ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 748

ตอนที่เฉินเสียนออกมาจากห้องอาบน้ำในยามค่ำ ซูเจ๋อกำลังนอนเอนกายหนุนหมอนอ่านหนังสืออย่างสบายใจ เขาถามเบาๆ ว่า “วันนี้เหนื่อยไหม”

“กะ ก็นิดหน่อย”

ซูเจ๋อเงยหน้ามองเธอนิดหนึ่ง เขายิ้มน้อยๆ และกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ขึ้นมานอนเถิด”

เฉินเสียนเอนตัวลงนอนที่ด้านใน เธอรู้สึกสงบเป็นอย่างมากเมื่อฟังเสียงพลิกหน้าหนังสือในมือของเขา ชั่วขณะนั้นเธอรู้สึกผ่อนคลายแต่ว่าไม่ง่วงเลยแม้แต่น้อย เธอค่อยๆ ขยับเข้าไปกอดเอวของซูเจ๋อและขอคำชี้แนะเรื่องกิจภายในราชสำนักจากเขา

ในตอนกลางวันซูเจ๋อจะไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องในราชสำนักเลย แต่ในตอนกลางคืนเมื่อเฉินเสียนรบเร้าถามเขา เขามักจะให้คำตอบแก่เธออย่างอดทนและละเอียดครอบคลุมเสมอ

ซูเจ๋อโอบเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง พร้อมกันนั้นก็ลูบไล้ที่ไหล่ของเธออย่างแผ่วเบาผ่านชุดนอนบางๆ ที่กางกั้น ยังมีเวลาอีกยาวไกล พวกเขายังอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปได้จนแก่เฒ่า

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้สัมผัสกับสิ่งของที่ไม่ค่อยดีเมื่อตอนกลางวันหรือเปล่า เฉินเสียนจึงรู้สึกว่านิ้วที่กำลังลูบไล้ไปมาของเขาให้เธอรู้สึกอ่อนไหวแปลกๆ

ในใจของเธอรู้สึกร้อนรุ่มและเธอก็เข้าไปพัวพันกับซูเจ๋ออย่างแนบชิด ซุกไซร้เข้าไปในปกคอเสื้อของซูเจ๋อ สัมผัสผิวกายที่อยู่ใต้อาภรณ์ของเขาอย่างแผ่วเบา

ทันทีที่ได้ยินเสียงหนังสือตกลงไปบนพื้น วินาทีถัดมาซูเจ๋อก็คว้าตัวเฉินเสียนขึ้นมานั่งบนเอวของเขา

เพียงแค่เผชิญหน้ากับเขาชั่วประเดี๋ยวเดียว ใบหูของเฉินเสียนก็ค่อยๆ กลายเป็นสีแดง แววตาเป็นประกายประหนึ่งคลื่นที่ซัดสาด เธอโน้มตัวลงมาหาเขาอย่างเชื่องช้า เอียงศีรษะและประทับจูบลงบนลูกกระเดือกของเขา

เฉินเสียนพบว่าตนเองเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองเมื่อริมฝีปากของเธอประทับลงไปที่ผิวกายของเขา

ซูเจ๋อเอ่ยกลั้วหัวเราะว่า “น้อยนักที่ท่านจะเป็นฝ่ายรุกเช่นนี้ ดูเหมือนคนที่เรียนรู้เรื่องไม่ดีมาจะไม่ใช่ข้าเสียแล้ว”

เฉินเสียนไม่ยอมและเอ่ยด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวว่า “ข้ายอมให้ท่านโผเข้าหาทุกครั้ง จะยอมให้ข้าโผเข้าหาท่านบ้างไม่ได้เลยหรือ”

ซูเจ๋อเอ่ยอย่างสงบว่า “แน่นอนว่าข้าเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง”

เฉินเสียนจำได้ว่าทุกๆ ครั้ง ซูเจ๋อมักจะทิ้งรอยจูบไว้บนเรือนร่างของเธอ คราวนี้เธอลองทิ้งรอยจูบไว้บนตัวเขาบ้างจะดีไหม?

ด้วยเหตุนี้เฉินเสียนจึงเปิดคอเสื้อของเขาจนเผยให้เห็นผิวสัมผัสที่แข็งแกร่งภายใต้อาภรณ์ เพียงแต่ลิ้นของเฉินเสียนงุ่มง่ามเกินไป เธอสำรวจไปบนผิวของเขา ทว่าสุดท้ายกลับยังทำให้เกิดรอยจูบที่ดูเข้าทีไม่ได้

ขณะที่เธอกำลังพยายามลงแรงให้มากขึ้น กลับได้ยินเสียงซูเจ๋อถอนหายใจราวกับว่าทนไม่ไหว เขาพลิกตัวและกดเธอไว้ใต้ร่าง เลิกชุดนอนของเธอออกอย่างไม่เกรงใจจนเผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าและไหล่ที่ขาวเนียน เขามองเฉินเสียนที่แววตาดูพร่าเลือนและเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “อยากเรียนประทับรอยจูบหรือ ข้าจะสอนท่านเอง”

พูดจบเขาก็โน้มศีรษะลงมาขบเธอไว้ กระหวัดปลายลิ้นไปมา อ่อนร่วนและเชือนแช ชั่วพริบตาเดียวก็ไล่ลามไปทั่วเรือนร่างของเธอ

เธอเกือบจะร้องออกมา

ซูเจ๋อจูบเธอพลางเอื้อมมือไปเปิดกล่องผ้าบนหัวเตียง

พอเห็นดังนั้นเฉินเสียนจึงเอ่ยขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ “ไปเอาของพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไร ท่านจะกินจริงๆ หรือ”

ซูเจ๋อพรมจูบที่ซอกคอของเธออย่างละเมียดละไมและกล่าวว่า “ในเมื่อเหล่าขุนนางหวังดี ท่านกับข้าก็ควรรับเอาไว้ เพียงแต่ยานี้ไม่ใช่สำหรับข้า มันเป็นยาสำหรับท่าน”

แต่เฉินเสียนรออยู่ครู่หนึ่งเขาก็ยังไม่นำยานั้นมาป้อนให้เธอ

เธอกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่ทันใดนั้นมือของซูเจ๋อก็เลื่อนลงไปจากเอวที่คอดกิ่วของเธอโดยไม่ให้ทันตั้งตัว เฉินเสียนสูดลมหายใจอย่างเยียบเย็นทันทีที่เขาสัมผัส และใบหน้าของเธอก็ยิ่งร้อนผ่าว

เธอมีอารมณ์และเริ่มเปียกชื้นเต็มที่มาตั้งนานแล้ว

ซูเจ๋อหยุดนิดหนึ่งและจูบเธออย่างดูดดื่มยิ่งกว่าเดิม มือของเธอไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน ซูเจ๋อใช้จังหวะนั้นส่งยาลูกกลอนเข้าไปในร่างกายของเธอด้วยปลายนิ้วของเขา

เฉินเสียนรู้สึกสะท้านยะเยือก หลังจากนั้นก็ไม่เหลือร่องรอยใดๆ

ยาลูกกลอนละลายอย่างรวดเร็วภายในร่างกายที่ร้อนชื้น และแล้วความรู้สึกแปลกๆ ก็เริ่มลุกลาม

เฉินเสียนทนไม่ไหวและบิดเอวเพื่อเตือนอยู่ใต้เรือนร่างของเขา เธอรู้สึกว่างเปล่าและหิวกระหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปากก็พึมพำออกมาว่า “ซูเจ๋อ...”