ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 63

"หากว่าเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นในโซเชียล ไม่แน่ชีวิตนี้เธออาจจะไม่สามารถช่วยใครได้อีกเลยก็ได้ ดังนั้นแม่ของเจียงฮ่านสมควรตาย!"

หลังชะงักไปชั่วครู่ ฝู้เฉิงหยุนก็กล่าวเสริมขึ้นว่า "จะว่าไปแล้วการที่แม่ของเจียงฮ่านตายนั่นก็เป็นเพราะแก หากไม่ใช่เพราะว่าแกเข้าไปช่วยเหลือฝู้อวี้สิง หล่อนจะตายได้ยังไง!"

ป้าบ!

เซี่ยเชียนเกอตบไปที่หน้าของฝู้อวี้สิงอย่างจัง "ฝู้เฉิงหยุน นายนี่มันไม่ใช่คนจริงๆ เพื่อการที่ให้ฉันยุติรักษาฝู้อวี้สิงแล้ว นายยอมทำร้ายผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ คนแบบนายมันควรจะตายไปเสีย! เพราะอยู่ต่อไปก็เปลืองอากาศ หนักแผ่นดิน!"

จู่ๆ ฝู้เฉิงหยุนก็ถูกตบเข้า ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อเหลือเกิน

"เซี่ยเชียนเกอ นังคนต่ำต้อย คนที่ควรตายเป็นแกต่างหาก!"

ฝู้เฉิงหยุนพยายามดิ้นรนบนเตียงผ่าตัดนั้น ส่วนแม่ฝู้เนื่องจากเสียเลือดมากจึงนั่งยองๆ อยู่ด้านข้าง จิตใจของเธอว่างเปล่า จบเห่แล้ว......

ลูกชายของเธอพูดออกมาทุกสิ่งอย่าง ถ้าอย่างนั้นเธอคงจะต้องติดคุกแน่ใช่ไหม?

เซี่ยเชียนเกอยืนอยู่ด้านข้าง สายตาเธอเหลือบมองไปเห็นเจียงฮ่านที่ยืนอยู่นอกห้องผ่าตัด เธอได้นำมีดผ่าตัดในมือแทงไปที่ขาของฝู้เฉิงหยุน จากนั้นเดินตรงไปหาเจียงฮ่าน

"เมื่อสักครู่คำพูดของฝู้เฉิงหยุน ฉันคิดว่าคุณคงจะได้ยินแล้วสินะ แม่ของคุณถูกฝู้เฉิงหยุนและแม่ของเขาฆ่า ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฝู้อวี้สิงแม้แต่น้อย การที่เขาปรากฏตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยนั่นเป็นเพราะว่าเขาพยายามช่วยแม่ของคุณ ดังนั้นถ้าคุณจะโกรธจะเกลียดก็ควรจะโกรธเกลียดสองแม่ลูกนี้ ตอนนี้ฉันจะมอบพวกเขาทั้งสองให้แก่คุณ คุณจะจัดการยังไงก็แล้วแต่"

เซี่ยเชียนเกอทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งแล้วหันไปขยิบตาให้แก่ป๋อเอี่ยนและพยาบาล เป็นความหมายให้พวกเขาออกไปจากห้องผ่าตัดพร้อมกัน

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอและคนอื่นๆ เดินออกไปแล้ว ภายในห้องผ่าตัดจึงเหลือเพียงแค่ฝู้เฉิงหยุนและแม่ฝู้อีกทั้งเจียงฮ่านรวมทั้งสิ้นสามคน ตอนนี้แม่ฝู้ได้รับบาดเจ็บที่มือ และขาของฝู้เฉิงหยุนเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ เขาไม่เพียงแค่ปวดขาและยังเจ็บมือ ไม่สิอันที่จริงแล้วเขาปวดร้าวไปทั้งตัว

เมื่อมองเห็นเจียงฮ่านเดินตรงเข้าใกล้พวกเขาทีละก้าวๆ ฝู้เฉิงหยุนก็อธิบายขึ้นว่า "เอ่อคือ คุณคือเจียงฮ่านใช่ไหม? คุณฟังผมนะ เมื่อกี้ที่ผมพูดกับเซี่ยเชียนเกอไม่ใช่เรื่องจริงเลย คุณก็น่าจะมองเห็นแล้วนี่ว่าเซี่ยเชียนเกอบีบบังคับให้ผมพูดแบบนั้น"

"และคำพูดที่ผมพูดออกมาในตอนนั้นไม่ใช่ความตั้งใจเดิมที่ผมอยากจะพูดเลย การที่แม่ของคุณเสียชีวิตไปไม่ได้เกี่ยวกับพวกเราแม้แต่น้อย คุณต้องเชื่อพวกเรานะ ผมถูกบีบบังคับให้ยอมรับว่าเป็นคนฆ่าแม่ของคุณ ที่จริงแล้วพวกเราไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำจริงๆ"

เจียงฮ่านเดินมาหยุดอยู่ข้างกายฝู้เฉิงหยุน อาจเป็นเพราะว่าเมื่อสักครู่เขาได้รับแรงกระตุ้นค่อนข้างมาก ตอนนี้เขาจึงได้เอื้อมมือไปดึงมีดซึ่งปักอยู่บนขาของฝู้เฉิงหยุนออกมาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ก่อนที่จะช่วยเย็บแผลให้ ฝู้เฉิงหยุนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดว่า "โอ้ย! เจ็บๆ"

"เจียงฮ่าน ผมไม่ได้ฆ่าแม่ของคุณ คุณต้องเชื่อผมนะ เมื่อสักครู่ที่ผมบอกไปว่าผมเป็นคนทำร้ายแม่ของคุณ นั่นเป็นเพราะว่าถูกเซี่ยเชียนเกอบีบบังคับให้ยอมรับ การที่แม่ของคุณเสียชีวิตลงนั้นเป็นฝีมือของฝู้อวี้สิง ไม่ใช่ผม! ดังนั้นอย่าทรมานผมด้วยวิธีนี้เลย!"

"ผมรู้"

น้ำเสียงของเจียงฮ่านเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

เมื่อฝู้เฉิงหยุนได้ยินเขาพูดเขารู้แล้ว วินาทีนี้ก็รู้สึกงุนงงขึ้นมา

เมื่อสักครู่เขาได้ยินตนยอมรับกับปากว่าเป็นคนฆ่าแม่ของเขา แล้วทำไมจึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้ อีกอย่างเมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ เขารู้แล้ว?

รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนฆ่าหรือ?

แม้ว่าแม่ของเจียงฮ่านจะไม่ได้เป็นฝีมือเขาที่ฆ่า แต่ก็เป็นฝีมือแม่ของเขา

ฝู้เฉิงหยุนไม่เข้าใจว่าเจียงฮ่านที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้คิดอะไรอยู่

"เจียงฮ่าน คุณพูดว่าอะไรนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณเชื่อเรื่องที่เซี่ยเชียนเกอบีบบังคับให้ผมยอมรับว่าเป็นคนฆ่าแม่ของคุณใช่ไหม?"

เจียงฮ่านไม่ตอบแต่กลับถามว่า "ในฐานะที่คุณเป็นน้องชายของฝู้อวี้สิง คุณรู้ไหมว่าฝู้อวี้สิงมีจุดอ่อนตรงไหน?"

จากการกระทำที่เซี่ยเชียนเกอมีต่อฝู้เฉิงหยุนเมื่อสักครู่ เขาพอจะมองออกว่าการที่เซี่ยเชียนเกอเดินทางมาที่นี่เพื่อข่มขู่ฝู้เฉิงหยุนในห้องผ่าตัดให้ยอมรับว่าเป็นคนฆ่าแม่ของเขา เพื่อไขข้อสงสัยเรื่องฝู้อวี้สิงเป็นฆาตกรรม