อีเดน นิยาย บท 71

ที่ห้องนอนของมารียากับอลิชา...

ก๊อกๆ สองสาวที่กำลังนอนคุยกันอยู่บนเตียงหันมองหน้ากันอย่างมึนงง

“พี่เข้าไปนะ รียา” ปริณบอก

“ค่ะ” มารียาเอ่ยรับ เพราะเธอยังไม่ได้กดล็อกลูกบิดที่ประตูห้องนอน

“พี่ป้องมีอะไรหรือเปล่าคะ” อลิชาถามเมื่อเห็นคนตัวโตเดินเข้ามานั่งบนเตียง

“พี่มาตามหนูไปนอนด้วยกันค่ะ” ปริณฉีกยิ้มกว้างให้คนที่ใส่ชุดนอนสีชมพูอ่อน

“ไม่เอา! หนูจะนอนกับรียา” อลิชาปฏิเสธด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“ให้รียานอนคนเดียวเถอะ หนูนอนด้วยเดี๋ยวก็มัวแต่คุยกันจนไม่ได้หลับได้นอนพอดี” ปริณให้เหตุผล

“ก็ไหนตอนแรกพี่ป้องบอกว่ากลัวคุณอีเดนเข้ามาหารียายังไงล่ะ” อลิชาท้วงเมื่อเห็นคนมีอุดมการณ์เริ่มจะกลับลำ

“ตอนนี้ไม่กลัวแล้วเพราะพี่มีนี่” คนหื่นชูกุญแจล็อกประตูห้องแบบใส่รหัสให้สองสาวดู

“กุญแจ!” มารียากับอลิชาเอ่ยขึ้นพร้อมๆ กันอย่างรู้สึกอึ้ง! ทึ่ง! งง!

“ใช่! เอาไว้ล็อกประตูจากข้างนอก กันคนนิสัยไม่ดีจะแอบเข้าหารียาตอนดึกๆ” ปริณบอก

“คิกๆๆๆ” สองสาวพากันหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ

“หัวเราะอะไรกัน” ปริณกลอกตาเซ็งๆ เมื่อน้องสาวและคนรักมองความห่วงใยของตนเป็นเรื่องตลกขบขัน

“แกไปนอนกับพี่ป้องเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน” มารียาหันไปบอกเพื่อนรักอย่างเข้าใจ

“เฮ้อ...พี่ป้องไปเอากุญแจมาจากไหนกันคะ” อลิชาถอนหายใจยาว อย่างเซ็งๆ

“อย่าถามมากน่า กระเป๋าของเราอันนี้ใช่ไหม” ปริณแสร้งทำเสียงดุ

“ค่ะ” อลิชาพยักหน้ารับเบาๆ

“ไปเถอะพี่ง่วงแล้ว” ปริณยกข้อมือข้างที่ใส่นาฬิกาขึ้นมาดูเพื่อกลบเกลื่อนอาการดีใจจนเนื้อเต้น

“ฝันดีนะรียา” อลิชาบอกก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินตามหลัง ของปริณไปด้วยท่าทีเศร้าๆ เพราะกำลังคุยกับเพื่อนรักอย่างสนุก ก็ถูกคนหื่นขัดจังหวะ

“ฝันดีจ้ะอลิซ ฝันดีค่ะพี่ป้อง” มารียาบอกเสร็จก็คว้าผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมเข้าไปในห้องน้ำด้วยท่าทางเร่งรีบ เพราะพรุ่งนี้เธอต้องถึง Angel R ก่อนสิบโมง

ปริณคล้องกุญแจเสร็จก็ใส่รหัส จากนั้นก็รีบพาอลิชาเดินไปห้องนอนที่อยู่ถัดไป ด้วยสีหน้าโล่งใจที่ในที่สุดก็ไม่ต้องคอยระแวงเรื่องของ อีเดนอีกต่อไป

ชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่เป่าผมจนแห้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว มารียา ก็ขยับขึ้นไปนอนบนเตียงขนาดใหญ่ จากนั้นก็เอื้อมมือไปกดปิดไฟที่หัวเตียง แล้วหลับตาลงอย่างรู้สึกเมื่อยล้า แต่พลัน! ก็รับรู้ถึงความยืดหยุ่นของเตียงนอน เธอทั้งตกใจและรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ‘ผะ...ผีหรือเปล่านะ’

“ผมเองรียา!” อีเดนรีบบอกก่อนที่สาวเจ้าจะส่งเสียงกรีดร้อง

“คุณอีเดน! คุณเข้ามาได้ยังไง” มารียาถามอย่างมึนงง เพราะมั่นใจว่าพี่ชายของเธอใส่กุญแจล็อกที่หน้าห้องเอาไว้แล้ว

“ตรงนั้น” อีเดนบอกพลางชี้ไปที่ชั้นวางหนังสือ ที่มองเห็นผ่านความมืดลางๆ จากแสงของพระจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา

“โอ้พระเจ้า” มารียาอุทานอย่างตกใจ เพราะเธอไม่คิดว่าชั้นวางหนังสือที่เห็นก่อนหน้าจะเป็นประตูลับเชื่อมระหว่างสองห้องนอนได้

“ความลับของเรานะ” อีเดนกระซิบบอกเสียงกระเส่า ก่อนจะผละออกจากสาวเจ้า แล้วเดินตรงไปยังประตูห้องนอน

“คะ...คุณจะไปไหนคะ” มารียาถามอย่างสงสัย

“ล็อกประตูด้านในครับ เผื่อพรุ่งนี้พี่ชายคุณเปิดประตูแล้วพรวดพราดเข้ามา แล้วเจอผมนอนกอดคุณเข้า ก็อาจจะมีดราม่ายาว” คนรอบคอบบอกก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง

“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ” มารียามองคนตรงหน้าอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเปรียบเปรย

“ผมคิดถึงคุณมากรู้ไหม” อีเดนกระชับอ้อมแขนกอดเอวบางอย่างโหยหา

“คุณนอนเฉยๆ นะคะ ห้ามทำอะไรเด็ดขาด เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องตื่นแต่เช้า” มารียารีบดักทาง

“โธ่รียา! พูดแบบนี้คุณไปหาเชือกมามัดมือมัดเท้าผมซะเถอะ” คนหื่นเอ่ยพร้อมกับกลอกตาเซ็งๆ เมื่อห้ามในสิ่งที่ตั้งใจจะทำ

“ฉันพูดจริงค่ะ! อีกอย่างแผลของคุณก็ยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ” มารียาหาข้ออ้าง พร้อมกับกดเปิดไปที่หัวนอน เพื่อจะได้ดูหนังหน้าของคนหื่นชัดๆ

“หายแล้วดูสิ” อีเดนยิ้มหวานให้ก่อนจะเปิดเสื้อให้ดู