กำราบรัก 20+ นิยาย บท 55

"คิดว่าหัวแตกอยู่แล้วฉันจะไม่กล้าต่อยนายเหรอ นายรู้จักฉันน้อยเกินไปนะดิน" ไพลินเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อโดนท้าทาย ขณะเดียวกันก็พยายามสะบัดตัวออกจากพันธนาการอ้อมแขนแกร่ง แต่ก็โดนบดินทร์กลั่นแกล้งด้วยการกอดรัดแน่นขึ้นจนรู้สึกอึดอัด

"ถ้าเธอกล้าต่อยฉันจริงๆเธอง้างหมัดต่อยฉันไปนานแล้ว แต่ที่เธอยังไม่ปล่อยหมัดใส่แก้มนุ่มๆของฉันสักทีเพราะกลัวฉันเจ็บใช่ไหม" บดินทร์แสยะยิ้มเหนือกว่า "สุดท้ายเธอก็ยังเป็นเมียตัวน้อยของฉันที่ยังเป็นห่วงฉันเสมอ..โอ๊ย!"

เขาหลุดเสียงอุทานด้วยความเจ็บหลังพูดท้าทายจบประโยค เมื่อโดนไพลินกระแทกหน้าผากของเธอเข้ามาชนกับหน้าผากอย่างแรง จนทำให้แรงกระแทกที่แรงพอสมควรกระทบกระเทือนไปถึงบาดแผลตรงขมับ

"อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรนายนะ" ไพลินแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของชายหนุ่ม เธอรีบปัดท่อนแขนแกร่งออกจากเอวคอดอีกครั้ง ตั้งท่าจะก้าวลงจากเตียง แต่ก็ช้ากว่าบดินทร์ที่ยื่นมือเข้ามากระชากแขนไว้

"อื้อ!!" ถ้อยคำด่าทอที่อยากจะเอื้อนเอ่ยออกมากลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อโดนริมฝีปากหนาประกบจูบลงมาอย่างอุกอาจ บดินทร์ช่วงชิงลมหายใจของเธออย่างหนักหน่วง รสจูบของเขารุนแรงจนเธอเบ้หน้า

"อึก!" กลับกลายเป็นบดินทร์เสียเองที่เบ้หน้า เมื่อโดนคนตัวเล็กดูดดุนเรียวลิ้นสากอย่างแรงจนต้องเป็นฝ่ายเลื่อนใบหน้าเข้าหาเธอ ก่อนที่เธอจะปีนขึ้นมานั่งคร่อมบนหน้าตัก

"อื้อ!" เขาตบสะโพกมนเบาๆเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายถอนจูบออก แต่ไพลินกลับกลั่นแกล้งด้วยการเปลี่ยนรสจูบรุนแรงให้กลายเป็นดูดดื่มในนาทีต่อมา ฝ่ามือของเธอลูบไล้ไปมาตามลำคอหนาและท้ายทอยจนเขาหลงเคลิบเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าอารมณ์ของเธอ

"อ๊า..." ชายหนุ่มเปล่งเสียงครางประชิดริมฝีปากอวบอิ่มทันทีที่คนบนหน้าตักถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ในขณะที่บั้นท้ายงอนงามของเธอบดเบียดกับแก่นกายภายในกางเกงที่กำลังแข็งชัน

"คิดว่าฉันจะกลัวจูบของนายเหรอ"

"รู้อยู่แล้วว่าเด็กหื่นอย่างเธอไม่กลัวจูบฉันหรอก แค่อยากลงโทษที่กล้าทำฉันเจ็บ"

"ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายลงโทษนาย"

"เอาสิ อยากลงโทษแบบไหนก็ตามใจเธอเลย" ไพลินบิดยิ้มร้ายกาจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ก่อนจะขยับตัวลงจากหน้าตักแกร่ง แล้วก้าวลงจากเตียง

"ไหนๆก็ไม่ได้เจ็บหนักถึงขั้นที่ฉันต้องคอยดูแลแล้ว ก็นอนกอดตัวเองต่อไปแล้วกันนะ"

"ลินไม่เอาแบบนี้ดิ" บดินทร์ทำหน้าเซ็งเมื่อไพลินเดินเลี่ยงออกไปหยิบชุดนักศึกษาที่วางอยู่บนโซฟามาสวมใส่ เขามองเธอตาละห้อย

"ตอแหลหมอให้เนียนด้วยนะ อย่าโป๊ะแตกจนหมอจับได้เหมือนฉัน" เธอเดินกลับมาหาบดินทร์อีกครั้งหลังจากสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว มือบางเชยคางเขาขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบเบาๆบนริมฝีปากหยักได้รูป

"นอนหลับฝันดีนะ อย่าลืมแปะสายน้ำเกลือให้แน่นๆด้วย เดี๋ยวหมอจะจับได้ว่าตอแหล"

"..." บดินทร์ตีสีหน้าไม่ชอบใจกับการกระทำของแฟนสาว

"แล้วไม่ต้องคิดจะโทรมาตอแยให้มานอนเป็นเพื่อนเลยนะ เชิญนอนกัดสายน้ำเกลือเล่นไปคนเดียวเถอะ" ไพลินกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะกรีดกรายเดินออกไปทันที ไม่ได้สนใจใบหน้าบูดบึ้งของบดินทร์เลย

"ร้ายฉิบหาย" บดินทร์เค้นเสียงลอดไรฟันอย่างคาดโทษเมื่อบานประตูห้องพักปิดลงแล้ว เขาก้มมองเสื้อผู้ป่วยที่วางอยู่กลางหว่างขาแล้วพ่นลมหายใจหนักๆอย่างไม่สบอารมณ์นัก ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เดินตามไพลินออกไป

ปึง! ปึง! ปึง!

"อื้อ~" ไพลินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาเที่ยงคืนกว่าเมื่อมีเสียงรบกวนดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องนอน เธอปรือตามองเพดานสีขาวที่พอมองเห็นสลัวๆอย่างงัวเงีย พร้อมกับเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้นคือเสียงอะไร