อีเดน นิยาย บท 21

เวลา 09 : 10 น. Changmai... Rofwell Grand Hotel

มารียาตกใจตื่น รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกงูเหลือมรัดแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก และพอจะขยับตัวลงจากเตียงก็รับรู้ถึงอ้อมแขนที่โอบรัดเอว และบางสิ่งบางอย่างที่อุ่นๆ เป็นลำ กำลังทิ่มแทงอยู่ที่ต้นขาด้านใน

“อื้อ...” คนที่กำลังหลับสบายครางเบาๆ อย่างขัดใจ

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคนบ้า” มารียาต่อว่าคนที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะนอนบนโฟซา แต่พอตื่นขึ้นมากลับมานอนรัดเธอแน่นอยู่บนเตียงเอาซะงั้น

“ขออีกสิบนาที” อีเดนต่อรองพร้อมกับกดจูบลงที่แผ่นหลังบางเบาๆ ออดอ้อน

“นี่คุณ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกว่าให้ปล่อยไง” มารียาพยายามแกะมือหนาออกอย่างบ้าคลั่ง เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นนอนแก้ผ้าเปลือยกาย กกกอดเธออยู่

“ผมขอสิบนาทีที่รัก ได้โปรด...”

“เมื่อคืนคุณสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินฉัน”

“อืม...ตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ล่วงเกินอะไรคุณไม่ใช่เหรอ”

“ก็แล้วไอ้ที่กำลังทิ่มแทงต้นขาของฉันอยู่ในตอนนี้ล่ะ คืออะไร?”

“โธ่! มันก็แค่จ่อเฉยๆ ครับ ยังไม่ได้เข้าไปในนั้นสักหน่อย อ๊ะ! หรือว่าตอนที่หลับอยู่ ผมเผลอดันมันเข้าไปในตัวคุณ หืม...”

“กรี๊ด ไอ้คนบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” มารียากรีดร้องเมื่อฝ่ามือหนาๆ ของคนหื่นลูบไล้หน้าท้องของเธอต่ำลงไปจนเกือบจะถึง...

“ฮ่าๆๆ รู้อะไรไหม ผมอยากนอนกอดคุณอยู่แบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยให้ตายสิ” อีเดนหัวเราะชอบใจที่สาวเจ้ารีบใช้มือทั้งสองข้างปิดบริเวณสามเหลี่ยมเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“ปล่อย ไม่งั้นฉันจะนั่งเครื่องกลับกรุงเทพฯ” มารียารีบหนีบขาสองข้างเข้าหากันแน่น

“แหม! ทำไมต้องเอาเรื่องนี้มาขู่ผมด้วย” คนหื่นบอกอย่างตัดพ้อ

“ก็คุณไม่ทำตามที่พูดนี่ บอกว่าจะนอนโซฟาแล้วแอบขึ้นมานอนบนเตียงกับฉันได้ยังไง” มารียาเอ่ยท้วง

“เมื่อคืนผมคงจะนอนละเมอ” อีเดนยักไหล่ขึ้นทั้งสองข้างด้วยสีหน้าที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว

“ตอนนี้คุณก็ตื่นแล้วนี่” มารียาบอกพลางจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มนิ่ง

“ใช่! มันตื่นไปหมดทุกส่วนเลย” อีเดนบอกยิ้มๆ

“อย่ามาทะลึ่งนะ” มารียาเสียงดังใส่อย่างขุ่นเคือง

“หอมแก้มผมก่อน แล้วผมจะปล่อย” อีเดนยื่นข้อเสนอ

“ไม่มีทาง” มารียาบอกเสียงแข็งอย่างไม่ยอม

“ได้โปรด...รียา” อีเดนส่งสายตาอ้อนวอน

“คุณนี่มัน...” มารียากลอกตา ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อว่าผู้ชายหน้ามึนตรงหน้าได้

“ถ้าคุณไม่หอม ผมจะจูบคุณแล้วก็อาจจะเลยไปถึง...” อีเดนหยุดวรรคไว้ พลางใช้สายตาโลมไล้ไปตามสัดส่วนอย่างสื่อความหมาย

“ก็ได้ๆ” มารียารีบทำตามที่อีกฝ่ายเรียกร้อง เพราะกลัวว่าตัวเองจะพลาดให้คนหื่นอีกครั้งเหมือนในคืนนั้น

จุ๊บ!

อีเดนยิ้มกว้างทันทีที่ริมฝีปากบางแตะลงที่แก้มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ที่แก้มอีกข้าง “ตรงนี้ด้วย”

“นี่คุณ!” มารียาหน้าตึงทันใดเมื่ออีกฝ่ายได้คืบจะเอาศอก

“เร็วสิ หรือว่าอยากให้ผมจูบ” คนหน้ามึนขู่พร้อมกับทำท่าจะเข้า ไปจูบ

“โอ๊ย! ก็ได้ๆ เอียงแก้มมาใกล้ๆ หน่อยสิ” มารียารีบหอมแก้มของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“แหม ผู้หญิงอะไรพูดจาไม่เพราะเลย” อีเดนหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเอ่ยหยอกสาวเจ้าเมื่อเห็นใบหน้างามเริ่มจะแดงขึ้นมานิดๆ

“งั้นก็ไปหาคนที่เขาพูดจาเพราะๆ สิ”

“ไม่ จะเอาคนนี้แหละ” อีเดนบอกก่อนจะก้มลงหอมที่แก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว

มารียายกมือขึ้นเช็ดที่แก้ม ก่อนจะมองค้อนคนเจ้าเล่ห์ที่ชอบฉวยโอกาส “ปล่อยค่ะ!”

อีเดนยิ้มพร้อมกับปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ “คุณจะทานอาหาร ที่โรงแรมหรือว่าจะออกไปทานข้างนอก ผมจะได้โทรสั่ง หรือไม่ก็โทรบอกให้การ์ดเตรียมตัวออกเดินทาง”

“ไปทานข้างนอกดีกว่าค่ะ” มารียารีบลุกขึ้นจากเตียง

“คิกๆๆๆ” มารียาหัวเราะคิกคักกับท่าทางบึ้งตึงของคนตรงหน้าที่มักจะแสดงออกอย่างชัดเจนอยู่ตลอด ไม่ว่าจะโกรธ นอยด์ หรือแม้แต่ดีใจ

“อะไร! คุณว่าผมไม่หล่องั้นเหรอ” อีเดนถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้น

“คุณอยากได้คำตอบแบบไหนล่ะคะ” มารียาถาม ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงถึงจะทำให้อีกฝ่ายพอใจ

“เอาแบบตรงๆ จากใจคุณ” อีเดนบอกคล้ายจะทำใจได้ ทั้งที่ทำไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

“คุณจะรับได้แน่นะ” มารียาถามหยั่งเชิง

“บอกมาได้เลย” อีเดนพูดสีหน้าเคร่งเครียดราวกับคนที่กำลังรอลุ้นหวยรางวัลที่หนึ่ง

“รวมๆ แล้วก็พอจะพาไปวัดไปวาได้” มารียาบอกพลางกลั้นหัวเราะจนปวดแก้ม

“พระเจ้า คุณกำลังยั่วผมนะรียา ตอบแบบนี้เดี๋ยวผมก็พาไปขึ้นเตียงซะหรอก” อีเดนบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ‘หึ พอจะพาไปวัดไปวาได้ ช่างคิดจริงๆ นะแม่คุณ’

“บ้า ก็คุณขอคำตอบแบบตรงๆ เองนะ”

“ผมถามว่าผมหล่อไหม” คนกำลังงอนถามย้ำอีกครั้ง

“เอ่อ...” มารียามองดวงตาสีน้ำตาลเข้มด้วยหัวใจสั่นๆ ‘ทำไมต้องมาบีบให้เราพูดด้วยนะ’

“รียา!” อีเดนเอ่ยเตือนคนที่เอาแต่เงียบ ‘นี่เราหน้าตาแย่จนทำให้เธอพูดไม่ออกเลยเหรอวะ’

“คุณเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยค่ะ” มารียาเอ่ยด้วยสีหน้าแดงก่ำนิดๆ

“จริงเหรอ คุณคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอ” คนที่กำลังบึ้งตึงยิ้มกว้างขึ้นมาทันที

“เอ่อ...ฉะ...ฉันฝืนใจพูดค่ะ”

“ผมดูแย่ขนาดที่ทำให้คุณต้องฝืนใจพูดว่าหล่อเลยเหรอรียา”

“ดะ...เดี๋ยวค่ะ คะ...คุณจะไปไหน คุณอีเดน!” มารียาตะโกนตามหลังคนที่เดินตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ที่มองเห็นไกลๆ ว่ามีลำธารไหลผ่านโดยไม่หันกลับมามองเธออีก “ผู้ชายอะไรขี้งอนสุดๆ”

สาวเจ้าส่ายหน้าอย่างเพลียๆ ก่อนจะเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ ขณะเดียวกันก็รู้สึกดื่มด่ำกับธรรมชาติและอากาศที่สดชื่น