อีเดน นิยาย บท 36

“รียาขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเรา และขอให้พี่ธันพบเจอคนดีๆ ที่เขาพร้อมจะอยู่ข้างๆ พี่ธันไปตลอดนะคะ ลาก่อนค่ะ” มารียาร่ำลา ก่อนขยับตัวลุกขึ้นเพราะเธอไม่อยากให้อีกฝ่ายดูแย่ไปกว่านี้

“รียา! รียา! ได้โปรดให้โอกาสพี่แก้ตัวได้ไหม ฮึกๆๆ” ธันวาลุกตามแล้วดึงคนที่กำลังจะเดินจากไปเข้ามากอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

มารียาร้องเสียงหลงทันใด “ปะ...ปล่อยค่ะพี่ธัน”

“ไม่! พี่ไม่ปล่อย” คนที่กำลังจะสูญเสียสิ่งล้ำค่าในชีวิตบอกอย่างม่ยอม

“กรุณาปล่อยคุณรียาด้วยครับ” ธนินเอ่ยเตือนเสียงเย็น

“แกเป็นใคร?” ธันวาขึ้นเสียงใส่อย่างไม่พอใจ

“ผมเป็นการ์ดส่วนตัวของคุณรียา และเป็นคนที่จะส่งคุณไปนอนเล่นที่โรงพยาบาล หากคุณยังไม่ยอมปล่อยมือนั่นออก...คุณธันวา”

ธันวานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมปล่อยมือออกจากสาวเจ้าอย่างจำใจ เพราะคิดว่าผู้ชายตรงหน้าคงจะเป็นคนที่ปริณส่งมา

“ลาก่อนค่ะพี่ธัน” มารียายกมือไหว้คนตรงหน้า จากนั้นก็หันไปยกมือไหว้โต๊ะข้างๆ อย่างรู้สึกผิดที่เธอกับธันวาทำลายบรรยากาศของการทานอาหาร

“ไปครับคุณรียา” ธนินบอกพร้อมกับผายมือเชิญให้คนสำคัญของเจ้านายออกเดินนำไปก่อน

ธันวาได้แต่มองตามด้วยสายตาเจ็บปวดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เมื่อสิ่งที่ฝันมาตลอดพังลงต่อหน้าต่อตา เพียงเพราะความใคร่และการไม่ยับยั้งช่างใจของตัวเอง จึงทำให้เขาเสียเพชรเม็ดงามที่มีอยู่ในมือไปอย่างน่าเสียดาย

The Rofwell Villa…

“คุณธนินพารียามาที่นี่ทำไมคะ?” คนที่มัวแต่ใจลอยคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้มาตลอดทาง พอรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นป้ายของคอนโดหรู ก็ถึงกับตกใจ

“คอนโดที่เสี่ยพักครับคุณรียา” ธนินรีบบอกเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าตื่นๆ

“เอ่อ...ฉันคิดว่าคุณจะพาฉันกลับบ้านซะอีก” มารียาบอกอย่างเริ่มใจคอไม่ค่อยดี กลัวว่าอีเดนจะรู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นบ้างที่ห้องอาหาร

“เสี่ยให้ผมพาคุณมาที่นี่ครับ” ธนินตอบพลางหันไปมองตามเสียงฝีเท้าที่เดินแกมวิ่งเข้ามาหารถที่ตนจอดอยู่

ครืดดดด

คนที่นั่งรออยู่หน้าคอนโดเกือบครึ่งชั่วโมง รีบเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่งข้างในอย่างเร่งรีบ

“นะ...นี่เรื่องอะไรกันคะ ฉันต้องกลับบ้าน ต้องคุยเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่รับทราบ” มารียารีบบอก เพราะไม่อยากให้ใครเห็นเธออยู่กับอีกฝ่ายในตอนนี้

“ขึ้นไปทานข้าวกับผมก่อนแล้วเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณ” อีเดนบอกคนที่กำลังจะโวยวาย ก่อนจะหันไปบอกคนสนิท “ขับไปจอดที่ชั้นสาม”

“ครับเสี่ย” ธนินตอบก่อนจะขับรถวนเข้าไปด้านใน

“ขอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้ใครเห็นว่า...”

“ชั้นสามเป็นที่จอดรถของผม คุณไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็นครับ” อีเดนบอกยิ้มๆ

“ยะ...ยังไงคะ” มารียาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“เสี่ยซื้อทั้งชั้นเอาไว้เก็บรถซุปเปอร์น่ะครับ” ธนินรีบไขข้อข้องใจให้ด้วยสีหน้าขำๆ

“ทานข้าวกับผมก่อนนะ แล้วเดี๋ยวผมจะพาคุณไปส่งบ้าน”

มารียาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแพ้ให้กับสายตาอ้อนวอนคู่นั้น “ก็ได้ค่ะ”

“เชิญครับ” อีเดนยิ้มก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ เมื่อธนินจอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว

มารียาเดินตามคนตัวโตไปที่ลิฟต์ เห็นอีกฝ่ายกดที่ชั้นสิบแปด จากนั้นลิฟต์ก็เคลื่อนตัวทะยานขึ้นไปด้วยความเร็ว

สองนาทีต่อมา... ลิตฟ์ก็หยุดและเปิดออก เธออ้าปากค้างเมื่อเห็นประตูขนาดใหญ่ที่มีแป้นพิมพ์ใส่รหัสผ่านอยู่ห่างจากลิฟต์ออกไปไม่ถึงสองเมตร

“คุณพักอยู่ชั้นนี้คนเดียวอย่างนั้นเหรอคะ” มารียาถามพร้อมกับเดินตามร่างสูงเข้าไปด้านในอย่างอึ้งๆ

“ใช่ครับ ผมชอบความเป็นส่วนตัวน่ะ แล้วที่นี่ก็อยู่ใกล้กับบริษัทด้วย” อีเดนบอกพลางชี้ให้สาวเจ้าดูบริษัทของตน ที่อยู่ห่างออกไปประมาณสามช่วงตึก ผ่านกระจกใสๆ ที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

มารียาขยับเข้าไปชิดที่กระจก มองตามทิศทางที่อีกฝ่ายบอกก็เห็นบริษัท ไคเลอร์ คอร์ปอเรชัน กรุ๊ป ตั้งอยู่ไม่ไกล

“ว้าว! จริงด้วยค่ะ”

“ผมกับน้องชายอีกสองคน จะกลับไปทานอาหารเย็นที่บ้านด้วยกันทุกๆ อาทิตย์ คุณแม่ของผมท่านเป็นคนที่น่ารักมาก ส่วนคุณพ่อก็จะออกไปทางเคร่งขรึมนิดๆ แต่ใจดีครับ”