ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 17

จางซื่อคุกเข่าลงกับพื้น ไม่ยอมรับและไม่บอกว่าเป็นใครกัน ได้แต่ร้องไห้อย่างขมขื่น

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมองฉินหรูเหลียงที่ไม่ออกความคิดใดๆ แล้วกล่าวว่า: “ท่านแม่ทัพ ข้าคิดว่า อย่างน้อยข้าก็เป็นถึงองค์หญิง ให้ข้ากินอาหารเน่าเสีย ไม่มีเครื่องนุ่งห่ม อยากเพิ่มถ่านไฟในเรือนก็ต้องดูสีหน้าของสาวใช้เช่นนี้ ถ้าหากเรื่องนี้แพร่ออกไปจะดีจริงหรือ?”

นางหัวเราะและกล่าวต่อว่า: “หากท่านแม่ทัพไม่คิดอะไร ข้าก็ไม่ติดอะไร”

หลิ่วเหมยอู่รีบร้อนและกล่าวว่า: “องค์หญิงอย่าเข้าใจผิดไป ท่านแม่ทัพมิได้ต้องการเช่นนั้นเพคะ เพียงแค่งานราชการในวันธรรมดาของท่านแม่ทัพก็วุ่นเป็นพอแล้ว มิได้มีเวลาดูแลเรื่องพวกนี้หรอกเพคะ”

“แล้วใครเป็นคนดูแลเรื่องนี้กัน?” เฉินเสียนมองไปที่นางอย่างไม่แยแส “เจ้า?”

หลิ่วเหมยอู่ชะงัก ฝืนยิ้มแล้วกล่าวว่า: “ถึงแม้เรื่องในจวนหม่อมฉันจะเป็นคนดูแล แต่บางครั้งงานก็เยอะท่วมหัว หม่อมฉันก็ดูแลไม่หมดเช่นกันเพคะ หม่อมฉันมิรู้ว่าแม่นมจางจะเป็นเช่นนี้ ขออภัยโทษองค์หญิงด้วยเพคะ องค์หญิงโปรดใจเย็นเจ้าค่ะ เดี๋ยวหม่อมฉันจะลงโทษนางเองเพค่ะ”

“เจ้าจะลงโทษอย่างไรกัน?”

หลิ่วเหมยอู่อ้าปากค้าง คิดวิธีที่เหมาะสมไม่ออก พลางกล่าวต่อว่า: “ถ้าอย่างนั้นก็ลงโทษโดยการหักค่าจ้างเป็นเวลาครึ่งปีของแม่นมจาง และให้ไปทำงานหนักที่ครัวเพคะ”

นี่เป็นการลงโทษนางหรือปกป้องนางกันแน่

เฉินเสียนกล่าว: “แล้วอาหารเน่าเสียที่ข้ากินลงไปเมื่อก่อน ก็เสียเปล่างั้นสิ?”

ฉินหรูเหลียงมองนางอย่างไม่พอใจและกล่าวว่า: “แล้วท่านต้องการเช่นไรกัน?”

เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้เป็นจางซื่อเองที่ทำชั่ว ยังกล้ามาพูดปดใส่ความม

เฉินเสียนไม่ได้เขลาเหมือนแต่ก่อนแล้ว

เธอมองจางซื่อและกล่าวว่า: “นี่เป็นบ่าวที่ส่งมาดูแลข้า ทำผิดก็ต้องเป็นข้าที่เป็นคนลงโทษ”

เฉินเสียนเดินไปที่ประตู และถาม: “พ่อบ้านอยู่ที่ไหน?”

ไม่นานนักพ่อบ้านก็ปรากฏอยู่ด้านนอก

เฉินเสียนกล่าว: “บ่าวไม่เคารพนาย วาจาดูหมิ่น ลงไม้ลงมือ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ตามกฏแล้วควรลงโทษอย่างไร?”

พ่อบ้านได้มององค์หญิงท่านนี้เปลี่ยนไปแล้ว จึงตอบอย่างละเอียดรอบคอบว่า: “ตามกฏแล้วต้องโบยสามสิบที และไล่ออกจากจวนแม่ทัพ ไม่ใช้งานบ่าวคนนั้นอีกต่อไป”

“ดี เช่นนั้นก็จัดการตามที่พ่อบ้านกล่าวมาแล้วกัน”

หลิ่วเหมยอู่คาดไม่ถึงว่าเฉินเสียนจะตัดสินชีวิตของจางซื่อได้รวดเร็วเช่นนี้