อีเดน นิยาย บท 6

ห้านาทีต่อมา...

“พี่ป้อง! จะพาหนูไปไหน” อลิชาถามหน้าตื่นเมื่ออีกฝ่ายพาเดินไปยังมุมลับที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน

“ไปหาที่คุย” ปริณตอบโดยไม่หันมามอง

“คุยที่นี่ก็ได้ค่ะ” อลิชาสะบัดแขนออกจากอีกฝ่ายทันใด

“หึ! ก่อนออกจากบ้านไม่ส่องกระจกดูตัวเองเหรอ?” ปริณถามด้วยสีหน้าตึงๆ

“ทะ...ทำไม” อลิชาถามเสียงสั่น รีบยกมือขึ้นปกปิดหน้าอกหน้าใจของตัวเองเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

“แต่งตัวอย่างกับผู้หญิงสำส่อน” เขาต่อว่าอย่างโมโห

“พี่ป้อง!” อลิชาน้ำตาคลอขึ้นมาทันใดเมื่อได้ยินคำว่าผู้หญิงสำส่อน

“อะไร! พี่พูดผิดงั้นเหรอ” ปริณถามด้วยสีหน้ากวนๆ

“ฮึก...แล้วทีแฟนตัวเองล่ะ ทำไมไม่ว่า มายุ่งกับหนูทำไม!”

เธอยกมือขึ้นปาดน้ำใสๆ ที่หางตาทิ้ง ก่อนจะถามกลับอย่างไม่พอใจเมื่อพี่ชายของเพื่อนชอบดุ และชอบล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวของเขายังไงยังงั้น

“ฟังนะ! คนอื่นจะแต่งตัวยังไงหรือจะแก้ผ้าเดินพี่ไม่สน! แต่ต้องไม่ใช่เธอ” ปริณบอกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“ทะ...ทำไมต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย ฮึก...ฮือๆๆ” อลิชายกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้าก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

คนที่กำลังเดือดหัวใจกระตุกวูบ เมื่อเห็นสาวเจ้าร้องไห้จนสั่น ‘บ้าฉิบ! นี่เราทำเธอร้องไห้อีกแล้วเหรอวะ’ ปริณต่อว่าตัวเองก่อนจะรีบดึงสาวเจ้าเข้ามากอดปลอบ ทั้งที่ยังไม่หายโกรธเรื่องที่เธอแต่งตัวโป๊เปิดหน้า เปิดหลังล่อเสือล่อตะเข้

“ปล่อย! ฮึก...” อลิชาบอกพร้อมกับพยายามผลักอีกฝ่ายออก

“ก็หยุดร้องไห้ก่อนสิ แล้วพี่จะปล่อย” ปริณบอกเสียงอ่อนลง

“ฮึก...” อลิชาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะดันอีกฝ่ายให้ออกห่างจากตัวอีกครั้ง ‘บ้าจริง! นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ถูกพี่ป้องตบหัวแล้วลูบหลัง เจอหน้ากันทีไรก็ด่าและใช้คำแรงๆ พอเราร้องไห้ เขาก็จะยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ซับน้ำตา หึ! นี่เขาเห็นเราเป็นอะไรกัน?’

“ไปล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วเดี๋ยวไปหาอะไรทานกับพี่” ปริณบอกก่อนจะถอดสูทออก แล้วเอาไปคลุมไหล่เพื่อจะปิดบังแผ่นหลังที่บอบบางของสาวเจ้าไม่ให้ใครเห็น

น้ำเสียงและการกระทำที่ดูอบอุ่นนั้น ทำให้อลิชาเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองตามที่ปริณบอกราวกับคนต้องมนตร์สะกด!

สิบห้านาทีต่อมา... หลังจากที่อลิชาเข้าห้องน้ำแล้วแอบโทรไปบอกมารียา เรื่องที่เจอพี่ชายจอมขี้หวงของเพื่อนที่หน้าคลับเสร็จแล้วก็เดินออกมาที่ด้านนอก

“เดี๋ยวเราไปหาอะไรทานกัน” ปริณเอ่ยขึ้นหลังจากที่ละสายตาจากร่างบางที่ตนแอบเฝ้ามองมาหลายปี

“อ้าว! แล้วทำไมพี่ป้องไม่ชวนแฟนไปทานล่ะคะ” อลิชาขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

“มิ้งไม่ใช่แฟนพี่!” ปริณบอกด้วยสีหน้าตึงๆ ราวกับกำลังไม่พอใจ

“ก็แล้วเขาเรียกชายหญิงที่มีความสัมพันธ์กันว่าอะไรเหรอคะ? ถ้าไม่ใช่แฟน” อลิชาย้อนศรอย่างอดไม่ได้

“เยอะแยะไปที่จะเรียก” ปริณบอกด้วยท่าทีไม่แคร์

“งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้... ทำไมไม่ชวนเมียพี่ป้องไปทานล่ะคะ” อลิชาเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทีขึงขังของชายหนุ่ม

“อลิซ!” ปริณส่งสายตาดุๆ ไปให้สาวเจ้าอย่างรู้สึกหงุดหงิด

“ช่างเถอะ! พี่จะไปกับใครก็ช่างหนูจะกลับแล้ว” เธอบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินหนี

“ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่ก่อน แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่คอนโด” ปริณรีบคว้าข้อมือเอาไว้มั่น

“แล้วคุณมิ้งล่ะคะ พี่จะทิ้งเธอได้ยังไง” อลิชาหันกลับมาถามอย่างไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่าย

“พี่ทิ้งผู้หญิงทุกคนได้ ยกเว้นเรา” ปริณบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“โห...นี่ถ้าพี่มิ้งมาได้ยินเข้า เธอคงจะดีใจจนน้ำตาไหลแน่ๆ” อลิชาเอ่ยเยาะกับคำตอบที่เหมือนกับว่าเขามีใจให้เธอ

“มิ้งเขารู้จุดยืนของตัวเองดี! เราจะจบกันวันไหนก็ได้” ปริณบอกพลางจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มนิ่ง ราวกับว่าจะสื่อความหมายบางอย่าง

“ตกลงพี่ป้องจะไปส่งหนูให้ได้?” อลิชารีบเปลี่ยนเรื่อง

“ใช่!” ปริณพยักหน้ารับเบาๆ

“โอเค งั้นซื้ออะไรไปทานที่ห้องหนูแล้วกัน ทานเสร็จแล้วพี่ก็กลับไปเลย” อลิชาบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ‘เดี๋ยวเถอะ ถึงหน้าคอนโดเมื่อไหร่ละก็ จะวิ่ง 4 x 100 ให้ดู’

“แบบนั้นก็ได้” ปริณยิ้มเมื่อทุกอย่างกำลังลงล็อกที่วางไว้

“เยี่ยมค่ะ เดี๋ยวหนูโทรชวนรียามาทานด้วยนะคะ ทานหลายๆ คนสนุกดี” อลิชาบอกพร้อมกับทำท่าจะล้วงมือถือในกระเป๋า

“รียานอนแล้ว เรากลัวพี่จะทำอะไรงั้นเหรอ?” ปริณบอกอย่างรู้ทัน

“บ้า! ทะ...ทำไมหนูต้องกลัวพี่ป้องด้วยล่ะ” สาวเจ้าเอ่ยถามเสียงสั่น เมื่ออีกฝ่ายขยับหน้าเข้ามาใกล้

“ว่าแล้ว...ว่าเราต้องไม่กลัวพี่ ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าใส่ชุดโป๊ๆ ออกมาเที่ยวหรอกจริงไหม?” ปริณเอ่ยประชดอีกครั้งอย่างอดไม่ได้