อีเดน 53

“ว้าว! แหวนวงนี้ทำให้แหวนบนนิ้วของกิ่งกลายเป็นเศษของเพชรไปเลยค่ะ” กิ่งกาญที่มองแหวนบนนิ้วเรียวงามของสาวเจ้า ก่อนจะมองแหวนแต่งงานที่ตนสวมก็อดเปรียบเทียบไม่ได้

“คุณค่ามันอยู่ที่ใจค่ะพี่กิ่ง ต่อให้เพชรจะเม็ดใหญ่ขนาดไหน แต่หากคนที่ให้ไม่ได้รักและซื่อสัตย์กับเราแล้ว ใส่ไปมันก็เท่านั้นค่ะ มีแต่จะแสลงใจเปล่าๆ” อลิชาบอกยิ้มๆ

แปะๆ แปะๆ เอมอรบอกพลางปรบมือให้อย่างถูกใจกับคำตอบ “เอามงกุฎไปเลยจ้ะสาวน้อย พี่รู้เลยว่าทำไมผู้กองปริณสุดหล่อถึงเลือกหนู”

“งานแต่งห้ามลืมชวนพี่กับคุณเอมนะคะ” กิ่งกาญรีบบอก

“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” อลิชายิ้มให้ทั้งสอง ก่อนจะยกกาแฟที่ชงเสร็จขึ้นมาจิบ แล้วพูดคุยเรื่องอื่นต่ออีกครู่ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน

คฤหาสน์หลังใหม่ของอีเดน...

หลังจากที่ทานชาบูเสร็จอีเดนก็หลอกล่อให้สาวเจ้าขึ้นไปดูห้องนอนของตน จากนั้นก็ฉวยโอกาสเรียกร้องความต้องการที่อัดแน่นมาตลอดทั้งคืน ด้วยการบอกรักเป็นภาษากายถึงสองยกติดๆ กัน จนสาวเจ้าหมดเรี่ยวหมดแรงหลับคาอกกว้างไปแบบไม่รู้สึกเนื้อรู้สึกตัว

“ผมมีความสุขจัง” คนที่อิ่มเอมในรสรักคลี่ยิ้มบางๆ ตรงมุมปากเมื่อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของคนในอ้อมกอดดังขึ้นเบาๆ

สามชั่วโมงต่อมา...

ไลน์ ไลน์ ไลน์

คนที่กำลังหลับสบายสะดุ้งนิดๆ เมื่อได้ยินเสียงข้อความแชตไลน์ดังขึ้นติดๆ กัน จึงหยิบมือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงมากดเปิดดู ก็เห็นข้อความที่คนสนิทส่งเข้ามา

อีเดนรีบขยับลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานเพื่อโทรกลับหาคนสนิท

ตู๊ด... ตู๊ด... เสียงรอสายดังเพียงไม่กี่ครั้งปลายสายก็รีบกดรับ

“เสี่ยว่างแล้วเหรอครับ”

“ถามกวนๆ ไม่ว่างจะโทรกลับทำไม” อีเดนตอบด้วยน้ำเสียงตึงๆ เมื่อถูกคนสนิทหยอกล้อ

“ฮ่าๆๆ พอดีคุณแดเนียลให้ถามว่าเสี่ยจะบินไปอิตาลีพร้อมกันไหมครับ” ปลายสายถามอย่างอารมณ์ดี

“เมื่อไหร่”

“อะ...อื้อ...” มารียาครางเบาๆ กับสัมผัสที่ไม่อาจปฏิเสธ หรือผลักไสได้เลยสักครั้ง

“ให้ความร่วมมือผมหน่อยคนดี ได้โปรด...” อีเดนอ้อนเสียงหวาน

“อะ...อืม...” มารียายกแขนโอบรัดต้นคอหนาอย่างรู้งาน

“แบบนั้นแหละที่รัก อ่า...” อีเดนยิ้มก่อนจะสอดแทรกกายใส่เนินเนื้อนูนที่แสนจะคับแน่นช้าๆ

“อือ...อะ...อ่า...” สาวเจ้าครวญครางเสียงสั่น เมื่อถูกความเสียวซ่านถาโถมเข้าใส่อย่างต่อเนื่อง

“ทำไมคุณเซ็กซี่แบบนี้นะ ซี้ดดด... ซี้ดดด...” อีเดนเอ่ยชม ก่อนจะซุกไซ้ใบหน้าที่ซอกคอระหงอย่างหลงใหล

‘พระเจ้า! เธอเปรียบดั่งผลไม้ต้องห้ามที่พอได้ลิ้มลองรสชาติแล้วก็โหยหา จนเขาต้องลิ้มลองครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างคนที่ไม่รู้จักพอ

สองชั่วโมงต่อมา... อีเดนขับรถพาสาวเจ้ามาส่งกลับบ้าน ก่อนจะเดินทางไปขึ้นเครื่องที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ

“ผมมีเรื่องจะบอกคุณ” คนที่กำลังจะออกเดินทางไกลบอกเสียงเครียดๆ

“เรื่องอะไรคะ?” มารียาหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่ทำท่ามีลับลมคมในอย่างสงสัย

“เอาไว้กลับจากอิตาลีแล้วจะบอก”

“บ้า! เดินทางปลอดภัยนะคะ” มารียามองค้อน ก่อนจะบอกเสียงอ่อนลงจากเดิม เพราะเธอไม่อยากจะหาเรื่องทะเลาะกับอีกฝ่ายในตอนนี้

“ไปกับผมไหม?” อีเดนถามอย่างมีความหวังหลังจากจอดรถที่หน้าบ้านของสาวเจ้าเสร็จ

“ไม่ค่ะ” มารียาปฏิเสธ ก่อนจะปลดล็อกสายเบลท์

“ทำไม คุณไม่กลัวผมแอบพาสาวไปด้วยเหรอ” อีเดนแกล้งหยอก

“จะพาสาวคนไหนไปด้วยก็เรื่องของคุณสิคะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉัน” มารียาบอกเหมือนไม่สนใจ

“ฮ่าๆๆ ไม่เกี่ยวจริงอ่ะ” อีเดนหัวเราะร่วนกับท่าทางปากไม่ตรงกับใจของสาวเจ้า