ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 15

เฉินเสียนไม่แม้แต่จะกะพริบตา ดวงตาสีเข้มเหลือบมองจางซื่อช้าๆ ไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

กลับกัน ความเยือกเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากแววตาคู่นั้นทำให้จางซื่อตกใจจนนางต้องลดกำปั้นลง

เฉินเสียนลอบยิ้ม นางทาสต่ำช้า รังแกแต่คนไม่มีทางสู้! รอไปเถอะ รอให้เธอกินอิ่มเสียก่อนแล้วค่อยมาเก็บถ้วย!

อาหารดูจืดชืดและมีแต่ผัก เฉินเสียนตักกินไปหนึ่งคำโดยไม่พูดอะไร

แต่ยังไม่ทันจะเคี้ยว ต่อมรับรสของเธอก็สัมผัสได้ถึงความเหม็นเปรี้ยว เฉินเสียนขมวดคิ้วก่อนจะคายอาหารทั้งหมดออกมา

รสชาตินี้ช่างคุ้นเคยและน่าสะอิดสะเอียนมาก เฉินเสียนเพิ่งจะตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ลิ้มรสรสชาติเช่นนี้ ก่อนหน้านี้จางซื่อมักจะบังคับให้เธอกินอาหารแบบนี้อยู่เสมอ!

เมื่อเห็นเฉินเสียนคายอาหารออกมาจนเลอะไปทั่วพื้น จางซื่อก็ลุกขึ้นแล้วผลักเฉินเสียนเข้าเต็มแรงด้วยความโมโหโทโส

นางไม่เพียงแค่ผลัก แต่ยังหยิกเฉินเสียนเสียจนเนื้อเขียว

จางซื่อสำรากออกมาว่า “โอ๊ย ซวยจริงๆ! คายออกมาเต็มพื้นแบบนี้ใครจะเก็บกวาดให้ ฮะ! ท่านจะกินหรือไม่กิน ถ้าไม่กินก็เอาคืนมา! ให้มันหิวตายไปเลย!”

จางซื่อคว้าตะเกียบในมือของเฉินเสียนมาทันทีราวกับว่าอาหารเน่าเสียเหล่านี้เป็นความกรุณาปรานีที่ยิ่งใหญ่คับฟ้า ทั้งยังด่าอีกว่า “แต่ก่อนก็กินอาหารเสียๆ พวกนี้ได้นี่ แถมยังช่วยให้จวนแม่ทัพประหยัดเสบียงอาหารไปเยอะ ดัดจริตเสียจริง!”

ทว่าจางซื่อกลับแย่งตะเกียบไปไม่ได้เพราะเฉินเสียนขยับตะเกียบอย่างรวดเร็วและหนีบนิ้วของจางซื่อไว้อย่างไม่คาดคิด

จางซื่อถลึงตาใส่ ขณะที่นางกำลังจะเปิดปากด่า นางก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

นางมองเฉินเสียนอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “ท่านกล้าหนีบนิ้วข้ารึ”

เฉินเสียนยังคงมีท่าทีสงบนิ่ง มือนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ออกแรงมากนัก แต่เรี่ยวแรงกลับยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความเจ็บปวดทบทวีจนจางซื่อแทบทนไม่ไหว

นางสลัดเท่าไหร่ก็สลัดไม่หลุด

เฉินเสียนพอใจที่ร่างกายนี้บังเอิญมีพละกำลังที่มากมายอย่างไม่มีเหตุผล