ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 29

เซียงซั่นน้ำตาคลอ “นายหญิงต้องลำบากเกินไปแล้ว เห็นนายหญิงต้องทำตัวเองจนเป็นแบบนี้แล้วบ่าวเจ็บปวดใจเหลือเกิน...”

หลิ่วเหมยอู่บอกว่า “ไม่เป็นไร อีกสองวันก็หายแล้ว”

“ทั้งหมดเป็นเพราะองค์หญิงอัปลักษณ์นั่นแท้ๆ!” เซียงซั่นเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม “ถ้าไม่ใช่เพราะนาง นายหญิงคงไม่เป็นแบบนี้! โชคดีที่ท่านแม่ทัพเอาใจใส่และจัดการนางปากบอนนั่นแทนนายหญิง”

หลิ่วเหมยอู่ตอบว่า “ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับความโปรดปรานจากท่านแม่ทัพ ข้าคงไม่คิดจะทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัวเช่นนี้ แล้วตอนนี้สถานการณ์ที่สวนสระวสันตฤดูเป็นอย่างไรบ้าง”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิ่วเหมยอู่ถาม สีหน้าของเซียงซั่นก็เต็มไปด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ นางกล่าวว่า “นายหญิง ท่านแม่ทัพยังคงรักนายหญิงมากที่สุดเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่านางแพศยานั่นไปท้องกับใครมา บางทีเด็กเวรนั่นอาจจะไม่ใช่ลูกของท่านแม่ทัพก็ได้ นายหญิงอย่าใส่ใจไปเลยเจ้าค่ะ แม้ว่าเด็กนั่นจะเกิดมา ท่านแม่ทัพก็ไม่มีวันชายตามอง และมันจะกลายเป็นหมาหัวเน่า!"

เซียงซั่นรู้ว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเฉินเสียนเป็นปมในใจของหลิ่วเหมยอู่มาโดยตลอด

ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉินหรูเหลียงจริงๆ แสดงว่าฉินหรูเหลียงแอบทำตัวใกล้ชิดกับเฉินเสียนลับหลังหลิ่วเหมยอู่ ปากจะบอกว่ารังเกียจนางโง่ผู้นั้นมาก แต่ความจริงเขากลับต้องการร่างกายของนาง!

แต่หลังจากที่ฉินหรูเหลียงรู้ว่าเขากำลังจะมีลูก เขากลับไม่เคยแสดงท่าทีว่าเขามีความสุขเลย

หลิ่วเหมยอู่พยายามปลอบใจตัวเองว่ามันอาจจะเป็นเพราะความอดใจไม่ไหวชั่วประเดี๋ยวตามประสาผู้ชาย ดังนั้นจึงทำเรื่องผิดพลาดลงไป

เซียงซั่นหยุดไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดอีกครั้งอย่างโหดร้ายเช่นเดิม “ท้องแล้วยังไงล่ะ ถึงอย่างไรท่านแม่ทัพก็ไม่มีทางเมตตาต่อเด็กในท้องของนาง บ่าวได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพบุกเข้าไปที่สวนสระวสันตฤดู ไม่เพียงแต่ตบหน้านางหญิงชั้นต่ำนั่นไปสองสามทีจนหน้าบวม แต่ยังใช้ขอบโต๊ะกระแทกไปที่ท้องของนางด้วย ตอนนั้นเห็นว่าตกเลือดด้วยนะเจ้าคะ”

คิ้วของหลิ่วเหมยอู่คลายออก

ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่เฉินเสียนร้องขอ!

เซียงซั่นยังพูดอีกว่า “สวนสระวสันตฤดูเชิญหมอมารักษา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้หยุดพัก นางแพศยานั่นยังนอนอยู่บนเตียงไม่ยอมฟื้น ไม่แน่เด็กนั่นอาจจะไม่รอดแล้วก็ได้ นายหญิง ท่านแม่ทัพจัดการกับนางคนต่ำช้านั่นอย่างไร้ความปราณี ทั้งยังตั้งใจจะฆ่าเด็กนั่นด้วยมือของท่านเองโดยไม่มีความอาลัยอาวรณ์เลยแม้แต่น้อย นายหญิงเป็นผู้ที่อยู่ในใจของท่านแม่ทัพมาโดยตลอดนะเจ้าคะ บ่าวได้ยินมาว่าหลังจากกลับไปที่เรือนหลักแล้ว ท่านแม่ทัพยังคงโกรธจัดและเป็นเดือดเป็นแค้นอยู่ในห้องตำรา”

เฉินเสียนหลับไปหลายวันและตกอยู่ในห้วงแห่งความฝันอันยาวนาน

ภาพฝันส่วนใหญ่ที่ปรากฏขึ้นเป็นภาพตอนที่เธออยู่ในวงการบันเทิงในชาติก่อนและมันแลดูเหมือนการเดินชมโคมไฟอยู่บนหลังม้า เธอก้าวเข้าไปสู่แสงไฟทีละขั้นๆ อย่างแข็งขันด้วยความสามารถของตัวเองและกลายเป็นจุดสนใจของมวลมหาชน