การแก้แค้นของจักรพรรดินี นิยาย บท 3

ท่าทีของซู่จื่อไม่แปรเปลี่ยน นางเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วมองลงมาที่จือชวีราวกับมองมดตัวหนึ่ง

“นายหญิง! นายหญิง!” พร้อมด้วยเลือดเต็มใบหน้า จือชวีคุกเข่าลงต่อหน้าซู่จื่อและกอดต้นขาของนางไว้ “ข้าหารู้ไม่ว่าทำสิ่งใดให้ท่านมีโทสะ โปรดลงโทษข้าด้วย นายหญิง!”

ซู่จื่อมองลงไปอย่างเยียบเย็น ด้วยแววตาซึ่งสะท้อนความทระนงตน

นางคว้าคอเสื้อของสาวใช้แล้วดึงนางขึ้น

จือชวีตัวแข็งและหนาวเยือกไปถึงหัวใจนาง

เกิดเหตุอันใด?

เหตุใดองค์หญิงจึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนหลังจากฟื้นขึ้นมา?

ดวงตาคู่นั้นแล้วยังจะกลิ่นอายเจ้าชีวิตราวกับกษัตริย์นั่นอีก จะเป็นของซู่จื่อผู้ได้แต่สังเวชตนเองได้อย่างไร?!

ผู้คนที่อยู่ที่นั่นต่างตกตะลึงกับแววตาของซู่จื่อ ชุนหัวและชิวเยวี่ยยิ่งตกตะลึงกว่าผู้ใด พวกนางไม่รู้สึกตัวเป็นเวลานาน

“ถึงตาเจ้าสอนบทเรียนให้กับคนของข้าตั้งแต่เมื่อใด” น้ำเสียงของซู่จื่อเย็นชา ทั้งแววตาของนางก็เยียบเย็น

จือชวีตัวสั่นแล้วเอ่ยว่า "นายหญิง ... "

ซู่จื่อเหลือบมองเล็กน้อยแล้วผลักนางลงกับพื้น “จือชวียักยอกข้าวของในจวน ทั้งกลั่นแกล้งผู้อื่นด้วยอำนาจของนาง โทษของนางมิอาจอภัยได้ พวกเจ้า ถอดเสื้อผ้าและถุงเท้าของนาง เอาเครื่องประดับผมของนางออก ลากนางออกไปที่ถนนแล้วส่งตัวนางให้หน่วยลาดตระเวน!”

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จืออชวี ได้ทำสิ่งชั่วร้ายในจวนและรวบรวมทรัพย์สินของนาง โดยอาศัยชื่อของนาง

ในชีวิตที่แล้วของนาง นางเมินเฉยต่อการกระทำเหล่านี้ ทว่าเวลานี้นางรู้ความจริงแล้ว นางจะไม่มีวันยอมทนกับทาสที่ไม่เชื่อฟังผู้อยู่ข้างกายนาง!

พวกยามผวากับคำสั่งนี้ ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครกล้ากระทำการอุกอาจ

“จือชวีเป็นสาวใช้ที่องค์หญิงคนโปรดปรานมากที่สุด ถ้าหากนางกลับมาเป็นที่โปรดปรานอีกในวันข้างหน้า พวกเขาจะมิต้องทนทุกข์ทรมานหรือ?”

จือชวีกลัวจนขาดสติ จนนางแทบมิอาจพูดให้จบได้ “ฝ่า ฝ่าบาท ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย! ข้าหาได้ยักยอกหรือรังแกผู้ใด!”

ซู่จื่อเยาะเย้ย เอนตัวไปหานางแล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งว่า “เจ้าเป็นแค่สุนัขที่อยู่ข้างซู่อวี่ เจ้ากล้าดีอย่างไรมาเหยียบหัวข้าแล้วปีนขึ้นไป จงบอกเจ้านายของเจ้าว่าฝันไปเถิด!”

จือชวีแข็งค้าง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหวาดผวา

นางรู้หรือ? รู้ว่านางเป็นคนของคุณหนูซูอวี่?