ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 24

เฉินเสียนหันกลับไปมองเขาแล้วยิ้มให้ “ข้ารู้ว่าหลิ่วเหมยอู่กินของเหล่านั้นไปเกือบหมดแล้ว ยังเหลือเวลาอีกสามวันไม่ใช่รึ ท่านมีเวลาสามวันเต็มๆ เพื่อคิดหาวิธีหาของส่วนที่นางกินไปแล้วมาใช้คืน”

แต่ถึงจะหาของเหล่านั้นมาชดใช้ได้ มันก็จะทำให้ฉินหรูเหลียงกระอักเลือดอยู่ดี

ทุกอย่างที่หลิ่วเหมยอู่กินล้วนเป็นของที่ราคามิใช่น้อย

ในเมื่อเฉินเสียนกินเองไม่ได้ นางจึงจะส่งของเหล่านั้นกลับคืน

ฉินหรูเหลียงรู้ว่านางจงใจ แต่ถึงรู้เขาจะทำอะไรได้!

นางทำอะไรผิดหรือเปล่า ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดเลย

“ท่านต้องการทำให้สมบัติของจวนแม่ทัพหมดสิ้นไปขนาดนั้นเลยหรือ” ฉินหรูเหลียงกัดฟันถาม

เฉินเสียนตอบว่า “ถ้าจำไม่ผิดข้าไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อยไม่ใช่หรือ ทีแรกก็การจัดงานเลี้ยงงานแต่ง นั่นช่วยให้ท่านกับเหมยอู่มีหน้ามีตา พอมาตอนนี้ก็ยังตะกละตะกลามจนเป็นหนี้เป็นสิน ทั้งหมดล้วนเป็นไปเพื่ออุดหนุนเจือจุนเหมยอู่ของท่านทั้งนั้น”

เธอกะพริบตาปริบๆ อย่างคนใสซื่อ นัยน์ตาเป็นประกายราวกับแสงดาวในยามราตรี “เป็นข้าหรือที่ยืนกรานว่าจะให้ท่านแต่งงานกับอนุภรรยา? เป็นข้าหรือที่ยืนกรานจะเอาของบำรุงร่างกายป้อนใส่ปากของเหมยอู่? ท่านแม่ทัพใหญ่ของข้า คนเราควรจะรู้ซึ้งถึงบาปบุญคุณโทษกันบ้าง ไม่อย่างนั้นออกไปข้างนอกแล้วโดนฟ้าผ่าหรือเดินๆ อยู่แล้วถูกรถลากชนขึ้นมาจะทำอย่างไร”

ฉินหรูเหลียงโกรธสุดขีด “เฉินเสียน ท่านช่างกล้านัก”

เฉินเสียนลดสายตาลงและใช้มือลูบที่หน้าท้อง “ท่านแม่ทัพพูดถูก ข้าเฉินเสียนมีต้นกล้าน้อยๆ อยู่ที่นี่”

เมื่อแม่บ้านจ้าวกับอวี้เยี่ยนกลับมา ฉินหรูเหลียงก็กำลังสะบัดชายเสื้อและสาวเท้าจากไปพอดี

เมื่อสองวันก่อนหลิ่วเหมยอู่ยังพึงพอใจกับอาหารบำรุงร่างกายที่เป็นของเฉินเสียน

ทว่าตอนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น หลังจากที่รู้ข่าวนางก็กังวลจนนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ความอ่อนแรงกลับมาอีกครั้ง พร้อมกันนั้นก็รู้สึกโกรธเคืองมากๆ คราวนี้มันคือการบำรุงที่ไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง

ต้องใช้เวลาพักฟื้นระยะหนึ่งจึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ไม่รู้ว่าฉินหรูเหลียงไปหารังนกเลือดชั้นดีเพื่อมาชดใช้ของส่วนที่หลิ่วเหมยอู่กินไปจากที่ไหน ไหนจะยังมีเห็ดหลินจือและของอีกหลายๆ อย่าง แต่เฉินเสียนก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเมื่อนึกถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่เขาต้องควักกระเป๋าจ่ายไปอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ความจริงตอนนั้นเฉินเสียนไม่เคยคุยกับเหลียนชิงโจวว่าจะคืนของให้

เมื่อฉินหรูเหลียงนำไปคืนจริงๆ เขาถึงเพิ่งรู้ว่าเหลียนชิงโจวไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย