ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 30

เมื่อได้ยินว่าเฉินเสียนประสบอุบัติเหตุเล็กน้อยที่จวนแม่ทัพและตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ องค์จักรพรรดิจึงส่งหมอหลวงมาตรวจร่างกายว่าทารกในครรภ์ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่เฉินเสียนกินยาที่หมอหลวงสั่ง หากทารกในครรภ์ยังอาการไม่ดีขึ้นแล้วประสบอุบัติเหตุอีกแบบนี้ ทารกน้อยคงจะไม่รอดอย่างแน่นอน

ถึงตอนนั้นก็จะประกาศให้ได้รู้โดยทั่วกันว่าองค์หญิงจิ้งเสียนแท้งลูกด้วยถ้อยคำที่มีน้ำหนัก และทำเหมือนว่าเรื่องของเด็กคนนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ทันทีที่กลับมาถึง ฉินหรูเหลียงก็พาหมอหลวงไปยังสวนสระวสันตฤดูทันที เขาอยากเห็นว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นจะยังทำตัวโอหังได้อีกไหม

ผ่านมาสองวันแล้วนับตั้งแต่เกิดเรื่อง แต่เฉินเสียนยังไม่เคยถามถึงทารกในครรภ์ของเธอเลยสักครั้ง

ในที่สุดอวี้เยี่ยนก็ทนไม่ไหวและถามออกไปว่า “องค์หญิง... ไม่ทรงเป็นห่วงเด็กในท้องเลยหรือเพคะ...”

เฉินเสียนเลิกคิ้วและเงยหน้ามองนางก่อนจะพูดเรียบๆ ว่า “เป็นห่วงแล้วจะช่วยอะไรได้ ไม่ว่าเขาจะเป็นหรือตายข้าก็พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว มันไม่สมเหตุสมผลหรอกหรือ”

เธอคิดว่าเธอพยายามช่วยอย่างเต็มที่แล้ว

เธอกับฉินหรูเหลียงไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อกันและเธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษต่อทารกในครรภ์ด้วย เธอเก็บเด็กคนนี้เอาไว้เพียงเพราะคิดว่าถึงอย่างไรนี่ก็คือชีวิตชีวิตหนึ่ง และสิ่งนี้อาจจะเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่เฉินเสียนผู้โง่เขลาทิ้งเอาไว้

เธอไม่ได้ใจดำอำมหิตถึงขนาดจะกำจัดเด็กเพื่อลดภาระของตัวเอง

แต่ฉินหรูเหลียงแตกต่างจากเธอ เขาทำมันได้และเขาก็เป็นคนก่อเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้ขึ้นมา ถ้าไม่มีทารกในครรภ์แล้ว เธอก็คงจะมีชีวิตที่ราบรื่นและไม่มีภาระอะไรให้ต้องพะว้าพะวัง

ความแค้นต้องชำระด้วยความแค้น ถ้ามัวแต่หดหัวอยู่เธอก็ไม่ใช่เฉินเสียนนะสิ!

สำหรับเฉินเสียน แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังเจ็บปวดตามร่างกายอยู่บ้างแต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทั้งหมด

เฉินเสียนมีจิตใจที่เข้มแข็งกว่าใครๆ ในเมื่อฟ้าลิขิตมาแบบนี้เธอก็จะยอมรับมันแต่โดยดี

อวี้เยี่ยนรู้เรื่องนี้เสียที่ไหน นางรู้เพียงว่าองค์หญิงเคยรักฉินหรูเหลียงและคิดว่าองค์หญิงกลัวจะทำใจรับผลที่ตามมาไม่ได้จึงไม่กล้าถามเรื่องลูก

อวี้เยี่ยนเอ่ยด้วยความชื่นใจว่า “หม่อมฉันรู้ว่าองค์หญิงทรงกังวลมาก แต่ตอนนี้องค์หญิงไม่ต้องกังวลอีกแล้วนะเพคะ เด็กยังปลอดภัย หมอบอกว่าพลังชีวิตขององค์หญิงยังไม่คงที่ ทารกในครรภ์ก็ยังอ่อนแอ แต่ตราบใดที่ได้พักฟื้นอย่างเต็มที่ ทารกน้อยก็จะเติบโตแข็งแรงได้อย่างแน่นอนเพคะ”

มือที่กำลังพลิกหน้าหนังสืออยู่ชะงัก ดวงตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย “ตอนนี้องค์หญิงอย่างข้าเป็นกังวลมากเหลือเกิน”

วันนั้นเฉินเสียนแน่ใจว่าเธอตกเลือดเยอะมาก เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเด็กในท้องถึงยังรอด เขาคงมีจิตใจที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวและมีรากฐานที่มั่นคงมากเลยสินะ!

เมื่อถึงวันที่เด็กคนนี้เกิดมา เธอจะต้องบอกกับเขาให้ได้ว่า —— ข้านับถือเจ้าจริงๆ!