ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 27

เฉินเสียนเซถลาไปที่หน้าต่างอย่างไม่ตั้งใจ มวยผมหลุดกระจายออกมา ไรผมตรงขมับหลุดลุ่ย

แก้มของเธอชาไปด้านหนึ่ง ในหูมีเสียงหวีดดังขึ้นมาไม่หยุดและมีอาการเจ็บแสบแก้วหูอย่างรุนแรง

ผ่านไปครู่ใหญ่เฉินเสียนก็ถอนหายใจออกมา เธอยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากและพบว่าปากของเธอแตก

เฉินเสียนมองเลือดสีแดงก่ำที่นิ้วและส่งเสียงฮึลอดไรฟัน แววตาฉาบฉายไปด้วยความเย็นชา “ท่านเป็นบ้าไปแล้วหรือฉินหรูเหลียง”

ความโกรธของฉินหรูเหลียงยังคงไม่ลดลง เขาเงื้อมือขึ้นตั้งใจจะตบหน้าเธออีกครั้งด้วยหลังมือ

เฉินเสียนมีปฏิกิริยาตอบสนองค่อนข้างเร็ว เธอยกมือขึ้นขวาง แต่ฉินหรูเหลียงเคลื่อนตัวเร็วกว่า เขาใช้มืออีกข้างกดมือของเฉินเสียนไว้กับลายฉลุบนหน้าต่างและแทบจะบดข้อมือของเธอให้แตกละเอียด

แล้วมือข้างนั้นก็ตบลงบนใบหน้าของเฉินเสียนอย่างแรง

ฉินหรูเหลียงเป็นคนแรก... ตั้งแต่เด็กจนโตตลอดจนเมื่อกลายมาเป็นนักแสดงผู้มากประสบการณ์ ยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าตบเธอเช่นนี้

ทันใดนั้นก็เกิดรอยแผลใหม่ขึ้นบนรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเฉินเสียน เธอรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าสองทีแล้วกระทืบเท้าของฉินหรูเหลียงไปตามสัญชาตญาณ จากนั้นจึงงอเข่ากระแทกไปที่หน้าท้องของเขาอย่างแรง

ทุกการเคลื่อนไหวลื่นไหลอย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งรวดเร็วและแม่นยำ

แววตาของฉินหรูเหลียงเปลี่ยนไป เขายกมือขึ้นมากันเข่าของเธอ แต่เขาคิดผิด เขาประเมินเฉินเสียนต่ำเกินไป หัวเข่าของเธอแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาคาดไว้ เขาไม่ได้เตรียมป้องกันไว้ล่วงหน้าจึงเซถอยหลังไปสองก้าว

ทันใดนั้นข้อมือของเฉินเสียนก็หลุดออกมาเป็นอิสระ เธอคว้าถ้วยชาที่อยู่ใกล้มือฟาดลงไปบนใบหน้าของฉินหรูเหลียง

ฉินหรูเหลียงตาไว้และชกถ้วยน้ำชาจนแตกละเอียด เศษถ้วยเครื่องเคลือบที่แตกบาดมือของเขาจนเลือดออก และน้ำชาก็สาดกระเซ็นจนเปียกไปทั่วไปหน้าของเขา

สถานการณ์ระหว่างทั้งสองคนตึงเครียด ภายในห้องเหลือเพียงความยุ่งเหยิงและความเงียบงัน

รอยนิ้วทั้งห้าปรากฏอยู่บนใบหน้าของเฉินเสียนอย่างชัดเจน เธอหอบเล็กน้อย น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย “ไม่ใช่แล้วมั้งท่านแม่ทัพ แค่เพียงสูญเสียเงินทองไปแค่นี้ท่านถึงกับทำร้ายคนในครอบครัว ทำตัวเป็นสุนัขจนตรอกที่พอหมดทางก็ยอมทำได้ทุกอย่างแบบนี้น่ะหรือ”

ฉินหรูเหลียงค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “วันนี้ท่านทำอะไรไปบ้างล่ะ จำไม่ได้งั้นหรือ? งั้นข้าจะค่อยๆ ช่วยให้ท่านได้คิด!”

เขาคว้าชายเสื้อของเธอไว้ราวกับสัตว์ป่ากระหายเลือด “ความเจ็บปวดเพียงแค่นี้เทียบไม่ได้เลยกับเหมยอู่ที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและบอบช้ำไปทั่วทั้งตัว! ข้าน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าท่านไม่ใช่แค่ใจดำอำมหิต แต่ท่านมันชั่วช้าและโหดเหี้ยมที่สุด!"