อีเดน นิยาย บท 31

สามสิบนาทีต่อมา... อีเดนพาสาวเจ้าเดินลัดเลาะมาตรงพิกัดที่การ์ดส่งมาให้ ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพักของเขาไปประมาณเจ็ด-แปดร้อยเมตร ก็เจอเห็ดโคนออกกระจายอยู่ไปทั่ว

“ว้าว! ฉันขอถ่ายรูปก่อนได้ไหมคะ” มารียาหันไปถามคนข้างๆ ด้วยสีหน้าตื่นเต้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเก็บเห็ดป่าเองกับมือ

“ได้สิครับ” อีเดนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่เตรียมกดมือถือเก็บภาพอย่างรู้สึกเขินนิดๆ

“เอ่อ...ไม่ใช่คุณค่ะ ฉันจะถ่ายรูปเห็ดโคนต่างหาก” มารียาบอกพลางโบกมือไล่คนที่ยืนเกะกะให้หลบไปอย่างขำๆ

“พระเจ้า!” คนที่ยืนยิ้มเก้อเขินได้ไม่ถึงสามวินาที ก็หน้าตึงขึ้นมาทันทีทันใด

“เห็ดออกเยอะมากๆ เลยนะคะ” มารียาหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายแดงก่ำขึ้นมานิดๆ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“ใช่ครับ ออกแบบนี้ทุกปีเลย” อีเดนมองค้อนคนที่ทำให้ตนทำตัว ไม่ถูก

“ว้าว! ชักอยากมีบ้านอยู่แถวนี้สักหลังแล้วสิ” มารียาบอกอย่างรู้สึกอิจฉา

“แถบนี้ไม่มีที่ดินทำเลสวยๆ แบบนี้อีกแล้วละครับ ผมกว้านซื้อไปหมดแล้ว ทางเดียวที่คุณจะมีได้คือต้องแต่งงานกับผม แล้วผมจะยกไร่นี้ ให้คุณ” อีเดนส่งสายตาแพรวพราวไปให้คนที่กำลังมองมา

“แหม ยังวกกลับไปเข้าเรื่องเดิมได้อีกนะคะ” มารียาอมยิ้มบางๆ แล้วหันไปกดเก็บภาพบริเวณรอบๆ ต่ออีกสองสามรูป จากนั้นก็ลงมือเก็บเห็ดโคนที่ขึ้นเรียงรายอย่างตื่นเต้น

“แค่เพิ่มแรงจูงใจให้คุณอยากอยู่กับผมต่างหาก อ้อ! คุณเก็บเห็ดตรงนี้นะ เดี๋ยวผมจะไปเอาหน่อไม้ตรงนั้นครับ” อีเดนส่งตะกร้ากับมีดอันเล็กให้ ก่อนจะชี้ไปยังก่อไผ่ที่อยู่ใกล้ๆ

“ค่ะ” มารียาพยักหน้ารับ ก่อนจะมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่คิดว่าเสี่ยใหญ่คนดัง นักธุรกิจหมื่นล้านอันดับต้นๆ ของไทยจะมีมุมที่คาดไม่ถึงแบบนี้มาก่อน

สองชั่วโมงต่อมา...

“สุกหรือยังคะ” คนที่เริ่มหิวถามขึ้นอย่างอดไม่ไหว เมื่อกลิ่นหอมๆ ของอาหารนั้นลอยมาเตะต่อมน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า จนทำให้กระเพาะของเธอแอบส่งเสียงครางประท้วงเบาๆ

“สุกแล้วครับ คุณตักไปวางที่โต๊ะได้เลย เดี๋ยวผมขอเจียวไข่ต่อ อีกแป๊บ” อีเดนยิ้มกว้างก่อนจะหันไปหยิบไข่ไก่มาตอกใส่ถ้วย แล้วหยิบเครื่องปรุงมาใส่อย่างละนิดละหน่อย จากนั้นก็ตีไข่ให้เป็นเนื้อเดียวกัน

“ได้ค่ะ” มารียาตักต้มหน่อไม้ใส่ซี่โครงหมูกับแกงเห็ดโคนใส่ถ้วยใบใหญ่ แล้วล้วงมือถือขึ้นมากดบันทึกภาพ จากนั้นก็เดินไปตักข้าวสวยใส่จานให้ตัวเองกับชายหนุ่ม

อีเดนทุบกระเทียมใส่ลงในกระทะที่มีน้ำมันร้อนๆ พอเห็นว่ากระเทียมเหลืองได้ที่ก็เทไข่ที่ตีเมื่อครู่ลงไป

“ว้าว หอมจังเลยค่ะ” มารียาหันไปมองตามกลิ่น

พ่อครัวคนหล่ออมยิ้มบางๆ ก่อนจะตักไข่เจียวที่สุกแล้ววางใส่จาน แล้วถือเดินไปยังโต๊ะที่มีเจ้าสาวนั่งตาละห้อยรออยู่

“น่าทานจังเลยค่ะ” คนที่หิวจนหน้ามืดตาลายเอ่ยชม ‘ผู้ชายอะไร ขนาดไข่เจียวยังทำได้น่าทานเลย’

“เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ ผมว่าจะพาคุณไปเก็บสตรอว์เบอร์รี่ครับ” อีเดนบอกแผนที่วางเอาไว้

“สตรอว์เบอร์รี่?” มารียาตาโต

“ครับ คุณชอบทานไหม” อีเดนถามพร้อมกับตักไข่เจียววางลงในจานให้อย่างเอาใจ

“ชอบมากค่ะ ว่าแต่มันไกลจากที่นี่ไหมคะ”

“อยู่ไร่ข้างๆ เรานี่เองครับ”

“ไร่สิรันยากรณ์เหรอคะ”

“อืม... ไร่สิรันยากรณ์ก็มีนะ แต่ว่าที่นั่นจะมีแขกเข้าออกเยอะ เกรงว่าคุณอาจจะเจอกับคนรู้จักเข้า แต่ถ้าเป็นที่ไร่ของพ่อเลี้ยงธนากรละก็ ช่วงนี้เขาปิดปรับปรุงครับ เราเข้าเที่ยวได้”

“ไปที่ไร่ของพ่อเลี้ยงธนากรก็ได้ค่ะ”

“ครั้งหน้าผมสัญญาว่าจะพาคุณไปเที่ยวไร่สิรันยากรณ์ในฐานะ คนรักที่ไม่ต้องกลัวใครมาเห็น” อีเดนรู้สึกแย่นิดๆ ที่ขนาดจะพาสาวเจ้าไปเที่ยวก็ยังต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ สายตาคนอื่น

มารียาพูดไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นเธอกับเขาจะเดินต่อไปในทางไหน จึงแสร้งหันไปตักแกงเห็ดที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาชิม ปรากฏว่ารสชาติของน้ำแกงนั้นกลมกล่อม จนทำให้เธอถึงกับเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ

“อืม...แกงเห็ดอร่อยมากๆ เลย”

อีเดนยิ้ม ถึงแม้จะรู้ว่าลึกๆ แล้วคนตรงหน้าพยายามจะเปลี่ยนเรื่องคุยก็ตาม “ขอบคุณครับ ลองชิมต้มหน่อไม้ดูด้วยสิ”

“อืม...รสชาติของอาหารทำให้รู้สึกมีความสุขเหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์เลยนะคะ”

“จริงๆ แล้วมีอย่างอื่น ที่ทำให้คุณขึ้นสวรรค์ได้อีกนะรียา”

“บ้า” มารียามองค้อน ก่อนจะลงมือทานต่ออย่างไม่สนใจ

“ฮ่าๆๆ” คนหื่นหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นใบหน้างามเริ่มแดง