อีเดน นิยาย บท 14

สองนาทีต่อมา... ทันทีที่มารียาเดินออกมาที่ด้านนอกก็เจอกับ เอมอรยืนถือแฟ้มเอกสารรออยู่

“เอ่อ...ท่านประธานให้เอามาแบ่งกันทานค่ะ” มารียารีบบอก

“อ๊ะ! นี่มันช็อกโกแลตของ Jacques Torres นี่นา” เอมอรก้มลงมองกล่องที่มักจะเห็นประจำในห้องพักส่วนตัวของผู้เป็นนายที่ชอบทานช็อกโกแลตร้านนี้เป็นพิเศษ “อย่าลืมแบ่งไว้ให้เอมด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะ” มารียายิ้มกว้างให้อีกครั้ง

“ว้าว ลาภปากอีกแล้วสิ” กิ่งกาญรีบลุกจากโต๊ะทันทีทันใด

“อะไรเหรอคะ” อลิชาที่กำลังดูแฟ้มเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย

“ช็อกโกแลต ร้านดังของ New York จ้ะ วันก่อนเห็นคุณเซนหิ้วมาฝากคุณอีเดนน่ะค่ะ กิ่งก็ลุ้นๆ อยู่ว่าจะได้ชิมหรือเปล่า คิกๆ” กิ่งกาญบอกขณะมองกล่องที่มารียาวางลงบนโต๊ะทำงานของตัวเองด้วยหัวใจสั่นๆ

“ว้าว” อลิชาจ้องมองด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ท่านประธานให้แบ่งกันคนละกล่องค่ะ” มารียาบอกสองสาว ก่อนจะยิ้มกว้างให้อย่างขบขัน

“กรี๊ด” กิ่งกาญกับอลิชากรีดร้องเบาๆ อย่างดีใจ ก่อนจะหยิบกล่องที่เหมือนๆ กันไปเปิดดูช็อกโกแลตชิ้นเล็กที่หน้าตาน่าทานด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

มารียาลอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นสองสาวสนใจช็อกโกแลตมากกว่าจะเอ่ยถามถึงเรื่องที่เธอหายเข้าไปในห้องของท่านประธานใหญ่นานๆ

12 : 07 น. เอมอรที่เพิ่งจะสรุปการประชุมเสร็จเดินออกจากห้องของประธานใหญ่มาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเห็นกิ่งกาญกับสองสาวต่าง ก้มหน้าก้มตาทำงานกันจนลืมเวลาพักเบรกที่เลยไปเกือบสิบนาที

“นี่เลยเที่ยงแล้วนะสาวๆ”

“จริงด้วย น้องรียา น้องอลิซ ไปทานข้าวกันค่ะ” กิ่งกาญเหลือบมองเวลานาฬิกาบนผนังก่อนจะรีบกดพักหน้าจอ

“ค่ะ/ค่ะ” สองสาวเอ่ยรับ ก่อนจะรีบเก็บของ

“เดี๋ยวพี่กิ่งจะพาไปทานมื้อเที่ยงที่ศูนย์อาหารด้านล่างค่ะ” กิ่งกาญบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“อาหารที่บริษัทมีแต่เมนูอร่อยๆ จ้ะ” เอมอรบอกยิ้มๆ

“อ๊ะ แล้วท่านไม่ออกไปหาอะไรทานหรือคะ” กิ่งกาญสงสัยเพราะยังไม่เห็นเจ้านายสุดหล่อออกมาจากห้อง

“อืม ไม่รู้สิ เมื่อกี้ตอนสรุปงานเสร็จเห็นท่านมีสายเข้าพอดี เอมก็เลยรีบเดินออกมา” เอมอรบอกพร้อมกับยักไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดๆ

“สงสัยสาวๆ โทรตามแน่ๆ เลยค่ะ คิกๆ” คำพูดของกิ่งกาญทำให้มารียาถึงกับชะงักไปทันใด

“ท่านไม่เคยให้เบอร์สาวๆ นะเท่าที่รู้ ส่วนใหญ่ผู้หญิงทุกคนจะติดต่อท่านผ่านทางคุณธนินเท่านั้น” เอมอรเอ่ยแก้

“ท่านหวงความเป็นส่วนตัวใช่ไหมคะ” อลิชาที่เงียบมานานถามขึ้นอย่างอยากรู้

“ก็พอสมควรนะ เพราะเอมยังไม่เคยเห็นมีสาวๆ มาตบตีกันที่บริษัทจ้ะ” เอมอรบอกด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

“แต่ข้างนอกนี่ดารากับนางแบบซัดกันนัวเลยค่ะขอบอก” กิ่งกาญเสริมเพราะเห็นข่าวคราวของท่านประธานใหญ่กับดารานางแบบตามหนังสือกอสซิปคนดังอยู่แทบตลอด

“ว้าว ขนาดนั้นเลยหรือคะ” อลิชาตาโต ก่อนจะเหลือบไปมองใบหน้าของเพื่อนสาวอย่างสังเกตอาการ

“แหม น้องอลิซไม่รู้อะไรซะแล้ว คุณอีเดนน่ะหล่อและรวยจนติดอันดับต้นๆ ของประเทศเลยนะ นางแบบเอย นางเอกเอย เข้าแถวมารอถวายตัวกันไม่ขาดสายเลยจ้ะ” กิ่งกาญบรรยายสรรพคุณของผู้เป็นนายต่ออย่างเมามัน เอ๊ย! อย่างออกรส

“แสดงว่าท่านไม่ชอบผูกมัดสินะคะ” อลิชาถามเผื่อใครบางคนอย่างอดไม่ได้

“ใช่จ้ะ แต่ก็ไม่แน่นะ ตอนนี้ท่านอาจจะเจอคนที่อยากจะผูกมัดแล้วก็ได้” เอมอรบอกอย่างประเมินสถานการณ์

“หัวหน้ารู้ได้ไงคะ?” กิ่งกาญหันไปถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ก็สามชั่วโมงที่เอมนั่งบรรยายงานไป ไม่รู้ว่าเข้าหูท่านไปกี่คำน่ะสิ เอาแต่มองถ้วยกาแฟ แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างกับคนมีความรักแน่ะ!” เอมอรบอกอาการของผู้เป็นนายอย่างขำๆ ขณะที่มารียาเริ่มหน้าแดงขึ้นนิดๆ

“ไม่จริงอ่ะ” กิ่งกาญที่เกาะติดสถานการณ์มาตลอดถามอย่างไม่เชื่อหูว่าตนเองจะพลาดข่าวนี้ไปได้

“จริง” เอมอรปรายตามองก่อนจะเอ่ยย้ำอีกครั้งอย่างมั่นใจ

“แล้วใครกันคะสาวผู้โชคดีคนนั้น” กิ่งกาญรีบถามต่อ

“เธอก็ลองถามท่านดูสิ่งกิ่งกาญ คิกๆ” เอมอรเอ่ยหยอก

“แหม คุณเอมคะ กิ่งไม่กล้าหรอกค่ะ” กิ่งกาญบอกก่อนจะส่งค้อนวงใหญ่ไปให้อย่างอดไม่ได้ ‘ใครกล้าถามก็บ้าแล้ว!’

“รีบไปทานข้าวกันดีกว่าจ้ะสาวๆ” เอมอรบอกพร้อมกับกดลิฟต์ลงไปชั้นสามที่เป็นศูนย์อาหาร

“ค่ะ” มารียาเอ่ยรับก่อนจะเดินตามทุกคนเข้าไปในลิฟต์

อลิชารับรู้ถึงอาการบางอย่างที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสาว ขณะที่คำถามมากมายเริ่มปลุกเร้าความอยากรู้ จนอยากให้ถึงเวลาเลิกงานเร็วๆ