อีเดน นิยาย บท 67

“พระเจ้า!” มารียายกมือขึ้นปิดปากอย่างรู้สึกช็อกเมื่อเห็นแผลที่มีเลือดซึมออกมานิดๆ

“ผมนอนนิ่งเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่เซนต์ร็อฟเวลล์เดือนหนึ่งเต็มๆ” อีเดนบอกพลางถอนหายใจยาว

มารียายืนนิ่งขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว

“ผมโกรธที่ตื่นมาแล้วรู้เรื่องข่าวบ้าๆ ที่เซร่าสร้างกระแส และโกรธมาก... ที่รู้ว่าคุณลาออกจากงาน ผมรีบบินมาไทยเพื่อจะหาคุณ แต่ก็ไม่เจอ จนกระทั่งอลิซหลุดปากบอกว่าคุณจะเดินแบบที่ญี่ปุ่น ผมเลยรีบบินตรงมาที่นี่” อีเดนบอกพร้อมกับดึงคนที่กำลังร้องไห้เข้ามากอดปลอบ

“ละ...เลือดคุณออก” มารียาบอกเสียงสั่น

“แต่งงานกับผมนะรียา ผมไม่อยากรอเวลาอีกต่อไปแล้ว ได้โปรด...” คนที่ผ่านความตายเอ่ยอ้อนวอน เพราะไม่อยากจะอยู่ห่างกับกับคน ในอ้อมกอดอีกต่อไป

“ค่ะ” มารียารับคำพร้อมกับกอดเอวหนาเอาไว้แน่น ตลอดเวลา ที่ผ่านมาไม่มีคืนไหนเลยที่จะหลับไปโดยไม่คิดถึงเขา

“คะ...คุณพูดจริงนะ” อีเดนถามอย่างไม่เชื่อ ว่าสาวเจ้าจะยอมง่ายๆ เพราะตลอดเวลามีแต่เขาที่ดิ้นรนและอยากเดินหน้าความสัมพันธ์

“จริงค่ะ” มารียาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มให้คนที่กำลังน้ำตาคลอ อย่างเต็มไปด้วยความสุข เพราะวันนี้เธอจะไม่วิ่งหนีความรู้สึกที่เก็บซ่อนอยู่อีกต่อไป

“โอ้พระเจ้า! ผมรักคุณที่สุดรียา” อีเดนยิ้มกว้างอย่างดีใจ เพิ่งรู้ว่าชีวิตที่ผ่านมามันมีความหมายก็วันนี้ วันที่มีใครสักคนที่พร้อมจะร่วมใช้ชีวิต ที่เหลือร่วมกัน

“อย่ากอดแน่นค่ะ ระวังแผลด้วย” มารียารีบเอ่ยเตือน

อีเดนยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง “โทษที ผมดีใจจนลืมตัวไปหน่อย ตกลงคุณจะแต่งงานกับผมจริงๆ นะ”

“ฉันพูดเล่นค่ะ” มารียาหยอกเย้า

“บ้า! ของแบบนี้พูดเล่นได้ยังไง” อีเดนยิ้มก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากบางอวบอิ่มอย่างไม่รอช้า

จูบที่เนิ่นนานและดูดดื่มกับความรู้สึกที่ต่างก็โหยหาซึ่งกันและกัน จนทำให้คนที่แผลยังไม่หายดีหลงลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ

กระทั่ง! เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้มารียาต้องสะกิดเตือนคนที่ไม่ท่าทีว่าจะยอมถอนจูบให้รู้ตัว!

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“เอ่อ...รียาคะ” แพรณาราเอ่ยเรียก หลังจากที่เคาะประตูห้องแล้วไม่มีการตอบรับใดๆ

มารียาดันคนตัวโตออกก่อนจะขานตอบ “คะคุณมิกิ”

“อะ...โอเคใช่ไหมคะ” แพรณาราถามอย่างรู้สึกอายนิดๆ เพราะเธอเพิ่งจะทราบจากสามีมาว่าทั้งสองคนรู้จักและคบหากันมาก่อน

“ค่ะ” มารียาตอบพลางเช็กความเรียบร้อยของใบหน้าในกระจก ที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะรีบหมุนลูกบิดเปิดประตูห้องให้อีกฝ่ายด้วยท่าทีที่เร่งรีบจนอีเดนที่ยืนมองอยู่อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้

“สวัสดีค่ะคุณอีเดน พอดีว่าพี่ชายของคุณรียากำลังตามหา เอ่อ...คุณรียาอยู่น่ะค่ะ” แพรณาราบอกสาเหตุที่ทำให้เธอหน้าด้านมาเคาะประตูห้องเรียก

“ครับ! ผมรบกวนคุณมิกิช่วยถ่ายรูปให้ผมกับรียาหน่อยจะได้ไหมครับ” อีเดนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะไหว้วานให้ภรรยาคนสวยของน้องชายเพื่อนเก็บภาพความทรงจำให้ตนกับมารียา

“ได้ค่ะ แต่ว่าคุณอีเดนจะ...เอ่อ...ติดกระดุมเสื้อก่อนไหมคะ” แพรณาราเตือนด้วยสีหน้ายิ้มๆ เมื่อเห็นหน้าอกกว้างที่เต็มไปด้วยรอยสัก ของอีกฝ่าย

มารียาอายหน้าแดงก่ำมาถึงหู ไม่รู้จะหาอะไรมาแก้ตัว เพราะสภาพเปลือยท่อนบนของอีเดนนั้น มันยากเกินจะเอ่ยคำอธิบายใดๆ ออกมาจริงๆ

“ฮ่าๆๆ พอดีเมื่อครู่ผมเปิดแผลให้รียาดูน่ะครับ” อีเดนหัวเราะเบาๆ

“ค่ะ” แพรณาราตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้มารียา แต่พอเห็นอีกฝ่ายอายเธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

“เรียบร้อยแล้วครับ” อีเดนบอกหลังจากหยิบสูทขึ้นมาสวมทับ

แพรณาราบอกคนที่กำลังอายให้ขยับเข้าไปใกล้ “รียาขยับเข้าไปใกล้คุณอีเดนอีกนิดจ้ะ แบบนั้นแหละ หนึ่ง-สอง…”

แชะ! แชะ! แชะ!

“เรียบร้อยค่ะ” ช่างภาพจำเป็นบอกพลางส่งมือถือคืนให้กับเสี่ยใหญ่คนดัง

“ขอบคุณครับ” อีเดนรับมือถือมาใส่ลงในกระเป๋าเสื้อพลางเหลือบไปมองคนข้างๆ ก็เห็นแก้มของสาวเจ้ากำลังแดงปลั่ง

“เราไปกันเลยไหมคะ” แพรณาราเอ่ยชวน

“ครับ อลันกับแพททริกอยู่ที่ห้องจัดเลี้ยงใช่ไหมครับ” อีเดนแสร้งเอ่ยถามหาเพื่อนสนิท