ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 381

การแสดงออกของจักรพรรดิอ่อนลงและกล่าวว่า "ข้ารู้สึกโล่งใจมากที่อ้ายชิงสามารถดูแลความจงรักภักดีทั้งหมดได้ และด้วยวิธีนี้ เมื่อหลังเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าจะยังคงเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ของต้าฉู่ หากว่าไม่สามารถที่จะเข้าร่วมในสนามรบได้ ข้ายังจะให้เจ้าเพลิดเพลินไปตลอดชีวิตอันมีเกียรตินี้"

พอพูดถึงแม่ทัพใหญ่ของต้าฉู่ ถ้าถึงเวลานั้นคงอาจจะเป็นเพียงชื่อเรื่องแล้ว

เขาไม่มีอำนาจ และไม่สามารถนำทัพทหารออกไปรบได้ ทำได้แค่ใช้ชีวิตที่สุขสบายในเมืองหลวง ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่เช่นนี้ ได้มาแล้วจะมีประโยชน์อะไร?

ในที่สุดฉินหรูเหลียงก็รับคำสั่ง และเฮ่อฟั่งเองก็วางกล่องผ้าที่บรรจุโสมและหลีหลูไว้ในมือของฉินหรูเหลียง

ฉินหรูเหลียงรับของแล้วถอยออกจากท้องพระโรง

เมื่อเขาเดินออกจากประตูวัง ข้างนอกท้องฟ้าค่อยๆ เริ่มมืดแล้ว ส่วนของกระเบื้องสีเขียวงดงามและผนังสีแดงของวังหลวงถูกปกคลุมด้วยหิมะบางๆ

เมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพ ท้องฟ้าก็ได้มืดลงแล้ว

โคมไฟใต้ชายคาสว่างเพียงเล็กน้อย มีความสงบและความอ่อนหวานอย่างยิ่ง

ข้ารับใช้เข้ามารายงาน โดยบอกว่าท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว

ด้านคนในครัวจึงได้เตรียม ที่จะนำอาหารเย็นไปที่ห้องทานอาหาร

ฉินหรูเหลียงถามเฉินเสียน ถึงได้รู้ว่าเฉินเสียนรออยู่ที่ห้องทานอาหาร เขาไม่กลับมา นางก็ยังไม่เริ่มทานข้าว

มิเช่นนั้นอาหารที่เพิ่งนำออกมา จะเย็นมากเช่นนี้หรือ

ในที่นี้คือเฉินเสียนจึงรอให้ฉินหรูเหลียงกลับมาทานอาหารเย็นด้วยกัน

ฉินหรูเหลียงหยุดเท้า และเงยหน้ามองไปที่ห้องทานอาหารที่อยู่ไม่ไกล ด้วยแสงไฟสีเหลืองที่เลอะเลือน จู่ๆ ในหัวใจเขาก็รู้สึกอบอุ่น รู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ที่นี่คือบ้านของเขา ไม่ว่าเขาจะกลับดึกแค่ไหน ก็มีคนที่จวนรอเขากลับมาทานอาหารเย็น

เมื่อหลิ่วเหมยอู่ยังอยู่ในจวนหลังนี้ นางรู้ว่าเขายังคงทำงานอยู่ข้างนอก เมื่อถึงเวลาอาหารค่ำก็ไม่รอเขาที่ห้องอาหาร ทั้งยังให้นำอาหารเย็นไปส่งให้เรือนสวนดอกพุดตาน หลังจากที่รอฉินหรูเหลียงกลับมา เขาก็ไปหานางที่เรือนสวนดอกพุดตานทันที

เขาเคยมอบความอ่อนโยนและความรักทั้งหมดให้กับหลิ่วเหมยอู่ แต่ความอบอุ่นของครอบครัว คือเฉินเสียนมอบให้กับเขา

เขาไม่เคยรักและทะนุถนอมมาก่อน และเขาอาจจะไม่มีโอกาสที่จะได้รักและทะนุถนอมอีกต่อไปเลย

ฉินหรูเหลียงก้าวเท้า และเดินเข้าไปที่ห้องทานอาหาร

เฉินเสียนไม่ได้นั่งที่โต๊ะอาหาร แต่นั่งยองๆ อยู่หน้าเตา

มีกะละมังใบหนึ่งต้มน้ำอยู่บนเตา และกาเหล้าอยู่ในน้ำ ทันทีที่ฉินหรูเหลียงเข้ามา จึงได้กลิ่นหอมจางๆ ของเหล้าที่โชยออกมา

เฉินเสียนเงยหน้าเห็นเขากลับมาแล้ว ได้กวักมือเรียก "รีบเข้ามา วันนี้อากาศเย็น ข้าเลยอุ่นเหล้าให้ท่าน ท่านดื่มเหล้าไหม? ไม่ดื่มยังมีชาร้อนๆ ดื่มเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น"

ฉินหรูเหลียงพูด "ข้าดื่ม"

เฉินเสียนลุกขึ้น แล้วพูดกับอวี้เยี่ยน "ไปเรียนคนที่ครัวนำอาหารมา"

สักพัก อาหารร้อนๆ ถูกนำไปวางไว้บนโต๊ะ และไม่ได้เตรียมมามากมาย เพียงพอกับสองคนที่ทาน เยอะไปก็สิ้นเปลือง

ฉินหรูเหลียงพูด "ข้าจำได้ว่าแต่ก่อนท่านเคยต้องการใช้เงินทั้งหมดของข้า แต่ตอนนี้กลับประหยัด"

แม้ว่าในขณะนั้นเฉินเสียนจะแพ้เขาหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้หรูหราเท่าหลิ่วเหมยอู่ อย่างเช่นทานอาหารค่ำหนึ่งมื้อ ถึงแม้นางจะทานแค่ไม่กี่คำ คนที่ห้องครัวก็ทำออกมาจนเต็มโต๊ะเพื่อให้นางได้ขยับๆ ตะเกียบ

เฉินเสียนพูดอย่างไม่ใส่ใจ "ไม่ประหยัดให้ท่านหน่อย หากหลังจากไม่ได้รับเบี้ยหวัดของแม่ทัพแล้ว จะเอาอะไรไปเลี้ยงครอบครัว"

ฉินหรูเหลียงวางตะเกียบ แล้วพูดว่า "ตั้งแต่กลับเข้าเมืองหลวงมา จักรพรรดิไม่เคยตรัสการถอดตำแหน่งแม่ทัพของข้า ท่านรู้ได้เช่นไรว่าข้าจะไม่ได้เป็นแม่ทัพต่อไป?"

"อย่าเพิ่งพูดนี่เป็นเพียงแค่เอ่ยขึ้นไม่มีอะไร ข้าคิดจากนิสัยของท่าน แม้ว่าจักรพรรดิจะไม่ได้ตรัสถึงก็ตาม และท่านจะไม่สามารถอยู่ในฐานะที่จะไม่ทำอะไรเลย วันนี้คนที่ออกไปตามหาท่านแล้วไม่เจอ ข้าคิดว่าท่านคงจะเข้าวังหลวงไปแล้วหรือไม่"

เฉินเสียนรินเหล้าให้ฉินหรูเหลียง และรินชาให้กับตัวนางเอง