อีเดน นิยาย บท 60
สี่โมงเย็น... หลังจากที่ฝึกเดินแบบเสร็จมารียาก็ได้รู้จักกับนางแบบดังๆ มากมายทั้งจีน เกาหลีและญี่ปุ่นที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี
จากนั้นนานาก็พาเธอไปเอารถเก๋งอีกคันที่คอนโดกลับไปใช้ โดยไม่ลืมแวะซื้อของสดและอาหารสำเร็จรูปต่างๆ ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตไปใส่ตู้เย็นไว้เผื่อเวลาหิวแล้วไม่อยากออกไปข้างนอก
ไลน์! ไลน์!
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพัก เสียงข้อความก็ดังขึ้นติดๆ กัน มารียารีบวางของลงก่อนจะล้วงมือถือในกระเป๋าขึ้นมาเปิดดู ก็เห็นเพื่อนสาวโทรวิดีโอคอลมา จึงรีบกดรับสาย
“ว่าไง! ยังไม่นอนเหรออลิซ”
“จะนอนได้ยังไงเล่า ฉันรอฟังข่าวดีอยู่นะรียา สรุปแล้วเธอได้เป็นนางแบบของ Angle R ไหม?”
“ได้สิ!” มารียาบอกยิ้มๆ
“กรี๊ดดด” อลิชากรีดร้องอย่างดีใจ
“นี่แกนอนที่ไหนเนี่ย?” มารียาถามอย่างสงสัย กลัวว่าอีกฝ่ายจะอยู่ที่บ้านแล้วเสียงดังจนคุณปานทิพย์ตกอกตกใจ
“นอนที่คอนโด”
“แล้วพี่ป้องล่ะ” มารียาถามอย่างหวาดระแวง
“พี่ป้องกลับพรุ่งนี้จ้ะ”
“โล่งอก! นึกว่าพี่ฉันอยู่กับแก”
“คิกๆๆ แกโอเคขึ้นหรือยัง” อลิชาถามอย่างเป็นห่วง
“โอเคมาก...ขอบอก” มารียาฉีกยิ้มกว้างโชว์เพื่อนสาว
“ฉันดีใจที่เห็นแกยิ้มได้นะ ฮึก...” อลิชาบอกเสียงสั่น
“นี่! อย่าดราม่านะอลิซ” มารียารีบห้าม
“ก็มันอดไม่ได้นี่ ฉันเป็นห่วงแกนะรู้ไหม?” อลิชายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังไหลเอ่อออกมา
“ฉันเข้มแข็งจะตายแกก็รู้” มารียาทำเสียงสดใส
“แกหลอกคนทั้งโลกได้ แต่แกหลอกฉันไม่ได้หรอกรียา” อลิชาบอกอย่างรู้ทัน
“มันก็...เจ็บอยู่นะ แต่มันก็มีอย่างอื่นเข้ามาให้คิดจนลืมไปว่าตัวเองหนีมาที่นี่ทำไม” มารียาบอกเสียงอ่อน
“ถ้าวันไหนที่แกไม่ไหวแล้ว...ไม่ว่าจะเรื่องอะไร คนแรกที่แกต้องโทรหาคือฉันนะ ฉันจะรับสายแกไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม” อลิชายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอีกครั้ง
“ขอบใจมากอลิซ” มารียากลืนก้อนแข็งๆ อย่างพยายามเก็บซ่อนอารมณ์
“อ้อ! แล้วถ้าพี่ป้องถามหาแก จะให้ฉันตอบว่ายังไงอ่ะ” อลิชาถามเรื่องสำคัญที่เธอเพิ่งจะนึกขึ้นได้
“ก็บอกว่าไปหาส้มที่เชียงใหม่”
“แล้วถ้าพี่ป้องจะไปตามแกที่เชียงใหม่ล่ะ”
“ถึงตอนนั้นก็บอกความจริงไปเลยแล้วกัน” มารียาบอกอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ
“ถ้าพี่ป้องโทรหาแกล่ะ” อลิชาถามต่อ
“ฉันก็ไม่รับสายแต่จะส่งข้อความกลับ แกไม่ต้องห่วงนะอลิซ สุดท้ายแล้วยังไง ฉันก็ต้องได้เคลียร์กับพี่ป้อง แต่ขอเวลาทำใจหน่อย ตอนนี้ฉันยังคิดคำแก้ตัวไม่ออก”
“โอเค! งั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าลืมหาข้าวกินด้วยล่ะแม่นางแบบดัง” อลิชาเอ่ยแซว
“บ้า! ยังไม่ใช่สักหน่อย”
“โอ๊ย! อีกหน่อยก็ดังเชื่อสิ”
“เอาให้ถึงจุดนั้นก่อนแล้วค่อยคุยดีไหมอ่ะ คิกๆๆ”
“แล้วงานเดินแบบจะจัดที่ไหนเหรอ?” คนที่เตรียมจะไปให้กำลังใจรีบถาม เพราะจะได้วางแผนเอาไว้แต่เนิ่นๆ
“ที่ประเทศญี่ปุ่น”
“วันไหนบอกด้วยล่ะ ฉันจะนั่งเครื่องไปดู”
“เดี๋ยวถ้าได้กำหนดแล้ว ฉันจะบอกแกก่อนคนแรกเลย”
“โอเค! งั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันมีลางสังหรณ์ว่า...” อลิชาบอกค้างไว้ขณะหันไปมองประตูห้องพักด้วยหัวใจสั่นๆ
“อะไร? เกิดอะไรขึ้นอลิซ” มารียาถามอย่างร้อนใจ
“พี่ป้องน่าจะกลับมาก่อนกำหนด” อลิชาบอกเสียงเบา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดที่หน้าประตู
“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ” มารียาถามกลับเสียงเบาเช่นกัน
“คิดว่าใช่นะ” อลิชาบอกพร้อมกับเงี่ยหูฟัง
“งั้นอย่าเพิ่งว่าสายนะ” มารียาบอกอย่างเป็นห่วง
“ได้ไง! เดี๋ยวพี่ป้องก็รู้หรอกว่าแกโทรมา”
“แกก็เอาอะไรก็ได้ปิดหน้าจอเอาไว้สิ ถ้าฉันได้ยินเสียงพี่ป้องเมื่อไหร่ ฉันจะกดวางสายไปเอง โอเค้?” มารียาบอกก่อนจะสะดุ้งนิดๆ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องของเพื่อนสาวดังขึ้น
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“อลิซ! เปิดประตูให้พี่หน่อยจ้ะ”
“พะ... พี่ป้องเหรอคะ?” อลิชาถามพร้อมกับคว่ำหน้าจอมือถือลง
“ไม่ใช่มั้ง!” คนที่ยืนรออยู่นอกห้องตอบกลับอย่างกวนๆ
“เฮ้อ...ไปอาบน้ำนอนได้แล้วรียา” หญิงสาวบอกตัวเองก่อนจะรีบเก็บของใส่ตู้เย็น แล้วเดินไปเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ พร้อมกับเทสบู่เหลวผสมลงไป จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วลงไปนอนแช่ในอ่างอย่างรู้สึกผ่อนคลาย
เช้าวันต่อมา...
“อลิซ หนูจะไปไหน?” ปริณถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นสาวเจ้าเดินไปหยิบชุดทำงานออกมาแขวนที่นอกตู่เสื้อผ้าขนาดใหญ่
“ไปทำงานค่ะ” อลิชาหันไปตอบ คนที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหน?
“หนูลาออกแล้วไม่ใช่เหรอ” ปริณยิงคำถามต่อ
“เอ่อ... คือว่าพอดีว่ารียามีธุระสำคัญต้องไปจัดการ หนูก็เลยอาสาทำต่อให้อีกหนึ่งอาทิตย์ค่ะ” อลิชากัดฟันบอก
“รียาลางานงั้นเหรอ?”
“เอ่อ... ถ้าจะเอาให้ถูกจริงๆ คือลาออกไปแล้วค่ะ”
“อะไรนะ! เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ อ๊ะ! หรือว่าเพราะเรื่องที่ไอ้เสี่ยมันบินไปอิตาลีกับนางแบบดัง เลยทำให้รียาอกหักแล้วลาออก” ปริณคาดเดาเรื่องราวที่รับรู้มาเมื่อหลายวันก่อน
“บ้า! อะไรทำให้พี่ป้องคิดแบบนั้นคะ” อลิชาต่อว่าคนที่เดาสุ่มได้ ถูกทาง
“ก็ครั้งก่อนที่ไอ้บ้านั่นมาส่งรียากลับบ้าน พี่ถามมันว่าชอบรียางั้นเหรอ มันตอบว่า...”
“ว่าอะไรคะ?” อลิชารอฟังอย่างคำตอบ
“มันบอกว่ารักรียา หึ! เจ้าชู้ออกขนาดนั้น ใครเชื่อก็บ้าแล้ว” ปริณบอกพลางยักไหล่ขึ้นอย่างไม่เชื่อคำพูดอีกฝ่าย
อลิชาถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าทำไมอีเดนถึงกล้าพูดแบบนั้น กับปริณ
“แต่ก็ดีนะที่รียาลาออกซะได้ ขืนทำงานต่อมีหวังได้เสร็จไอ้เสี่ยนั่นแน่ๆ” คนขี้หวงน้องสาวโล่งใจ เพราะเสี่ยใหญ่อย่างอีเดนนั้นกิตติศัพท์ เรื่องของผู้หญิงมีมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว
“เอ่อ...งั้นหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนะคะ เดี๋ยวเข้างานสาย” อลิชารีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“พี่ไม่อยากให้หนูไปเลย” ปริณอ้อนต่ออย่างมีความหวังว่าสาวเจ้าจะยอมตามใจตน
“พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้วนะคะพี่ป้อง” อลิชารีบลุกจากเตียงเมื่อเห็น อีกฝ่ายเริ่มขยับเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ
“โอเค! งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขาขันอาสาขณะมองตามคนที่รู้ทันความคิดอย่างขำๆ
“ขอบคุณค่ะ” อลิชาอมยิ้มบางๆ กับความน่ารักของว่าที่เจ้าบ่าว
“กลางวันพี่ไปทานข้าวด้วยนะ” ปริณหยิบเสื้อคลุมที่ข้างเตียงขึ้นมาใส่ลวกๆ ก่อนจะลุกจากเตียง ไปหยิบมือถือที่เสียบชาร์จทิ้งไว้เมื่อคืน มาเปิดดูความเคลื่อนไหวของไลน์กลุ่มที่ทำงาน
“ค่ะ” อลิชารับคำเบาๆ ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “อ้อ!แฟนคลับของพี่ป้องพากันถามหนูแทบทุกวัน ว่าวันนี้ผู้กองจะมาทานกลางวันด้วยไหม”
“หึๆ พี่หล่อ หนูต้องทำใจ” คนหล่อยักคิ้วให้สาวเจ้าอย่างหลงตัวเอง
“แหวะ!” อลิชาทำท่าคลื่นไส้ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำพร้อมกับกดล็อกที่ประตูอย่างรวดเร็ว คลิก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน