การแก้แค้นของจักรพรรดินี นิยาย บท 2

ซู่จื่อแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

เสี่ยวเป้ย?

“เสี่ยวเป่้ยตายแล้วมิใช่หรือ? เขาตายต่อหน้าข้า”

จวนจิ่งมิได้ถูกกวาดล้างไปแล้วหรือ? เหตุใดนางจึงยังได้ยินชุนหัวพูดกับชิวเยวี่ยได้? การเสียสละครั้งสุดท้ายของเหยาเป่าเป็นเหตุให้นางได้กลับมาเกิดใหม่หรือ?

ขนตาของซู่จื่อกระพือเล็กน้อยขณะที่นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ตรงหน้าของนางคือห้องที่นางคุ้นเคย ชุนหัวและชิวเยวี่ยกำลังยืนอยู่นอกม่านและกระซิบกระซาบ

นางกำลังจะลุกขึ้นถาม แต่ประตูกลับถูกผลักออก สาวใช้ที่ดูร้ายกาจในชุดสีเขียวเข้ามาพร้อมความฉุนเฉียว นางรีบไปที่ด้านหน้าของชุนหัวกับชิวเยวี่ย แล้วเงื้อมือขึ้นเพื่อตบพวกนาง “กล้าดีอย่างไรจึงว่าร้ายองค์หญิงลับหลัง!”

ในสถานการณ์นี้ ใครก็ตามที่เห็นจะต้องบอกว่าจือชวีภักดีต่อเจ้านายของนาง

จือชวีจ้องพวกนางอย่างเดือดดาล “เสี่ยวเป้ยป่วยหนัก ถือเป็นชะตากรรมของเขา! องค์หญิงบอกว่าแม้เสี่ยวเป้ยจะป่วยตาย นางก็จะไม่มองเขา!”

ซู่จื่อมองนางด้วยแววตาเยียบเย็นเป็นประกายไร้ก้นบึ้ง

จือชวีรู้สึกเสียวสันหลัง นางหันกลับไปช้า ๆ แล้วตกใจ

ต่อมานางก็แสร้งทำเป็นประหลาดใจ “นายหญิง! ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?”

ซู่จื่อมองนางอย่างเย็นชา และริมฝีปากของนางก็ซีด

เมื่อถูกนางจ้องมอง จือชวีก็รู้สึกกลัวและหลีกเลี่ยงสายตาของนางด้วยความร้อนตัว

ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางรู้สึกว่าองค์หญิงเปลี่ยนไปหลังจากที่นางตื่นขึ้น แม้รูปลักษณ์นางจะไม่เปลี่ยน ทว่าดวงตาของนางไม่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและแค้นเคืองอีกต่อไป แต่กลับเหนือกว่าและโอหัง!

อย่างไรก็ตาม องค์หญิงที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษมาเป็นเวลานานจะมีทีท่าสง่างามเช่นนี้ได้อย่างไร? นางคงเห็นผิดไป

จือชวีสงบสติอารมณ์พลางกระซิบว่า "นายหญิง สองคนนี้กล้าให้ร้ายท่านลับหลัง ข้าน้อยสอนบทเรียนให้พวกเขาแล้ว"

ซู่จือผลักมือของนางออกและลุกขึ้นจากเตียง นางหลับตาและพักอยู่เป็นเวลานานก่อนที่นางจะรู้สึกว่าอาการเวียนศีรษะบรรเทาลงแล้ว

วันนี้พวกนางคงหนีไม่พ้นการลงโทษอันรุนแรง

ทุกครั้งที่องค์หญิงไม่มีความสุข นางจะระบายความโกรธกับคนใช้ พวกเขาคุ้นเคยกับมัน พวกเขาเกลียดที่องค์ชายตามืดบอดและยืนกรานที่จะวิวาห์กับสตรีนางนี้!

น่าเสียดายที่เสี่ยวเป้ยไม่ได้รับความรักจากมารดาของเขาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้เขาป่วยอยู่บนเตียง ในฐานะมารดา นางโหดร้ายเสียจนไม่เคยมองเขาเลย ต่อให้เขาจะตายไปก็ตาม!

"นายหญิง" จือชวีก้าวไปข้างหน้าอย่างกระหยิ่มใจและเหลือบมองสองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “ท่านอ่อนแอ ให้ข้าน้อยลงโทษพวกมันแทนท่านเถิดเจ้าค่ะ”

ซู่จื่อมองนางอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็คว้าข้อมือนางแล้วผลักนางออกจากประตู ยกเท้าขึ้นและเตะนางไปด้านหลังอย่างรุนแรง

จือชวีกรีดร้องและหลุดออกจากประตู กลิ้งไปตามขั้นบันไดไปตรงกลางลาน

เมื่อนางพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยเลือด

ทุกคนตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ครู่หนึ่งที่ไม่มีใครกล้าส่งเสียง