อีเดน นิยาย บท 8

โรงแรมมะลิฉัตร แกรนด์ (ห้องผู้จัดการ)

‘ฉลาดมากรียา!’ อีเดนนั่งดูกล้องด้วยสีหน้าตึงๆ เมื่อรู้ว่าสาวเจ้าออกทางที่พนักงานใช้เข้าออกด้านหลัง ซึ่ง…ไม่มีกล้องวงจรปิด

“เอ่อ... เดี๋ยวผมไปตามเมดมาพบนะครับ” ผู้จัดการหนุ่มรีบบอก

“ขอบคุณครับ” อีเดนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าล็อบบีให้เตรียมรถรอ

สิบนาทีต่อมา...

“นี่คุณเอื้อง เมดที่ท่านเห็นในกล้องครับ” ผู้จัดการหนุ่มเอ่ยแนะนำ

“สวัสดีค่ะ” เมดวัยสี่สิบปีเอ่ยทักทายด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

“สวัสดีครับ ผมอยากจะทราบว่า... ผู้หญิงที่คุณพาเดินออกไปทางด้านหลัง เธอไปที่ไหนครับ” อีเดนยกมือไหว้ตอบ ก่อนจะถามเข้าเรื่อง

“เอ่อ...ดิฉันไม่รู้ค่ะท่าน เธอบอกว่ากลัวเจอคนรู้จักเข้าถ้าหากว่าเดินผ่านหน้าล็อบบีไปขึ้นรถแท็กซี่กลับ ดิฉันก็เลย...”

“เธอบอกไหมว่าจะไปที่ไหนครับ?” อีเดนถามขัดขึ้นอย่างร้อนใจ

“ไม่ค่ะ” เมดวัยสี่สิบส่ายหน้าปฏิเสธ

“คุณจำป้ายทะเบียนแท็กซี่คันนั้นได้ไหม?”

“เอ่อ...คนขับเป็นสามีของดิฉันเองค่ะ”

“เยี่ยม! งั้นโทรไปถามสามีคุณว่าขับรถไปส่งเธอที่ไหน” อีเดน ยิ้มกว้างขึ้นมาทันใดที่ได้ยินคำตอบ

“ดะ...ได้ค่ะ” เมดวัยสี่สิบรีบล้วงมือถือขึ้นมาต่อสายหาสามี ด้วย มือไม้สั่นๆ

Orianna Condo... สี่สิบนาทีต่อมาหลังจากทราบว่าสาวเจ้าไปที่ไหนอีเดนก็จ่ายค่าตอบแทนให้เมดวัยสี่สิบกับผู้จัดการของโรงแรมมะลิฉัตร แกรนด์ จากนั้นก็ขับรถตรงไปยังจุดหมายปลายทางอย่างเร่งรีบ

ร่างสูงภูมิฐานในสูทสีเทาเข้มยืนอยู่ด้านหน้าของคอนโดหรูใจกลางเมืองหลวง ที่มีราคาแพงถึงห้องละยี่สิบล้านบาท โดยจะมีแต่เหล่าบรรดาลูกหลานไฮโซซื้อเข้าอยู่ และหนึ่งในนั้นก็คือ เซน! น้องชายของเขา

“พวกนายดูรูป แล้วเฝ้าที่ด้านหน้าคอนโดเอาไว้ เจอเธอเมื่อไหร่ โทรแจ้งฉันทันที” อีเดนสั่งการขณะมองไปรอบๆ อย่างประเมินสถานการณ์ ‘ถ้าเธอพักอยู่ที่นี่จริง ก็แสดงว่าฐานะทางบ้านร่ำรวย หึ! งั้นก็หาตัวได้ไม่ยากสินะ!’

“ครับท่าน!” การ์ดพยักหน้าก่อนจะเข้าไปนั่งสั่งอะไรทาน ที่ด้านหน้าล็อบบีเพื่อจับตามองคนที่เดินเข้าออก

อีเดนมองประตูทางเข้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดใจเดินกลับไปที่ รถสปอร์ต แล้วขับกลับคอนโดของตนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ช่วงตึก

Orianna Condo (ชั้นบนสุด ห้องพักของจอห์น)

“รียา! แกไหวหรือเปล่า?” จอห์นถามหลังจากที่เห็นเพื่อนสาวเดินหน้าซีดเซียวออกมาหาตนที่ห้องนั่งเล่น

“ฉันรู้สึกปวดหัวเหมือนจะเป็นไข้ยังไงไม่รู้” มารียาบอกก่อนจะ นั่งลงข้างๆ อีกฝ่าย

“งั้นโทรสั่งอาหารขึ้นมากินที่ข้างบนนี้ไหม” จอห์นเสนอ

“แกอยากออกไปทานข้างนอกไหมล่ะ?” มารียาถามอย่างเกรงใจ

“ไม่อ่ะ! อยากนั่งทานที่ห้องชิลล์ๆ มากกว่า” จอห์นบอกยิ้มๆ

“อืม...เป็นความคิดที่ดีมาก งั้นเดี๋ยวฉันลงไปชวนอลิซนะ” มารียาบอกพลางทำท่าจะลุกขึ้น

“จะดีเหรอ? นี่แกเพิ่งขึ้นมาได้ไม่ถึงชั่วโมงนะ” จอห์นรีบเอ่ยท้วง กลัวว่าเพื่อนสาวจะไปเจอบทเลิฟซีนของพี่ชายเข้า

“ฉันว่าป่านนี้พี่ป้องน่าจะคุยกับอลิซเสร็จแล้ว” มารียาบอกด้วยท่าทีมั่นใจ

“ฮ่าๆๆ ไม่หรอก เชื่อสิ” จอห์นหัวเราะเบาๆ อย่างเข้าใจผู้ชายด้วยกัน

“ทำไมอ่ะ!” มารียาถามอย่างไม่เข้าใจ

“เอ่อน่า แกอย่าถามมากเลย” จอห์นบอกปัดอย่างรู้สึกรำคาญนิดๆ

“ไอ้จอห์น!” มารียาขึ้นเสียงด้วยสีหน้าตึงๆ

“เฮ้ย เป็นสาวเป็นนางพูดจาไม่น่ารักเลย” จอห์นต่อว่าด้วยสีหน้าขบขัน รับรู้อาการของขึ้นจากเพื่อนสาว

“คุณจอห์นคะ ได้โปรด...” มารียาเอ่ยประชดด้วยสายตาขวางๆ

“แหม...เรียกซะขนลุกเชียว” จอห์นบอกพร้อมกับยกมือขึ้นลูบ ที่แขนไปมาเบาๆ

“หึ! เอาที่สบายใจ อ้อ แล้วแกกับอลิซจะไปเริ่มงานที่ไคเลอร์เมื่อไหร่” จอห์นส่ายหน้าอย่างเพลียๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“วันจัทร์ที่จะถึง” มารียาบอกก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมาพิมพ์ไลน์บอกอลิชาว่าตนอยู่ที่ห้องจอห์น

“งั้นก็อีกสองวัน”

“ใช่”

“แกโอเคใช่ไหม เรื่องไอ้ธัน”

“ก็โอเคนะ” มารียาบอกอย่างไม่ใส่ใจราวกับว่าไม่ใช่เรื่องที่สำคัญ

“รู้อะไรไหม ฉันคิดว่าแกจะร้องไห้มากกว่านี้ซะอีก” จอห์นเอ่ยพร้อมกับสังเกตอาการ ‘มันน่าจะดราม่ากว่านี้ไหมวะ?’

“ฉันเป็นคนที่รักใครรักจริง แต่ถ้าโดนนอกใจขึ้นมาเมื่อไหร่ ฉันจะหันหลังให้คนคนนั้นทันที” มารียาบอกขณะที่ภายในใจเอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่หยุด ‘บ้าจริง ทำไมเราถึงเอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้นนะ’

“เยี่ยม ฉันอยากเห็นหน้าไอ้ธันวันที่แกบอกเลิกมันจัง” จอห์นบอกด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง

“ก็ไปด้วยกันสิ” มารียาเอ่ยชวน

“จริงนะ” จอมเสือก เอ๊ย! จอมเผือกตัวพ่อถามกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“จริง ฉันไม่อยากบอกพี่ป้องตอนนี้ อยากไปบอกเลิกก่อน แล้วค่อยมาบอกให้ผู้ใหญ่รับรู้” มารียาถอนหายใจยาว พยายามดึงสติของตัวเองให้กลับมาที่เรื่องของธันวา

“แกเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากรียา” จอห์นยกนิ้วให้อย่างชื่นชมในความเด็ดขาดของเพื่อนสาว

“เคยได้ยินไหม ว่าโลกนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนที่อ่อนแอ” มารียาหันไปถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้านิ่งๆ

“ฮ่าๆๆ แต่ตอนนี้แกนั่งอยู่นะ” จอห์นเอ่ยท้วงด้วยสีหน้าขบขัน

“เฮ้อ...กะจะเล่นมุกสักหน่อย” มารียากลอกตาอย่างรู้สึกเซ็งๆ ที่ถูกคนรู้ทันดักทาง

“ฮ่าๆๆ เราย้ายไปนั่งรอที่โต๊ะทานข้าวกันเถอะ อีกเดี๋ยวแม่บ้านคงจะมาแล้ว” จอห์นเอ่ยชวนพลางหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วลุกเดินนำออกไป

มารียาลุกตามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พลางคิดไปถึงเพื่อนสาวและพี่ชายที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ตกลงกันได้หรือยัง ขณะเดียวกันภาพของคนที่นอนหลับไม่รู้สึกตัวบนเตียงของโรงแรม ที่เธอเพิ่งจะออกมาเมื่อสามชั่วโมงก่อน ก็แทรกขึ้นมาแทบจะทุกสองนาที