อีเดน นิยาย บท 10

“ก็เป็นห่วงอลิซน่ะสิ ปล่อยเพื่อนของรียาเลยนะ” มารียาบอกพร้อมกับเข้าไปดึงแขนเพื่อนสาว

“พี่ยังเคลียร์กับอลิซไม่จบ” ปริณบอกพร้อมกับปัดมือของน้องสาวออกอย่างหงุดหงิด

“จอห์นช่วยฉันด้วย ฮึก” อลิซหันไปขอความช่วยเหลือจากคนที่เอาแต่ยืนอ้าปากค้างอยู่ใกล้ๆ

“อะ...เอ่อ...” จอห์นทำหน้าเหวอทันใด เมื่อเพื่อนสาวหาเรื่องตายมาให้ตน

“นายอยากมีปัญหากับพี่งั้นเหรอจอห์น” ปริณหันมาถามพร้อมกับจ้องมองด้วยสายตาเอาเรื่อง

“เอ่อ...ไม่ครับ ผมไม่อยากมีปัญหาครับ” จอห์นรีบออกตัว

‘ไอ้จอห์น! ไอ้เพื่อนเลว’ อลิชาตัดพ้อหลังถูกเพื่อนรักปฏิเสธความช่วยเหลือราวกับคนไม่รู้จักกันมาก่อน

“พี่ป้องกลับไปเถอะ หนูขอร้องละ ฮือๆๆๆ” อลิชาหันไปดราม่าใส่คนใจร้ายที่กอดเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“พี่จะให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอ จะจัดงานแต่งให้สมเกียรติ แล้วเราเป็นบ้าอะไรถึงได้ปฏิเสธพี่จะเป็นจะตายขนาดนี้ฮะ พี่มีตรงไหนที่ทำให้เราอับอายงั้นเหรออลิซ” ปริณระเบิดเสียงถามอย่างโมโห เมื่อกล่อมแล้วกล่อมอีกสาวเจ้าก็ไม่ยอมตกลงใดๆ

“ค่อยๆ คุยกันสิพี่ป้อง ทำไมต้องเสียงดังใส่อลิซด้วย” มารียาบอกอย่างทนไม่ไหว

“ก็เพื่อนเรามันพูดไม่รู้เรื่องน่ะสิ” ปริณตอกกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“พี่ป้อง!” มารียาตะโกนเรียกชื่อพี่ชายอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“หนูต้องการเวลา หนูไม่อยากเห็นหน้าพี่ป้อง ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ได้โปรด...กลับไปซะ หนูขอร้อง ฮือๆๆ” อลิชาสะอื้นไห้จนตัวสั่น เมื่อทำยังไง พูดยังไง ปริณก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้

“เอ่อ...ผมว่าให้เวลาอลิซสักหน่อยดีไหมครับพี่ป้อง” จอห์นกัดฟันเผือกเรื่องของสามีภรรยา

“ใช่ พี่ป้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านพร้อมกันเลย” มารียารีบสมทบตาม เมื่อเห็นพี่ชายชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง

“ก็ได้! พี่ให้เวลาเราสามวัน ถ้าครบสามวันแล้วยังเคลียร์กันไม่ได้ พี่จะเปลี่ยนไปเคลียร์กับพ่อของเราแทน!” ปริณบอกจบก็ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ จากนั้นก็เดินออกนอกห้องไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“อลิซ ฉันขอโทษที่พี่ป้อง...” มารียาเอ่ยขึ้นหลังจากที่พี่ชายออก ไปแล้ว

“แกไม่ต้องขอโทษหรอก ฮึก...เมื่อคืนกลับยังไง” อลิชาบอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

“เอ่อ...นั่งแท็กซี่กลับ แล้วแกกับพี่ป้อง...”

“ถามไอ้จอห์นสิ ฮือๆๆ” อลิชาโบ้ยไปให้เพื่อนตัวดี ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้เธอเสียตัว

“อ้าว ซวยเลยกู” จอห์นหน้าตึงขึ้นมาทันใด เมื่อถูกเพื่อนสาวโยนความดีความชอบมาให้

“จอห์น!” มารียาหันไปมองหน้าอย่างต้องการคำตอบ

“ก็พี่ป้องบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับอลิซ ก่อนที่แกจะตามมา ฉันก็เลยพาพี่ป้องไปส่งที่หน้าห้องของอลิซ” จอห์นบอกด้วยสีหน้ามึนๆ งงๆ ไม่เข้าใจว่าตนเองทำอะไรผิด

“ฮือๆ แล้วมันก็ทิ้งฉันเอาไว้กับพี่ป้องสองคน ไอ้เพื่อนเลว!” อลิชาต่อว่าทั้งน้ำตานองหน้า

“เฮ้! อลิซ กะ...แกจะมาโทษฉันได้ยังไงล่ะ พี่ป้องยศใหญ่ขนาดนั้นใครจะอยากมีปัญหาวะ” จอห์นออกตัว

“แล้วฉันใช่เพื่อนแกไหม?” อลิชามองอีกฝ่ายด้วยสายตาตัดพ้อ

“ชะ...ใช่สิ แต่แหม แกก็ดูสถานการณ์ด้วยดีไหม ฉันจะไปรู้มาก่อนได้ยังไงว่าพี่ป้องจะใจร้อนรวบหัวรวบหางแกเร็วขนาดนี้” จอห์นกลอกตาอย่างเพลียๆ กับความคิดของเพื่อนสาว

“อลิซ! ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะให้พี่ป้องไปสู่ขอแกให้เร็วที่สุด” มารียาให้สัญญาพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้

“ไม่นะรียา! ฉันไม่...” อลิชาส่ายหน้าปฏิเสธ

“แกไม่ต้องห่วงเรื่องผู้หญิงคนก่อนๆ ของพี่ป้องนะ เดี๋ยวฉันจัดการให้” มารียาให้คำมั่น

“ฉันไม่...”

“แกจะไม่อะไรเยอะๆ ล่ะอลิซ” จอห์นหันไปดุคนที่ทำท่าจะปฏิเสธ ก่อนจะหันไปบอกกับมารียา “จัดการตามที่แกบอกนั่นแหละรียา”

“กับผู้หญิงคนอื่นฉันไม่รู้ แต่กับแกพี่ป้องต้องรับผิดชอบ” มารียาย้ำด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ใช่” จอห์นสมทบตามอย่างเห็นด้วย