อีเดน นิยาย บท 71
ที่ห้องนอนของมารียากับอลิชา...
ก๊อกๆ สองสาวที่กำลังนอนคุยกันอยู่บนเตียงหันมองหน้ากันอย่างมึนงง
“พี่เข้าไปนะ รียา” ปริณบอก
“ค่ะ” มารียาเอ่ยรับ เพราะเธอยังไม่ได้กดล็อกลูกบิดที่ประตูห้องนอน
“พี่ป้องมีอะไรหรือเปล่าคะ” อลิชาถามเมื่อเห็นคนตัวโตเดินเข้ามานั่งบนเตียง
“พี่มาตามหนูไปนอนด้วยกันค่ะ” ปริณฉีกยิ้มกว้างให้คนที่ใส่ชุดนอนสีชมพูอ่อน
“ไม่เอา! หนูจะนอนกับรียา” อลิชาปฏิเสธด้วยสีหน้าบูดบึ้ง
“ให้รียานอนคนเดียวเถอะ หนูนอนด้วยเดี๋ยวก็มัวแต่คุยกันจนไม่ได้หลับได้นอนพอดี” ปริณให้เหตุผล
“ก็ไหนตอนแรกพี่ป้องบอกว่ากลัวคุณอีเดนเข้ามาหารียายังไงล่ะ” อลิชาท้วงเมื่อเห็นคนมีอุดมการณ์เริ่มจะกลับลำ
“ตอนนี้ไม่กลัวแล้วเพราะพี่มีนี่” คนหื่นชูกุญแจล็อกประตูห้องแบบใส่รหัสให้สองสาวดู
“กุญแจ!” มารียากับอลิชาเอ่ยขึ้นพร้อมๆ กันอย่างรู้สึกอึ้ง! ทึ่ง! งง!
“ใช่! เอาไว้ล็อกประตูจากข้างนอก กันคนนิสัยไม่ดีจะแอบเข้าหารียาตอนดึกๆ” ปริณบอก
“คิกๆๆๆ” สองสาวพากันหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ
“หัวเราะอะไรกัน” ปริณกลอกตาเซ็งๆ เมื่อน้องสาวและคนรักมองความห่วงใยของตนเป็นเรื่องตลกขบขัน
“แกไปนอนกับพี่ป้องเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน” มารียาหันไปบอกเพื่อนรักอย่างเข้าใจ
“เฮ้อ...พี่ป้องไปเอากุญแจมาจากไหนกันคะ” อลิชาถอนหายใจยาว อย่างเซ็งๆ
“อย่าถามมากน่า กระเป๋าของเราอันนี้ใช่ไหม” ปริณแสร้งทำเสียงดุ
“ค่ะ” อลิชาพยักหน้ารับเบาๆ
“ไปเถอะพี่ง่วงแล้ว” ปริณยกข้อมือข้างที่ใส่นาฬิกาขึ้นมาดูเพื่อกลบเกลื่อนอาการดีใจจนเนื้อเต้น
“ฝันดีนะรียา” อลิชาบอกก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินตามหลัง ของปริณไปด้วยท่าทีเศร้าๆ เพราะกำลังคุยกับเพื่อนรักอย่างสนุก ก็ถูกคนหื่นขัดจังหวะ
“ฝันดีจ้ะอลิซ ฝันดีค่ะพี่ป้อง” มารียาบอกเสร็จก็คว้าผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมเข้าไปในห้องน้ำด้วยท่าทางเร่งรีบ เพราะพรุ่งนี้เธอต้องถึง Angel R ก่อนสิบโมง
ปริณคล้องกุญแจเสร็จก็ใส่รหัส จากนั้นก็รีบพาอลิชาเดินไปห้องนอนที่อยู่ถัดไป ด้วยสีหน้าโล่งใจที่ในที่สุดก็ไม่ต้องคอยระแวงเรื่องของ อีเดนอีกต่อไป
ชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่เป่าผมจนแห้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว มารียา ก็ขยับขึ้นไปนอนบนเตียงขนาดใหญ่ จากนั้นก็เอื้อมมือไปกดปิดไฟที่หัวเตียง แล้วหลับตาลงอย่างรู้สึกเมื่อยล้า แต่พลัน! ก็รับรู้ถึงความยืดหยุ่นของเตียงนอน เธอทั้งตกใจและรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ‘ผะ...ผีหรือเปล่านะ’
“ผมเองรียา!” อีเดนรีบบอกก่อนที่สาวเจ้าจะส่งเสียงกรีดร้อง
“คุณอีเดน! คุณเข้ามาได้ยังไง” มารียาถามอย่างมึนงง เพราะมั่นใจว่าพี่ชายของเธอใส่กุญแจล็อกที่หน้าห้องเอาไว้แล้ว
“ตรงนั้น” อีเดนบอกพลางชี้ไปที่ชั้นวางหนังสือ ที่มองเห็นผ่านความมืดลางๆ จากแสงของพระจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา
“โอ้พระเจ้า” มารียาอุทานอย่างตกใจ เพราะเธอไม่คิดว่าชั้นวางหนังสือที่เห็นก่อนหน้าจะเป็นประตูลับเชื่อมระหว่างสองห้องนอนได้
“ความลับของเรานะ” อีเดนกระซิบบอกเสียงกระเส่า ก่อนจะผละออกจากสาวเจ้า แล้วเดินตรงไปยังประตูห้องนอน
“คะ...คุณจะไปไหนคะ” มารียาถามอย่างสงสัย
“ล็อกประตูด้านในครับ เผื่อพรุ่งนี้พี่ชายคุณเปิดประตูแล้วพรวดพราดเข้ามา แล้วเจอผมนอนกอดคุณเข้า ก็อาจจะมีดราม่ายาว” คนรอบคอบบอกก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง
“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ” มารียามองคนตรงหน้าอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเปรียบเปรย
“ผมคิดถึงคุณมากรู้ไหม” อีเดนกระชับอ้อมแขนกอดเอวบางอย่างโหยหา
“คุณนอนเฉยๆ นะคะ ห้ามทำอะไรเด็ดขาด เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้า” มารียารีบดักทาง
“โธ่รียา! พูดแบบนี้คุณไปหาเชือกมามัดมือมัดเท้าผมซะเถอะ” คนหื่นเอ่ยพร้อมกับกลอกตาเซ็งๆ เมื่อห้ามในสิ่งที่ตั้งใจจะทำ
“ฉันพูดจริงค่ะ! อีกอย่างแผลของคุณก็ยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ” มารียาหาข้ออ้าง พร้อมกับกดเปิดไปที่หัวนอน เพื่อจะได้ดูหนังหน้าของคนหื่นชัดๆ
“หายแล้วดูสิ” อีเดนยิ้มหวานให้ก่อนจะเปิดเสื้อให้ดู
“เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ไปเที่ยวกันมาสนุกไหม” กมลาเอ่ยถาม หนุ่มๆ สาวๆ ที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“สนุกค่ะคุณแม่” มารียาเข้าไปกอดมารดาอย่างคิดถึง ก่อนจะยื่นของฝากให้
“สวัสดีค่ะคุณแม่ มีของฝากด้วยนะคะ” อลิชาส่งถุงกระดาษใบใหญ่ให้ตามเพื่อนสาว
“ขอบใจมากๆ จ้ะ อลิซ รียา” กมลาหอมแก้มสองสาวอย่างเอ็นดู
“สวัสดีครับคุณแม่ นี่ของผมครับ” อีเดนเปลี่ยนสรรพนาม ในการเรียก พร้อมกับส่งกล่องชุดเครื่องเพชรราคาหลายสิบล้านบาทให้
“ขอบใจมากจ้ะพ่ออีเดน” กมลารับไหว้ก่อนจะรับถุงกระดาษ มาถือเอาไว้
“นี่ของผมครับ” ปริณส่งกล่องใส่กระเป๋าถือแบรนด์ดังให้กับมารดาก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย “คุณแม่จะไปไหนเหรอครับเนี่ย แต่งตัวสวยเชียว”
“แม่จะไปงานเลี้ยงกับพ่อจ้ะ” กมลาบอก
“แล้วพ่ออยู่ไหนครับ” ปริณมองหาบิดา
“ออกไปดูงานที่บริษัท สักห้าโมงจะวนรถกลับมารับแม่จ้ะ”
“งั้น...ผมขอพาอลิซไปบ้านวิภากรณ์เลยนะครับ”
อีเดนหูผึ่งขึ้นมาทันทีทันใด เมื่อคนที่คอยกันท่าจะไม่อยู่ แถมมารดาของสาวเจ้าก็เตรียมจะออกไปข้างนอกอีกเช่นกัน
“เอ่อ...พี่ป้องจะไม่พักก่อนเหรอคะ” อลิชาถามอย่างสงสัยเพราะ อีกฝ่ายเพิ่งจะมาถึงบ้านได้เพียงไม่กี่นาที
“ไม่อ่ะ! นี่ใกล้จะสี่โมงแล้ว เดี๋ยวรถจะติดเอา”
“งั้นก็รีบไปกันเถอะจ้ะ” กมลาบอกอย่างเข้าใจ
“ครับ” ปริณตอบพลางหันไปพยักหน้าให้คนรักเตรียมตัว
“หนูไปก่อนนะคะคุณแม่” อลิชายกมือไหว้ผู้ใหญ่อีกครั้ง
“ขอบคุณมากๆ นะครับเสี่ย ที่ดูแลผมกับอลิซตลอดการไปเที่ยวที่อังกฤษเป็นอย่างดี” ปริณส่งมือไปจับอย่างรู้สึกขอบคุณ ที่อีกฝ่ายทำตัวน่ารักๆ พาไปกินไปเที่ยวหลายๆ ที่ด้วยกัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน