ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 5

สีหน้าของฉินหรูเหลียงเปลี่ยนไป เขาจ้องอย่างขมึงถึงด้วยสายตาที่เย็นชา

เฉินเสียน? เขาไม่แน่ใจนักว่าเฉินเสียนจะกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วจริงๆ!

ฉินหรูเหลียงเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ท่านมาทำอะไรที่นี่”

“มาทำอะไร?” เฉินเสียนเอียงคอมองฉินหรูเหลียงก่อนจะเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ “แม่ทัพฉินโปรดปรานอนุภรรยาและทำลายภรรยาเอกของเขา เนรคุณ ทอดทิ้งภรรยาเอกเหมือนหมูเหมือนหมา ข้าถูกพวกเจ้าขับไล่ออกไป ใบหน้าก็ถูกทำลายจนเสียโฉม ในที่สุดวันนี้คู่รักก็จะได้กลายมาเป็นครอบตัวเดียวกัน เจ้ารู้ไหมว่าที่ข้ามาถึงที่นี่ ข้าอยากจะทำอะไร”

แขกเหรื่อแอบกระซิบกระซาบ

ฉินหรูเหลียงโกรธจนหน้าดำหน้าแดง “ท่านกำลังพูดจาเหลวไหลอะไร!"

หลายคนเห็นแล้วรู้สึกเสียดาย แม้ว่าเมื่อก่อนองค์หญิงจะโง่เขลาแต่หน้าตาก็ยังดูดี ตอนนี้ไม่ไหว ใบหน้าเสียโฉมไปหมด ไม่เหลืออะไรดีๆ อีกแล้ว

แต่ก็มีบางคนที่สงสัยว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในที่สุดหลิ่วเหมยอู่ก็ข่มอารมณ์ไว้ไม่ได้ นางเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวโดยพลการ เมื่อสบตากับเฉินเสียนใบหน้าของนางก็ขาวซีด แม้แต่สีชาดบนใบหน้าก็ขับให้นางดูมีเลือดฝาดไม่ได้

มือสีขาวเนียนของเฉินเสียนชี้ไปที่หลิ่วเหมยอู่ “ข้าพูดเหลวไหลหรือ มีอะไรก็ลองถามนางดูสิ!"

เมื่อเผชิญหน้ากับความสงสัยของแขกที่มาร่วมงานหลิ่วเหมยอู่ก็ตัวสั่น นางขบริมฝีปากสีแดงสดของตัวเองแล้วเอ่ยออกมาว่า “องค์หญิงหรือเพคะ องค์หญิงกลับมาแล้ว? ดีจริงๆ...”

ทันใดนั้นหลิ่วเหมยอู่ก็วิ่งโซซัดโซเซไปยืนอยู่ตรงหน้าเฉินเสียนและจับมือของเธอเอาไว้ มองเธอด้วยแววตาที่ตื่นเต้นจนน้ำตาคลอเบ้า

เฉินเสียนเลิกคิ้ว

อีตัวนี่โคตรจะตอแหล

หลิ่วเหมยอู่เอ่ยทั้งน้ำตาว่า “ดีจริงๆ ที่องค์หญิงกลับมา ดีจริงๆ ที่กลับมา... ที่องค์หญิงหายออกไปเป็นความผิดของเหมยอู่เอง เหมยอู่ตามหาอยู่หลายวัน ตามหาจนทั่วเมืองหลวง...”

ท่าทางเศร้าอกเศร้าใจที่มาพร้อมกับความปีติยินดีของนางเป็นเหมือนโรคติดต่อร้ายแรง

เฉินเสียนถึงกับต้องยกนิ้วให้นาง

เป็นคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อที่สุด!