ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 746

ฉินหรูเหลียงฝืนแรงกระตุ้นและเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “แล้วท่านอยากให้เป็นแบบไหน”

จาวหยางเบนหน้าหนี นางกล่าวทั้งที่น้ำตายังไหลออกมาจากหางตาว่า “ข้าไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น...”

ฉินหรูเหลียงโน้มกายลงมาจนสัมผัสกับผิวกายของนาง เขาโอบแขนไว้รอบเอวบางและดึงนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน เอ่ยที่ข้างหูของนางอย่างเสียใจเล็กน้อยว่า “ท่านต้องการแบบไหน ท่านบอกข้าสิ หากข้าทำได้ ข้าจะทำเพื่อท่านทุกอย่าง”

จาวหยางตัวสั่นเล็กน้อย พยายามข่มกลั้นความขมขื่นและทำนบน้ำตาที่ใกล้จะพังทลายลงมา นางเอ่ยปนสะอื้นว่า “จะทำเพื่อข้าทุกอย่างจริงๆ นะ”

“จริงสิ ข้าจะทำเพื่อท่านทุกอย่าง”

จาวหยางอายุน้อยกว่าเขาหลายปี เมื่อได้ยินเสียงอันอ่อนหวานและน่าสงสารของนาง ฉินหรูเหลียงจึงรู้สึกเอ็นดูและอยากจะปกป้องคุ้มครองนางขึ้นมาอย่างฉับพลัน

จาวหยางรวบรวมความกล้าหันกลับมามองเขาและเอ่ยว่า “ข้าอยากเข้าไปอยู่ในใจของท่าน ท่านจะยินยอมหรือไม่”

ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากจนมองลึกเข้าไปถึงดวงตาของกันและกัน ฉินหรูเหลียงไม่ได้พูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่

จาวหยางรู้สึกถึงความพ่ายแพ้และฝืนยิ้มออกมา นางกล่าวว่า “ข้ารู้ว่ามันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับท่าน ถ้าท่านทำไม่ได้ก็ลืมมันไปเสียเถอะ ท่านก็แค่ปล่อยข้าไป”

ฉินหรูเหลียงเอ่ยคำหวานไม่เก่ง ดังนั้นจึงเอ่ยออกไปอย่างแข็งกระด้างนิดๆ ว่า “ตกลง วันนี้จะลองให้ท่านเข้าไปดู ว่าในใจของข้ามีท่านอยู่ในนั้นแล้วหรือยัง”

รูม่านตาของจาวหยางขยายออก นางจ้องมองเขาอย่างตะลึงงันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

ฉินหรูเหลียงจูบนางอีกครั้งและเอ่ยเสียงลอดไรฟันว่า “ไม่อย่างนั้นข้าจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อมาหาท่านทำไม จะทำอย่างไรได้ในเมื่อท่านเย้าแหย่ข้าแต่กลับหนีไปกับคนอื่น? อีกอย่าง ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นข้าจะชดเชยเรื่องเข้าหอไปทำไม ข้าอยากให้ท่านคู่ควรกับข้าอย่างแท้จริง หลังกลับจวนไปกับข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านท่องเที่ยวไปยังที่ต่างๆ อีกแล้ว และยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะยอมให้ท่านพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกับชายอื่น”

จาวหยางกะพริบตาถี่ๆ ริมฝีปากสีแดงของนางช่างหอมหวาน นางเหมือนอยากจะพูดอะไร ฉินหรูเหลียงจึงผละจากริมฝีปากและขยับไปจูบที่คางและกกหูของนาง

จาวหยางหายใจหอบเล็กน้อย “เช่นนั้นหลังจากกลับไปแล้ว ข้าจะมิถูกกักตัวอยู่ในจวนตลอดไปหรอกหรือ”

ฉินหรูเหลียงตอบว่า “ถ้าอยากออกไปข้างนอก ข้าจะเป็นคนพาท่านออกไป ต่อไปข้าจะไม่ยอมปล่อยให้ท่านไปไหนมาไหนคนเดียวอีกแล้ว”

ฉินหรูเหลียงลูบไล้เรือนกายที่อ่อนเยาว์ของนาง ใบหน้าของจาวหยางแดงระเรื่อดั่งคนเมา นางดูตื่นตระหนกและพูดอย่างไม่มีสติว่า “แล้วท่านรักข้าไหม มีความรู้สึกดีๆ กับข้าบ้างหรือเปล่า ข้ารู้ดีว่าบุรุษล้วนอยากเป็นผู้ครอบครอง บางทีท่านอาจจะไม่ได้รักข้า แต่แค่ไม่อยากให้ข้าไปชอบคนอื่น ท่านอยากยึดข้าไว้ จึงโกหกข้าไปแบบนั้น...”

ในเวลานี้ฉินหรูเหลียงประชิดเข้ามาที่ปากทางเข้าของนางแล้ว ความแผดร้อนนั้นแผดเผาจนจาวหยางต้องกระถดถอย

ฉินหรูเหลียงมองนางด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ค่อยๆ ขยับเข้าไปทีละน้อยและพูดว่า “ท่านล่ะ คิดว่าข้ามีความรู้สึกดีๆ ให้ท่านหรือเปล่า? ข้าไม่ปฏิเสธว่าข้ามีความปรารถนาที่จะครอบครองท่านอย่างแรงกล้า แต่กับคนที่ข้าไม่รัก ข้าไม่เคยคิดจะยึดครองไว้”

จาวหยางรู้สึกได้ว่าเขามีความรู้สึกดีๆ ให้นาง ความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางในเวลานี้ชัดเจนมาก

จาวหยางเกร็งไปทั้งตัวขณะที่ฉินหรูเหลียงค่อยๆ ส่งตัวเองเข้าไปในร่างกายของนาง คิ้วงามขมวดมุ่น นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ขาดๆ หายๆ ว่า “ท่านพูด... พูดอะไรกับข้าหน่อย ได้ไหม ข้า... ข้ากลัวนิดหน่อย...”

“กลัวอะไรรึ”

“กลัวเจ็บ ได้ยินว่ามันเจ็บมาก...”

ฉินหรูเหลียงหยุดชะงักทันทีที่จาวหยางเอ่ยออกมา เพราะเขารู้สึกได้อย่างแจ่มชัดว่ามีชั้นบางๆ กีดขวางอยู่ตรงหน้า

นี่เป็นครั้งแรกของนางงั้นหรือ

เมื่อสองปีก่อนตอนที่นางถูกกลุ่มโจรจับตัวไป นางถูกจับไปนานหลายวันก่อนที่เขาจะไปช่วยออกมาจากเงื้อมมือของพวกมัน และด้วยความที่เป็นผู้หญิงอ่อนแอตัวคนเดียว เขาจึงคิดว่านางคงถูกพวกสารเลวกระทำย่ำยีไปแล้ว

หลังจากนั้นจาวหยางเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งยังใช้ความบริสุทธิ์ของตัวเองมาบีบบังคับให้เขาร่วมแสดงละครไปกับนาง เขาจึงยิ่งเข้าใจว่านั่นคือเรื่องจริง

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ไม่เคยรังเกียจนางเลย เขาเพียงแต่รู้สึกว่านางจำเป็นจะต้องมีคนคอยปกป้องและเฝ้ารักเฝ้าทะนุถนอม

แต่ ณ เวลานี้ฉินหรูเหลียงเพิ่งจะตระหนักได้ว่าสตรีผู้นี้ปั่นหัวเขามาตลอด โชคดีที่ในเวลานั้นเขาเป็นกังวลจริงๆ ว่านางจะคิดสั้นหลังจากที่เสียความบริสุทธิ์