ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 58

"เธอเคยสวมชุดโบราณมาก่อนหรือเปล่า"

คำพูดของฝู้อวี้สิงทำให้ เซี่ยเชียนเกอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง: "เคยใส่ แต่ทำไมคุณถึงถามคำถามนี้กับฉันล่ะ? คุณถามฉันแบบนี้ หรือว่าคุณจำอะไรได้งั้นเหรอ?"

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เซี่ยเชียนเกอก็ดีใจมากเลย

แม่ทัพฝู้ของเธอกำลังจะฟื้นความทรงจำของชาติที่แล้วใช่หรือไม่?

หลังจากที่ฝู้อวี้สิงฟังคำตอบของเซี่ยเชียนเกอแล้ว เขาก็ขมวดคิ้ว: "เมื่อกี้ที่ผมสัมผัสใบหน้าของเธอ ก็มีผู้หญิงในชุดโบราณแวบเข้ามาในใจของผม ซึ่งผู้หญิงคนนั้นสวยมาก และผมไม่รู้ว่าทำไม เมื่อผมคิดถึงเธอหัวใจของผมมันก็เจ็บปวดขึ้นมา"

คนที่ฝู้อวี้สิงนึกถึงจะเป็นเธอหรือไม่?

ที่แท้ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนับพันปี แต่ในหัวใจของแม่ทัพฝู้ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดก็ยังเป็นเธอ

คนที่สำคัญที่สุดก็เป็นเธอเช่นกัน

เซี่ยเชียนเกอรู้สึกประทับใจมาก เธอจึงเอื้อมมือออกไปแล้วกอดฝู้อวี้สิงไว้แน่น: "ฝู้อวี้สิงฉันคิดว่าผู้หญิงที่ทำให้คุณรู้สึกเจ็บปวดก็คือฉัน บางทีคุณอาจจำฉันไม่ได้ในตอนนี้ แต่ฉันเชื่อว่าสักวันหนึ่ง คุณจะจำฉันได้แน่นอน และถึงตอนนั้น ทำไมคุณถึงรู้สึกเจ็บปวดใจกับฉันนั้น คุณก็จะนึกออกเอง"

สิ่งที่เซี่ยเชียนเกอพูดนั้น ทำให้รู้สึกราวกับว่าเขาสูญเสียความทรงจำไปแล้วจริงๆ

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

"เธอ......"

"คุณหมอป๋อโทรมา! คุณหมอป๋อโทรมา"

เสียงสายเรียกเข้านี้เป็นเซี่ยเชียนเกอตั้งค่าขึ้นมาเอง เพื่อที่เธอจะได้รู้ว่าใครโทรหา ถ้าที่ไม่มีชื่อนั้น เธอจะไม่รับก็ได้ เซี่ยเชียนเกอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับสายของป๋อเอี่ยนในอ้อมกอดของฝู้อวี้สิง

ทันทีที่เซี่ยเชียนเกอรับสาย ป๋อเอี่ยนก็พูดตรงไปที่เรื่องหลัก: "เซี่ยเชียนเกอตอนนี้เธออยู่ที่ไหน"

"อยู่ที่บ้าน"

"แล้วช่วงนี้เธอยุ่งหรือเปล่า"

เซี่ยเชียนเกอบ่นด้วยความรังเกียจ: "คุณพูดประเด็นหลักมาเลย และคำทักทายพวกนี้ก็ไม่ต้อง"

นี่ก็ทำตัวไม่ถูกเลยนะ!

ป๋อเอี่ยนพูดว่า: "เอาล่ะ ในเมื่อเธอพูดแบบนี้ งั้นผมจะพูดตรงประเด็นหลักเลยนะ คือมันเป็นแบบนี้ ผมเพิ่งได้รับเคสผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ ซึ่งอาการของผู้ป่วยทรุดโทรมลงอย่างมาก และโรงพยาบาลได้หาหัวใจที่เหมาะกับเธอแล้ว แต่ผมไม่สามารถรับประกันการผ่าตัดเปลี่ยนใจได้ถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมเลยอยากขอให้เธอช่วยผมเป็นคนผ่าตัดครั้งนี้ ไม่รู้เธอพอมีเวลาไหม?"

"มีเงินให้ไหม"

ตอนนี้เธอขาดแคลนเงินมาก เพราะฉะนั้นเรื่องที่สามารถหาเงินได้ เธอก็จะทำมัน

เมื่อเซี่ยเชียนเกอพูดเช่นนี้ ป๋อเอี่ยนก็ตะลึงไปสักพัก แล้วป๋อเอี่ยนตอบอย่างทำตัวไม่ถูก: "มี"

"เยอะไหม"

ป๋อเอี่ยน: "......"

"ก็ไม่เยอะมาก"

"งั้นเหรอ งั้นขอฉันคิดดูก่อนนะ"

ป๋อเอี่ยนสงสัยอย่างจริงจังว่าหากเขาพูดว่าเยอะมากล่ะก็ เซี่ยเชียนเกออาจไม่ต้องคิดเลยก็ยอมตกลงช่วยเขาผ่าตัดเคสนี้

ป๋อเอี่ยนกล่าวว่า: "เซี่ยเชียนเกอ พวกเราเป็นหมอนะ และหมอควรให้ความสำคัญกับการช่วยชีวิตเหลือผู้บาดเจ็บ เพราะฉะนั้นหากเธอมีเวลาก็มาช่วยผ่าตัดได้เลยไหม?"

"ก่อนจะช่วยเหลือคนบาดเจ็บ ก็ต้องมีเงินด้วย ไม่งั้นหมอก็อดตายก่อนสิ แล้วใครจะเป็นคนมาผ่าตัดล่ะ?"

เซี่ยเชียนเกอคนนี้ ทำไมถึงมีเหตุผลมากมายที่จะมาตอบโต้เขานัก?

"งั้นหมายความว่าเธอไม่อยากช่วยผ่าตัดใช่ไหม?"

เซี่ยเชียนเกอเหลือบมองฝู้อวี้สิง จากนั้นคิดอย่างจริงจังสักครู่แล้วตอบว่า: "ฉันขอคิดดูก่อนนะ แล้วถ้าฉันคิดได้เมื่อไหร่ ฉันจะโทรหาคุณ"

"พรุ่งนี้คนไข้ก็จะเข้ารับการผ่าตัดแล้ว ถ้าเธอคิดได้เมื่อไหร่ ก็ให้มาที่โรงพยาบาลก่อนบ่ายสามโมงเย็นของวันพรุ่งนี้ แต่ผมหวังว่าจะได้เจอเธอที่โรงพยาบาล"

ป๋อเอี่ยนพูดประโยคนี้แล้วก็วางสายไปเลย