ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 63

"หากว่าเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นในโซเชียล ไม่แน่ชีวิตนี้เธออาจจะไม่สามารถช่วยใครได้อีกเลยก็ได้ ดังนั้นแม่ของเจียงฮ่านสมควรตาย!"

หลังชะงักไปชั่วครู่ ฝู้เฉิงหยุนก็กล่าวเสริมขึ้นว่า "จะว่าไปแล้วการที่แม่ของเจียงฮ่านตายนั่นก็เป็นเพราะแก หากไม่ใช่เพราะว่าแกเข้าไปช่วยเหลือฝู้อวี้สิง หล่อนจะตายได้ยังไง!"

ป้าบ!

เซี่ยเชียนเกอตบไปที่หน้าของฝู้อวี้สิงอย่างจัง "ฝู้เฉิงหยุน นายนี่มันไม่ใช่คนจริงๆ เพื่อการที่ให้ฉันยุติรักษาฝู้อวี้สิงแล้ว นายยอมทำร้ายผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ คนแบบนายมันควรจะตายไปเสีย! เพราะอยู่ต่อไปก็เปลืองอากาศ หนักแผ่นดิน!"

จู่ๆ ฝู้เฉิงหยุนก็ถูกตบเข้า ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อเหลือเกิน

"เซี่ยเชียนเกอ นังคนต่ำต้อย คนที่ควรตายเป็นแกต่างหาก!"

ฝู้เฉิงหยุนพยายามดิ้นรนบนเตียงผ่าตัดนั้น ส่วนแม่ฝู้เนื่องจากเสียเลือดมากจึงนั่งยองๆ อยู่ด้านข้าง จิตใจของเธอว่างเปล่า จบเห่แล้ว......

ลูกชายของเธอพูดออกมาทุกสิ่งอย่าง ถ้าอย่างนั้นเธอคงจะต้องติดคุกแน่ใช่ไหม?

เซี่ยเชียนเกอยืนอยู่ด้านข้าง สายตาเธอเหลือบมองไปเห็นเจียงฮ่านที่ยืนอยู่นอกห้องผ่าตัด เธอได้นำมีดผ่าตัดในมือแทงไปที่ขาของฝู้เฉิงหยุน จากนั้นเดินตรงไปหาเจียงฮ่าน

"เมื่อสักครู่คำพูดของฝู้เฉิงหยุน ฉันคิดว่าคุณคงจะได้ยินแล้วสินะ แม่ของคุณถูกฝู้เฉิงหยุนและแม่ของเขาฆ่า ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฝู้อวี้สิงแม้แต่น้อย การที่เขาปรากฏตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยนั่นเป็นเพราะว่าเขาพยายามช่วยแม่ของคุณ ดังนั้นถ้าคุณจะโกรธจะเกลียดก็ควรจะโกรธเกลียดสองแม่ลูกนี้ ตอนนี้ฉันจะมอบพวกเขาทั้งสองให้แก่คุณ คุณจะจัดการยังไงก็แล้วแต่"

เซี่ยเชียนเกอทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งแล้วหันไปขยิบตาให้แก่ป๋อเอี่ยนและพยาบาล เป็นความหมายให้พวกเขาออกไปจากห้องผ่าตัดพร้อมกัน

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอและคนอื่นๆ เดินออกไปแล้ว ภายในห้องผ่าตัดจึงเหลือเพียงแค่ฝู้เฉิงหยุนและแม่ฝู้อีกทั้งเจียงฮ่านรวมทั้งสิ้นสามคน ตอนนี้แม่ฝู้ได้รับบาดเจ็บที่มือ และขาของฝู้เฉิงหยุนเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ เขาไม่เพียงแค่ปวดขาและยังเจ็บมือ ไม่สิอันที่จริงแล้วเขาปวดร้าวไปทั้งตัว

เมื่อมองเห็นเจียงฮ่านเดินตรงเข้าใกล้พวกเขาทีละก้าวๆ ฝู้เฉิงหยุนก็อธิบายขึ้นว่า "เอ่อคือ คุณคือเจียงฮ่านใช่ไหม? คุณฟังผมนะ เมื่อกี้ที่ผมพูดกับเซี่ยเชียนเกอไม่ใช่เรื่องจริงเลย คุณก็น่าจะมองเห็นแล้วนี่ว่าเซี่ยเชียนเกอบีบบังคับให้ผมพูดแบบนั้น"

"และคำพูดที่ผมพูดออกมาในตอนนั้นไม่ใช่ความตั้งใจเดิมที่ผมอยากจะพูดเลย การที่แม่ของคุณเสียชีวิตไปไม่ได้เกี่ยวกับพวกเราแม้แต่น้อย คุณต้องเชื่อพวกเรานะ ผมถูกบีบบังคับให้ยอมรับว่าเป็นคนฆ่าแม่ของคุณ ที่จริงแล้วพวกเราไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำจริงๆ"

เจียงฮ่านเดินมาหยุดอยู่ข้างกายฝู้เฉิงหยุน อาจเป็นเพราะว่าเมื่อสักครู่เขาได้รับแรงกระตุ้นค่อนข้างมาก ตอนนี้เขาจึงได้เอื้อมมือไปดึงมีดซึ่งปักอยู่บนขาของฝู้เฉิงหยุนออกมาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ก่อนที่จะช่วยเย็บแผลให้ ฝู้เฉิงหยุนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดว่า "โอ้ย! เจ็บๆ"

"เจียงฮ่าน ผมไม่ได้ฆ่าแม่ของคุณ คุณต้องเชื่อผมนะ เมื่อสักครู่ที่ผมบอกไปว่าผมเป็นคนทำร้ายแม่ของคุณ นั่นเป็นเพราะว่าถูกเซี่ยเชียนเกอบีบบังคับให้ยอมรับ การที่แม่ของคุณเสียชีวิตลงนั้นเป็นฝีมือของฝู้อวี้สิง ไม่ใช่ผม! ดังนั้นอย่าทรมานผมด้วยวิธีนี้เลย!"

"ผมรู้"

น้ำเสียงของเจียงฮ่านเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

เมื่อฝู้เฉิงหยุนได้ยินเขาพูดเขารู้แล้ว วินาทีนี้ก็รู้สึกงุนงงขึ้นมา

เมื่อสักครู่เขาได้ยินตนยอมรับกับปากว่าเป็นคนฆ่าแม่ของเขา แล้วทำไมจึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้ อีกอย่างเมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ เขารู้แล้ว?

รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนฆ่าหรือ?

แม้ว่าแม่ของเจียงฮ่านจะไม่ได้เป็นฝีมือเขาที่ฆ่า แต่ก็เป็นฝีมือแม่ของเขา

ฝู้เฉิงหยุนไม่เข้าใจว่าเจียงฮ่านที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้คิดอะไรอยู่

"เจียงฮ่าน คุณพูดว่าอะไรนะ เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณเชื่อเรื่องที่เซี่ยเชียนเกอบีบบังคับให้ผมยอมรับว่าเป็นคนฆ่าแม่ของคุณใช่ไหม?"

เจียงฮ่านไม่ตอบแต่กลับถามว่า "ในฐานะที่คุณเป็นน้องชายของฝู้อวี้สิง คุณรู้ไหมว่าฝู้อวี้สิงมีจุดอ่อนตรงไหน?"

จากการกระทำที่เซี่ยเชียนเกอมีต่อฝู้เฉิงหยุนเมื่อสักครู่ เขาพอจะมองออกว่าการที่เซี่ยเชียนเกอเดินทางมาที่นี่เพื่อข่มขู่ฝู้เฉิงหยุนในห้องผ่าตัดให้ยอมรับว่าเป็นคนฆ่าแม่ของเขา เพื่อไขข้อสงสัยเรื่องฝู้อวี้สิงเป็นฆาตกรรม

เจียงฮ่านนึกถึงท่าทางของเซี่ยเชียนเกอที่พยายามปกป้องฝู้อวี้สิงอย่างสุดความสามารถเมื่อครู่ จนกระทั่งตอนนี้เขาก็รู้สึกถึงความหมั่นไส้เหลือเกิน ก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนั้นในสายตาของเธอมีแค่เขา แต่จู่ๆ ในสายตาของเซี่ยเชียนเกอกลับเหลือเพียงแค่ฝู้อวี้สิงเท่านั้น

ในใจของเซี่ยเชียนเกอ ความรักสามารถเปลี่ยนแปลงได้เร็วเช่นนี้เชียวหรือ?

ตอนนี้แม่ของเขาถูกฝู้อวี้สิงทำร้ายจนเสียชีวิตนั่นก็เพราะเธอ ทำนองเดียวกัน หากเขาจะจัดการกับฝู้อวี้สิงเขาก็คงไม่ปล่อยเซี่ยเชียนเกอไปแน่

เพียงแต่ว่าตอนนี้เขามีเรื่องหนึ่งที่อยากรู้มากทีเดียว "แล้วทำไมคุณถึงเกลียดฝู้อวี้สิงขนาดนั้น เขาเป็นพี่ชายของคุณไม่ใช่หรือไง?"

ฝู้เฉิงหยุนถุยน้ำลายออกมาแล้วพูดว่า "ผมไม่มีพี่แบบฝู้อวี้สิงนั่นสักหน่อย ตั้งแต่เล็กจนโต คุณปู่มอบทุกสิ่งที่ดีให้แก่เขาจนหมด แม้แต่ก่อนหน้านี้สามปีเขาประสบอุบัติเหตุจนดวงตาบอดและขาทั้งสองข้างก็พิการ คุณปู่ยังไม่สนใจถึงคำคัดค้านของผู้ถือหุ้น และให้ฝู้อวี้สิงขึ้นนั่งตำแหน่งประธาน"

"เดิมทีตำแหน่งนั้นควรจะเป็นของผม แต่ท้ายที่สุดแล้วมันกลับไปเป็นของฝู้อวี้สิง ผมเคยไปหาฝู้อวี้สิงเพื่อต้องการเอามันกลับคืนมา แต่ฝู้อวี้สิงไม่ยินดีมอบให้ เมื่อเร็วๆ นี้การที่เขายอมมอบตำแหน่งประธานให้ นั่นเป็นเพราะคำสั่งของคุณปู่ก่อนที่จะมีอาการโคม่า ผมเชื่อได้เลยว่าถ้าไม่มีคำกำชับนั้น ตำแหน่งประธานฝู้ซื่อกรุ๊ปนั้นยังคงเป็นของฝู้อวี้สิงต่อไปได้ ที่จริงผมอดทนกับเขามานานแล้วและเกลียดเขามากเหลือเกิน ต่อจากนี้ไม่ว่าคุณจะจัดการเขาอย่างไร ผมก็จะไม่เข้าไปยุ่งหรือช่วยเหลือเขา"

หลังจากหยุดลงชั่วครู่ ฝู้เฉิงหยุนก็ได้พูดขึ้นว่า "อ้อจริงสิ ตอนนี้ฝู้อวี้สิงไม่เหลืออะไรแล้ว ถ้าคุณจะจัดการกับเขาก็ควรจะรีบจัดการเสียตอนนี้ ถ้ารอวันที่ฝู้อวี้สิงลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง คาดว่าคงจะไม่สามารถจัดการเขาได้"

สายตาของเจียงฮ่านจ้องไปที่ฝู้เฉิงหยุน ตอนนี้ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อฝู้อวี้สิง เขาเชื่อว่าฝู้เฉิงหยุนเกลียดฝู้อวี้สิงนั้นเป็นเรื่องจริง

คนอย่างฝู้อวี้สิงใช้ชีวิตได้ล้มเหลวขนาดไหนกัน? แม้แต่แม่และน้องชายแท้ๆ ยังเกลียดเขาและต้องการชีวิตเขาได้ขนาดนี้

แต่ก็ดี ถ้าเป็นอย่างนี้เวลาที่เขาจัดการกับฝู้อวี้สิงในอนาคตจะได้มีคนช่วย

ฝู้อวี้สิง แกทำให้แม่ของฉันต้องตาย ฉันจะทำให้แกต้องชดเชยอย่างสาสม!

หลังจากที่เจียงฮ่านจัดการเย็บแผลให้กับสองแม่ลูกเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินทางออกไปจากห้องผ่าตัด

เมื่อเจียงฮ่านเดินทางจากไป แม่ฝู้ก็เอนกายเข้ามากระซิบถามว่า "ลูกว่า เจ้าเจียงฮ่านนั่นมันโง่หรืออย่างไร ทั้งๆที่......"