อีเดน นิยาย บท 68

“หึ! แล้วอย่าลืมไปเคลียร์เรื่องนางแบบนั่นก่อนจะแถลงข่าวแต่งงานกับน้องสาวของผมล่ะ” ปริณกลอกตาอีกครั้ง ก่อนจะส่งมือไปจับกับอีกฝ่ายอย่างจำใจ เพราะตอนนี้แขกในงานที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ เริ่มพากันหันมามอง

“ครับ” อีเดนยิ้มกว้างอย่างดีใจ ที่ในที่สุดทุกอย่างก็ลงตัว

“เรื่องนางแบบที่ชื่อเซร่า อังจะจัดการให้ค่ะ” อังศณาเอ่ยเสริม หลังจากที่เห็นสองหนุ่มเคลียร์กันได้

“ขอบคุณครับอัง เอ่อ...ขอโทษที่ผมเสียงดังเมื่อครู่ครับ” ปริณบอกพร้อมกับยกมือไหว้อังศณากับอีธาน ที่เผลอทำอารมณ์ร้อนและพูดจาไม่ดีออกไป

“ไม่เป็นไรจ้ะ พวกเรามาดื่มให้กับว่าที่เจ้าบ่าวกับว่าที่เจ้าสาวทั้งสองคู่กันดีกว่า” อังศณารับไหว้ก่อนจะเอ่ยทำลายบรรยากาศตึงเครียดแล้วชูแก้วไวน์ขึ้น

อีกด้านของงาน... ทันทีที่ลูเซียน่ารู้ว่าอีเดนกำลังจะมีงานแต่ง กับนางแบบที่ตนเพิ่งจะปลุกปั้น และกำลังจะจับเซ็นสัญญาเดินแบบให้กับ แบรนด์เพียงแห่งเดียว ก็ทั้งช็อกและโมโหจนหน้าแดงก่ำ รีบลุกขึ้นไปบอกสามีให้ไปเรียกอีเดนมาเคลียร์ที่ห้องรับรองส่วนตัว

ฮาร์ดี้ยกมือกุมขมับแล้วคลึงไปมาเบาๆ เมื่อได้ยินคำสั่งของภรรยา ที่เอ่ยขัดจังหวะการสังสรรค์กับเพื่อนๆ

แพททริกสัน ออร์แลนโด้และเจคอปที่นั่งร่วมวงอยู่ถึงกับ กลั้นหัวเราะกันจนหน้าแดงก่ำ รอดูว่าอีกฝ่ายจะจัดการกับภรรยาจอมเหวี่ยงวีนยังไง

“โอเค คุณเข้าไปรอที่ห้องนั้นได้เลย เดี๋ยวผมจะไปตามอีเดนมาให้” ฮาร์ดี้บอกพร้อมกับชี้ไปที่ห้องวีไอพีที่ไม่ได้ถูกใช้งาน

“ดี! อย่าช้าล่ะ” ลูเซียน่าบอกก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปรอตาม ที่ผู้เป็นสามีบอกด้วยสีหน้าบึ้งตึง

เจคอปมองตามหลังเจ้าหญิงขี้วีนของวงการ ก่อนจะหันมาถามแกมหยอกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “ไม่น่าเชื่อนะครับว่าพี่ฮาร์ดี้จะกลัวเมีย”

“เจค! นายรู้ได้ยังไงว่าฉันกลัว” คนที่โดนสบประมาทเอ่ยยิ้มๆ

“ไม่กลัวยังไงครับ ก็เห็นๆ กันอยู่” เจคอปเติมเชื้อไฟต่อ

“นี่นายคิดว่าฉันจะทำตามที่ซีน่าบอกจริงๆ งั้นเหรอ” ฮาร์ดี้ขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้าขบขัน

“ก็พี่เพิ่งจะรับปากกับซีน่าไปเมื่อครู่ไงครับ” เจคอปเอ่ยทวนเหตุการณ์ที่น่าระทึกอีกครั้ง

แพททริกสันกับออร์แลนโด้ขยับมานั่งใกล้ๆ กัน เพื่อที่เวลาฮาร์ดี้เหวี่ยงปลายเท้าขึ้นตวัดปลายคางของน้องชาย พวกเขาจะได้ไม่โดนหางเลขไปด้วย

“หึๆ เอาเป็นว่า...อย่าให้ใครเข้าไปกวนที่ห้องนั้นจนกว่าฉันจะออกมาแล้วกัน” ฮาร์ดี้ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องที่ภรรยาเข้าไปก่อนหน้า

“โอ้พระเจ้า!” เจคอปยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกเบาๆ อย่างคาดไม่ถึง พอได้สติก็รีบตะโกนตามหลังของอีกฝ่าย “อย่าเสียงดังนะครับ เกรงใจแขกในงานด้วย”

“ห้องเก็บเสียง!” ฮาร์ดี้หันมาตอบแล้วเดินต่อ

“ฮ่าๆๆ / ฮ่าๆๆ” ออร์แลนโด้และแพททริกสันหัวเราะออกมาอย่างขบขันกับคำตอบของเสือซ่อนเล็บ

“เสียดายที่ป๋าต้อมกับเฮียเพชรไม่ได้มาร่วมงานนี้ด้วยนะครับ” เจคอปเอ่ยพลางนึกไปถึงสองหนุ่ม

“งานหน้ายังมี” ออร์แลนโด้บอก

“ใช่ เดี๋ยวเดือนหน้าพวกเราก็ต้องไปรวมตัวกันที่ไร่สิรันยากรณ์ อยู่แล้วนี่” แพททริกสันบอกด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน

“ผมขอตัวไปหามิกิก่อนนะป๋า” ออร์แลนโด้บอกเมื่อเห็นภรรยาถ่ายรูปกับเหล่านางแบบเสร็จแล้ว

“ไปสิ! ฉันก็จะไปหาน้องพิมเหมือนกัน” แพททริกสันเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“อ้าว! นี่จะทิ้งผมเหรอครับ” เจคอปหน้าเหวอนิดๆ ที่เห็นพี่ชายทั้งสองลุกขึ้น

“นายก็ไปร่วมวงกับโต๊ะนู้นสิ” แพททริกสันชี้ไปที่โต๊ะของอีเดน

“จริงด้วย! งั้นผมไปก่อนนะ” เจคอปตาลุกวาวขึ้นมาทันใด เมื่อเห็นว่าที่โต๊ะมีนางแบบคนสวยนั่งรวมอยู่ด้วย จึงรีบลุกเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ออร์แลนโด้มองตามก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ อย่างรู้สึกเพลียๆ“หวังว่ามันคงไม่ไปป่วนเขานะครับป๋า”

“หึๆ เอาน่าอย่างเก่งก็แค่โดนอีเดนเตะส่งกลับมา” แพททริกสันบอกพร้อมกับยักไหล่นิดๆ อย่างไม่สนใจ

ออร์แลนโด้หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินตามพี่ชายไปหาพิมพลอยกับแพรณารายังโต๊ะที่มีบิดาและมารดาของตนนั่งอยู่

“คิกๆๆ” มารียาหัวเราะเบาๆ กับน้ำเสียงและสีหน้าของอีกฝ่าย

“คุณไม่เชื่องั้นเหรอ งานหน้าก็ลองเดินแบบต่ออีกครั้งสิ ผมจะทำให้ดู” อีเดนเอ่ยท้า

“บ้า! คุณไม่อายหรือไงกัน” มารียามองใบหน้าคมเข้มที่ดูซูบลงไปนิดๆ แต่ทว่า...ก็ยังคงดูหล่อเหลาและมีเสน่ห์เฉกเช่นเดิม

“ไม่อาย ผมไม่อยากให้ใครมองคุณด้วยสายตาที่เคลิบเคลิ้มแบบนั้นอีก นอกจากผม!” คนขี้หวงบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

มารียาไม่ตอบแต่ยิ้มบางให้อีกฝ่าย ขณะที่หัวใจพองโตจนแทบจะคับอก เมื่อนึกไปถึงหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านมา มันกลายเป็นสายใย ที่ผูกและพันให้เธอกับเขามายืนอยู่ตรงนี้ด้วยกัน

“รู้ไหม? ผมกลัวมากตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าตัวเองหลับไปเดือนหนึ่งเต็มๆ”

“คุณกลัวอะไรคะ” มารียาถามเสียงอ่อน

“ผมกลัวว่าคุณจะมีคนใหม่ หรือไม่ก็ใจอ่อนยอมกลับไปคืนดีกับแฟนเก่า” อีเดนสารภาพ

“บ้า ช่วงเวลาที่เกิดขึ้นระหว่างเรา เป็นแค่ช่วงสั้นก็จริงๆ แต่มันมีความหมายกับฉัน อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนค่ะ” มารียาเผยสิ่งที่อยู่ในใจ

“จริงเหรอ? คุณคิดถึงตอนที่เราอยู่ที่เชียงใหม่ด้วยกันไหม” อีเดนฉีกยิ้มกว้างเมื่อรู้ถึงความรู้สึกของสาวเจ้า

“คิดค่ะ คิดถึงกับข้าวฝีมือคุณ” มารียาบอกอย่างอายๆ

“จริงสิ! แล้วอย่างอื่นที่ไม่ใช่กับข้าวล่ะ คุณคิดถึงมันไหม?” คนที่กำลังยิ้มราวกับคนบ้าถามต่ออย่างเต็มไปด้วยความอยากรู้

“เช่น...” มารียาขอตัวอย่าง กับคำถามที่แสนกำกวม

“ไม่เอาน่ารียา คุณรู้ว่าผมหมายถึงอะไร” อีเดนกลอกตาเมื่อสาวเจ้าออกอาการเฉไฉ

“ก็แล้วอะไรล่ะคะ” มารียาแสร้งทำหน้าซื่อไม่เข้าใจคำถาม