หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 1

นักศึกษาแพทย์ภาคอินเตอร์ หล่อ สูง ขาว ขับรถหรูที่ราคาแพงมากกว่าเงินเก็บทั้งชีวิตของเขา

ดวงตาเรียบนิ่ง ใบหน้าเย่อหยิ่งที่แทบจะไม่ชายตาสนใจมองคนรอบข้าง

ท่าทางแสนน่าหมั่นไส้ นั่นยังไม่รวมไปถึงการที่อีกคนใช้เงินในการแก้ปัญหาทุกอย่าง

...และภูไม่พอใจ ที่มันขับรถเชี่ยวเขา แล้วกล้าโยนเงินใส่หน้ากันแบบนี้!...

แล้วเหยียดอะไรก็เหยียดได้ แต่ต้องไม่ใช่การเหยียดว่าเด็กวิทย์กีฬาอย่างเขา ฝีมือในการเล่นกีฬาห่วยกว่านักเรียนแพทย์ที่มีดีแต่ใช้สมองแบบมัน!

ถึงอีกคนจะไม่ได้รู้ตัวว่ากำลังถูกหมายหัว แต่ในฐานะกัปตันทีมว่ายน้ำ เขามีสิทธิที่จะกดขี่ข่มเหงใช้แรงงานมันยังไงก็ได้!

มาเจอกันหน่อยแล้วกันไอ้คิน

...............................

.............

บทนำ

ในทุกปีจะมีการจัดการแข่งคัดตัวเพื่อเข้าเป็นนักกีฬาของมหาวิทยาลัย สนามว่ายน้ำขนาดใหญ่ห้อมล้อมไปด้วยเสียงเชียร์จากผู้คนริมสนาม เปิดเทอมอาทิตย์แรกกิจกรรมที่หลายคนรอคอยก็คือการเฝ้าติดตามการคัดตัวของนักกีฬาว่ายน้ำ วัดจากคะแนนการว่ายของแต่ละคน คัดตามลำดับเวลาจากดีที่สุดแล้วลดน้อยลงไป การแข่งขันเต็มไปด้วยความน่าสนใจและความตื่นเต้นจากนักแข่งแต่มีหนึ่งคนริมสนามที่กลับเดินไปมาขมวดคิ้วมุ่นสายตาจดจ่ออยู่แต่กับโทรศัพท์ในมือ ภู หรือ พี่ภู รู้จักกันดีในฐานะกัปตันทีมว่ายน้ำ ในวันนี้ก็ต้องมาร่วมทำการคัดตัวด้วยเพื่อที่จะได้ผ่านเข้าไปเป็นนักกีฬาของมหาลัยแล้วฟอร์มทีมเพื่อเตรียมแข่งในกิจกรรมนอกมหาวิทยาลัยอีกต่อไป คิ้วเข้มขมวดเป็นปม ไม่ได้มีท่าทีสนใจการแข่งขันเพราะเหมือนจะมีสิ่งอื่นที่ภูสนใจมากกว่าซึ่งอยู่ในโทรศัพท์ มองตามเข้าไปถึงได้พบว่าที่คนตรงนี้กำลังวุ่นวายอยู่ด้วยก็คือหน้าแชทภายในแอพหนึ่ง

..หมับ.. แรงแตะที่ไหล่เรียกสายตาจากคนที่กำลังยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูให้หันมอง

“ต่อไปก็คิวมึงแล้วไอ้ภู สนใจการคัดตัวหน่อยดิวะ”

“มึงก็เห็นตอนแนทไปกับคนอื่นใช่ไหม?”

“อะไรของมึงเนี่ย มึงเลิกสนใจเรื่องแฟนมึงแล้วเอาเรื่องแข่งก่อนดีปะ”

....ภูมินทร์ เกียรติดำรงอัครเดช... เสียงประกาศชื่อนักแข่งในรอบสุดท้ายดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงเชียร์จากรอบสนามทั้งที่เจ้าของชื่อตรงนี้ยังหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กับโทรศัพท์ของตัวเอง ภูโยนโทรศัพท์ของตัวเองไว้บนจุดพักนักกีฬาริมสระ ก่อนเดินหน้านิ่งไปยังลู่กลางซึ่งคนที่จะได้ว่ายลู่ตำแหน่งนี้จะต้องเป็นตัวเต็งสำหรับการแข่งในแต่ละรอบเท่านั้น ไม่ได้สนใจมองด้วยว่าใครที่อยู่ลู่ถัดไปจากตัวเองเพราะถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดยังไงคนชนะก็ต้องเป็นเขา แล้วคนที่ทำคะแนนได้ดีที่สุดก็จะต้องเป็นเพียงเขาคนนี้เท่านั้นด้วย

..ปี๊ดดด!.. เสียงนกหวีดดังแล้วแต่หนึ่งร่างยังคงนิ่งไม่ได้กระโดดลงสระ

“เห้ยไอ้ภูมึงโดดดิวะ!!” กระทั่งเสียงตะโกนจากเพื่อนดังไล่หลังมาเจ้าของชื่อถึงได้สติแล้วรีบกระโดดทิ้งตัวลงในสระน้ำ เร่งความเร็วเท่าที่จะทำได้แต่เพราะรอบของการแข่งที่เพียงร้อยเมตรและเป็นการแข่งเพียงรอบเดียวเลยทำให้เมื่อพลาดถึงเป็นเรื่องยากที่จะกลับมานำได้ แต่ภูก็ยังทำอย่างเต็มที่ที่สุด กระทั่งที่มือแตะขอบสระ

....ผิดคาดครับ!!คนที่ทำคะแนนได้ดีที่สุดในการคัดตัวครั้งนี้กลับไม่ใช่พี่ภูของทุกคนเสียอย่างงั้น!... ศีรษะพ้นขึ้นจากน้ำประโยคแรกที่ดังกรอกหูก็คือเสียงกรี๊ดและความสนใจที่ถูกเบนไปยังนักแข่งที่อยู่ลู่ถัดไปจากเขา ภูหันสายตามองตามไป ภาพเบื้องหน้าที่เห็นคือเด็กหนุ่มสูงขาวแปลกหน้าที่ถ้าให้เดาคงจะเพิ่งเข้ามาเรียนปีหนึ่งใหม่ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มดีใจหรือยินดีจากผู้ชนะ มีเพียงใบหน้าเรียบนิ่งที่ภูรู้สึกว่าเหมือนอีกคนจะรู้ตัวอยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องชนะ ปีนขึ้นจากสระภูเดินตรงไปหยิบสัมภาระของตัวเอง ยังไงการคัดตัวเข้าทีมมหาลัยคือเขาผ่านแน่นอนอยู่แล้ว แต่ปีนี้แปลกไปตรงที่คนที่ทำคะแนนได้ดีที่สุดมันไม่ใช่เขาก็เท่านั้นแหละ ระหว่างนี้ที่นั่งเช็ดผมมีเด็กหนุ่มอีกคนที่คงเป็นเพื่อนของผู้ชนะเดินเข้ามาหาเพื่อนตัวเอง

“เก่งมากเลย ไม่คิดว่าคินจะชนะนะเนี่ย”

“ก็ไม่เท่าไหร่ ตอนแรกคิดว่าจะว่ายเร็วกว่านี้ซะอีก” ประโยคนี้จากอีกคนเรียกคิ้วเข้มให้ขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ภูชายตามอง เหมือนอีกคนจะไม่รู้ว่าเขาแอบฟังคนทั้งคู่คุยกันอยู่

“วิทย์กีฬาก็วิทย์กีฬาเถอะ เจอนักว่ายน้ำโรงเรียนแบบคินไปก็มีร้องอะจริง” คนถูกชมยิ้มนิดหน่อยในขณะที่ภูชักสีหน้าแล้วเบือนความสนใจออกไปตรงอื่น เพื่อนร่วมทีมด้วยกันต่างวิ่งตรงเข้ามาหา แต่ละคนสีหน้าไม่ดีนักเพราะหลังจากนี้รู้เลยว่าข่าวในมหาลัยที่เป็นหัวข้อใหญ่จะต้องเป็นเรื่องอะไร

“มึงโอเคนะไอ้ภู”

“ไอ้เด็กนั่นใครวะ” ไม่ได้ตอบแต่ภูถามคำถามใหม่

“เห็นว่าชื่อคิน เรียนแพทย์ภาคอินเตอร์...หยิ่งจะตายห่านี่เราต้องร่วมทีมกับมันจริงหรอวะ”

“โคตรปากดี” คินพึมพำกับตัวเอง ใช้หางตามองตามคนที่เดินออกไปกับเพื่อนแล้ว ในตอนนี้คนในสนามเริ่มหายออกไปเช่นกันเพราะถึงเวลาที่งานเลิก เหลือไว้เพียงกลุ่มนักกีฬาว่ายน้ำที่ผ่านการคัดตัวมาร่วมกันแล้วนั่งคุยกันต่อ เอาเข้าจริงก็มีแต่หน้าเดิมเพราะเด็กใหม่จะคัดตัวผ่านเข้ามาไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ในปีนี้พีคมากก็ตรงที่คนทำคะแนนดีที่สุดในรอบคัดตัวเข้าทีมไม่ใช่ภูนี่แหละ

“อย่างงี้ใครจะเป็นกัปตันทีมวะ ให้ไอ้เด็กนั่นหรอ?มันเพิ่งปีหนึ่งเองนะเว้ยจะคุมใครได้” คำถามจากเพื่อนดังมา

“ก็คงต้องรอตอนนัดเจอโค๊ทกันในวันพรุ่งนี้”