ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 52

สายตาของเธอพร่ามัวและมองไปรอบๆ ทว่าไม่เห็นแม่เซี่ย เซี่ยหานรู้สึกไม่สบายเลยเรียกรถที่อยู่ข้างถนนแล้วนั่งเข้าไป เธอขอให้คนขับรถพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลใกล้เคียงแล้วพิงที่หน้าต่างจนผล็อยหลับไป

แท็กซี่กำลังแล่นรถอยู่บนถนน

จนเวลาผ่านไปโดยที่เซี่ยหานไม่รู้เลยว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหนแล้ว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งท้องฟ้าก็มืดแล้ว เธอนั่งอยู่ในรถและตะโกนด้วยความกลัว: "กรี๊ดดด! ที่นี่ที่ไหนกัน?"

"ตื่นแล้วเหรอ"

คนขับรถที่นั่งแถวหน้าได้สวมหมวกแก็ป เพราะท้องฟ้ามืดจนเกินไปและคนขับรถไม่ได้เปิดไฟด้วย เซี่ยหานจึงมองหน้าคนขับไม่ชัดเลย และตอนนี้เซี่ยหานถูกห้อมล้อมด้วยความกลัว เธอได้ยื่นมือออกไปเปิดประตู ทว่ามันถูกล็อกไว้และเธอก็ไม่สามารถเปิดได้เลย

เซี่ยหานแสร้งทำตัวสงบแล้วถามว่า: "คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่? หรือว่าคุณรู้ตัวตนของฉัน คุณต้องการเงินใช่ไหมและต้องการเท่าไหร่ เพียงแค่คุณปล่อยฉันไปคุณต้องการเงินเท่าไหร่ฉันจะให้หมดเลย"

เซี่ยหานรู้สึกอยากร้องไห้ออกมา และชายที่นั่งฝั่งคนขับรถได้ยินเสียงร้องจากลำคอของเซี่ยหานแล้ว เขาก็หัวเราะขึ้นมา: "คุณเซี่ยฉันเป็นคนที่มีระเบียบวินัยมาก ฉันจะเก็บเงินเพียงหนเดียว เพราะฉะนั้นไม่ว่าเธอจะจ่ายเงินให้ฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไปจากที่นี่จนกว่าฉันจะทำงานที่นายจ้างมอบหมายให้เสร็จ"

"และเพื่อสะดวกแก่การลงมือ ฉันเลยเลือกโกดังร้างที่ไม่มีคนและเงียบสงบนี้ ตอนนี้เธอพร้อมแล้วหรือยัง?"

นายจ้าง?

นายจ้างอะไร?

เซี่ยหานจะร้องไห้เพราะความตกใจ: "พี่ชาย คุณจับผิดคนหรือเปล่า? ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ฉันที่ใช้นามสกุลเซี่ย"

เสียงชายคนนั่นพูดขึ้นอย่างน่าขนลุก: "ใช่ เธอไม่ใช่คนเดียวในโลกที่ใช้นามสกุลเซี่ย และนายจ้างของฉันก็ไม่ได้ให้รูปถ่ายของเธอเช่นกัน แต่เธอบอกข้อมูลส่วนตัวของเธอมาอย่างแม่นยำ เธอคือเซี่ยหานลูกสาวของเซี่ยซื่อกรุ๊ปใช่ไหม?"

เซี่ยหานส่ายหัวอย่างแรง: "ไม่ ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน!"

ชายคนนั้นหยิบนิตยสารขึ้นมาแล้วโยนให้เซี่ยหาน: "ในนี้มีรูปถ่ายของเธออยู่ เธอจะบอกว่าเธอไม่ใช่เซี่ยหานก็ไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ"

เซี่ยหานหยิบนิตยสารขึ้นมาดูรูปถ่ายส่วนตัวของเธอในนิตยสาร ตอนนี้เธออยากร้องไห้จริงๆ ถ้าเธอรู้ว่าเธอจะต้องตกเป็นเป้าหมายเพราะนิตยสารเล่มนี้แล้ว เธอก็คงไม่ไปขึ้นนิตยสารนั้นตั้งแต่แรก

ตอนนี้ควรทำยังไงดี?

ควรทำยังไงดี?

ดวงตาของเซี่ยหานแดงขึ้นแล้วอ้อนวอนขอความเมตตา: "พี่ชาย ฉันไม่รู้จักคุณ เพราะฉะนั้นคุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ"

"คุณเซี่ย ฉันคนนี้เป็นคนซื่อสัตย์มาก ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปจนกว่าฉันจะทำงานที่นายจ้างมอบหมายให้จนเสร็จ ตอนนี้เราหยุดเสียเวลาแล้วมาเริ่มกันเลยดีกว่า"

เริ่ม?

เริ่มอะไร?

ในขณะที่เซี่ยหานยังไม่ทันตั้งตัว คนขับรถก็วิ่งเข้าหาเธอจากด้านหน้า ซึ่งเซี่ยหานยังไม่ทันเห็นอะไรเลย เธอเห็นเพียงความมืดมิด แล้วร่างของเธอก็ถูกคนขับรถกดทับ จากนั้นในรถก็เต็มไปด้วยเสียงร้องขอความช่วยเหลือและความสิ้นหวัง

ณ เวลาห้าโมงเช้า เซี่ยหานถูกคนขับรถไล่ออกจากรถอย่างไร้ปราณี ร่างของเธอห่อหุ้มด้วยเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของเธอ แล้วนอนนิ่งอยู่บนพื้นด้วยความสิ้นหวังและตะโกนอย่างแรง: "กรี๊ดดด!"

เมื่อแม่เซี่ยมาถึง เซี่ยหานก็อยู่ในอาการโคม่าเพราะมีไข้สูง แล้วมองไปที่รอยช้ำตามร่างกายและมีเลือดที่ขาด้านใน แม่เซี่ยไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของเธอ

แม่เซี่ยจึงรีบพาเซี่ยหานขึ้นรถแล้วกลับบ้านไปกับเธอ

เมื่อเซี่ยหานฟื้นขึ้นอีกครั้งก็เป็นเวลาเที่ยงของวันรุ่งขึ้น เธอนอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เมื่อนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอเมื่อคืนนี้ สายตาของเธอก็เริ่มกลับมาแล้วตะโกนอยู่บนเตียงว่า: "อย่าแตะต้องตัวฉัน"

"อย่าแตะต้องตัวฉัน!"

......

"ฮัดชิ้ว ฮัดชิ้ว"

หลังจากเซี่ยเชียนเกอสอบเสร็จเธอก็จามหลายครั้งติดต่อกัน

ร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวมากนัก และยังอ่อนแออยู่

ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะต้องกินอาหารดีๆเพื่อบำรุงร่างกายตัวเอง

เซี่ยเชียนเกอขยี้จมูกของตัวเอง จนจมูกที่สูงและโด่งของเธอแดง ซึ่งดูแล้วก็มีความน่ารัก

เซี่ยเชียนเกอสูดจมูกแล้วหยิบกระเป๋าที่อยู่ข้างเพื่อเตรียมตัวจะไปทานข้าวที่โรงอาหาร เธอพึ่งออกจากห้องเรียนก็พบกับผู้กำกับที่มามหาลัยเพื่อคัดเลือกนางเองเมื่อสามวันก่อน ผู้กำกับยิ้มให้เซี่ยเชียนเกอ: "คุณนิสิตเซี่ยเชียนเกอในที่สุดเธอก็มามหาลัยสักที เธอรู้ไหมว่าผมรอเธอที่มหาลัยมาหลายวันแล้วนะ"

รอเธอ?

เซี่ยเชียนเกอถามอย่างประหลาดใจ: "คุณรอฉันทำไม"

"รอเธอมาเป็นนางเอกละครเรื่องใหม่ของผมไง! ดูสิเพื่อแสดงความจริงใจต่อเธอ ผมถึงกับเอาสัญญานางเองมาด้วยเลยนะ ถ้าเธอดูแล้วไม่มีปัญหาอะไรก็เซ็นชื่อได้เลย"

ผู้กำกับคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ?

เธอไม่ใช่นักศึกษาสายการแสดงสักหน่อย เขาเอาบทละครอะไรมาให้ตนเองเล่น

เซี่ยเชียนเกอจัดกระเป๋าตัวเองแล้วเดินอ้อมผู้กำกับไปอย่างไม่สนใจ สายตาที่เย็นชาของเธอทำให้ผู้กำกับถึงกับอดที่จะถอนหายใจไม่ได้: "ที่แท้ในชีวิตจริงก็มีนางเอกที่เดินออกจากบทละครนี่เอง! ดูนี่สิ......"