อีเดน นิยาย บท 65

“พระเจ้า!” อีเดนอุทานพร้อมกับลุกขึ้นปรบมือให้ แต่ทว่า...สายตาของเธอกลับไม่ได้เหลือบมองมาทางเขาแม้แต่น้อย

“ฮึก...ฮึก...” อลิชากลั้นสะอื้นจนตัวสั่น น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อเห็นมารียาเดินออกมาเป็นคนแรก

ปริณที่กำลังอึ้งกับลุคใหม่ของน้องสาวที่ดูหมาดมั่นราวกับนางพญา แต่พอหันกลับมาก็ตกใจที่เห็นคนข้างๆ กำลังร้องไห้ เขาจึงรีบล้วงผ้าเช็ดหน้าส่งให้ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยสีหน้ามึนงง “หนูร้องไห้ทำไม?”

“หนูดีใจค่ะพี่ป้อง รียาสวยมากๆ เลย” อลิชารับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา ก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้ว่าที่เจ้าบ่าวให้คลายกังวล

“โถ...แม่คุณ!” ปริณโอบให้ร่างบางเข้ามาแนบลำตัว พร้อมกับลูบที่ต้นแขนไปมาเบาๆ อย่างเข้าใจความรู้สึก

“รียาสวยมากเลยครับ” จอห์นเอ่ยราวกับคนละเมอ

“อืม!” อลิชาหันไปพยักหน้ายิ้มๆ ให้คนที่ตอนนี้เปลี่ยนมาใส่ชุดสูทสีดำเนี้ยบ ทำให้ดูหล่อและทรงภูมิขึ้นเป็นกอง

“หนูรียาสวยแล้วก็สง่างามมากจริงๆ ค่ะคุณมล” อังศณาเอ่ยชม ขณะที่สายตาก็ยังจับจ้องที่เวที

“ขอบคุณค่ะคุณอัง” กมลายกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาทิ้ง พร้อมกับยิ้มกว้างออกมาดีใจ ที่เห็นบุตรสาวเดินเฉิดฉายอยู่บนเวที มันเป็นความปลื้มปริ่มที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้จริงๆ

หลังจากที่เดินแบบเปิดเวทีรอบแรกไปแล้ว มารียาก็ถูกพามาที่ห้องส่วนตัว ที่มีช่างและทีมงานยืนรอ ทุกคนต่างทำงานตามหน้าที่ของตัวเอง กันอย่างสุดความสามารถ

“รียา! เมื่อกี้ทำได้ดีมากจ้ะ” ลูเซียน่าเอ่ยชม

“ขอบคุณค่ะคุณซีน่า” มารียายิ้มกว้างอย่างดีใจกับคำชม

“คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณรียามาดูด้วยนะคะ” แพรณาราบอกยิ้มๆ เพราะเธอเพิ่งทราบมาจากนานาเมื่อครู่

“จะ...จริงเหรอคะ” คนที่เพิ่งจะหายใจสั่นเริ่มหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

“ค่ะ นานาส่งรูปมาให้ดูด้วย” แพรณาราเปิดมือถือให้อีกฝ่ายดูแชตไลน์ของเพื่อนสาว

“พระเจ้า! อลิซกับคุณแม่ร้องไห้ อ้าว! จอห์นก็มา อ๊ะ! นะ...นี่มันอะไรกันเนี่ย?” คนที่กำลังยิ้มๆ อยู่หุบแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนที่ทำให้เธอต้องหนีมาได้เกือบเดือน นั่งอยู่ข้างๆ กับพี่ชายของเธอ โดยที่คนในครอบครัวของเขาก็มากันครบทุกคน

“มีอะไรหรือเปล่ารียา” ลูเซียน่าถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าของสาวเจ้าเปลี่ยนไป

“เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะคุณซีน่า” มารียารีบปรับสีหน้าให้สดใส ทั้งที่ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

“โอเคจ้ะ! มิกิพี่ขอชุดเครื่องเพชรที่จะใช้ อ้อ! แล้วก็ให้นานาไปเชิญพ่อกับแม่ของน้องรียา มาร่วมปาร์ตี้เลี้ยงฉลองด้วยนะ”

“ได้ค่ะพี่ซีน่า” แพรณาราพยักหน้า ก่อนจะเดินออกไปเอาชุดเครื่องเพชรที่ห้องข้างๆ

“ขอบคุณมากๆ นะคะคุณซีน่า” มารียาบอกยิ้มๆ ที่อีกฝ่ายให้เกียรติคนในครอบครัวของเธอ

“ไม่เป็นไรจ้ะ ไหนลองหมุนตัวให้ดูหน่อยสิคะ” ลูเซียน่ายิ้มก่อนจะมองสำรวจชุดฟินาเล่ของงานที่สาวเจ้าใส่ “สง่างามสุดๆ”

สองนาทีต่อมา... แพรณาราก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องใส่เครื่องเพชรราคาสามร้อยล้านบาท

“พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์ทุกฉบับจะต้องพาดข่าวนางแบบที่ใส่ชุดฟินาเล่ของงาน” ลูเซียน่าบอกอย่างมั่นใจ

“ใช่ค่ะ พรุ่งนี้จะต้องมีแต่คนเอ่ยถึงนางแบบที่ชื่อมารียา”แพรณารายิ้มก่อนจะหันไปปลดล็อกกล่องเครื่องเพชร

“มะ...ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ” มารียาบอกอย่างอายๆ

“เมื่อครู่พิมเป็นคนส่งไลน์มาบอกเองเลยค่ะว่าสื่อใหญ่กำลังรอเก็บภาพชุดฟินาเล่” แพรณาราบอกพลางหยิบสร้อยเพชรสุดหรูมาสวมให้นางแบบสาว

“โอ๊ยๆ ตื่นเต้นจัง” ลูเซียน่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างชอบใจ

“คุณรียาพร้อมหรือยังครับ” คนจัดคิวเข้ามาตาม