ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 64

"ทั้งๆ ที่แม่เป็นคนถอดหน้ากากออกซิเจนของแม่เขาเองกับมือ แต่เขากลับโยนความผิดทั้งหมดนี้ไปให้ฝู้อวี้สิง เขาโง่หรือไงกัน?"

เมื่อแม่ฝู้พูดประโยคนี้ออกไป ฝู้เฉิงหยุนก็หงุดหงิดแล้วตะคอกออกมาว่า "แม่ครับพูดเบาๆ หน่อยได้ไหม ตอนนี้เจียงฮ่านโยนความผิดทั้งหมดไปที่ฝู้อวี้สิงไม่ดีหรือไงกัน? ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะมีคนจัดการฝู้อวี้สิงให้กับพวกเราฟรีๆ และแม่ก็ไม่ต้องเข้าคุก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทำไมถึงไม่ทำล่ะ?"

แม่ฝู้พยักหน้า "ที่ลูกพูดมาก็สมเหตุสมผล แต่ว่าเซี่ยเชียนเกอนี่ช่างร้ายกาจเหลือเกิน คุณท่านนั่นกำลังจะตายอยู่แล้วยังช่วยให้พ้นจากความตายขึ้นมาได้ ถ้าปล่อยให้หล่อนอยู่ข้างกายฝู้อวี้สิงต่อไปคงไม่ดีแน่"

"ทีนี้แม่จะต้องคิดหาวิธีที่สมบูรณ์แบบกว่านี้แล้วรีบกำจัดเซี่ยเชียนเกอออกไปจากข้างกายฝู้อวี้สิงเสีย ถ้ายังปล่อยให้หล่อนอยู่ข้างกายฝู้อวี้สิงต่อไปล่ะก็ ดวงตาทั้งคู่กับขาของฝู้อวี้สิงคงจะหายเป็นปกติแน่ๆ เมื่อถึงเวลานั้นตำแหน่งประธานฝู้ซื่อกรุ๊ปของลูกก็คงจะนั่งได้ไม่มั่นคง"

ใช่แล้ว เซี่ยเชียนเกอผู้หญิงคนนี้เก่งมากจริงๆ

เพียงเวลาไม่กี่วันเธอทำให้เขาฟกช้ำไปทั้งตัว

เซี่ยเชียนเกอ อย่าได้พลาดท่ามาอยู่ในกำมือของเขานะ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะทำให้หล่อนตายแน่ ตายอย่างไร้แผ่นดินฝัง!

"ฝู้อวี้สิง ฉันจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พวกเรากลับบ้านได้แล้วล่ะค่ะ"

เซี่ยเชียนเกอเดินตรงเข้ามาในห้องทำงานอย่างอารมณ์ดีมีความสุข เธอผลักประตูห้องทำงานเข้าไปแต่พบว่าด้านในนั้นไม่มีแม้แต่เงาของฝู้อวี้สิงและเย่หยิ่ง เซี่ยเชียนเกอได้แต่ขมวดคิ้วขึ้น "เขาไปไหนกันนะ?"

เธอสั่งให้เย่หยิ่งคุ้มกันฝู้อวี้สิงที่ห้องทำงานนี้ไม่ใช่หรือไง?

แล้วเขาอยู่ไหนล่ะ?

ไปที่ไหนกันเนี่ย?

เซี่ยเชียนเกอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรออกไปหาเย่หยิ่ง ทว่าโทรติดแต่ไม่มีใครรับสาย เซี่ยเชียนเกอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี หรือว่าระหว่างที่เธอไม่อยู่ ฝู้อวี้สิงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?

มือสังหารกลุ่มนั้นปรากฏตัวขึ้นอีกแล้วเหรอ? เมื่อเซี่ยเชียนเกอนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทำงานแล้วตามหาฝู้อวี้สิงกับหยิ่งไปทั่วในโรงพยาบาล

......

ณ ห้องตรวจ

ฝู้อวี้สิงฉวยโอกาสตอนที่เซี่ยเชียนเกอไม่อยู่สั่งให้เย่หยิ่งพาเขามายังห้องตรวจเพื่อเอกซเรย์ หลังจากที่แพทย์ได้รับฟิล์มเอกซเรย์ของฝู้อวี้สิงมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาก็พูดขึ้นอย่างเหลือเชื่อว่า "ท่านเก้า จากแผ่นฟิล์มที่เอกซเรย์ออกมาได้ พบว่าลิ่มเลือดในกะโหลกศีรษะค่อยๆ จางลงมากแล้ว"

"เดิมทีเลือดก้อนนี้จำเป็นจะต้องได้รับการผ่าตัดจึงจะเอาออกได้ แต่ตอนนี้ลิ่มเลือดในศีรษะของท่านเก้ากลับหายไปได้ด้วยตนเอง ดูจากภาพเอกซเรย์นี้คาดว่าไม่กี่วันดวงตาของท่านเก้าก็คงจะกลับมามองเห็นได้เป็นปกติ"

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของแพทย์ เย่หยิ่งก็พูดขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้นว่า "ท่านเก้าได้ยินหรือไม่ แพทย์บอกว่าไม่กี่วันดวงตาของท่านก็จะกลับมามองเห็นเป็นปกติแล้ว เห็นได้ว่าทักษะการฝังเข็มของคุณนายมีประโยชน์มากจริงๆ นี่เป็นข่าวดีมากนะครับ ถ้าหากคุณนายรู้เข้าคงจะดีใจมากแน่ๆ"

"รอก่อน อย่าเพิ่งบอกเธอ"

รอให้เขาหายดีเป็นปกติแล้วค่อยเซอร์ไพรส์เธอ

ดูเหมือนเย่หยิ่งจะเข้าใจในความหมายของเขา จึงยิ้มแล้วพยักหน้า "ครับ ตามแต่ที่ท่านเก้าต้องการ ท่านเก้าครับ ตอนนี้เราควรจะรีบกลับไปที่ห้องทำงานแล้ว ไม่อย่างนั้นถ้าคุณนายกลับไปแล้วไม่เห็นคุณคงจะเป็นกังวลมาก"

"อืม"

"ฝู้อวี้สิง!"

"ฝู้อวี้สิง!"

ฝู้อวี้สิงยังไม่ทันได้ออกไปก็ได้ยินน้ำเสียงของเซี่ยเชียนเกอตะโกนดังขึ้นที่บริเวณทางเดิน เย่หยิ่งเข็นรถเข็นฝู้อวี้สิงพาเขาไปยังทางเดินแล้วตะโกนเรียกว่า "คุณนายครับ ท่านเก้าอยู่ที่นี่!"

หน้าผากของเซี่ยเชียนเกอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เธอมองไปพบว่าฝู้อวี้สิงสบายดี

เซี่ยเชียนเกอวิ่งตรงเข้าไปแล้วกอดฝู้อวี้สิงเอาไว้แน่น "ฝู้อวี้สิง ฉันตกใจแทบแย่ ฉันคิดว่าคนพวกนั้นที่ต้องการทำร้ายคุณจะมาพาตัวคุณไปแล้วเสียอีก โชคดีเหลือเกินที่คุณไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นฉันจะทำยังไง"