ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 66

"หน้าท้องของผู้ตายปูดโปนขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะเธอตั้งครรภ์หรือในท้องเธอมีอะไร?"

จากการเอ่ยเตือนของเซี่ยเชียนเกอ อาจารย์จึงได้ใช้มีดผ่าตัดกรีดไปที่ช่องท้องของผู้ตาย และพบว่ามีหนอนจำนวนมาก ออกมาจากห้องช่องท้องของผู้ตาย ส่งกลิ่นเหม็นรุนแรงคละคลุ้งไปทั่วห้องชันสูตรศพ

ที่แท้ในท้องของผู้ตายเต็มไปด้วยหนอน

ไม่รู้ว่าผู้ตายถูกนำไปโยนทิ้งไว้ที่ไหนกันแน่ จึงทำให้ท้องของเธอเต็มไปด้วยหนอนมากมายขนาดนี้

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง อาจารย์ก็ได้ทำการชันสูตรศพจนเสร็จสิ้น

เซี่ยเชียนเกอมอบสมุดบันทึกไปให้กับหล่อน อาจารย์เหลือบมองดูตัวหนังสือที่เธอเขียน มันช่างงดงามเหมือนกับการคัดลายมือของปรมาจารย์อาวุโส ตัวอักษรเป็นระเบียบงดงามมาก

อาจารย์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมเซี่ยเชียนเกอ "ลายมือของเธอสวยมาก ทำการบันทึกได้อย่างละเอียด ที่รายงานนั้นมีสิ่งที่ครูไม่ได้พูดด้วย แต่เธอสังเกตเห็นมันด้วยตนเอง บางทีเธออาจจะมีความสามารถในการเป็นแพทย์นิติก็ได้นะ ในอนาคตถ้าไม่อยากจะผ่าตัดคนเป็น ลองมาผ่าตัดคนตายดูก็ได้ ครูหวังว่าจะได้ร่วมงานกับเธอนะ"

หลังจากที่อาจารย์เอ่ยชมเซี่ยเชียนเกอแล้วเธอก็ได้ นำสมุดบันทึกในมือของเซี่ยเชียนเกอเอาไปรายงานให้กับตำรวจ ส่วนเซี่ยเชียนเกอได้แต่ยืนอยู่ข้างศพด้วยท่าทางงุนงง

เนื่องจากต่อจากนี้เธอไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอะไร

ตอนนี้เธอได้ทำการผ่าศพเรียบร้อยแล้ว และเรียนรู้ขั้นตอนของนิติเวชเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนั้นเธอควรจะทำอะไรอีก?

แน่นอนว่าเธอควรจะกลับบ้านไปหาฝู้อวี้สิง!

เมื่อเซี่ยเชียนเกอคิดได้ดังนี้เธอก็ขึ้นรถกลับบ้านไปหาฝู้อวี้สิงอย่างมีความสุข

......

ขณะนี้ฝู้อวี้สิงกำลังอยู่ในคฤหาสน์

ฉินฮวนนั่งอยู่ตรงข้ามฝู้อวี้สิง มองไปทางฝู้อวี้สิงที่ไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากความทรงจำเดิมเดิมของเธอเลย จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา ดูเหมือนว่าวันเวลาจะไม่เคยทิ้งร่องรอยใดไว้บนใบหน้าของฝู้อวี้สิงเลย

ใบหน้าของเขายังคงหล่อเหลาเหมือนครั้งแรกที่พบกัน

ฉินฮวนหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาแล้วจ้องไปที่ฝู้อวี้สิง "พี่อวี้สิงคะ เรื่องของพี่นั้นฉันได้ยินมาหมดแล้ว ที่จริงคนที่มีความสามารถเช่นพี่ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีแต่คนต้องการแย่งตัว ดังนั้นพี่จะท้อไม่ได้ ฉันจะเป็นกำลังใจที่แข็งแกร่งที่สุดของพี่เสมอ"

ตอนที่ฉินฮวนพูดประโยคนี้จบ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเขินอาย

เย่หยิ่งยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นเขาเหลือบตาไปมองดูฉินฮวน คุณหนูฉิน อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองไปทางท่านเก้าของเขาได้หรือไม่!

มันน่าอายเหลือเกิน

ฝู้อวี้สิงวางถ้วยกาแฟในมือลงแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้านี่คือสิ่งที่คุณต้องการพูดกับผม จึงเดินทางมาหาผมในวันนี้ เมื่อคุณพูดเสร็จแล้วก็สามารถไปได้แล้วล่ะ"

ฝู้อวี้สิงเห็นได้ชัดว่ากำลังออกคำสั่งขับไล่แขก

ฉินฮวนทำท่าทางน้อยใจแล้วพูดว่า "พี่อวี้สิงคะ พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว ฉันเพิ่งจะมาพี่ก็ไล่ฉันไปแล้วเหรอ พี่ทำแบบนี้ฉันคงจะเสียใจแย่"

"ต่อให้คุณจะเสียใจขนาดไหนก็ไม่ได้เกี่ยวกับผม เอาล่ะผมจะพักผ่อนแล้วคุณรีบกลับไปเถอะ"

หากไม่ใช่เพราะว่าซือเฉินชื่นชอบฉินฮวน อีกทั้งตระกูลฉินและตระกูลฝู้มีความสัมพันธ์กันที่ดีต่อกันละก็ ฝู้อวี้สิงคงจะไม่ยอมติดต่อกันฉินฮวนมากนัก

ฉินฮวนเม้มริมฝีปากพยายามต่อต้านความคับข้องใจ แล้วหยิบการ์ดเชิญออกมาจากกระเป๋ายื่นไปให้ตรงหน้าฝู้อวี้สิง "พี่อวี้สิงคะ วันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดครบรอบอายุยี่สิบสามปีของฉัน ฉันหวังว่าพี่จะไปร่วมงาน"

ไม่รอให้ฝู้อวี้สิงพูดอะไรออกมา เย่หยิ่งก็ได้ปฏิเสธฉินฮวนแท่นฝู้อวี้สิงว่า "คุณหนูฉิน ท่านเก้าของพวกเราไม่ชอบเดินทางไปข้างนอก การ์ดเชิญนี้คุณเก็บกลับไปเถอะครับ"

เมื่อพูดจบเย่หยิ่งก็ได้ผลักการ์ดเชิญนั้นกลับไปคืนตรงหน้าฉินฮวน

ฉินฮวนกัดริมฝีปากของตนเองด้วยท่าทางเจ็บปวดใจ "พี่อวี้สิงคะ วันนี้ฉันเดินทางมาเชิญจากใจจริงให้พี่ไปร่วมงานวันเกิด พี่ไม่ปฏิเสธได้ไหม"

น้ำเสียงของฝู้อวี้สิงกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ไม่ได้"

ทันทีที่น้ำเสียงของฝู้อวี้สิงสิ้นสุดลง เสียงอันตื่นเต้นดีใจของเซี่ยเชียนเกอก็ดังขึ้นจากด้านนอกประตูว่า "ฝู้อวี้สิง ฉันกลับมาแล้ว!"

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เซี่ยเชียนเกอซึ่งยืนอยู่นอกประตู

โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉินฮวน เธอจ้องเสียจนเซี่ยเชียนเกอแทบจะพรุนไปทั้งตัว นี่คือคนที่แย่งเป็นดาวมหาลัยกับเธอ และเมื่อไม่นานมานี้ได้ตบน้องสาวของเธอ อีกทั้งแบล็คเมล์พ่อของเธอด้วยจำนวนเงินสามร้อยล้าน นี่มันเซี่ยเชียนเกอไม่ใช่เหรอ?

ทำไมหล่อนถึงอยู่ที่นี่?

โดยไม่ให้โอกาสฉินฮวนมีปฏิกิริยาใดตอบโต้ เซี่ยเชียนเกอก็วิ่งเข้าไปในคฤหาสน์แล้วโอบกอดฝู้อวี้สิง ฝู้อวี้สิงเอื้อมมือไปโอบเธอมาให้นั่งอยู่บนขาของตน "ไหนบอกว่าจะกลับมาตอนบ่ายล่ะ ทำไมกลับมาเร็วจัง?"