อีเดน นิยาย บท 72
อลิชายกมือไหว้เสี่ยใหญ่ หลังจากที่คนรักพูดจบ “ขอบคุณมากๆ ค่ะคุณอีเดน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี” อีเดนรับไหว้อลิชาก่อนจะเข้าไปจับมือและยิ้มให้ว่าที่พี่เมียบางๆ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ปริณบอก
“ไปก่อนนะรียา” อลิชาส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสาว
“จ้ะ! พี่ป้องขับรถดีๆ นะ” มารียาบอกพี่ชายยิ้มๆ
“โอเค” ปริณหันมาพยักหน้ารับ ก่อนจะพาคนรักเดินตรงดิ่งออกไปที่โรงจอดรถด้านนอก
มารียาส่งถุงกระดาษใบใหญ่ที่มีกระเป๋าและนาฬิกาให้กับ ว่าที่เจ้าบ่าว “ฝากให้คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณนะคะ”
อีเดนได้ฟังถึงกับตกใจ เพราะคิดเอาไว้ว่าจะชวนสาวเจ้าไปทานข้าวเย็นที่บ้านด้วยกัน
“ได้ไงกัน! คุณต้องเอาไปให้ท่านเองสิรียา จริงไหมครับคุณแม่”
“จ้ะ” กมลายิ้มตอบคนที่เข้าใจหาพวกอย่างขำๆ
“งั้นผมขออนุญาตพารียาไปทานข้าวที่บ้านนะครับ”
“จ้ะ ยังไงก็อย่ากลับดึกนะลูก” กมลาเอ่ยกำชับ
“ครับ” อีเดนยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้คนที่ยืนเงียบเตรียมออกเดินทาง
“หนูไปก่อนนะคะคุณแม่” มารียาเข้าไปหอมแก้มมารดาก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายออกไปที่ด้านนอก
คฤหาสน์ไคเลอร์...
มารียามองคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างตื่นตาตื่นใจ ทันทีที่ลงจากรถและเดินเข้าไปที่ด้านใน ก็ต้องทึ่งกับสไตล์การตกแต่งแบบตะวันตกที่ดูดี มีเอกลักษณ์และหรูหราไม่แพ้คฤหาสน์ที่อังกฤษ
“สวัสดีค่ะท่าน” นวลแจ่มแม่บ้านใหญ่วัยห้าสิบห้าปีเอ่ยทักทาย พร้อมกับจ้องมองสาวสวยข้างกายผู้เป็นนาย
“สวัสดีครับนวล นี่ว่าที่เจ้าสาวของผม มารียา ภิพัฒน์หัสดิน” อีเดนเอ่ยแนะนำ
“สวัสดีค่ะคุณนวล” มารียายกมือไหว้ด้วยท่าทีนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ แหม! ตัวจริงสวยกว่าในรูปที่คุณอังให้ดูอีกนะคะ” นวลแจ่มเอ่ยชมขณะมองสำรวจเรือนร่างบอบบาง
มารียาหน้าแดงขึ้นมาทันทีทันใด เมื่อรู้ว่าครอบครัวของอีกฝ่ายพูดถึงเธอ
“ฮ่าๆๆ ว่าแต่แด๊ดกับมัมอยู่หรือเปล่าครับ” อีเดนหัวเราะเบาๆ กับท่าทีเอียงอายของคนรัก
“คุณอังกับคุณอีธานไปธุระที่ภูเก็ตค่ะ” นวลแจ่มรีบบอก
“แล้วเซนกับอีวานล่ะครับ” อีเดนถามถึงน้องชายต่อ
“คุณเซนอยู่คอนโด คุณอีวานก็อยู่ที่คอนโดค่ะ”
“ว้า...แบบนี้ก็เหลือแค่คุณกับผมน่ะสิรียา” อีเดนหันไปยักคิ้วให้อย่างหยอกเย้า
“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่ งั้นรียาค่อยมาใหม่ดีกว่าค่ะ” มารียารีบบอกเพราะกลัวว่าคนหื่นจะพาเธอไปเดินดูรอบๆ บ้าน แล้วทำอะไรไม่ดีๆ ให้คนในบ้านเห็น
“ได้ไงกัน อุตส่าห์หนีพี่ชายคุณมาได้ทั้งที” อีเดนอยากใช้เวลาอยู่กับสาวเจ้านานๆ เพราะเชื่อว่าปริณไม่มีทางจะยอมให้เข้าใกล้กับน้องสาวได้อีกจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน ซึ่งนั่นก็อีกตั้งสองเดือน
“บ้า!” มารียาต่อว่าเบาๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มจะแสดงเจตนา ที่แท้จริงออกมา
“คุณอีเดนจะทานมื้อค่ำที่นี่ไหมคะ เดี๋ยวนวลจะได้บอกเด็ก ให้เตรียมลงมือทำค่ะ” นวลแจ่มถามขึ้นอย่างอยากรู้เพราะเธอจะได้ให้เด็กเตรียมของทำอาหาร
“ไม่ต้องดีกว่าครับ เดี๋ยวผมว่าจะพารียาไปทานข้าวข้างนอก” อีเดนบอก ก่อนจะหันมาฉีกยิ้มหวานให้คนที่เริ่มจะรู้ทันตน
“ค่ะ” นวลแจ่มพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“งั้นขอตัวก่อนนะครับ” อีเดนบอกพลางส่งสัญญาณให้คนข้างๆ เตรียมตัวออกเดินทางต่อ
“รียาไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณนวล” มารียายกมือไหว้ยิ้มๆ
“สวัสดีค่ะ” นวลแจ่มรับไหว้พร้อมกับยืนมองหนุ่มสาวเดินไปขึ้นรถและขับออกไปด้วยสีหน้ามีความสุข เมื่อเห็นคนที่เธอช่วยเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝาในเร็วๆ วันนี้
สิบนาทีต่อมา... หลังจากที่รถแล่นออกมาได้สักพัก มารียาก็เอ่ยถามคนที่ขับรถไปยิ้มไปอย่างสงสัย ว่าอีกฝ่ายกำลังจะพาเธอไปที่ไหน
“เราจะไปไหนกันเหรอคะ?”
“ไปไหนก็ได้ที่เราอยากจะไป” คนกำลังอินเลิฟหันมาตอบยิ้มๆ
“งั้นฉันไม่ไปค่ะ” มารียาส่งค้อนวงใหญ่ไปให้อย่างรู้สึกหมั่นไส้
“ฮ่าๆๆ” อีเดนหัวเราะก่อนจะบอกเรื่องที่แอบคิด “ตอนแรกผมว่าจะชวนคุณขึ้นไปดูห้อง แต่ว่าเจอคุณนวลเข้าซะก่อน ซึ่งมันคงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่แน่ ถ้าคุณนวลพูดเรื่องนี้ให้คุณแม่ของผมฟัง”
“ฉันดีใจที่คุณรู้จักคิดก่อนทำค่ะ” มารียาประชดคนที่ในหัวมีแต่เรื่องหื่นๆ ทุกครั้งที่พาเธอไปดูห้องนั้นห้องนี้ทีไร ก็มักจะไปจบที่เตียงตลอด
“โห...จริงๆ แล้วผมเป็นคนมีเหตุมีผลนะรียา แต่ตั้งแต่ที่เจอคุณนี่แหละ ทำให้ผมทำอะไรบ้าๆ เพี้ยนๆ ไป โดยไม่รู้ตัว”
“ฉันนึกว่าคุณบ้าอยู่แล้ว”
“โอเค! ผมบ้าก็ได้” อีเดนยอมรับอย่างไม่อาย
“แล้วตกลงเราจะไปที่ไหนคะ” มารียารีบเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนที่อีกฝ่ายจะบอกว่าตัวเองคือคนบ้าที่มีความสุขที่สุดในโลก
“ให้คุณเลือกแล้วกันว่าจะไปทานข้าวที่โรงแรม หรือว่าไปทำอะไรทานที่บ้านของเราดี”
“บ้านของคุณ” มารียาเอ่ยแก้อย่างอายๆ
“ของคุณด้วยครับ คุณนายไคเลอร์ หึๆ” อีเดนย้ำเตือนสถานะ
“บ้า! ไปทานข้าวที่โรงแรมดีกว่าค่ะ” มารียารีบบอก
“แหม เข้าใจเลือกนะ” อีเดนมองค้อนคนรู้ทันความคิดอย่างขำๆ
“พอบ้างเถอะค่ะ สามคืนที่ผ่านมาคุณก็เรียกร้องจนฉันแทบจะไม่ได้หลับได้นอนเลย” มารียาต่อว่าคนหื่น
“สรุปคือวันนี้เราไปดินเนอร์ที่โรงแรมมะลิฉัตรนะ” คนหื่นรู้สึกละอายใจนิดๆ ที่โดนต่อว่า จึงยอมตามใจสาวเจ้าแต่โดยดี
“เปลี่ยนไปกินปิ้งย่างกันไหมคะ” มารียาเสนอ
“ได้ครับเจ้าหญิง” อีเดนยิ้มก่อนจะขับรถตรงไปยังร้านปิ้งย่างชื่อดังที่ตนและครอบครัวเคยไปทานบ่อยๆ
ที่บ้านของอลิชา...
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณย่า” ปริณยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง
“สวัสดีจ้ะพ่อป้อง มาได้เวลาอาหารเย็นพอดีเลย” ปานทิพย์ยิ้มให้ว่าที่หลานเขย ก่อนจะมองเลยไปยังหลานสาวที่เดินหิ้วถุงกระดาษใบใหญ่ เข้ามาหา
“ไปเที่ยวกันมาสนุกไหมลูก” ประวิตรถามบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ราวกับไม่เคยมีเรื่องใดขุ่นเคืองใจกันมาก่อน
“สนุกค่ะ มีของฝากให้คุณพ่อกับคุณย่าด้วยนะคะ” อลิชายกมือไหว้ทั้งสองก่อนจะล้วงกล่องของฝากส่งให้คนละกล่อง
“นี่ของผมครับ” ว่าที่ลูกเขยก็ไม่ยอมน้อยหน้า รีบล้วงของฝากออกจากถุงกระดาษ แล้วยื่นให้กับผู้ใหญ่ทั้งสอง
“โห...ขอบใจมากๆ เลยนะป้อง อลิซ” ประวิตรจ้องมองกล่องนาฬิกายี่ห้อดังที่ปริณส่งให้ด้วยหัวใจสั่นๆ พอแกะออกมาดูก็เห็นนาฬิกา รุ่นลิมิเต็ดที่มีราคาสูงถึงยี่สิบห้าล้านบาท ก็ทำให้คนที่ชอบสระสมนาฬิกาถึงกับพูดไม่ออก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใจปล้ำซื้อของแพงขนาดนี้ให้กับตน
“แล้วได้ชุดแต่งงานกันหรือยัง?” ปานทิพย์ถามพลางเหลือบมองบุตรชายที่ทำช็อกอย่างรู้สึกมึนงงว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร
“ได้แล้วครับ เหลือแต่ชุดไทยว่าจะชวนคุณพ่อไปตัด และเลือกแบบด้วยกันพรุ่งนี้” ปริณส่งยิ้มให้คนที่ยังไม่ยอมหยิบนาฬิกาขึ้นมาลองสวม
“ปะ...ไปสิ! พรุ่งนี้พ่อว่าง” ประวิตรพยักหน้ารับเบาๆ
“งั้นพรุ่งนี้ผมเข้ามารับนะครับ”
“ไม่ต้องหรอก ไปเจอกันที่ห้องเสื้อเลยดีกว่า”
“ก็ได้ครับ” ปริณตอบก่อนจะหยิบนาฬิกาในกล่องออกมาสวม ให้ว่าที่พ่อตาอย่างเอาใจ
อลิชาแอบมองค้อนคนตัวโตที่ให้นาฬิการาคาแพงกับบิดา จนแย่งซีนของฝากที่เธอหิ้วมาไปแบบไม่เห็นฝุ่น
ปานทิพย์ยิ้มเมื่อบรรยากาศของคนในครอบครัวเริ่มดีขึ้น จึงหันไปถามหลานสาวสุดที่รักเรื่องชุดแต่งงาน ที่บินไปเลือกไกลถึงอังกฤษ
“ไหนย่าขอดูชุดที่เราเลือกมาหน่อยซิว่าโป๊หรือเปล่า”
“นี่ค่ะ” อลิชาเปิดมือถือให้ผู้เป็นย่าดูรูปถ่ายของชุดเจ้าสาว “พี่ป้องยืนคุมดูหนูเลือกค่ะ ชุดนั้นเปิดหน้าเว้าลึกเกินไป ชุดนี้ไม่เอาเปิดหลัง ชุดโน้นก็ไม่ผ่านบางจนเหมือนไม่ได้ใส่อะไร สรุปคือได้ชุดนี้มาค่ะ ซึ่งหนูมั่นใจว่า ถ้ามีไม้กางเขนให้หนูถือ มันจะเข้ากับชุดเป็นอย่างมากค่ะ”
“อืม...เข้าท่าเหมือนกันนะ” ปานทิพย์หัวเราะเบาๆ กับคำตัดพ้อของหลานสาว
ปริณกับประวิตรที่กำลังคุยเรื่องนาฬิกากันอยู่ ก็หันมาหัวเราะตามอย่างอดไม่ได้ เพราะร้อยวันพันปีอลิชาจะไม่เอ่ยอะไรทำนองนี้
“แล้วหนูรียากับพ่ออีเดนจะแต่งกันเมื่อไหร่จ๊ะ” ปานทิพย์ถามถึง อีกคู่ที่มีดีข่าวไล่ๆ กัน
“น่าจะหลังจากงานแต่งผมกับอลิซเดือนหนึ่งครับ” ปริณตอบ
“อืม...ดีๆ เห็นหนุ่มๆ สาวๆ เป็นฝั่งเป็นฝาย่าก็ดีใจ”
“คู่นั้นจะไปแต่งกันที่ไหนเหรอ” ประวิตรถามอย่างสนใจ
“ที่ไร่สิรันยากรณ์ เชียงใหม่ครับ”
“แบบนี้เราต้องไปจองห้องพักกันเอาไว้ก่อนไหมตาวิตร” ปานทิพย์หันไปถามบุตรชาย
“ไม่ต้องครับคุณย่า เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” ปริณอาสาเป็นธุระจัดการให้
“อืม...เห็นว่าตั้งแต่เดือนหน้าไป เขาจะเปิดให้แค่เข้าชมไร่ค่ะ ส่วนสถานที่พักนั้นจะปิดให้บริการชั่วคราว เพราะจะมีแค่กลุ่มเพื่อนๆ ของคุณต้อมมาพัก” อลิชาเสริม
“แล้วเราจะพักกันที่ไหนตอนงานแต่ง” ประวิตรหันไปถามต่ออย่างสงสัย
“เราจะพักที่ไร่ข้างๆ ครับ ไร่ของพ่อเลี้ยงธนากร” ปริณบอกพร้อมกับยิ้มกว้างให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคลายกังวล ก่อนจะพากันย้ายไปรับประทานอาหารค่ำที่มีแม่บ้านตั้งโต๊ะให้เสร้จแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน