ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 62

ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลย

แม่ฝู้มองไปที่ฝ่ามือของตนเองซึ่งถูกมีดของเซี่ยเชียนเกอแทงจนทะลุ เธอเจ็บปวดและเข้าไปคว้าแขนของป๋อเอี่ยนเอาไว้ "คุณหมอคะ เร็วเข้า รีบห้ามนังผู้หญิงบ้าเซี่ยเชียนเกอคนนี้ หล่อน หล่อนบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว!"

สายตาของป๋อเอี่ยนมองไปที่เซี่ยเชียนเกอและพบว่ามีดผ่าตัดที่เดิมทีจี้อยู่ตรงคอของฝู้เฉิงหยุน บัดนี้ตกลงไปยังตำแหน่งสุดพิเศษตรงร่างกายท่อนล่างของฝู้เฉิงหยุน ฝู้เฉิงหยุนสั่นสะท้านตกใจเสียจนปัสสาวะเล็ด

เปียกไปทั่วที่พื้น

เซี่ยเชียนเกอกล่าวติดตลกว่า "น้องชายดูอารมณ์ของนายข้าสิ เหมือนว่าจะตื่นเต้นเกินไปแล้วนะ ไม่เป็นไรหรอก ทักษะการผ่าตัดของฉันค่อนข้างยอดเยี่ยม ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ตอนนี้เพียงแค่หลับตานอนลง รอให้ตื่นมาอีกครั้งฉันรับประกันได้ว่า นายจะไม่สมบูรณ์อีกแล้ว"

ฝู้เฉิงหยุน "......"

"เซี่ยเชียนเกอ เธอจะทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะ ตอนนี้ผมเป็นผู้ชายคนเดียวในตระกูลฝู้ หากว่าเธอตัดความเป็นชายของผมออกไป ตระกูลฝู้ก็ไม่มีคนสืบทอดไม่มีทายาทอีกแล้ว!"

เนื่องจากกลัวว่าเซี่ยเชียนเกอไม่เชื่อ ฝู้เฉิงหยุนจึงได้พูดขึ้นอีกครั้งว่า "เซี่ยเชียนเกอ เรื่องที่ผมพูดเมื่อสักครู่เป็นเรื่องจริง ถ้าหากว่าเธอจัดการกับผมล่ะก็ ตระกูลฝู้ของเราก็คงจะจบสิ้นแล้วจริงๆ ไม่มีทายาทสืบต่อ เพราะว่าพี่ใหญ่ของผมฝู้อวี้สิง เมื่อสามปีก่อนไอ้นั่นของเขาถูกจัดการไปแล้ว"

"ดังนั้นเธออย่าแตะต้องผมนะ เอามีดไปให้ห่างผม เอาไปไกลๆ เลย!"

ด้านนั้นของฝู้อวี้สิงไร้สมรรถภาพ นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยเชียนเกอได้ยิน

แต่ไม่ว่าฝู้อวี้สิงจะไร้ความสามารถด้านนั้นหรือไม่เธอก็ไม่สนใจ เพราะสิ่งที่เธอรักไม่ใช่ร่างกายของฝู้อวี้สิง แต่เป็นนิสัยใจคอของเขาต่างหาก

เซี่ยเชียนเกอหยิบมีดผ่าตัดในมือของตนขึ้น แล้วกรีดไปที่กางเกงของฝู้เฉิงหยุน "น้องชาย การผ่าตัดนี้นายเลือกที่จะทำมันเอง แล้วจู่ๆ จะบอกว่าไม่ทำแล้ว นั่นหมายความว่ากำลังทำให้ฉันเสียเวลาอยู่ไม่ใช่หรือไง"

ฝู้เฉิงหยุนตะโกนออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดว่า "บ้าหรือไง ผมบอกเมื่อไหร่ว่าจะทำการผ่าตัดบ้าบอนี่!"

"ถ้าไม่ได้ทำแล้วนายจะเดินทางมาที่โรงพยาบาลทำไม?"

"ผมมาฆ่า......" ฝู้เฉิงหยุนเกือบจะพูดหลุดปาก เขารีบแก้ไขคำพูดของตนเองว่า "แขนของผมถูกเย่หยิ่งหักเข้าอีกแล้วเป็นครั้งที่สอง ก็เลยเดินทางมาเพื่อรักษาแขนไม่ได้หรือไง"

เซี่ยเชียนเกอพยักหน้าเห็นด้วย "ได้ ได้สิ ฉันเพียงแค่รู้สึกประหลาดใจเท่านั้นแหละว่าทำไมนายมาต่อข้อกระดูกแขน แล้วต้องไปยืนอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วยของแม่เจียงฮ่านด้วย"

ฝู้เฉิงหยุนได้ยินคำพูดของเซี่ยเชียนเกอดังนั้น ดวงตาของเขาก็กะพริบ

"ผม ผมไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ หน้าห้องผู้ป่วยแม่เจียงฮ่านเหรอ? ผมรู้เพียงแค่ว่าก่อนที่ผมจะถูกส่งมายังห้องผ่าตัดนี้มือของผมเจ็บมาก แล้วก็เป็นลมล้มไปไม่ได้สติ ตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ถูกมัดอยู่บนเตียงนี่แล้ว สรุปก็คือ นับตั้งแต่ต้นจนจบ ผมเดินทางมาที่โรงพยาบาลเพียงเพื่อต้องการรักษาแขนต่อข้อกระดูก ไม่ได้ต้องการจะทำผ่าตัดแปลงเพศบ้าบออะไรนี่ เซี่ยเชียนเกอ ตอนนี้ผมอธิบายเรื่องทุกอย่างชัดเจนแล้ว เธอควรจะปล่อยผมไปแล้วได้ใช่ไหม?"

เธอมองไปที่ฝู้เฉิงหยุน คนคนนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

เซี่ยเชียนเกอกรีดกางเกงของฝู้เฉิงหยุนจนขาด แล้วใช้มีดผ่าตัดอันเย็นเฉียบจี้ไปตรงจุดพิเศษตรงนั้น น้ำเสียงของเซี่ยเชียนเกอ กล่าวขึ้นด้วยความเย็นชาว่า "นายบอกว่าเดินทางมาที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาแขน แต่เมื่อครู่ฉันตรวจดูอาการที่แขนของนายแล้ว มันถูกรักษาเรียบร้อยแล้วนี่ ดังนั้น การที่นายปรากฏตัวอยู่หน้าห้องผู้ป่วยของแม่เจียงฮ่าน ไม่ใช่เป็นเพราะนายสลบไปจริงๆ นายเพียงแค่แกล้งเป็นลมและการที่นายทำเช่นนั้นก็เพียงเพื่อต้องการจะดึงดูดพยาบาลที่อยู่ภายในห้องผู้ป่วยออกมา"

"ต่อจากนั้นเมื่อนายถูกพยาบาลและหมอพาเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน แม่ของนายก็จะได้เข้าไปในห้องผู้ป่วยของแม่เจียงฮ่าน แล้วถอดเครื่องออกซิเจนของแม่เจียงฮ่านออก เพื่อให้เธอถึงแก่ความตายใช่ไหมล่ะ?"

ขาของฝู้เฉิงหยุนเย็นชาไปหมด

เขากลัวเหลือเกินว่ามีดในมือของเซี่ยเชียนเกอจะไม่อยู่นิ่งแล้วตัดเฉือนอวัยวะตรงนั้นของเขาไปเสีย เขาพยายามไม่ไปกระตุ้นเซี่ยเชียนเกอแล้วพูดว่า "ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้ทำ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น เธอต้องเชื่อผมนะ ผมกับแม่ไม่ได้คิดจะร่วมมือกันฆ่าแม่เจียงฮ่านเลย!"

"อีกอย่าง เรื่องที่ผมเป็นลมอยู่หน้าห้องผู้ป่วยของแม่เจียงฮ่านเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ และจะว่าไปต่อให้แขนของผมได้รับการรักษาหายแล้ว แต่ว่าฤทธิ์ยาสลบและยาชาดูเหมือนมันจะมากไปหน่อย จึงทำให้ผมเป็นลมล้มไป มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง"

"มองดูแล้วเหมือนนายจะยังไม่อยากพูดความจริงสินะ"

เซี่ยเชียนเกอเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า "ดี ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะให้ความเมตตากับนายสักหน่อย ให้โอกาสในการปรับปรุงตนเอง แต่ตอนนี้มองดูแล้วฉันคิดว่าโอกาสในการปรับปรุงตนเองนี้ควรจะเก็บเอาไว้ให้คนอื่นดีกว่า ตอนนี้ฉันจะจัดการกับนายเสีย ให้นายต้องชดใช้กับการที่ทำให้แม่เจียงต้องตาย!"

หล่อนหยิบมีดขึ้นมาแล้วแทงไปทางน้องชายฝู้อวี้สิงอย่างรุนแรงดุเดือด จนทำให้ฝู้เฉิงหยุนตกใจตะโกนออกมาด้วยความสยองขวัญ "อ๊าก! อ๊าก! ช่วยด้วยคุณหมอ ช่วยผมด้วย ช่วยด้วย!"

เซี่ยเชียนเกอยกมีดผ่าตัดมือขึ้นมาแล้วแทงลงไปที่ขาของฝู้เฉิงหยุน เลือดสีแดงสดไหลออกมา เลือดของฝู้เฉิงหยุนนองไปทั่วเตียงผ่าตัด ใบหน้าของเซี่ยเชียนเกอเผยถึงรอยยิ้มอันเลือดเย็น "อ้อ ฉันแทงผิดไป แต่พลาดนิดพลาดหน่อยก็ไม่เป็นไร แทงใหม่อีกครั้งก็ได้"

มือทั้งสองข้างของแม่ฝู้รู้สึกชาไปด้วยความเจ็บปวด

เธอไม่แน่ใจว่าเซี่ยเชียนเกอจะทำร้ายลูกชายของเธออีกครั้งหรือไม่ ในตอนนั้นเธอจะสามารถเข้าไปต้านทานไว้ได้หรือไม่ สายตาของเซี่ยเชียนเกอและแม่ฝู้ประสานกัน

เธอแกว่งมีดผ่าตัดในมือไปมาและฉวยโอกาสตอนที่แม่ฝู้ไม่ทันระวังดึงมีดผ่าตัดที่อยู่ข้างหลังมือออกมา ในครั้งนี้มือของแม่ฝู้ไร้เรี่ยวแรง

"อ๊าก!"

เจ็บ นอกจากความเจ็บแล้ว ก็มีแต่ความเจ็บ!

แม่ฝู้กรีดร้องเสียงแหลม ส่วนหมอและพยาบาลต่างไม่แยแส เซี่ยเชียนเกอท่าทางดุร้ายเหลือเกิน ทำให้ฝู้เฉิงหยุนรู้สึกได้ว่า ตัวเขาในบัดนี้ตกอยู่ในอันตรายเพียงใด ทั้งหมอและพยาบาลล้วนเป็นพวกเดียวกับเซี่ยเชียนเกอ คงไม่มีใครช่วยเขาแน่

สำหรับแม่ที่อาจจะช่วยเขาได้เพียงคนเดียว ตอนนี้มือทั้งสองข้างของเธอถูกเซี่ยเชียนเกอจัดการเสียจนใช้การไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่สามารถเขาได้อย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เขาจึงทำได้เพียงช่วยเหลือตนเอง

เมื่อพบว่ามีดผ่าตัดในมือของเซี่ยเชียนเกอกำลังจะเข้ามาทางตน ฝู้เฉิงหยุนก็ได้รีบพูดขึ้นว่า "การที่แม่เจียงเสียชีวิตเป็นฝีมือของแม่ผมเอง!"

มือของเซี่ยเชียนเกอหยุดชะงักหยุดกลางอากาศ

"แม่ของนายเหรอ? แล้วทำไมหล่อนต้องทำร้ายแม่เจียงด้วย?"

ฝู้เฉิงหยุนตอบกลับด้วยความกลัวว่า "เพราะว่าแม่ของผม บอกว่าทักษะทางการแพทย์ของเธอเก่งกาจมากเหลือเกิน ถ้าหากว่าให้เธออยู่ข้างกายฝู้อวี้สิงต่อไป ทั้งดวงตาและขาทั้งสองข้างของฝู้อวี้สิงคงจะฟื้นตัวได้ไม่ช้าก็เร็ว"

"ดังนั้นพวกเราจึงจำเป็นต้องทำให้เธอไม่อาจรักษาอาการเจ็บป่วยให้กับฝู้อวี้สิงได้อีก ด้วยเหตุนี้จึงสามารถยุติการรักษาร่างกายของฝู้อวี้สิงได้ และการฆ่าแม่เจียงฮ่านเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการหยุดเธอ"

"เพราะท้ายที่สุดแล้วเมื่อแม่เจียงฮ่านสิ้นชีวิตลง พวกเราก็สามารถอ้างเรื่องนี้กับสาธารณชนได้ว่าผู้ป่วยเสียชีวิตเพราะโรงพยาบาลบังคับให้เด็กฝึกงานทำการผ่าตัด และด้วยเหตุนี้เองทางโรงพยาบาลก็คงจะผลักเธอออกมารับหน้า เพื่อไม่ต้องรับผิดชอบเอง เมื่อถึงเวลานั้นเธอก็ตกเป็นเป้าวิพากษ์วิจารณ์ของสาธารณชน หากว่า ......"