ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 49

"อยู่ในห้องผู้ป่วย"

"เข็นผมไป"

คำนี้ ฝู้อวี้สิงพูดกับเซี่ยเชียนเกอที่ยืนอยู่ข้างเขา เซี่ยเชียนเกอเมื่อได้ยินว่าคุณท่านฝู้เสียชีวิตแล้ว ภายในใจของเธอ ก็สั่นไหวไปหมด เธอกับคุณท่านฝู้เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตากัน แต่คุณท่านฝู้ช่างดีกับฝู้อวี้สิงเหลือเกิน แล้วอีกอย่างเธอยังเคยได้ยินเย่หยิ่งบอกว่า ฝู้อวี้สิงตั้งแต่เล็กจนโต ก็อยู่กับคุณท่านฝู้มาโดยตลอด

หากคุณท่านฝู้เสียชีวิตไปแล้วจริงๆ เธอก็กลัวว่าฝู้อวี้สิงจะรับมันไม่ไหว

เซี่ยเชียนเกอเข็นฝู้อวี้สิงมาหยุดอยู่ที่ห้องผู้ป่วยที่ไว้สำหรับวางร่างของคุณท่านชั่วคราว เธอจับไปที่แขนของคุณท่านฝู้ วัดชีพจรให้เขา แต่ชีพจรแทบจะไม่มีแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีซะทีเดียว

ยังพอช่วยได้อยู่

เซี่ยเชียนเกอหยิบเข็มจากในกระเป๋าที่เธอพกมาด้วย ในขณะที่กลุ่มหมอกำลังจับตาดูนั้น เธอก็หยิบเข็มเงินนั้นปักลงไปบนร่างกายของคุณท่าน

หมอส่งเสียงห้าม: "คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณท่านฝู้ได้เสียชีวิตไปแล้ว ถึงก่อนที่คุณท่านฝู้ เสียชีวิตไปจะเคยทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองใจ แต่คุณก็ไม่ควรหยิบเข็มมาแทงส่งเดช บนร่างกายหลังจากที่เขาเสียชีวิตไปแล้ว"

หากเป็นคนที่เข้าใจในแพทย์แผนจีนแล้วล่ะก็ มองปราดเดียวก็รู้ ว่าที่เซี่ยเชียนเกอฝังเข็มลงไปนั้น คือตำแหน่งบนร่างกายที่เอาไว้ใช้ฝังเข็ม

ในตอนนี้ชีพจรของคุณท่านฝู้นั้นอ่อนมาก หากอยากจะช่วยเขา เธอจำเป็นต้องใช้กำลังภายในของตัวเองกระตุ้นหัวใจของคุณท่านฝู้ เพื่อทำให้หัวใจของเขา กลับมาเต้นอีกครั้ง

แต่จะให้ใช้กำลังภายในก็คงไม่พอ เธอจำเป็นต้องใช้เข็มช่วยด้วย เพื่อที่ว่าหลังจากรักษาเส้นลมปราณของคุณท่านไว้ได้แล้ว ค่อยทำการรักษา

เซี่ยเชียนเกอหยิบเข็มเล่มสุดท้ายและเป็นเล่มที่ใหญ่ที่สุดออกมา จากนั้นก็ฝังมันลงไปตรงกลางหัวใจคุณท่านอย่างแรง เธออาศัยจังหวะแอบส่งผ่านกำลังภายในของตัวเอง ให้กระตุ้นไปที่หัวใจของคุณท่าน

เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว เซี่ยเชียนเกอเต็มไปด้วยเหงื่อกำลังส่งผ่านกำลังภายในต่อไป

ในที่สุดหนึ่งชั่วโมงต่อมา หัวใจของคุณท่านฝู้ก็กลับมาเต้นเป็นปกติ แต่ส่วนสมองคุณท่านฝู้ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ทำให้ไม่สามารถฟื้นคืนสติได้ในทันที ถ้าพูดในภาษาทางการแพทย์แล้วล่ะก็ ถึงแม้จะรักษาชีวิตคุณท่านเอาไว้ได้ แต่เขาก็กลายเป็นเจ้าชายนิทรา

แต่เจ้าชายนิทรา ก็ดีกว่าคนที่เสียชีวิตไปแล้ว

เมื่อใช้กำลังภายในหมดแล้ว เซี่ยเชียนเกอก็พูดกับฝู้อวี้สิงด้วยสีหน้าที่ซีดเผือดว่า: "ฝู้อวี้สิง คุณดูสิ ฉันช่วยคุณปูของคุณให้กลับมามีชีวิตแล้วนะ แบบนี้ คุณก็ไม่ต้องเสียใจแล้ว"

พอพูดจบ ร่างเซี่ยเชียนเกอก็ล้มลงไปกับพื้น แล้วสลบไป

"คุณนาย!"

"เซี่ยเชียนเกอ!"

ภายในห้องพักผู้ป่วย ตกอยู่ในความวุ่นวาย

.......

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอสลบไปแล้ว ก็ได้ฝันว่า เธอฝันเห็นถึงช่วงเวลาพันปีก่อน เป็นภาพฉากที่เธอตาย

เลือดสีแดงสด แปดเปื้อนบนธงรบของแคว้นเฉิน เหล่าทหารกำลังเข่นฆ่าข้าศึก ทั้งตัวของเฟิงเฉี่ยนงั้นเต็มไปด้วยเลือด ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเยือกเย็น: "ทำไมถึงหลอกข้า?"

"เพราะข้าจะแก้แค้นยังไงล่ะ! หากตอนนั้นเสด็จพ่อของเจ้าไม่ใช้แผนการฆ่าวงศ์ตระกูลของข้า งั้นวันนี้ ราชบัลลังก์นั้น ก็คงต้องตกเป็นของตระกูลเย่ของข้าอย่างแน่นอน เฟิงเฉี่ยน บัดนี้แคว้นเฉินได้มลายสิ้นไปแล้ว ข้าขอเตือนเจ้าให้จงยอมจำนนแต่โดยดี มิเช่นนั้น จุดจบของเจ้าคือการตาย!"

เฟิงเฉี่ยนมองไปยังศพที่กลาดเกลื่อนอยู่ตามพื้น ธงรบของแคว้นเฉิน เปียกโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด และตัวเธอที่ใส่ชุดขาว ก็แยกแยะไม่ออกแล้วว่าแปดเปื้อนเลือดของข้าศึก หรือไม่ก็คงเป็นเลือดสดของพวกทหารฝั่งตนเอง เฟิงเฉี่ยนหลับตาลง พอเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ภายในดวงตาของเธอหลงเหลือไว้เพียงความเย็นชา: " เย่หลานเฉิน ทั้งชีวิตข้าเฟิงเฉี่ยน เรื่องที่ทำแล้วเสียใจมากที่สุด นั้นก็คือการช่วยชีวิตเจ้า! ณ ตอนนี้ เจ้าทำลายแคว้นเฉินของข้าจนสิ้น ฆ่าเสด็จพ่อ เสด็จแม่ เสด็จพี่ของข้า วันนี้ ข้าจะสู้สุดชีวิตนี้ เพื่อที่จะแก้แค้นให้กับพวกเขา......"

เฟิงเฉี่ยนยกดาบในมือของตนขึ้นมา พร้อมกับพุ่งเข้าไปยังเย่หลานเฉิน เย่หลานเฉินเองก็ยกดาบในมือขึ้น และปะทะเข้ากับดาบของเฟิงเฉี่ยน

"เฟิงเฉี่ยน หากตอนนี้เจ้ายอมจำนน ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า"

เพราะว่าเธอแปลกใจจริงๆ หลังจากที่เธอฆ่าเย่หลานเฉินตายไปแล้ว ใครเป็นคนฆ่าเธอกันแน่

แต่ตอนนี้เธอกลับมาเกิดใหม่หลังจากพันปีนั้นแล้ว สถานะของเธอในตอนนี้ คือเซี่ยเชียนเกอ ไม่ใช่เฟิงเฉี่ยน ที่เกลียดแค้นเมื่อหนึ่งพันปีก่อน ถึงเวลาที่จะจบลงในชาตินี้

เพราะเธอแค่ไม่อยากเอาความเคียดแค้นใดๆ มาอยู่ร่วมกับฝู้อวี้สิง

เซี่ยเชียนเกอหลับตาลง สงบจิตใจของตนเอง แล้วไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน ตอนนี้คนที่ไม่มีกำลังภายในอย่างเธอ จึงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงทั่วร่างกาย เซี่ยเชียนเกอลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยสีหน้าซีดเผือด และมองไปยังฝู้อวี้สิงที่นั่งอยู่บนรถเข็น และกุมมือเธอไว้อย่างแน่นหนา มันทำให้เซี่ยเชียนเกออุ่นใจขึ้นมา: "ฝู้อวี้สิง"

ฝู้อวี้สิงเฝ้าเซี่ยเชียนเกอมาเป็นเวลาสามวันสามคืน สามวันนี้ เขาไม่กินไม่นอน ความหล่อบนใบหน้าเขา เต็มไปด้วยหนวดเคราบางๆ แล้ว ใต้ตาของเขา มีรอยดำขอบตาคล้ำ เซี่ยเชียนเกอวางมือลงไปบนใบหน้าที่เย็นเฉียบของเขาด้วยความปวดใจ: "ทำไมคุณถึงทรุดโทรมขนาดนี้? คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? "

เมื่อฝู้อวี้สิงได้ยินเสียงของเซี่ยเชียนเกอที่ไม่ได้ยินมานาน เขายื่นมือออกมาก แล้วดึงเธอเข้ามากอดของตัวเอง: "ผมเป็นห่วงคุณมากนะ"

"หมอบอกว่า หัวใจคุณเต้นช้ามาก ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร คุณก็ไม่ฟื้น มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะเสียชีวิต ดังนั้น ผมก็เลยเฝ้าคุณอยู่ตลอด คุณบอกเราว่าจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? ถ้าผมอยู่เคียงข้างคุณตลอด บางทีคุณอาจจะไม่อยากตายไปก็ได้"

เสียงของฝู้อวี้สิงนั้นแหบพร่า แต่คำที่เขาพูดออกมานั้น ถึงกับทำให้เซี่ยเชียนเกอตาแดงก่ำขึ้นมา: "ฝู้อวี้สิงของฉันยังมีชีวิตอยู่ แล้วฉันจะทิ้งคุณให้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ได้ยังไง?"

"ฉันจะอยู่กับคุณไปตลอดนั่นแหละ ไม่ไปไหน"

ฝู้อวี้สิงและเซี่ยเชียนเกอโผเข้ากอดกัน ความรู้สึกที่สูญเสียไปแล้วได้กลับมา มันทำให้ความกังวลของฝู้อวี้สิง คลี่คลายลงมาสักที ขอแค่เธอไม่เป็นอะไร ก็พอแล้ว

"ฝู้อวี้สิง ฉันหลับไปนานแค่ไหนเหรอ?"

"สามวันสามคืน"

" งั้น....... "