กำราบรัก 20+ นิยาย บท 52

@โรงพยาบาล

"อื้อ~" แสงสว่างจ้าจากหลอดไฟบนเพดานส่องกระทบลงมาบนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ช่วยปลุกเขาให้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

บดินทร์เปล่งเสียงครางอื้อในลำคอเบาๆขณะขยับแขนขาเล็กน้อยเพื่อคลายความเมื่อยล้า อาการปวดศีรษะอย่างหนักตรงเข้าเล่นงานทันทีที่สมองเริ่มทำงานอีกครั้ง แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้แสดงความเจ็บปวดออกมามากมายนัก

มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อยเมื่อหันไปเห็นใครบางคนนอนขดตัวหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาตัวยาว โดยใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองเป็นที่หนุนนอน ใครบางคนซึ่งเป็นเจ้าของคำพูดสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนที่สติจะดับวูบไป

ไพลินยังอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำของเมื่อคืน บอกได้ว่าเธอนอนอยู่กับเขาในห้องนี้ตลอดทั้งคืน เมื่อมองต่ำลงมายังเห็นรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้วของเธอถอดวางอยู่หน้าโซฟา บนโต๊ะกระจกเล็กๆถูกใช้เป็นที่วางกระเป๋าสะพายข้างและโทรศัพท์เครื่องหรูของเธอ

"ลิน" เขาเอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เมื่อเห็นว่าเธอยังนอนหลับสนิทจึงเรียกดังขึ้น

"ลิน!"

"อื้อ~" เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ไพลินเริ่มขยับพลิกตัวไปมา เธอยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจทั้งที่เปลือกตาทั้งสองข้างยังปิดสนิท นานนับนาทีกว่าเธอจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา

ไพลินไม่ได้ชะงักไปที่มองเห็นบดินทร์นอนลืมตาอยู่บนเตียง และพยายามจะหยัดกายลุกขึ้น เธอนอนมองเขาเงียบๆพลางปิดปากหาวหวอดๆ ก่อนจะค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นทั้งที่ยังงัวเงีย แล้วเดินเท้าเปล่าเข้าไปปรับเตียงให้

"ชื่ออะไร"

"หือ?" บดินทร์ขมวดคิ้วมึนงงเมื่อจู่ๆไพลินก็เลื่อนใบหน้าเข้ามาถามหน้าเครียด

"ถามว่าชื่ออะไร นายจำชื่อตัวเองได้ไหม"

"ควรเลิกดูหนังน้ำเน่าสักพักนะ" เขาหลุดยิ้มกับคำถามของไพลินเมื่อเริ่มเข้าใจการกระทำของเธอ พร้อมกับใช้หลังมือตีปลายจมูกเชิดรั้นเบาๆ

"เมื่อคืนนายโดนตีหัวแรงมาก ฉันกลัวว่ามันจะกระทบกระเทือนจนนายความจำเสื่อม" ไพลินเลื่อนใบหน้าออกห่าง พลางถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ปวดแผลมากไหม" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย แล้วยกมือขึ้นมาสัมผัสผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบศีรษะของเขาเบาๆ

"ปวดมาก" บดินทร์ทำหน้าเจ็บปวดจนไพลินที่มองอยู่รู้สึกเจ็บไปกับเขาด้วย แล้วค่อยๆซบศีรษะลงบนเนินอกอวบอิ่ม "แต่ถ้าแบบนี้ไม่ค่อยปวด"

"เรียกหมอมาดูอาการหน่อยดีไหม"

"ไม่ต้องเรียกเดี๋ยวมันก็เข้ามาเองนั่นแหละ"

"แต่ถ้าปวดมากฉันว่าเรียกหมอมาดูอาการหน่อยก็ดีนะ"

"มันปวดมาก แต่ก็พอทนไหว" เขาค่อยๆยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดเอวเธอไว้

"ฉันไลน์ไปบอกยัยนาร์เนียแล้วนะว่านายโดนทำร้าย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล เดี๋ยวสายๆเฮียเหม พี่สหรัฐกับพี่ต้นน้ำคงแวะเข้ามา"

"แล้วเธอล่ะ จะอยู่ด้วยกันก่อนไหม"

"ฉันมีเรียนทั้งวัน นายฟื้นตอนนี้ก็ดีแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปเปลี่ยนชุดที่คอนโดก่อน" ไพลินค่อยๆดันศีรษะของบดินทร์ออกห่างจากเนินอกเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมาถี่ๆ พร้อมกับใช้มือสางผมให้เขาอย่างลืมตัว

"เอ่อโทษที ลืมตัว" เธอรีบดึงมือกลับมาเมื่อฉุกคิดได้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นแล้ว

บดินทร์อมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะจับมือของไพลินขึ้นมาวางบนศีรษะอีกครั้ง

"เล่นสิ เธอเล่นได้อยู่แล้ว"

"ไม่ดีกว่า เดี๋ยวโดนแผลนาย"

"แผลแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก"

"ไหนเมื่อกี้บอกว่าปวดมากไง"