อีเดน นิยาย บท 5

อีเดนเดินวนไปวนมาอย่างรู้สึกร้อนรนที่หัวใจ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาแพททริกสัน โรคาซานเดอร์ เจ้าของโรงแรมมะลิฉัตร ที่คบหากันมานานตั้งแต่สมัยเรียนที่อังกฤษ

“ว่าไงอีเดน” ปลายสายทักทายเสียงงัวเงียคล้ายกับคนที่ยังไม่ตื่น

“แพท! ฉันมีเรื่องจะรบกวนนายหน่อย” อีเดนบอกเสียงตึงเครียด

“ว่ามาได้เลยเพื่อน” แพททริกสันรีบลุกจากเตียง แล้วออกไปคุย ที่ด้านนอก เพราะกลัวว่าจะทำให้ภรรยาที่หลับอยู่ตื่น!

“ฉันจะขอดูกล้องวงจรปิดที่โรงแรมมะลิฉัตรแกรนด์” อีเดนกัดฟันบอกความต้องการ

“เกิดอะไรขึ้น?” แพททริกสันถามอย่างสงสัย

“ไม่ถามได้ไหมวะ” อีเดนตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพราะอายเกินกว่าที่จะเล่าให้อีกฝ่ายฟังถึงสาเหตุ

“ฮ่าๆๆ ยิ่งแกไม่อยากบอก ฉันก็ยิ่งอยากรู้ว่ะ” แพททริกสันหัวเราะเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทางอึกอัก

“แพท...” อีเดนรู้สึกรำคาญนิดๆ ที่เพื่อนรักอยากจะรู้ให้ได้

“บอกมา! ไม่งั้นนายก็ไปเดินเรื่องขอดูเอง ซึ่งก็อาจจะใช้เวลาหลายวันนะ” แพททริกสันบอกเสียงจริงจัง

“โธ่โว้ย! นี่ฉันจะต้องเล่าให้นายฟังจริงๆ เหรอ” อีเดนสบถอย่างหัวเสีย

“เล่ามา!” แพททริกสันเอ่ยเร่ง

อีเดนถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องที่น่าอายให้อีกฝ่ายฟัง “เมื่อคืนฉันพาสาวคนหนึ่งมานอนที่โรงแรมนาย แล้วพอตื่นเช้ามาเธอก็หายไป”

“เธอขโมยอะไรของนายไปงั้นเหรอ?” แพททริกสันถามอย่างเป็นห่วง กลัวว่าเพื่อนจะโดนสาวเจ้าล้วงตอนที่หลับ

“ไม่ได้โขมยอะไร!”

“อ้าว! งั้นนายจะตามหาเธอทำไม” แพททริกสันถามต่ออย่างมึนงง เพราะปกติอีกฝ่ายจะสลัดผู้หญิงทิ้งทุกครั้งหลังจากที่เสร็จกิจกรรม

อีเดนกลอกตาอย่างเซ็งๆ ‘นี่เราคิดถูกหรือเปล่าวะที่โทรไปขอความช่วยเหลือจากมัน!’

“อีเดน!” แพททริกสันเอ่ยเรียกคนที่อยู่ๆ ก็เงียบหายไป

“ฉันเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ” อีเดนกลั้นใจบอก

“ฉิบหายแล้วไหมล่ะ” แพททริกสันสบถเสียงดังเมื่อถึงบางอ้อ

“ใช่! ทีนี้จะช่วยฉันได้หรือยัง?” อีเดนถามด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ

“ใจเย็นๆ เพื่อน เดี๋ยวฉันจะให้คนไปหานายที่ห้อง” แพททริกสันบอกเสร็จก็กดวางสายไป ทิ้งให้อีเดนกัดฟันข่มหลายๆ อารมณ์และความรู้สึกที่กำลังแล่นเข้ามา

‘พระเจ้า! หวังว่ามันคงไม่เอาเรื่องนี้ไปคุยในกลุ่มหรอกนะ’ คนที่โทรไปขอความช่วยเหลือเริ่มคิดหนัก ขณะนั่งรอบอดี้การ์ดเอาเสื้อผ้ามาให้

Orianna Condo... อลิชาดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าและเรือนร่าง ที่เปลือยเปล่าของตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้องที่ด้านนอกดังขึ้น หลังจากที่ตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงของมารียากับปริณคุยกัน จากนั้นภาพความทรงจำอันเร่าร้อนก็ผุดขึ้นมาตอกย้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอและพี่ชายจอมโมโหร้ายของเพื่อนซี้

“อลิซ! ตื่นอยู่ใช่ไหม” ปริณนั่งลงข้างๆ แล้วสะกิดคนที่นอนคลุมโปงเบาๆ

อลิชานอนนิ่งไม่ไหวติง ‘พระเจ้า! เราจะพูดหรือมองพี่ป้องยังไง’

“พี่รู้ว่าเราตื่นแล้ว ฉะนั้นก็ลุกขึ้นมาเคลียร์กันว่าจะเอายังไง” ปริณบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

อลิชาหน้าตึงขึ้นมาทันใดเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คล้ายกับออกคำสั่งของ อีกฝ่าย “ไม่เอาอะไรทั้งนั้น พี่ป้องกลับไปได้แล้ว หนูจะนอนต่อ”

“อะไรนะ! เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?” ปริณถามอย่างไม่เชื่อหู

“หนูบอกให้พี่ป้องกลับไปค่ะ” อลิชาเอ่ยย้ำ

“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม?” ปริณถามเสียงเย็นอย่างพยายามข่มอารมณ์

“ค่ะ” เธอบอกพลางกระชับผ้าห่มเข้าหาตัวอย่างรู้สึกอาย

“เราจะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยเหรอ” ปริณถามเสียงอ่อนลง