กำราบรัก 20+ นิยาย บท 53

"เฮ้อ~ หายไปไหนทั้งวันเลยวะ ไม่เป็นห่วงกันบ้างรึไง" บดินทร์ถอนหายใจหนักๆขณะนอนบ่นถึงใครบางคนอยู่บนเตียงผู้ป่วยคนเดียว ใครบางคนที่ทำให้เขาคิดถึงจนกระวนกระวายแบบนี้

เมื่อเพื่อนรักทั้งสามคนกลับไปแล้วเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ก็ทำให้เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องนอนเบื่อหน่ายอยู่ในห้องพักฟื้นคนเดียว ในขณะที่เวลายังเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าไพลินจะเปิดประตูเข้ามา

แกร๊ก~

เสียงบานประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะในตอนที่บดินทร์กำลังจะถอดใจกับการรอใครสักคน ทำเอาหัวใจแกร่งเต้นแรงไม่เป็นส่ำ และมันยิ่งเต้นแรงมากขึ้นจนแทบผิดจังหวะเมื่อเห็นหน้าคนที่เปิดประตูเข้ามา

"นึกว่านายนอนอยู่เลยไม่ได้เคาะประตู" คำทักทายของไพลินเรียกรอยยิ้มบางๆจากบดินทร์ เขาส่ายหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าไม่ได้ถือสาอะไร แล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่งตรงๆ

"ไม่ได้กลับบ้านเหรอ" เพราะเห็นไพลินยังอยู่ในชุดนักศึกษาบดินทร์จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"เรียนเสร็จก็กลับบ้านเลย แล้วก็แวะมาหานายเนี่ยแหละ" ไพลินเดินเข้าไปวางของพะรุงพะรังที่ซื้อติดมือมาด้วยไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียง แล้วถือวิสาสะยื่นมือเข้าไปอังหน้าผากของชายหนุ่มเพื่ออุณหภูมิร่างกายของเขาว่ามีไข้หรือเปล่า ความห่วงใยที่สะท้อนออกมาผ่านแววตาของเธอสร้างความอบอุ่นใจให้บดินทร์

"ฉันบอกแม่ว่าจะมาเยี่ยมนายที่โรงพยาบาล บอกแม่ด้วยว่าเมื่อคืนนายมีเรื่อง"

"แม่เธอคงไม่ปลื้มฉันอีกนานเลย"

"แม่ทำซุปไก่ฝากมาให้นาย จะกินเลยไหม"

"พูดจริง?" บดินทร์ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

"จะกินเลยไหม มันยังร้อนๆอยู่เลย"

"คืนนี้นอนเป็นเพื่อนกันหน่อยได้ไหม"

"ฉันถามว่าจะกินเลยไหม" ไพลินถามย้ำ

"เดี๋ยวค่อยกิน ให้มันเย็นก่อนก็ได้" เขาตอบ พร้อมกับรั้งตัวไพลินเข้ามาชิดขอบเตียง ค่อยๆซบหน้าผากลงบนเนินอกอวบอิ่ม

"นอนด้วยกันนะ ฉันอยากนอนกอดเธอ"

"..." ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นแรงระรัวเมื่อท่อนแขนแกร่งค่อยๆยกขึ้นมาโอบกอดรอบเอวคอด สัมผัสที่โหยหาทำให้เธอไม่ปฏิเสธอ้อมกอดของเขา มือบางยกขึ้นมาลูบผมเขาเบาๆอย่างลืมตัว

"นอนด้วยกันนะ สัญญาว่านอนกอดอย่างเดียว"

"แน่ใจว่าจะไม่ลวนลาม"

"เรายังเป็นแฟนกันอยู่นะ ฉันไม่มีสิทธิ์เหรอ"

"ไม่มี" ไพลินรีบดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง พร้อมกับตีหน้าผากของเขาเบาๆ

"เสียใจด้วยที่ฉันไม่ได้เอาชุดนอนมาเปลี่ยน ฉันกะว่าจะแวะมาดูนายเฉยๆแล้วจะกลับเลย"

"ไม่ต้องใส่อะไรนอนก็ได้นิ เดี๋ยวล็อกประตูไว้ก็ไม่มีใครเข้ามาเห็นหรอก"

"..."

"ให้ฉันนอนกอดเธอสักคืนได้ไหม ฉันนอนหลับไม่สนิทมาหลายคืนแล้ว" บดินทร์มองหน้าหญิงสาวอย่างเว้าวอน

"..."

"แค่นอนกอดเฉยๆฉันก็เรียกร้องจากเธอไม่ได้แล้วเหรอ" ร่างบางถอนหายใจเบาๆเมื่อโดนกดดัน เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่หย่อนตัวนั่งลงบนขอบเตียงแทน

"ถ้าไม่กินตอนนี้ก็นอนพักเถอะ"