ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 48

ไอ้แก่นี่ พุ่งเป้ามาที่หล่อนคนเดียวไม่พอ? ตอนนี้ยังเริ่มที่จะตั้งแง่กับลูกชายของหล่อนอีก? เขาหมายความว่ายังไง? หรือว่าในใจของเขา จะมีแต่ฝู้อวี้สิงที่เป็นหลานชายแค่คนเดียว?

แม่ฝู้แผดเสียงออกมาด้วยความไม่พึงใจ: "คุณพ่อ ถึงคุณพ่อจะลำเอียง แต่มันก็ไม่ควรจะถึงขนาดนี้หรือเปล่า? พ่อไล่ฉันออกจากตระกูลฝู้ก็ช่างเถอะ แต่ทำไมถึงต้องมาตั้งแง่แบบนี้กับเฉิงหยุน? ไม่ว่าจะพูดยังไง เฉิงหยุนก็เป็นลูกของตระกูลฝู้เช่นเดียวกัน ก็เป็นหลานของคุณพ่อ แต่ว่า คุณพ่อกลับเอาเหตุผลที่เกี่ยวกับฉัน ไปโยงถึงเฉิงหยุน

คุณพ่อทำแบบนี้ มันชักเกินไปหน่อย หรือว่า จริงๆ แล้วในใจของคุณพ่อนั้น มีแค่ฝู้อวี้สิงที่เป็นหลานชายอยู่คนเดียว? และทุกอย่างของตระกูลฝู้ก็จะมีแค่ฝู้อวี้สิงที่สืบทอดมันทั้งหมด? ฉันกับเฉิงหยุนของฉัน แม้แต่เก็บเศษที่ฝู้อวี้สิงเหลือไว้ให้ก็ยังไม่มีสิทธิ์มากพออย่างนั้นหรือ?"

ทำไมเจ้าเสี่ยวฮุ่ยถึงยิ่งพูดก็ยิ่งเลยเถิด?

คุณท่านฝู้พูดออกมาด้วยความจริงจัง:"เสี่ยวฮุ่ย เพียงแค่หลังจากนี้ไปเธอทำในสิ่งที่ควรจะทำ ยังไงเสียอะไรที่ฉันควรจะให้เธอกับเฉิงหยุน ฉันก็จะให้อยู่แล้ว"

"แล้วอะไรที่ไม่ควรให้ล่ะ?"

แม่ฝู้กลัวว่าคุณท่านจะไม่เข้าใจ หล่อนซักถาม: "หรือจะพูดได้ว่า ในใจของคุณพ่อ อะไรที่เรียกว่าควรให้? แล้วอะไรที่ไม่ควรให้ละค่ะ?"

เรื่องพวกนี้ เขาก็มีการพิจารณาของเขาอยู่แล้ว

เพียงแต่หลังจากวันนี้ไป เสี่ยวฮุ่ยจะต้องทำตัวให้เหมาะสม แล้วเขาก็จะให้ในสิ่งที่หล่อนและเฉิงหยุนอยากได้ แต่หากว่า เธอยังเป็นเหมือนก่อนหน้านั้น สำรวมไม่เป็น แล้วยังทำตัวไม่ซื่อตรง งั้นหล่อนก็อย่าได้โทษที่เขาเฉยชาใส่หล่อนและฝู้เฉิงหยุน

สำหรับวันนี้คุณท่านฝู้ผ่านเรื่องราวมามากมาย รู้สึกค่อนข้างเหนื่อย เขาตั้งใจว่าจะกลับห้องตัวเองไปพักผ่อนสักหน่อย: " เสี่ยวฮุ่ย เธอไม่ต้องถามอะไรแล้ว เพราะฉันไม่มีทางบอกเธอ ว่าอะไรควรให้เธอ หรือไม่ควรที่จะให้อะไรเธอ ตอนนี้ฉันชักจะเหนื่อยแล้ว ก็ขอตัวกลับห้องก่อน เธอก็คิดเอาเองให้มันดีๆ แล้วกัน"

คุณท่านฝู้พูดจบก็เดินออกไป ด้วยท่าทีและที่เด็ดขาดและไร้เยื่อใย ซึ่งมันทำให้ภายในใจแม่ฝู้โกรธเอามากๆ เดิมทีหล่อนคิดว่าจะเก็บคุณท่านฝู้ไว้ และยืมมือของเซี่ยหาน เพื่อฆ่าคุณท่าน แต่ตอนนี้ จู่ๆ หล่อนก็เปลี่ยนความคิดแล้ว

หล่อนจะฆ่าเขาเดี๋ยวนี้

เพราะไม่ยังงั้น หากรอให้คุณท่านออกจากห้องผู้ป่วยไป งั้นหล่อนและเฉิงหยุนของหล่อนจะต้องถูกไล่ตะเพิดออกจากตระกูลฝู้เป็นแน่ หล่อนไม่ยอมให้สิ่งที่ตัวเองจัดการมานานด้วยความลำบากลำบนนั้น ต้องมาพังทลายเพราะน้ำมือไอ้แก่นี่

แม่ฝู้คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เธอก็เดินไปด้านข้าง จากนั้นก็หยิบเก้าอี้ขึ้น อาศัยจังหวะที่คุณท่านฝู้ไม่ทันได้ระวัง ฟาดเก้าอี้เข้าไปที่ท้ายทอยของคุณท่านฝู้อย่างแรง คุณท่านฝู้ร้องอ้าก แล้วลงไปนอนกับพื้น

เลือดสีแดงสดได้ไหลออกมาจากท้ายทอยของคุณท่านฝู้ เขาล้มคว่ำลงไปบนพื้น ทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด คุณท่านฝู้ควักโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาด้วยความยากลำบาก อยากที่จะโทรศัพท์หาฝู้อวี้สิง แต่ยังไม่ทันที่จะได้โทร เก้าอี้ในมือแม่ฝู้ก็ฟาดเข้าที่ท้ายทอยคุณท่านฝู้อีกครั้ง

ฉากที่เห็นตรงหน้าช่างโหดร้ายทารุณเหลือเกิน

โทรศัพท์ในมือคุณท่านฝู้ตกลงที่พื้น เขาใช้แววตาที่ไม่อยากจะเชื่อมองไปยังแม่ฝู้: " เสี่ยว เสี่ยวฮุ่ย เธอ...."

"เธอ......."

แม่ฝู้เปลี่ยนท่าทีจากเรียบร้อยอ่อนน้อมก่อนหน้านี้ กลายมาเป็นใบหน้าที่เผยให้เห็นถึงความโหดเหี้ยมอำมหิต

"ไอ้แก่นี่ ที่จริงฉันจะเก็บแกไว้สักพัก แต่ตอนนี้ ถ้าแกยังไม่ตาย ฉันก็คงโดนแกไล่ตะเพิดออกจากตระกูลฝู้ไปแล้ว ฉันละไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งๆ ที่เฉิงหยุนของฉันก็เป็นลูกแท้ๆ ของลูกชายแก แต่ทำไมแกถึงลำเอียงไปชอบคนคนหนึ่ง ที่ไม่ได้ไม่มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องอะไรแกเลยอย่างฝู้อวี้สิง?

มันก็แค่คนพิการ และคนตาบอดคนหนึ่ง แล้วก็เป็นตัวหายนะ มันกับเฉิงหยุนของฉัน เทียบกันไม่ติดเลยด้วยซ้ำ! ดังนั้น เพื่อลูกชายของฉัน แล้วก็ตัวฉันเอง วันนี้แกจะต้องตายที่นี่ เพราะถ้าแกตายไปแล้ว ฉันถึงจะได้ครอบครองในสิ่งที่ฉันอยากได้ทั้งหมด "

ฝู้อวี้สิงไปโดนกับผมยาวสยายพาดอยู่บนบ่าของเซี่ยเชียนเกอ และจมไปในความคิด

แต่ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงทำให้เซี่ยเชียนเกอที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมกอดของฝู้อวี้สิงตื่นขึ้นมา ฝู้อวี้สิงมองไปที่เย่หยิ่งด้วยความไม่พอใจนัก ถึงแม้เขาจะมองอะไรไม่เห็น แต่สายตาของเขา ก็บอกได้อย่างชัดเจนว่า ตอนนี้เขาไม่ค่อยพอใจมาแค่ไหน

เย่หยิ่งรับสายด้วยความกลัวในขณะที่ฝู้อวี้สิงกำลังจ้องมองมาที่เขา เมื่อได้ยินสิ่งที่ทางโทรศัพท์นั้นพูดมา เย่หยิ่งพูดกับฝู้อวี้สิงด้วยท่าทางภูมิฐาน: "ท่านเก้า เมื่อกี้โรงพยาบาลโทรศัพท์มาบอกว่า เกิดเรื่องกับคุณท่านแล้ว"

ฝู้อวี้สิงพูดด้วยระดับเสียงที่สูงขึ้น: "นายบอกว่าอะไรนะ!"

เย่หยิ่งพูดคำที่ตัวเองเพิ่งพูดไปกับฝู้อวี้สิงซ้ำอีกครั้ง: "เกิดเรื่องกับคุณท่านแล้วครับ"

ฝู้อวี้สิง: " ...... "

เซี่ยเชียนเกอ: " ..... "

.........

เมื่อฝู้อวี้สิงกับเซี่ยเชียนเกอและเย่หยิ่งรีบมาถึงโรงพยาบาล หมอก็รายงานฝู้อวี้สิงด้วยความรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก: "ท่านเก้า ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ก่อนที่คุณจะมา หัวใจของท่านเก้าได้หยุดเต้นไป พวกเราไม่สามารถช่วยชีวิตของท่านให้กลับมาได้"

มือที่วางอยู่บนรถเข็นของฝู้อวี้สิง กำหมัดแน่น: "คุณปู่ของฉันจะตายไม่ได้ ตายไม่ได้เด็ดขาด! ตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหน? "