อีเดน นิยาย บท 53

“ว้าว! แหวนวงนี้ทำให้แหวนบนนิ้วของกิ่งกลายเป็นเศษของเพชรไปเลยค่ะ” กิ่งกาญที่มองแหวนบนนิ้วเรียวงามของสาวเจ้า ก่อนจะมองแหวนแต่งงานที่ตนสวมก็อดเปรียบเทียบไม่ได้

“คุณค่ามันอยู่ที่ใจค่ะพี่กิ่ง ต่อให้เพชรจะเม็ดใหญ่ขนาดไหน แต่หากคนที่ให้ไม่ได้รักและซื่อสัตย์กับเราแล้ว ใส่ไปมันก็เท่านั้นค่ะ มีแต่จะแสลงใจเปล่าๆ” อลิชาบอกยิ้มๆ

แปะๆ แปะๆ เอมอรบอกพลางปรบมือให้อย่างถูกใจกับคำตอบ “เอามงกุฎไปเลยจ้ะสาวน้อย พี่รู้เลยว่าทำไมผู้กองปริณสุดหล่อถึงเลือกหนู”

“งานแต่งห้ามลืมชวนพี่กับคุณเอมนะคะ” กิ่งกาญรีบบอก

“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” อลิชายิ้มให้ทั้งสอง ก่อนจะยกกาแฟที่ชงเสร็จขึ้นมาจิบ แล้วพูดคุยเรื่องอื่นต่ออีกครู่ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน

คฤหาสน์หลังใหม่ของอีเดน...

หลังจากที่ทานชาบูเสร็จอีเดนก็หลอกล่อให้สาวเจ้าขึ้นไปดูห้องนอนของตน จากนั้นก็ฉวยโอกาสเรียกร้องความต้องการที่อัดแน่นมาตลอดทั้งคืน ด้วยการบอกรักเป็นภาษากายถึงสองยกติดๆ กัน จนสาวเจ้าหมดเรี่ยวหมดแรงหลับคาอกกว้างไปแบบไม่รู้สึกเนื้อรู้สึกตัว

“ผมมีความสุขจัง” คนที่อิ่มเอมในรสรักคลี่ยิ้มบางๆ ตรงมุมปากเมื่อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของคนในอ้อมกอดดังขึ้นเบาๆ

สามชั่วโมงต่อมา...

ไลน์ ไลน์ ไลน์

คนที่กำลังหลับสบายสะดุ้งนิดๆ เมื่อได้ยินเสียงข้อความแชตไลน์ดังขึ้นติดๆ กัน จึงหยิบมือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงมากดเปิดดู ก็เห็นข้อความที่คนสนิทส่งเข้ามา

อีเดนรีบขยับลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานเพื่อโทรกลับหาคนสนิท

ตู๊ด... ตู๊ด... เสียงรอสายดังเพียงไม่กี่ครั้งปลายสายก็รีบกดรับ

“เสี่ยว่างแล้วเหรอครับ”

“ถามกวนๆ ไม่ว่างจะโทรกลับทำไม” อีเดนตอบด้วยน้ำเสียงตึงๆ เมื่อถูกคนสนิทหยอกล้อ

“ฮ่าๆๆ พอดีคุณแดเนียลให้ถามว่าเสี่ยจะบินไปอิตาลีพร้อมกันไหมครับ” ปลายสายถามอย่างอารมณ์ดี

“เมื่อไหร่”

“อีกหนึ่งชั่วโมงครับ”

“ไม่อ่ะ ฉันเอาเครื่องบินส่วนตัวไป” คนที่ยังอยากนอนกอดเมียบอกอย่างไม่เสียเวลาคิด

“เอ่อ...เครื่องบินส่วนตัวของเสี่ยคุณอีธานยืมไปใช้ครับ” ธนินบอกเสียงอ่อน

“อะไรนะ! แด๊ดเอาเครื่องบินฉันไปไหน” อีเดนขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“ไปธุระที่ฮ่องกงกังคุณอังศณา จะกลับมาพรุ่งนี้เช้าครับ ผมเองก็เพิ่งทราบเมื่อครู่นี้เหมือนกัน เอ่อ...ให้ผมจองตั๋วชั้นเฟิร์สคลาสให้ก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้นักบินเอาเครื่องตามไปไหมครับ”

“อืม!” อีเดนเอ่ยรับอย่างไม่รู้จะทำยังไงเพราะเครื่องบินส่วนตัวลำใหม่ของบิดากับมารดานั้นยังประกอบไม่เสร็จ ส่วนเครื่องลำเก่าก็ไม่อยู่ในสภาพพร้อมบิน

“เสี่ยจะบินช่วงกี่โมงครับ”

“สักสี่ทุ่ม”

“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวจัดการเรียบร้อยแล้วผมจะส่งรายละเอียดให้ในไลน์นะครับ” ธนินบอกพลางจดรายละเอียดคร่าวๆ ใส่กระดาษ

“โอเค” อีเดนกดวางสายแล้วรีบเดินกลับไปยังห้องนอน เขาอยากใช้เวลาที่เหลือนอนกอดสาวเจ้าให้ชื่นใจ ก่อนจะต้องบินไปเคลียร์งานกับพวกพ้องที่ดูท่าจะยืดเยื้อและลากยาวกินเวลาหลายวัน

เวลา 17 : 02 น. ปริณที่เพิ่งจะเสร็จงานรีบต่อสายหาน้องสาวเพื่อสอบถามว่าขับรถกลับถึงบ้านหรือยัง แต่โทรไปถึงสามสายอีกฝ่ายก็ไม่กดรับ จึงเปลี่ยนไปโทรหาอลิชาแทน

ตู๊ด... ตู๊ด...

อลิชาที่กำลังเดินไปยังที่จอดรถได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นก็ล้วงออกมาดูเบอร์ ก่อนจะรีบกดรับสายของคนรัก “ว่าไงคะพี่ป้อง”

“อยู่ไหนแล้วจ๊ะ” ปริณถามเสียงหวาน

“กำลังจะขับรถออกจากบริษัทค่ะ” อลิชาตอบก่อนจะเข้าไปนั่งในรถของเพื่อนรัก

“พี่ก็กำลังจะกลับพอดี บอกรียาค่อยๆ ขับนะ อย่าใจร้อน” ปริณบอกอย่างเป็นห่วงเพราะน้องสาวของตนมักจะขับรถเร็วนิดๆ

“เอ่อ...รียาไปคุยงานกับลูกค้าค่ะ” อลิชาบอกก่อนจะสตาร์ตเครื่องยนต์

“อ้าว! งั้นหนูก็กลับคนเดียวน่ะสิ”

“ค่ะ”

“งั้นเราเปลี่ยนแผนไปทานข้าวที่ร้านอาหารข้างนอกกันไหม”

“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ป้องล่ะคะ เดี๋ยวท่านก็รอเก้อหรอก ทานที่บ้านดีกว่าค่ะ”

“พ่อกับแม่พี่บินไปเที่ยวงานเปิดตัวสินค้าอะไรสักอย่างที่ฮ่องกง กลับพรุ่งนี้จ้ะ”

“งั้นก็ตามใจพี่ป้องค่ะ”

“โอเค! หนูขับรถไปจอดทิ้งไว้ที่คอนโดนะ เดี๋ยวพี่ขับไปรับ”