ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 47

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ฝู้อวี้สิงก็ถามเซี่ยเชียนเกอ: " ตอนนี้คุณควรอยู่ที่มหาลัยไม่ใช่หรอกเหรอ? ทำไมถึงมาที่นี่ได้? "

"มีผู้ชายคนหนึ่งโทรศัพท์หาฉัน บอกว่ามีคนคิดจะรังแกคุณ จากนั้นฉันก็กลัวว่าคุณจะบาดเจ็บ ก็เลยรีบออกมาทันที ฝู้อวี้สิง ตอนนี้ฉันเจ็บเท้ามากเลย คุณนวดให้ฉันหน่อยได้ไหม?"

เซี่ยเชียนเกอที่ประจันหน้ากับกลุ่มผู้ถือหุ้นเมื่อกี้นี้ ภาพลักษณ์ดูราวกับหญิงสาวที่แข็งแกร่ง ตอนนี้ผู้ถือหุ้นออกไปแล้ว เซี่ยเชียนเกอก็เปลี่ยนเป็นหญิงสาวขี้อ้อนในทันที

เย่หยิ่งตั้งตัวแทบไม่ทัน สำหรับการเปลี่ยนแปลงของเซี่ยเชียนเกอ

ฝู้อวี้สิงยกมือขึ้นมา แล้ววางไปบนขาที่เรียวบางของเซี่ยเชียนเกอ จากนั้นก็นวดให้เธอ: " ทำไมไม่นั่งรถมาล่ะ? "

"ฉันกลัวว่ารถติด แล้วจะมาหาคุณไม่ทัน "

ฝู้อวี้สิงเงียบไป ผ่านไปสักพัก ฝู้อวี้สิงก็พูดขึ้นว่า: "ครั้งหน้า อย่าทำแบบนี้อีกนะ พวกผู้ถือหุ้นนั้นไม่มีทางทำร้ายผมได้หรอก"

"ถึงแม้ผู้ถือหุ้นกลุ่มนั้นจะทำร้ายอะไรคุณไม่ได้ แต่ฉันรู้ว่า คำพูดของพวกเขา จะทำร้ายจิตใจคุณแน่ ฝู้อวี้สิง ฉันรู้ว่าคุณแคร์แม่ของคุณ แต่วันนี้เหตุผลที่ผู้ถือหุ้นกลุ่มนั้น มาที่นี่ก็เป็นเพราะแม่คุณเป็นคนบงการทั้งนั้น เธอคิดจะปลดคุณ แล้วสนับสนุนให้ฝู้เฉิงหยุนขึ้นมารับตำแหน่ง ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้ว่า คุณก็โคตรจะไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณกับฝู้เฉิงหยุนต่างก็เป็นลูกชายของแม่คุณ แต่แม่กลับเอาแต่สนใจฝู้เฉิงหยุน และไม่สนใจคุณ"

ความในใจของฝู้อวี้สิง ได้ถูกเซี่ยเชียนเกอเดาไว้อย่างแม่นยำ: "แล้วยังไง? คุณพูดคำพวกนี้กับผม เพราะอยากจะสื่ออะไร?"

เซี่ยเชียนเกอโอบกอดลำคอของฝู้อวี้สิงไว้แน่นๆ: "สิ่งที่ฉันอยากจะบอกคุณก็คือ คนพวกนั้นที่ไม่แคร์คุณ คนที่เอาแต่ทำร้ายคุณ เราไม่ต้องไปสนใจหรอก ฝู้อวี้สิง จากนี้เป็นต้นไป คุณมีฉัน มีคุณปู่ และยังมีเย่หยิ่ง ก็พอแล้ว ส่วนคนอื่นไม่สำคัญหรอก! เรามาทำให้หัวใจของเรา เข้มแข็งไปด้วยกันดีกว่า ถ้าเป็นแบบนี้แล้วคุณถึงจะไม่เจ็บปวด เพียงแค่คุณไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป แค่นี้ฉันก็ไม่เสียใจแล้วล่ะ "

ใจของเขา ถูกทำร้ายมามากเกินพอนานแล้ว

ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้น คิดที่จะทำร้ายเขาต่อไป ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเขาไม่ได้สนใจหล่อนอีกต่อไป

ถึงยังไง ระหว่างเขากับหล่อน นอกจากมีสายเลือดที่เกี่ยวโยงกันอยู่ ก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกัน ที่เซี่ยเชียนเกอพูดก็ถูก เขามีเธอ มีคุณปู่ มีแค่คนที่สนใจแค่เขาก็พอแล้ว

คนที่ไม่สนใจเขา ทำไมเขาจะต้องไปเศร้าเสียใจเพื่อคนพวกนั้นด้วยล่ะ?

ฝู้อวี้สิงตอบอืมด้วยเสียงแผ่วเบา นับว่าเป็นการรับปากกับเซี่ยเชียนเกอ ว่าเขาจะไม่ไปสนใจคนที่ไม่แคร์ตัวเองอีก

"เมื่อกี้คุณบอกว่า มีผู้ชายคนหนึ่งโทรศัพท์หาคุณ เพื่อรายงานให้คุณมาช่วยผมที่บริษัทงั้นเหรอ?"

"อืม"

"คุณรู้จักไหม? "

เซี่ยเชียนเกอส่ายหัว: "ไม่รู้จักนะ"

"เอาเบอร์โทรศัพท์ให้เย่หยิ่ง ให้เขาตรวจสอบ ดูสิว่าอีกฝ่าย เป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่"

"ได้"

......

ที่โรงพยาบาล

แม่ฝู้ได้รับสายจากพวกนักถือหุ้น พวกผู้ถือหุ้นรวมตัวกันด่าทอแม่ฝู้ยกใหญ่ หลังจากด่าจบแล้ว พวกผู้ถือหุ้นยังบอกแม่ฝู้อีกว่า หลังจากนี้ พวกเขาไม่มีความคิดที่จะปลดฝู้อวี้สิงออกจากตำแหน่งอีกแล้ว ให้เธอกับลูกชายถอดใจซะ

เดิมทีแม่ฝู้คิดว่าแผนทั้งหมดที่ตัวเองวางวันนี้ จะต้องทำให้ฝู้อวี้สิงยอมสละตำแหน่งด้วยตัวเอง เธอนึกว่าตัวเองจะได้ชัยชนะอยู่ในกำมือแล้วแท้ๆ แต่ผลที่ได้ ผู้ถือหุ้นทั้งหมดไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเธอเลย

และทุกคนก็ไม่คิดที่จะปลดฝู้อวี้สิงลงจากตำแหน่งแล้ว มันเป็นไปได้ยังไง?

ฝู้อวี้สิงไม่ยอมลงจากตำแหน่งประธาน แล้วลูกชายของเธอจะขึ้นไปยังไง?

แม่ฝู้ในตอนนี้อยากจะรู้มาก ว่าที่บริษัท มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้ผู้ถือหุ้นกลุ่มนี้ที่รับปากว่าจะช่วยเหลือ รวมตัวเปลี่ยนความคิด

แม่ฝู้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมที่จะต่อสายถึงคนสนิทเพื่อถามเหตุผล แต่ยังไม่ทันได้กดโทรออก คุณท่านฝู้ก็มายังห้องพักฟื้นของตน แม่ฝู้ปิดโทรศัพท์ แล้วหันไปยิ้มให้กับคุณท่านฝู้อย่างร้อนตัว: "คุณพ่อค่ะ พะ พ่อมาที่นี่ได้ยังไง?"

คุณท่านฝู้พูดด้วยเสียงที่น่าเกรงขาม: "เธอทำร้ายเขาหรือไม่ได้ ใจเธอรู้ดี วันนี้ฉันมาหาเธอที่นี่ ไม่ใช่เพื่อที่จะมาฟังว่าเธอหวังดีอย่างนั้นอย่างนี้กับอวี้สิง ที่ฉันมาหาเธอวันนี้ แค่อยากจะบอกเธอว่า หลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็อยากกลับมาที่ตระกูลฝู้อีก เพราะฉันไม่อยากให้ เธออาศัยสถานะลูกสะใภ้ฉัน ทำระยำตำบอนอยู่ข้างนอก และทำร้ายอวี้สิงชายคนโตของฉัน"

ไอ้แก่นี่อยากจะไล่หล่อนออกจากตระกูลฝู้จริงเหรอ?

มันจะเป็นไปได้ยังไง?

ได้ยังไงกัน?

ตาทั้งสองข้างของแม่ฝู้เบิกโพลง ลากขาที่บาดเจ็บ ลงมาจากเตียง ตุ๊บดังมาเสียงหนึ่ง และคุกเข่าลงข้างกายของคุณท่าน จากนั้นก็กอดขาของเขาร้องขอความเมตตา: "พ่อค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ฉันขอโทษด้วยนะคะ คุณพ่อช่วยยกโทษให้ฉันอย่าไล่ฉันออกจากตระกูลฝู้เลยนะคะ ตอนที่ฉันอายุยี่สิบกว่า ฉันก็แต่งงานเข้ามาอยู่ตระกูลฝู้ นับดูแล้ว ฉันอยู่ที่ตระกูลฝู้แห่งนี้มายี่สิบกว่าปี ตอนนี้ จู่ๆ คุณพ่อก็อยากจะไล่ให้ฉันออกจากตระกูลฝู้ คุณพ่อทำกับฉันแบบนี้ หลังจากนี้ฉันจะไปเจอหน้าเหล่าฝู้ได้ยังไงล่ะคะ?"

"คุณพ่อค่ะ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ คุณพ่อให้อภัยฉันเถอะนะ ช่วยให้อภัยฉันในครั้งนี้ได้ไหมคะ?"

"คุณพ่อ....."

คุณท่านฝู้ไม่หืออืออะไรแต่ยกเท้าของตัวเองให้หลุดจากมือของแม่ฝู้: " เสี่ยวฮุ่ย ฉันเคยเตือนเธอไปหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ไม่ฟัง ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แต่ตอนนี้ ฉันคงอยู่ร่วมกับเธอในตระกูลฝู้ไม่ได้แล้วล่ะ ยังไงซะ ฉันก็ทำร้ายหัวใจของอวี้สิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ได้อีกเพราะเธอ เธอไปเถอะ หลังจากนี้ทุกเดือน ฉันจะให้ค่ากินอยู่กับเธอก้อนหนึ่ง ส่วนตระกูลฝู้ เธออย่ากลับมาอีกเลยนะ หลีกเลี่ยงอวี้สิงเห็นเธอแล้ว จะรู้สึกทรมานใจ"

แม่ฝู้กำหมัดแน่น กัดฟันด้วยความอัปยศ: "คุณพ่อ! ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง? ฉันเองก็เป็นแม่ของอวี้สิง ต่อให้ฉันจะไปทำร้ายอวี้สิงยังไง อวี้สิงเองก็ไม่มีทางไม่ยอมรับฉัน ตอนนี้คุณพ่อไล่ฉันออกจากตระกูลฝู้ แล้วคุณพ่ออยากจะให้ฉันไปอยู่ไหน?"

"เธออยากจะไปอยู่ที่ไหนก็ไป ถึงยังไง เธอไม่มีสิทธิ์กลับมาที่ตระกูลฝู้แล้ว!"

คุณท่านฝู้พูดต่อด้วยท่าทีที่หนักแน่น: " ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอก็ทำตัวให้มันดีๆ ทำเรื่องคิดไม่ซื่อลับหลังฉันให้มันน้อยๆ หน่อย ถ้าฉันรู้เข้า ว่าเธอยังทำร้ายหลานชายคนโตของฉันอีก เธอกับเฉิงหยุน ก็จะไม่เหลืออะไรเลย"

ไม่เหลืออะไรเลยอย่างนั้นเหรอ?

หล่อนและลูกชายของหล่อน? จะไม่เหลืออะไรอีกเลย?

ไอ้แก่นี่มัน.......