อีเดน นิยาย บท 70

“คุณมารียาใช่ไหมคะ” นักข่าวสาวถามยิ้มๆ

“ใช่ครับ ผมแอบรักมารียามาได้สักพัก พอรู้ว่าเธอเลิกกับคู่หมั้นผมก็เดินหน้าจีบเธอทันที” เสี่ยใหญ่เอ่ยรับตรงๆ

“ตอนนี้คุณอีเดนกับคุณมารียากำลังดูใจกันอยู่ถูกไหมคะ” นักข่าวยิงคำถามอีกครั้ง

“ครับ ผมกับมารียากำลังจะมีข่าวดีในเร็วๆ นี้” อีเดนบอกพร้อมกับยิ้มบางๆ

“ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่มีข่าวเรื่องที่คุณอีเดนโดนลอบยิงคะ” นักข่าวที่นั่งอยู่ด้านหลัง ถามขึ้นอย่างสงสัย

“สาเหตุก็เพราะทางตำรวจต้องการจับมือปืนและบุคคลที่เกี่ยวข้องให้ได้ก่อนครับ” ธนินตอบแทน

“เอ่อ...มีข่าวลือว่าคุณอีเดนซื้อชุดเครื่องเพชรที่คุณมารียาใส่เดินทั้งสองชุดเลยหรือคะ”

“ใช่ครับ” อีเดนพยักหน้ารับเบาๆ

“ขอทราบราคาได้ไหมคะ”

“ประมาณสี่ร้อยล้านบาทครับ”

“แล้วแหวนที่คุณเซร่าโพสโชว์ในไอจีเป็นแหวนที่คุณอีเดนซื้อให้หรือเปล่าคะ”

“ฮ่าๆๆ เขาโพสตอนไหนเหรอครับ” คนที่กำลังข่มความเดือดเอาไว้ภายใน แสร้งหัวเราะเบาๆ

“เมื่อสองอาทิตย์ก่อนค่ะ”

“สองอาทิตย์ก่อนผมยังนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่เซนต์ ร็อฟเวลล์ ครับ ฉะนั้นไม่ใช่แหวนของผมแน่นอน ถ้าเป็นแหวนของผมละก็มันควรจะอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของผู้หญิงที่ผมรักครับ” อีเดนตอบคำถามโง่ๆ ด้วยสีหน้าตึงๆ ‘พระเจ้า! ที่บอกไปเมื่อกี้เข้าหูไปกี่ประโยควะ’

“มีคำถามอื่นอีกไหมครับ พอดีคุณอีเดนมีนัดต่อ” ธนินตัดบทที่เริ่มจะวนกลับมาที่เดิม

นักข่าวสาวคนเดิมกำลังจะอ้าปากถามต่อ แต่ก็โดนธนินชิงเอ่ยแทรกขึ้น “งั้นก็ขอจบสัมภาษณ์แต่เพียงเท่านี้นะครับ”

“ขอตัวก่อนนะครับ” อีเดนบอกก่อนจะลุกเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางการดูแลของบอดี้การ์ด ที่กันไม่ให้นักข่าวตามออกไป

ที่ห้องอาหาร... มารียาชมการสัมภาษณ์สดของอีเดนผ่านหน้าจอแท็บเลตที่อลิชาเปิดให้ดูขณะรออาหารเข้ามาเสิร์ฟ ก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกไปถึงแหวนที่อีกฝ่ายให้เธอก่อนไปอิตาลี

“ทีนี้ก็เคลียร์ทุกอย่างแล้วนะ” อลิชาถามเพื่อนสาว

“อืม” มารียาพยักหน้ายิ้มๆ

“ธันวาเพิ่งจะโพสลงไอจีแน่ะ” ปริณบอกก่อนจะส่งมือถือให้ สองสาวดูข้อความที่ตนเพิ่งอ่านจบไป

Tanva_1199 : พอดีผมเพิ่งจะทราบข่าวของมารียา ว่ากำลังเปิดตัวคบหากับคุณอีเดน ไคเลอร์ มีกระแสที่หลายๆ คน ต่างพากันตั้งคำถามว่า...เธอกับคุณอีเดนแอบคบกันตอนที่รียายังคบกับผมหรือเปล่า? คำตอบคือ...ไม่ใช่อย่างแน่นอนครับ ผมยืนยันได้ ส่วนเรื่องที่เราเลิกกันมีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ว่าเพราะอะไร ผมเองเป็นฝ่ายที่ทำผิดต่อเธอ ทำร้ายความรู้สึกดีๆ ให้พังลง และมันไม่สามารถทำให้รียาอภัยหรือเริ่มใหม่กับผมได้อีก (ชีวิตคนเราต้องเดินต่อไปครับ วันหนึ่งผมก็อาจจะมีใครสักคนที่เข้ามา และรียาก็เช่นกัน)

พอได้เห็นข่าว ผมก็โทรไปหาน้องและอวยพรให้เธอกับคุณอีเดน มีความสุข (จากใจครับ) ถึงแม้ผมกับรียาจะเลิกลากันไปแล้ว แต่สองตระกูลของเราก็ยังทำธุรกิจด้วยกันเช่นเดิม คุณพ่อคุณแม่ของผมท่านก็ยังรักและเสียดายมารียามาก ผมเองก็เช่นกันครับ (ฮ่าๆๆ พยายามจะหัวเราะ) #ผมทำเพชรเม็ดงามหลุดมือ #ยินดีด้วยนะครับเสี่ย #รียาพี่ยินดีด้วยนะ #จบดราม่าเนาะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นกันเถอะครับ

“พี่ธันเขียนได้ดี” อลิชาเอ่ยชม

“เขียนไม่ดีก็จบศพไม่สวยสิ” ปริณบอกเสียงห้วนๆ เพราะไม่ค่อยชอบหน้าของอีกฝ่ายสักเท่าไหร่ มารียายิ้มบางๆ กับท่าทีของพี่ชายก่อนจะเลื่อนลงอ่านคอมเมนต์อื่นๆ ต่อ

“อ้าว! คุณอีเดนมาพอดีเลย” อลิชาบอกก่อนจะรีบยกมือไหว้ อีกฝ่าย “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับคุณอลิซ” อีเดนรับไหว้ ก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆ กับคนรัก พร้อมกับกระซิบถาม “เมื่อครู่คุณดูผมให้สัมภาษณ์ไหม?”

“เอาไว้ผมค่อยพาเธอมาเที่ยวอังกฤษใหม่ก็ได้ครับ” ปริณตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ แต่ในใจก็อดคิดตามไม่ได้ เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่ห่างคนรักเลยสักนิด แต่ก็กลัวว่าอีเดนจะตลบหลังแอบเข้าหาน้องสาว ก่อนที่จะได้แต่งงาน

“แต่ว่าผู้หญิงชอบจำอะไรที่เป็นครั้งแรกนะครับ คุณอลิซอาจจะคิดว่าเดินทางมาอังกฤษครั้งแรกด้วยกัน มันน่าจะมีคืนที่หวานชื่น แต่คนรักกลับไปนอนเฝ้าผมซะอย่างนั้น เฮ้อ...” อีเดนเอ่ยขยายภาพ

“โห...คุณนี่ความคิดกว้างไกลจริงๆ เลยนะครับ” ปริณมองค้อนว่าที่น้องเขยที่อายุอานามมากกว่าตนสามปีอย่างอดไม่ได้

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณพลาดความทรงจำดีๆ ถ้าคุณกลัวว่าผมจะ เข้ามาหามารียาละก็ ล็อกประตูด้านนอกเอาไว้ก็ได้ครับผู้กอง” อีเดนเอ่ยเย้าด้วยสีหน้าขบขัน แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มและเต็มไปด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะหลังจากที่แถลงข่าวเปิดตัวคบหาดูใจกับมารียาเสร็จ เขาก็ไม่เคยได้มีโอกาสเข้าใกล้เจ้าหล่อนอีกเลย มันช่างเป็นความรู้สึกที่ทรมานสิ้นดี

แต่พอจะรู้ว่าเธอจะได้เดินทางมาถ่ายแบบขึ้นปกนิตยสารที่อังกฤษ เขาก็รีบฝากงานที่บริษัท ให้อีวานเข้ามาดูแลรักษาการแทน โดยหวังว่าจะได้ใช้เวลาใกล้ชิดทำอะไรต่อมิอะไรที่อยากจะทำ แต่ทว่า...มารร้ายอย่างปริณก็แพ็กกระเป๋าเสื้อผ้าขอตามมาด้วยอย่างหน้าด้านๆ

“คุณอย่ามาลูกไม้กับผมนะเสี่ย” ปริณหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ

“ลูกมงลูกไม้อะไรครับ ผมก็แค่หวังดีเท่านั้น” อีเดนกลอกตา พร้อมกับยกไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดๆ ราวกับว่าขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว

“ก็ได้ครับ ถ้าคุณมีกุญแจล็อกห้องที่ว่า” คนที่ลึกๆ ก็อยากจะนอนกอดคนรัก แอบยิ้มกริ่มในใจ

อีเดนเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบกุญแจที่ตนมักจะใช้ล็อกตู้เอกสารสำคัญๆ ให้กับอีกฝ่าย “อันนี้พอจะใช้ได้ไหมครับ”

“กุญแจใส่รหัส” ปริณมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“ครับ คุณตั้งรหัสใหม่ได้เลย” อีเดนบอกพร้อมกดลบรหัสเดิมทิ้ง

“โอเค! งั้นเดี๋ยวผมไปคุยกับน้องสาวก่อน” ปริณบอกก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกไป

“ครับ” อีเดนฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีทันใดเมื่อปลาติดเบ็ด