หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 3

ตอนที่2

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

เป็นเพราะช่วงเช้าโดดเรียนไม่ได้เข้ากันทั้งกลุ่มเลยทำให้ในตอนนี้มีชายหนุ่มปีสามกลุ่มใหญ่กำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ริมสนามฟุตบอลซึ่งมีม้านั่งจัดไว้ให้นั่งเล่นอยู่ เสียงโวยวายดังตามประสาคนหมู่มากที่มีทั้งกำลังเล่นเกมและนั่งกินขนม ในขณะที่ภูกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งในปากและนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดส่องในเพจของมหาลัยที่ในตอนนี้มีหนึ่งโพสต์ที่กำลังได้รับความสนใจจากโลกออนไลน์

....ดีกรีหนุ่มหล่อจากคณะแพทย์อินเตอร์ น้องคินของเราเอง งานนี้คงมีสาวๆอยากป่วยกันเพิ่มแน่หละ... หมากฝรั่งในปากถึงขั้นถูกคายทิ้ง ภูเบ้หน้า บรรดาคนที่ตามกรี๊ดคงยังไม่รู้ถึงกิตติศัพท์ระดับความนิสัยเสียของมัน พอลองถามคนรู้จักในคณะแพทย์ถึงได้รู้ว่าภายในคณะก็พูดกันเป็นเสียงเดียวว่าคินค่อนข้างจะหยิ่งและมนุษย์สัมพันธ์แย่ชนิดที่ว่าแทบไม่คุยกับใครเลย กดส่องเข้าไปในเฟสบุ๊คของอีกคนที่ตั้งสาธารณะ

“อวดรวยชิบหาย” ก่อนต้องพึมพำกับตัวเองเมื่อพบว่ามีแต่รูปถ่ายตอนไปเที่ยวหรือทานอาหารมื้อหรู

“วันก่อนมึงต่อยมันไปหรอ” กระทั่งเสียงถามจากเพื่อนดังขึ้น

“เออดิ แม่งปากดี เหยียดคนอื่นเก่งสัส”

“แล้ววันนี้มึงก็ต้องไปคุมมันซ้อมว่ายน้ำเนี่ยนะ”

“ใช่ โดนกูเล่นแน่” ประโยคนี้เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนร่วมกลุ่ม ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะไม่ชอบขี้หน้าของคินด้วยเพราะถ้าฟังจากที่ภูเล่าก็ถือว่าไอ้เด็กนั่นค่อนข้างจะเปรี้ยวตีนพอสมควรเพราะฉะนั้นแล้วเรื่องอะไรที่พวกเขาจะต้องห้ามภูไม่ให้กลั่นแกล้งคินด้วย มีแต่จะช่วยแกล้งเพิ่มหละสิไม่ว่า

“มันรวยมากเลยหรือไงวะ เห็นทั้งรองเท้าเอยกระเป๋าเอย...ทั้งตัวมันหลายแสนเลย” ภูพูดมาอีก

“เห็นว่าแฟนใหม่แม่มันรวยมากนะ ตอนแรกก็ไม่ได้รวยอะไรขนาดนี้จนแม่มันได้แฟนใหม่”

“กูก็นึกว่าอะไร ที่แท้ก็เกาะคนอื่นเขานี่เอง” ยิ่งอคติไปกันใหญ่เมื่อได้ยินแบบนี้ นั่งคุยกันต่อในหัวข้อใหม่แต่แล้วสายตาของภูก็ไปสบเข้ากับใครบางคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อีกฝั่งขอบสนาม เพยิดหน้าไปทางนั้นจนเพื่อนมองตามและแล้วรอยยิ้มมุมปากปรากฏ ถือว่าคินดวงซวยที่มาเจอกันเร็วกว่ากำหนดทั้งที่ตอนเย็นก็มีนัดซ้อม

“ไปไหนไอ้ภู”

“บอกก็รู้ดิ ความลับเว้ย” ภูตะโกนสวนมาในขณะที่ขาวิ่งเข้าไปในสนามฟุตบอลแล้ว ทุกคนต่างจับจ้องว่าภูจะทำอะไร คงมีแต่คินที่เอาแต่จดจ้องอยู่กับการอ่านหนังสือจนไม่ได้สนใจมองว่าใครที่เพิ่งจะวิ่งลงไปเล่นบอลร่วมกับกลุ่มในสนาม

“อ่านถึงหน้าไหนหรอธาร”

“อาจารย์บอกว่าถึงหน้ายี่สิบนะเพราะพรุ่งนี้จะเรียนเรื่องนี้”

“อ๋อ ที่หัวข้อเรื่อ...”

...ปึก!!!..

“โอ้ยยย!!!” แต่ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคลูกบอลที่ลอยอัดเข้ากลางจมูกก็ทำเอาคินต้องร้อง

“คิน!” ตามมาด้วยเสียงตกใจจากเพื่อนสนิทตัวเล็ก ธารหน้าเสีย รีบเข้าไปดูคนตรงข้ามที่นั่งกุมจมูกของตัวเองก่อนต้องตกใจหนักไปอีกเมื่อพบว่าคินกำลังเงยหน้าขึ้นเมื่อสิ่งที่ไหลย้อนออกมาจากจมูกคือเลือด รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเลือดให้กระทั่งที่เสียงฝีเท้าหลายคู่วิ่งตรงเข้ามาหา

“เล่นไม่ดูกันเลยเนี่ย!เพื่อนผมเจ็บนะ!” คนเจ็บยังไม่ได้พูดแต่คนเป็นห่วงอย่างธารหัวเสียแล้ว

“ขอโทษครับขอโทษ ไปห้องพยาบาลไหม” แล้วในตอนนี้นักฟุตบอลทั้งหลายต่างเดือดร้อนยกใหญ่ส่วนคนทำจริงกลับยืนกอดอกมองด้วยแววตาพึงพอใจ ภูเดินแหวกฝูงนักฟุตบอลเข้าไปและนั่นเป็นจังหวะเดียวกับที่คินมองมาพอดี

“ไอ้ภูมึงไปขอโทษน้องเขาเลย”

“ต้องขอโทษด้วยหรอวะ สนามฟุตบอลก็มีไว้เล่นบอลหนิ เสือกมานั่งกันเอง” ประโยคแอบคุ้นเหมือนที่คินเคยพูดกับภูตอนขับรถชน คนเจ็บกำหมัดแน่น ถือเป็นรอบสองแล้วที่เขาเจ็บตัวเพราะความตั้งใจของภู ลุกขึ้นยืนก่อนเดินตรงเข้าไปหาคนที่ยืนจ้องอยู่

“สงสัยแค่ข้อมือคงไม่เข็ดนะครับ งั้นคราวหลังผมจะเล็งขาพี่แล้วกัน”

“..........”

“จะได้ไม่ต้องมาเป็นปัญหาให้คนอื่นเขาแบบนี้” ถ้อยคำเรียบนิ่งตามแบบฉบับและธารจับแขนของคินเอาไว้เพราะกลัวว่าคนสองคนจะเผลอกระโจนเข้าต่อยกันแต่เหมือนว่ารอบนี้ภูจะมีสติมากกว่าทุกครั้ง ไม่ได้ดิ้นพล่านในตอนที่โดนต่อว่าทั้งที่ในใจโกรธจัด เก็บข่มอารมณ์ไว้แล้วทำเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านกับคำด่าของคิน

“เรียนหมอมาเพื่อทำร้ายร่างกายคนอื่นเขาหรอมึงน่ะ?”

“หืม ก็ไม่หนิครับ...กับคนผมไม่ทำร้ายนะ แต่กับอย่างอื่น...” พูดไม่พอแต่สายตาเหยียดที่มองมา ภูกำหมัดแน่น รู้สึกว่าปากเขาจะไม่ดีเท่ามันจะมีดีกว่าก็คงแค่เรื่องใช้กำลังเก่งมากกว่านี่แหละ ธารมีสีหน้าที่ไม่ดี ไม่อยากให้คินมีเรื่องถึงพยายามรั้งเพื่อนของตัวเองให้ออกมาจากตรงนี้ซะเช่นเดียวกับฝั่งภูเหมือนกันที่เหล่าเพื่อนนักฟุตบอลก็พากันดึงให้ถอยออกมาแตกต่างจากเพื่อนทีมว่ายน้ำที่กรูกันเข้ามาล้อมคินเหมือนพร้อมต่อย

ธารเป็นห่วงมาก

นี่คินต้องอยู่ร่วมทีมกับคนพวกนี้จริงหรอ

“ไปลาออกมาอยู่ชมรมเดียวกันกับเราไหมคิน” ระหว่างที่นั่งทำแผลให้ธารอดจะถามไม่ได้

“ไม่เอาหรอก ธารก็รู้ว่าเราชอบว่ายน้ำแค่ไหน”

“แต่ว่าสังคมชมรมนั้นมัน...”

“ไม่ต้องห่วงหรอกนะเพราะยังไงก็มีโค๊ทคุมอยู่ พวกนั้นไม่กล้าทำอะไรเราหรอก” ต้องโกหกไปเพราความจริงแล้วขนาดโค๊ทนั่งอยู่ภูยังกล้าวิ่งตามมาต่อยเขาเลย ช่วงบ่ายเรียนไม่รู้เรื่องเพราะในหัวคอยคิดแต่ว่าเย็นนี้จะต้องเข้าไปซ้อมว่ายน้ำร่วมกับพวกของภูจริงหรอ ถึงแม้ในทีมจะมีคนอื่นที่คินพอจะคุยด้วยได้แต่คือส่วนใหญ่ก็จะมีแต่รุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนของคินไง

แต่ก็เลือกอะไรมากไม่ได้หรอก

เพราะงั้นเมื่อตกเย็นหลังเรียนเสร็จ

...ปึก...! ภาพเดิมกลับมาอีกครั้งกับการที่คินขับรถเพื่อไปสระว่ายน้ำ แต่วันนี้แปลกไปเพราะตอนที่ขับผ่านช่วงหน้าคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา สิ่งที่เห็นคือร่างสูงของคนที่เจอเมื่อตอนกลางวันซึ่งในตอนนี้กำลังยืนคุยกับหญิงสาวหน้าตาดีอยู่ เหมือนกำลังทะเลาะกันนะดังนั้นคินเลยเลือกจะขับรถผ่านไปดีกว่าเพราะไม่อยากจะต้องพาลไปมีเรื่องกับภูอีก

..หมับ!.. แต่กับหนึ่งคนตรงนี้กำลังวุ่นวาย

“แนทอย่าเพิ่งไป ภูยังไม่รู้เลยว่าภูผิดอะไรถึงมาบอกเลิกกันแบบนี้” มือที่พยายามจะจับแขนของหญิงสาวในขณะที่ฝ่ายแม่สาวสวยก็สะบัดแขนหนีอย่างไร้เยื่อใย คบกันมาเป็นปีทะเลาะกันซักครั้งยังแทบไม่มี กระทั่งมาพักหลังที่แนทเปลี่ยนไปจนภูสังเกตได้ จนที่เพื่อนมาบอกว่าเห็นอีกคนไปเดินกับผู้ชายอื่น เลยเริ่มทะเลาะกันเรื่อยมาจนถึงตอนนี้

“ภูไม่ได้ผิดอะไร แต่แนทแค่เจอคนที่ดีกว่าก็เท่านั้น”