อีเดน นิยาย บท 13

“ว้าว!” มารียามองห้องลับอย่างอึ้งๆ ก่อนจะหันมามองหน้าของคนที่นั่งยิ้มอยู่อย่างรู้สึกไม่ไว้ใจ “เอ่อ...แต่ว่า...”

“แค่นี้ทำไม่ได้เหรอรียา” อีเดนยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างหยอกเย้า

“ทำได้ค่ะ แต่ว่าทำไมไม่เรียกแม่บ้านให้ขึ้นมาทำความสะอาด ล่ะคะ” มารียาถามอย่างไม่เข้าใจ ‘นี่เรามาทำงานเป็นผู้ช่วยเลขานะ ไม่ใช่พนักงานทำความสะอาดสักหน่อย’

“แม่บ้านทุกคนไม่มีใครรู้ว่ามีห้องนี้อยู่ มีแค่คุณ ผม กิ่งกาญ แล้วก็เอมอร ถ้าหากคุณไม่อยากทำก็ช่วยไปเรียกเอมอรหรือไม่ก็กิ่งกาญให้เข้ามาทำงานแทน” อีเดนเสนอทางเลือก

“ฉันทำเองค่ะ” มารียาถอนหายใจยาวอย่างเพลียๆ ‘หึ ให้หัวหน้ามาทำแทนเนี่ยนะ’

“เยี่ยม! งั้นก็เริ่มได้เลยครับ” อีเดนยกกาแฟขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี

เธอหันไปมองรอยยิ้มของอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลับที่มีเตียงขนาดคิงไซส์และห้องน้ำในตัว อย่างรู้สึกอึ้งๆ ‘แม่เจ้า! นี่มันยิ่งกว่าห้องพักวีไอพีของโรงแรมเลยนะเนี่ย’

มารียาแกะกระดุมที่แขนเสื้อออก แล้วพับขึ้นมาจนถึงข้อศอก เตรียมจะลงมือทำความสะอาดตามที่อีกฝ่ายบอก “จะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ นี่ก็สะอาดเนี้ยบจนไม่รู้จะสะอาดยังไงแล้ว เฮ้อ...”

“โอ้พระเจ้า นี่คุณจะทำความสะอาดจริงๆ งั้นเหรอรียา ฮ่าๆๆ” คนที่เดิมตามมาดูหัวเราะเสียงดังอย่างเก็บไม่อยู่

“กะ...ก็คุณบอกให้ฉันทำนี่” มารียาหันไปมองคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังอย่างตกใจ

คลิก! อีเดนกดล็อกประตูห้อง แล้วรวบเอวบางเข้ามากอดอย่างรู้สึกโหยหา แบบที่ไม่เคยโหยหาใครขนาดนี้มาก่อน

“ผมอยากให้คุณทำอย่างอื่นมากกว่า” คนเจ้าเล่ห์ยิ้มกว้างทันใด

“ปล่อยนะไอ้คนบ้า!” มารียาบอกพลางทุบที่มือหนา แต่มันกลับ ทำให้อีกฝ่ายกอดกระชับรอบเอวของเธอแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม

“กล้าด่าผัวเหรอ หืม...” อีเดนถามก่อนจะก้มลงหอมที่แก้มนวลอย่างจงใจจะสูดกลิ่นหอมๆ ของสาวเจ้า

“กรี๊ดดด” มารียากรีดร้องเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายทาบทับลงที่แก้มซ้ายและขวา

“ร้องดังๆ เลยจ้ะ นี่ห้องเก็บเสียง” คนเจ้าเล่ห์กระซิบบอก

“หะ...ห้องเก็บเสียง” มารียาเอ่ยทวนเสียงสั่น มองเห็นคำว่าพลาดลอยมากระแทกหน้าแต่ไกล

“ใช่ เราจะทำอะไรก็ได้ในนี้ โดยที่ไม่ต้องกลัวว่าคนที่อยู่ข้างนอกจะได้ยิน” อีเดนเอ่ยย้ำถึงสรรพคุณของห้องลับ

“ไม่นะ! ก็ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่า...” เธอเอ่ยทวงสัญญายังไม่ทันจบก็ถูกอีกฝ่ายขัดขึ้น

“ใช่ แต่ผมอดใจไม่ได้นี่” คนหน้ามึนเริ่มซุกไซ้ที่ต้นคอระหงอย่างอดใจไม่ไหว

“อย่านะอีเดน ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้” มารียาบอกพร้อมกับยกมือไหว้อย่างอ้อนวอน กลัวอีกฝ่ายจะทำอะไรเธอในนี้ขึ้นมาจริงๆ

“ผมชอบที่คุณเรียกเมื่อกี้จัง มันเหมือนเรากำลังย้อนกลับไปในคืนนั้นเลย” อีเดนยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ อย่างชอบใจ

“ปล่อยนะ! มีสติหน่อยสิ นี่ที่ทำงานนะ คุณคือท่านประธาน แล้วฉันก็คืนพนักงาน!” เธอรีบเตือนสติคนหื่น ก่อนที่ทุกอย่างจะไปจบลงที่เตียง

“ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นพนักงานตั้งแต่แรก คุณก็รู้”

“ถ้าคุณยังพูดไม่รู้เรื่องอยู่แบบนี้ ฉันจะลาออก”

“ดี ผมจะได้ไม่ถูกนินทาว่าเล่นจ้ำจี้กับพนักงานสาวในห้องพัก”

“งั้นก็อย่าทำสิ”

“มันต้องทำเลยต่างหาก เพราะคุณลาออกไปแล้วเมื่อกี้ไง”

“โอ๊ยยย นี่ฉันทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องมาเจอคนที่พูดจาไม่รู้เรื่องอย่างคุณเนี่ยฮะ”

“หึ! ผมต่างหากที่ต้องพูดคำนี้รียา ถ้าคุณคิดเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ซะตั้งแต่แรก เราคงไม่ต้องมายืนเถียงกันอยู่แบบนี้หรอก”

“ก็ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่นๆ ของคุณนี่”

“ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่...”

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงสายเรียกเข้าดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้อีเดนต้องยอมปล่อยมือจากเอวบางอย่างหงุดหงิด แล้วล้วงมือถือขึ้นมากดดูเบอร์ก่อนจะรับสายของคนสนิท