ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 745

เมื่อก่อนฉินหรูเหลียงมักพูดว่า เรื่องของจาวหยางไม่เกี่ยวข้องกับเขา แต่ตอนนี้จาวหยางสลัดเขาทิ้งอย่างไร้เยื่อใยแล้ว เขากลับรู้สึกว่าหงุดหงิดใจ

ร่างสูงใหญ่ของฉินหรูเหลียงหันเดินมาทางจาวหยาง รูปร่างของเขาแผ่ปกคลุมตรงหน้าจาวหยาง ทำให้จาวหยางมีความรู้สึกที่ว่าโหดร้ายน่ากลัวมากกว่าเมื่อก่อน

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า“หากว่าท่านไม่อยากให้ข้าสนใจก้าวก่ายจริงๆ เมื่อแรกเริ่มไม่ควรร้องขอให้ข้าช่วยท่าน ข้าช่วยท่านเสร็จแล้ว ท่านก็แต่งงานกับข้าแล้ว ต่อให้ไม่มีความรู้สึกฉันท์สามีภรรยา ตอนนี้ท่านก็เป็นภรรยาของข้าแล้ว”

จาวหยางรู้สึกแน่นหายใจไม่ออกพักหนึ่ง กล่าวว่า“แต่เมื่อสมัยนั้นพวกเราคุยกันอย่างชัดเจนแล้วนะ การแต่งงานเป็นหน้าฉากมีประโยชน์ที่ดีต่อข้าและต่อท่านด้วย ท่านก็คิดว่าไม่ได้แต่งภรรยา ส่วนข้าก็ทำเป็นไม่ได้แต่งงาน ต่างคนต่างใช้ชีวิตตนเอง”

“นั่นคล้ายกับว่าท่านเป็นคนพูด ข้าไม่เคยพูด”

ฉินหรูเหลียงคิด หากเมื่อสมัยนั้นนางไม่ได้อำลา เขาอาจจะเก็บนางไว้ในจวนตลอด ในเมื่อแต่งกับนางแล้ว ก็ยิ่งต้องรับผิดชอบชั่วชีวิตของนาง แต่งงานกับหญิงที่ไม่เคยพบมาก่อนและเอามาเป็นภรรยา เขารับรองว่าจะให้เกียรตินางเหมือนต้อนรับแขกที่มาเยือน บางทีอาจจะดีกับจาวหยางด้วย

เขาไม่อยากทำให้ผู้อื่นผิดหวัง แต่การดูแลนางกลับไม่ใช่ปัญหา หากอนาคตข้างหน้านางมีคนที่หมายปอง เขาก็สามารถช่วยเหลือสนับอย่างเต็มที่

เดิมฉินหรูเหลียงคิดวางแผนว่าจะลองดู

แต่ต่อมานางไปแล้ว ฉินหรูเหลียงคิดอีกว่า หากว่าฟ้าสูงทะเลกว้างเป็นสิ่งที่นางต้องการ นั่นเขาก็สามารถที่จะช่วยเหลือสนับสนุนอย่างเต็มที่ แต่เขากลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่เขาไร้หนทางที่จะยอมรับได้เวลานางนั่งดื่มชาพูดคุยกับชายอื่น มีพูดคุยมีหัวเราะด้วย

จาวหยางกล่าวว่า “เมื่อสมัยนั้นไม่ใช่เพราะว่าข้าไม่คุยเรื่องความรู้สึกกับท่าน ข้าคุยเพียงเงื่อนไขกับท่าน ท่านถึงรับปากแต่งงานกับข้าใช่หรือไม่?”

ฉินหรูเหลียงมองนางนิ่ง แล้วกล่าวว่า “เพราะฉะนั้นจนกระทั่งถึงวันนี้ ท่านเลยถือว่าการแต่งงานนั่นเป็นการเล่นแบบเด็กๆใช่หรือไม่?”

จาวหยางกล่าวว่า “ก็ไม่ใช่ว่าข้าถือว่าเป็นการเล่นแบบเด็กๆหรอก แต่เป็นท่านที่ไม่เคยคิดเป็นเรื่องจริงเลย พวกเราเพียงแค่ทำอย่างนี้ อีกทั้งยังไม่ได้เข้าหอ ไม่ใช่สามีภรรยาที่แท้จริง”

“ไม่ใช่สามีภรรยาที่แท้จริง?”แววตาสีหน้าฉินหรูเหลียงทั้งอึมครึมทั้งลึกซึ้ง “ใช่หรือไม่ว่าเข้าห้องหอแล้ว ก็นับว่าเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงแล้ว?”

จาวหยางอ้าปากหวอ พูดอะไรไม่ออก

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “อยู่ข้างนอกมาสองปีแล้ว ใจที่มุ่งมาดทะเยอทะยานก็ควรพอแล้ว พรุ่งนี้กลับเรือนกับข้า”

แต่ทว่าจาวหยางกล่าวปฏิเสธว่า“ข้าไม่กลับ”

ฉินหรูเหลียงหมดความอดทน ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “เหตุใดไม่กลับ?”

จาวหยางพิงที่ผนังห้อง เงียบสงบ สูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงได้กล่าวว่า “นั่นเป็นเรือนข้าที่ไหนกัน เพียงแต่เป็นเหมือนกับสถานที่มากมายที่ข้าเดินผ่าน เป็นใต้ชายที่กันลมหลบฝน ท่านต้องการให้ข้ากลับไปทำอะไร?ใช้ชีวิตกับท่านหรือ?หรือว่าข้าต้องปกป้องใช้ชีวิตกับชายคนหนึ่งที่มีคนอื่นอยู่ในใจหรือ?”

นางส่ายศีรษะ หลุบสายตาขึ้นมองฉินหรูเหลียงเล็กน้อย แววตามีความเศร้าสลด ริมฝีปากกระตุกยิ้มขึ้นมา กล่าวอย่างสงบจิตสงบใจว่า “ท่านปล่อยข้าไปเถิด ข้าจาวหยางไม่ใช่คนคับอกคับใจเคียดแค้นขนาดนั้น”

ฉินหรูเหลียงจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งไม่อาจคาดเดาได้

จาวหยางยักไหล่ กล่าวอีกว่า “ที่ควรจะพูดข้าก็พูดชัดเจนแล้ว ท่านมาที่นี่ หากว่ากังวลใจว่าข้ากับคนอื่นจะสมคบสวมเขาให้ท่านล่ะก็ นั่นไม่จำเป็นเลย”

ตอนที่นางพูด ยังคงก้มศีรษะลงแล้วหัวเราะ “พบเจอผู้คนมากมาย ข้าไม่เลือกคนเนื่องจากรูปลักษณ์ภายนอกเพียงอย่างเดียวอีกแล้ว ไม่ว่าจะรูปลักษณ์หล่อเหล่าแค่ไหน ก็ไม่ง่ายที่ข้าจะไปชอบ แต่หากว่ามีวันไหน ข้าพบเจอบุคคลที่ข้าชอบ ข้าจะกลับมาบอกท่านอย่างชัดเจนด้วยตัวของข้าเอง”

นางหมุนตัว เดินไปทางประตู กล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “เช่นนั้น ข้ากับท่านก็อำลากันที่นี่เถิดนะ”

เพิ่งจะเดินได้สองก้าว ฉินหรูเหลียงที่อยู่ด้านหลังเอื้อมมือมารั้งนาง จาวหยางมีการเตรียมตัวป้องกันนานแล้ว จึงได้แฉลบหลบออก

นี่เป็นการคาดการณ์ผลลัพธ์ของฉินหรูเหลียง เขาเอื้อมมืออีก นางก็หลบอีก รูปร่างปราดเปียวอย่างมาก