่มนั้นขึ้นมา มันบังหน้าครึ่งล่างของเธออยู่และเผยให้เห็นแค่ดวงตาที่สดใสของเธอเท่านั้น