ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 49

"อยู่ในห้องผู้ป่วย"

"เข็นผมไป"

คำนี้ ฝู้อวี้สิงพูดกับเซี่ยเชียนเกอที่ยืนอยู่ข้างเขา เซี่ยเชียนเกอเมื่อได้ยินว่าคุณท่านฝู้เสียชีวิตแล้ว ภายในใจของเธอ ก็สั่นไหวไปหมด เธอกับคุณท่านฝู้เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตากัน แต่คุณท่านฝู้ช่างดีกับฝู้อวี้สิงเหลือเกิน แล้วอีกอย่างเธอยังเคยได้ยินเย่หยิ่งบอกว่า ฝู้อวี้สิงตั้งแต่เล็กจนโต ก็อยู่กับคุณท่านฝู้มาโดยตลอด

หากคุณท่านฝู้เสียชีวิตไปแล้วจริงๆ เธอก็กลัวว่าฝู้อวี้สิงจะรับมันไม่ไหว

เซี่ยเชียนเกอเข็นฝู้อวี้สิงมาหยุดอยู่ที่ห้องผู้ป่วยที่ไว้สำหรับวางร่างของคุณท่านชั่วคราว เธอจับไปที่แขนของคุณท่านฝู้ วัดชีพจรให้เขา แต่ชีพจรแทบจะไม่มีแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีซะทีเดียว

ยังพอช่วยได้อยู่

เซี่ยเชียนเกอหยิบเข็มจากในกระเป๋าที่เธอพกมาด้วย ในขณะที่กลุ่มหมอกำลังจับตาดูนั้น เธอก็หยิบเข็มเงินนั้นปักลงไปบนร่างกายของคุณท่าน

หมอส่งเสียงห้าม: "คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณท่านฝู้ได้เสียชีวิตไปแล้ว ถึงก่อนที่คุณท่านฝู้ เสียชีวิตไปจะเคยทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองใจ แต่คุณก็ไม่ควรหยิบเข็มมาแทงส่งเดช บนร่างกายหลังจากที่เขาเสียชีวิตไปแล้ว"

หากเป็นคนที่เข้าใจในแพทย์แผนจีนแล้วล่ะก็ มองปราดเดียวก็รู้ ว่าที่เซี่ยเชียนเกอฝังเข็มลงไปนั้น คือตำแหน่งบนร่างกายที่เอาไว้ใช้ฝังเข็ม

ในตอนนี้ชีพจรของคุณท่านฝู้นั้นอ่อนมาก หากอยากจะช่วยเขา เธอจำเป็นต้องใช้กำลังภายในของตัวเองกระตุ้นหัวใจของคุณท่านฝู้ เพื่อทำให้หัวใจของเขา กลับมาเต้นอีกครั้ง

แต่จะให้ใช้กำลังภายในก็คงไม่พอ เธอจำเป็นต้องใช้เข็มช่วยด้วย เพื่อที่ว่าหลังจากรักษาเส้นลมปราณของคุณท่านไว้ได้แล้ว ค่อยทำการรักษา

เซี่ยเชียนเกอหยิบเข็มเล่มสุดท้ายและเป็นเล่มที่ใหญ่ที่สุดออกมา จากนั้นก็ฝังมันลงไปตรงกลางหัวใจคุณท่านอย่างแรง เธออาศัยจังหวะแอบส่งผ่านกำลังภายในของตัวเอง ให้กระตุ้นไปที่หัวใจของคุณท่าน

เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว เซี่ยเชียนเกอเต็มไปด้วยเหงื่อกำลังส่งผ่านกำลังภายในต่อไป

ในที่สุดหนึ่งชั่วโมงต่อมา หัวใจของคุณท่านฝู้ก็กลับมาเต้นเป็นปกติ แต่ส่วนสมองคุณท่านฝู้ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ทำให้ไม่สามารถฟื้นคืนสติได้ในทันที ถ้าพูดในภาษาทางการแพทย์แล้วล่ะก็ ถึงแม้จะรักษาชีวิตคุณท่านเอาไว้ได้ แต่เขาก็กลายเป็นเจ้าชายนิทรา

แต่เจ้าชายนิทรา ก็ดีกว่าคนที่เสียชีวิตไปแล้ว

เมื่อใช้กำลังภายในหมดแล้ว เซี่ยเชียนเกอก็พูดกับฝู้อวี้สิงด้วยสีหน้าที่ซีดเผือดว่า: "ฝู้อวี้สิง คุณดูสิ ฉันช่วยคุณปูของคุณให้กลับมามีชีวิตแล้วนะ แบบนี้ คุณก็ไม่ต้องเสียใจแล้ว"

พอพูดจบ ร่างเซี่ยเชียนเกอก็ล้มลงไปกับพื้น แล้วสลบไป

"คุณนาย!"

"เซี่ยเชียนเกอ!"

ภายในห้องพักผู้ป่วย ตกอยู่ในความวุ่นวาย

.......

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอสลบไปแล้ว ก็ได้ฝันว่า เธอฝันเห็นถึงช่วงเวลาพันปีก่อน เป็นภาพฉากที่เธอตาย

เลือดสีแดงสด แปดเปื้อนบนธงรบของแคว้นเฉิน เหล่าทหารกำลังเข่นฆ่าข้าศึก ทั้งตัวของเฟิงเฉี่ยนงั้นเต็มไปด้วยเลือด ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเยือกเย็น: "ทำไมถึงหลอกข้า?"

"เพราะข้าจะแก้แค้นยังไงล่ะ! หากตอนนั้นเสด็จพ่อของเจ้าไม่ใช้แผนการฆ่าวงศ์ตระกูลของข้า งั้นวันนี้ ราชบัลลังก์นั้น ก็คงต้องตกเป็นของตระกูลเย่ของข้าอย่างแน่นอน เฟิงเฉี่ยน บัดนี้แคว้นเฉินได้มลายสิ้นไปแล้ว ข้าขอเตือนเจ้าให้จงยอมจำนนแต่โดยดี มิเช่นนั้น จุดจบของเจ้าคือการตาย!"

เฟิงเฉี่ยนมองไปยังศพที่กลาดเกลื่อนอยู่ตามพื้น ธงรบของแคว้นเฉิน เปียกโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด และตัวเธอที่ใส่ชุดขาว ก็แยกแยะไม่ออกแล้วว่าแปดเปื้อนเลือดของข้าศึก หรือไม่ก็คงเป็นเลือดสดของพวกทหารฝั่งตนเอง เฟิงเฉี่ยนหลับตาลง พอเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภายในดวงตาของเธอหลงเหลือไว้เพียงความเย็นชา: " เย่หลานเฉิน ทั้งชีวิตข้าเฟิงเฉี่ยน เรื่องที่ทำแล้วเสียใจมากที่สุด นั้นก็คือการช่วยชีวิตเจ้า! ณ ตอนนี้ เจ้าทำลายแคว้นเฉินของข้าจนสิ้น ฆ่าเสด็จพ่อ เสด็จแม่ เสด็จพี่ของข้า วันนี้ ข้าจะสู้สุดชีวิตนี้ เพื่อที่จะแก้แค้นให้กับพวกเขา......"

เฟิงเฉี่ยนยกดาบในมือของตนขึ้นมา พร้อมกับพุ่งเข้าไปยังเย่หลานเฉิน เย่หลานเฉินเองก็ยกดาบในมือขึ้น และปะทะเข้ากับดาบของเฟิงเฉี่ยน

"เฟิงเฉี่ยน หากตอนนี้เจ้ายอมจำนน ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า"