อีเดน นิยาย บท 63

“อลิซ...” คนที่เพิ่งได้สติเอ่ยเรียกเสียงอ่อนลง

“เสี่ยเป็นไงบ้างครับ” ธนินพยุงผู้เป็นนายให้ลุกขึ้น

“เลือด!” อลิชาอุทานเมื่อเห็นเลือดสีแดงเข้มซึมผ่านเชิ้ตสีขาวที่อีเดนใส่

“ฉันต่อยที่หน้านะ ไม่ได้ต่อยที่ลำตัว” ปริณบอกอย่างมึนงง

“เสี่ยโดนลอบยิงหลังจากที่รถแล่นออกจากสนามบินที่อิตาลีได้เพียงแค่สิบนาทีครับ” ธนินอธิบายก่อนจะหันไปรับที่ปิดแผลอันใหม่จากบอดี้การ์ด แล้วปิดแผลที่ยังไม่แห้งสนิทให้ผู้เป็นนายใหม่

“อะ...อะไรนะ?!” ปริณถึงกับตกใจที่ได้ฟัง ‘ถึงว่าทำไมหน้าซีดเหมือนไก่ต้มนัก’

“สาเหตุที่โดนลอบยิงก็เพราะว่ามีนางแบบคนหนึ่งแอบถ่ายรูปตอนที่เสี่ยหลับ แล้วโพสลงไอจี ทำให้ศัตรูที่จ้องเล่นงานรู้ว่าเสี่ยกำลังบินไปอิตาลีเลยส่งคนไปดักรอ เสี่ยนอนนิ่งเป็นเจ้าชายนิทราอยู่บนเตียงที่เซนต์ ร็อฟเวลล์ เดือนหนึ่งเต็มๆ ครับ เพิ่งจะฟื้นเมื่อสองวันก่อน” ธนินบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้อีกฝ่ายรับรู้

“ทีนี้คุณจะบอกผมได้หรือยังว่ารียาที่อยู่ไหน” อีเดนถามก่อนจะรับสูทสีดำจากคนสนิทมาสวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีคาบเลือด

“ยัง! ผมยังไม่เคลียร์เรื่องคุณกับนางแบบนั่น” ปริณส่ายหน้าปฏิเสธ

“ตอนนี้คุณอังกำลังตามไปเอาเรื่องนางแบบคนนั้นครับ ท่านก็เพิ่งทราบข่าวจากคุณเซนกับคุณอีวานเมื่อวันก่อน ท่านโกรธมาก ส่วนเรื่องที่ ผู้กองคิดว่าเสี่ยพานางแบบคนนั้นไปอิตาลีด้วย ไม่เป็นความจริงครับ เพราะผมคือคนที่จองตั๋วให้เสี่ยเอง และสาเหตุที่เสี่ยต้องนั่งเครื่องบินลำนั้นก็เพราะเครื่องบินส่วนตัวถูกคุณอังศณากับคุณอีธานยืมไปใช้ครับ” ธนินบอกพลางแอบถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ

“...” ปริณกำลังประมวลสถานการณ์เข้ากับเหตุและผล

“อีกอย่าง...ตั้งแต่ที่เสี่ยเจอกับคุณรียา เสี่ยก็ไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนครับ ผมสาบานแทนได้เลย” ธนินเอ่ยรับรองแทนผู้เป็นนาย

“หึ! ฟังดูดีนะ เอาเป็นว่าผมขอโทษที่ต่อยคุณเมื่อครู่ แต่ผมจะไม่บอกเรื่องของรียา” ปริณบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินหนี

ไลน์! ไลน์!

อลิชาเปิดดูข้อความจากคนรู้จักที่เป็นแอร์โฮสเตสก็ถึงกับหน้าถอดสี “พะ... พี่ป้อง เราตกเครื่องค่ะ”

“บ้าจริง!” ปริณสบถอย่างหัวเสีย

“ทะ...ทำยังไงดีคะ?” อลิชาถามเสียงสั่น

“ไม่เป็นไรจ้ะ พรุ่งนี้เราค่อยบินตามพ่อกับแม่พี่ไปก็ได้” ปริณกระชับร่างบางเข้ามากอดปลอบ

“ไม่ได้ค่ะ” อลิชาบอกขณะที่น้ำตาเริ่มจะคลอหน่วยขึ้นมานิดๆ

“ทำไม” ปริณมองอาการของสาวเจ้าอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย ‘อะไรกัน แค่ตกเครื่องทำไมต้องร้องไห้ด้วยวะ’

“ฮึก...” อลิชาซบหน้าลงกับฝ่ามือแล้วสะอื้นอย่างกลั้นไม่อยู่

“อลิซ...เกิดอะไรขึ้น” ปริณถามอย่างไม่เข้าใจ

“ฮึก...รียาเดินแบบวันนี้ค่ะ ฮือๆๆ” อลิชาบอกเรื่องที่เก็บเอาไว้

“รียาเดินแบบ!!” ปริณถามย้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อหู

“ค่ะ...หนูอยากไปให้กำลังใจรียา”

“เดี๋ยวนะ ก็ไหนเราบอกพี่ว่ารียาอยู่ที่เชียงใหม่” ปริณรู้สึกเหมือนโดนตีเข้าแสกหน้าอย่างจังเมื่อเริ่มจะคาดเดาสถานการณ์ออก “บ้าจริง นี่เราโกหกพี่งั้นเหรอ”

“ฮือๆๆ หนูขอโทษค่ะ” อลิชาบอกพร้อมกับเข้าไปกอดคนตัวโตอย่างรู้สึกผิด

“พ่อกับแม่พี่รู้เรื่องนี้ไหม” ปริณถามต่อ

“เพิ่งรู้เมื่อวานค่ะ” อลิชาเอ่ยสารภาพตามตรง

“ให้ตายสิ! นี่กะจะเซอร์ไพรส์โดยการให้พี่ไปเห็นรียาบนเวทีเดินแบบเองงั้นเหรอ” ปริณบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

อลิชาซบใบหน้าลงที่อกกว้างอย่างไม่รู้จะบอกอีกฝ่ายยังไง เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากจะโกหกหรือปิดบังใดๆ

“แล้วคิดไหมว่าถ้าพี่เห็นรียานุ่งน้อยห่มน้อยเดินบนเวทีนั่น จะเกิดอะไรขึ้น?” ปริณถามเสียงอ่อนลง เมื่อรับรู้ถึงอาการสั่นเทาของสาวเจ้า

“รียาเดินแบบที่ไหนครับคุณอลิซ” อีเดนถามแทรกขึ้นทันที

“ที่ญี่ปุ่นค่ะบอส” อลิชาหันไปตอบอย่างลืมตัว

“หนูบอกมันทำไม!” ปริณกลอกตา

“บอกผมน่ะถูกแล้วครับผู้กอง” อีเดนบอกคนขี้หวงน้องสาว ก่อนจะหันไปบอกคนสนิท “สั่งให้นักบินเตรียมสแตนด์บายรอได้เลย ฉันจะบินไปญี่ปุ่น”

“ครับเสี่ย” ธนินรับคำก่อนจะต่อสายหานักบิน

“เชิญครับคุณอลิซ” อีเดนยิ้มให้สาวเจ้าอย่างรู้สึกสงสาร