อีเดน นิยาย บท 53
“ว้าว! แหวนวงนี้ทำให้แหวนบนนิ้วของกิ่งกลายเป็นเศษของเพชรไปเลยค่ะ” กิ่งกาญที่มองแหวนบนนิ้วเรียวงามของสาวเจ้า ก่อนจะมองแหวนแต่งงานที่ตนสวมก็อดเปรียบเทียบไม่ได้
“คุณค่ามันอยู่ที่ใจค่ะพี่กิ่ง ต่อให้เพชรจะเม็ดใหญ่ขนาดไหน แต่หากคนที่ให้ไม่ได้รักและซื่อสัตย์กับเราแล้ว ใส่ไปมันก็เท่านั้นค่ะ มีแต่จะแสลงใจเปล่าๆ” อลิชาบอกยิ้มๆ
แปะๆ แปะๆ เอมอรบอกพลางปรบมือให้อย่างถูกใจกับคำตอบ “เอามงกุฎไปเลยจ้ะสาวน้อย พี่รู้เลยว่าทำไมผู้กองปริณสุดหล่อถึงเลือกหนู”
“งานแต่งห้ามลืมชวนพี่กับคุณเอมนะคะ” กิ่งกาญรีบบอก
“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” อลิชายิ้มให้ทั้งสอง ก่อนจะยกกาแฟที่ชงเสร็จขึ้นมาจิบ แล้วพูดคุยเรื่องอื่นต่ออีกครู่ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน
คฤหาสน์หลังใหม่ของอีเดน...
หลังจากที่ทานชาบูเสร็จอีเดนก็หลอกล่อให้สาวเจ้าขึ้นไปดูห้องนอนของตน จากนั้นก็ฉวยโอกาสเรียกร้องความต้องการที่อัดแน่นมาตลอดทั้งคืน ด้วยการบอกรักเป็นภาษากายถึงสองยกติดๆ กัน จนสาวเจ้าหมดเรี่ยวหมดแรงหลับคาอกกว้างไปแบบไม่รู้สึกเนื้อรู้สึกตัว
“ผมมีความสุขจัง” คนที่อิ่มเอมในรสรักคลี่ยิ้มบางๆ ตรงมุมปากเมื่อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของคนในอ้อมกอดดังขึ้นเบาๆ
สามชั่วโมงต่อมา...
ไลน์ ไลน์ ไลน์
คนที่กำลังหลับสบายสะดุ้งนิดๆ เมื่อได้ยินเสียงข้อความแชตไลน์ดังขึ้นติดๆ กัน จึงหยิบมือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงมากดเปิดดู ก็เห็นข้อความที่คนสนิทส่งเข้ามา
อีเดนรีบขยับลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานเพื่อโทรกลับหาคนสนิท
ตู๊ด... ตู๊ด... เสียงรอสายดังเพียงไม่กี่ครั้งปลายสายก็รีบกดรับ
“เสี่ยว่างแล้วเหรอครับ”
“ถามกวนๆ ไม่ว่างจะโทรกลับทำไม” อีเดนตอบด้วยน้ำเสียงตึงๆ เมื่อถูกคนสนิทหยอกล้อ
“ฮ่าๆๆ พอดีคุณแดเนียลให้ถามว่าเสี่ยจะบินไปอิตาลีพร้อมกันไหมครับ” ปลายสายถามอย่างอารมณ์ดี
“เมื่อไหร่”
“อีกหนึ่งชั่วโมงครับ”
“ไม่อ่ะ ฉันเอาเครื่องบินส่วนตัวไป” คนที่ยังอยากนอนกอดเมียบอกอย่างไม่เสียเวลาคิด
“เอ่อ...เครื่องบินส่วนตัวของเสี่ยคุณอีธานยืมไปใช้ครับ” ธนินบอกเสียงอ่อน
“อะไรนะ! แด๊ดเอาเครื่องบินฉันไปไหน” อีเดนขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
“ไปธุระที่ฮ่องกงกังคุณอังศณา จะกลับมาพรุ่งนี้เช้าครับ ผมเองก็เพิ่งทราบเมื่อครู่นี้เหมือนกัน เอ่อ...ให้ผมจองตั๋วชั้นเฟิร์สคลาสให้ก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้นักบินเอาเครื่องตามไปไหมครับ”
“อืม!” อีเดนเอ่ยรับอย่างไม่รู้จะทำยังไงเพราะเครื่องบินส่วนตัวลำใหม่ของบิดากับมารดานั้นยังประกอบไม่เสร็จ ส่วนเครื่องลำเก่าก็ไม่อยู่ในสภาพพร้อมบิน
“เสี่ยจะบินช่วงกี่โมงครับ”
“สักสี่ทุ่ม”
“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวจัดการเรียบร้อยแล้วผมจะส่งรายละเอียดให้ในไลน์นะครับ” ธนินบอกพลางจดรายละเอียดคร่าวๆ ใส่กระดาษ
“โอเค” อีเดนกดวางสายแล้วรีบเดินกลับไปยังห้องนอน เขาอยากใช้เวลาที่เหลือนอนกอดสาวเจ้าให้ชื่นใจ ก่อนจะต้องบินไปเคลียร์งานกับพวกพ้องที่ดูท่าจะยืดเยื้อและลากยาวกินเวลาหลายวัน
เวลา 17 : 02 น. ปริณที่เพิ่งจะเสร็จงานรีบต่อสายหาน้องสาวเพื่อสอบถามว่าขับรถกลับถึงบ้านหรือยัง แต่โทรไปถึงสามสายอีกฝ่ายก็ไม่กดรับ จึงเปลี่ยนไปโทรหาอลิชาแทน
ตู๊ด... ตู๊ด...
อลิชาที่กำลังเดินไปยังที่จอดรถได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นก็ล้วงออกมาดูเบอร์ ก่อนจะรีบกดรับสายของคนรัก “ว่าไงคะพี่ป้อง”
“อยู่ไหนแล้วจ๊ะ” ปริณถามเสียงหวาน
“กำลังจะขับรถออกจากบริษัทค่ะ” อลิชาตอบก่อนจะเข้าไปนั่งในรถของเพื่อนรัก
“พี่ก็กำลังจะกลับพอดี บอกรียาค่อยๆ ขับนะ อย่าใจร้อน” ปริณบอกอย่างเป็นห่วงเพราะน้องสาวของตนมักจะขับรถเร็วนิดๆ
“เอ่อ...รียาไปคุยงานกับลูกค้าค่ะ” อลิชาบอกก่อนจะสตาร์ตเครื่องยนต์
“อ้าว! งั้นหนูก็กลับคนเดียวน่ะสิ”
“ค่ะ”
“งั้นเราเปลี่ยนแผนไปทานข้าวที่ร้านอาหารข้างนอกกันไหม”
“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ป้องล่ะคะ เดี๋ยวท่านก็รอเก้อหรอก ทานที่บ้านดีกว่าค่ะ”
“พ่อกับแม่พี่บินไปเที่ยวงานเปิดตัวสินค้าอะไรสักอย่างที่ฮ่องกง กลับพรุ่งนี้จ้ะ”
“งั้นก็ตามใจพี่ป้องค่ะ”
“โอเค! หนูขับรถไปจอดทิ้งไว้ที่คอนโดนะ เดี๋ยวพี่ขับไปรับ”
“ไม่ค่ะ” มารียาปฏิเสธ ก่อนจะปลดล็อกสายเบลท์
“ทำไม คุณไม่กลัวผมแอบพาสาวไปด้วยเหรอ” อีเดนแกล้งหยอก
“จะพาสาวคนไหนไปด้วยก็เรื่องของคุณสิคะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉัน” มารียาบอกเหมือนไม่สนใจ
“ฮ่าๆๆ ไม่เกี่ยวจริงอ่ะ” อีเดนหัวเราะร่วนกับท่าทางปากไม่ตรงกับใจของสาวเจ้า
“จริง!” เธอย้ำด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ผมล้อเล่น ผมมีคุณแค่คนเดียวรียา” อีเดนรีบบอก กลัวว่าคนข้างๆ จะคิดมาก
“ฉันต้องเข้าบ้านแล้วค่ะ” มารียาบอกเมื่อเห็นนมอิ่มออกมาด้อมๆ มองๆ ที่หน้าบ้าน
“ถึงแล้วผมจะรีบโทรหาคุณ” อีเดนให้คำมั่น
“ค่ะ” มารียารับคำก่อนจะหยิบกระเป๋าใบเล็กขึ้นมาสะพาย
“ตอนผมไม่อยู่คุณห้ามไปเจอกับธันวา ไม่ว่าจะเป็นฐานะพี่กับน้อง หรืออะไรก็แล้วแต่ อ้อ! แล้วก็ห้ามไปเที่ยวกลางคืนด้วยนะ”
“นี่คุณ!” มารียามองค้อนคนชอบสั่ง
“ผมหวงคุณรียา ได้โปรด...ถ้าสิ่งไหนที่ผมขอ อย่าทำ!” อีเดนบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณไม่ได้ขอ แต่คุณออกคำสั่งต่างหากคุณอีเดน” มารียาเอ่ยแก้ให้อย่างอดไม่ได้
“สัญญามาว่าคุณจะไม่ทำ” คนขี้หวงขอคำมั่นต่ออย่างไม่สนใจ
“ทำไมฉันต้องสัญญาด้วยล่ะ” มารียาถามอย่างกวนๆ
“ก็เพื่อที่ผมจะได้ไปทำงานแบบสบายใจ ไม่ต้องมากังวลว่าคืนนี้คุณจะออกไปเที่ยวไนต์คลับไหน หรือจะใจอ่อนยอมออกไปพบไปเจออดีตคู่หมั้นไหม หากอีกฝ่ายโทรมาดราม่าเรียกคะแนนสงสาร”
“เฮ้อ... พอๆ ค่ะ ฉันสัญญาก็ได้ค่ะ โอเคไหม?” มารียาบอกเพื่อยุติการดราม่าต่างๆ ก่อนจะขยับลงจากรถ
“คุณน่ารักที่สุดเลย” อีเดนยิ้มกว้างจนแก้มแทบจะปริกับคำตอบของสาวเจ้า
“บ้า! รีบๆ ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวตกเครื่องไม่รู้ด้วยนะ”
“ครับ” อีเดนยิ้มก่อนจะขับรถตรงไปยังสนามบิน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน