ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 67

เห็นได้ชัดว่าหล่อนกำลังวางแผนบางอย่างไม่ดีเอาไว้กับฝู้อวี้สิง

หรือบางทีเธออาจจะต้องมองฉินฮวนเป็นศัตรูหัวใจ

ดังนั้น สิ่งของที่ศัตรูหัวใจเอามาให้ เธอจะรับไว้ได้อย่างไร? ในเมื่อหล่อนต้องการจะให้ฝู้อวี้สิงเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของหล่อน แน่นอนว่าเธอจะไม่อนุญาต

เมื่อเซี่ยเชียนเกอคิดถึงตรงนี้ ก็ได้นำการ์ดเชิญออกมาฉีกทิ้งต่อหน้าฝู้อวี้สิงและเย่หยิ่ง จากนั้นก็โยนทิ้งไปในถังขยะ น้ำเสียงของฝู้อวี้สิงพูดแซวขึ้นว่า "หึงเหรอครับ?"

"เปล่าสักหน่อยนี่คะ" เซี่ยเชียนเกอส่งเสียงหึๆ ออกมา

"ในเมื่อเธอไม่ได้หึง ถ้าอย่างนั้นวันพรุ่งนี้ผมจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉินฮวนได้ไหม?"

เมื่อเซี่ยเชียนเกอได้ยินดังนั้น เธอจะปล่อยไปได้อย่างไร

เซี่ยเชียนเกอกอดฝู้อวี้สิงเอาไว้แน่น "ไม่ให้ไปค่ะ ถ้าคุณไปล่ะก็ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วนะ"

ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ

เธอปากไม่ตรงกับใจแล้วยังไงล่ะ เธอไม่อยากให้ฝู้อวี้สิงเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉินฮวนแล้วทำไมล่ะ สถานที่แบบนั้นมีอะไรให้น่าไปกัน

อีกอย่างตอนนี้ดวงตาของฝู้อวี้สิงยังไม่หาย ประกอบกับตอนนี้ตำแหน่งประธานของเขาก็สูญเสียไปแล้ว ถ้าฝู้อวี้สิงเดินทางไปคาดว่าคนที่ไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉินฮวนคงจะมองเขาด้วยท่าทางเหยียดหยาม

ดังนั้นเซี่ยเชียนเกอจะไม่อนุญาตให้ฝู้อวี้สิงเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงนั้นอย่างแน่นอน เพราะว่าเธอไม่อยากให้ฝู้อวี้สิงจะต้องถูกรังแกจากใครแม้แต่น้อย

หลังจากกอดฝู้อวี้สิงอยู่สักพัก เซี่ยเชียนเกอจึงได้ลงมาจากขาของฝู้อวี้สิง เธอพูดขึ้นกับฝู้อวี้สิงว่า "นี่ก็เย็นแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารให้นะคะ"

ซือเฉินที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในบ้านก็ได้ยินเซี่ยเชียนเกอพูดว่าจะไปทำอาหาร ซือเฉินก็ยกมือกุมไปที่กระเพาะที่เพิ่งถูกล้างไปของเขา แล้วหันหลังวิ่งหนีทันที

เขาคิดอยู่ในใจว่า เขาคงไม่สะดวกอยู่ร่วมรับประทานอาหารด้วย

ที่จริงเซี่ยเชียนเกออยากจะพูดออกมาประโยคหนึ่งว่าแต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยคิดจะทำกับข้าวให้ซือเฉินเลย

จากนั้นเซี่ยเชียนเกอก็วุ่นอยู่กับเรื่องในครัว

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิงร่วมกันรับประทานอาหารเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ซือเฉินก็ได้เดินพยุงร่างกายที่ดูเหมือนเจ็บป่วยของเขาเข้ามาจากด้านนอก เขารีบมองไปที่จานข้าวบนโต๊ะอาหาร อืมดีมาก กินหมดแล้ว เขาวางใจแล้วล่ะ

ซือเฉินเดินมานั่งลงข้างฝู้อวี้สิง แล้วหันไปกำชับกับเซี่ยเชียนเกอว่า "รบกวนเอาน้ำอุ่นมาให้ผมแก้วหนึ่ง"

เซี่ยเชียนเกอ "......"

ซือเฉินคนนี้คิดว่าเธอเป็นอะไรในบ้านหลังนี้กัน?

ให้เธอรินน้ำอุ่นมาให้แก้วหนึ่งอย่างงั้นเหรอ?

แม้ว่าเซี่ยเชียนเกอจะไม่อยากไปรินน้ำให้ตามคำสั่งของซือเฉินสักเพียงใด แต่อย่างน้อยซือเฉินก็เป็นเพื่อนสนิทของฝู้อวี้สิง ดังนั้นเซี่ยเชียนเกอจึงเดินไปที่ห้องครัวแล้วรินน้ำมาให้ซือเฉินแก้วหนึ่ง ซือเฉินมัวแต่จับจ้องฝู้อวี้สิงอยู่ จึงไม่ได้ดูถึงอุณหภูมิน้ำในแก้ว เขายกมันขึ้นมาดื่ม

ให้ตายสิ นี่มันน้ำร้อนอุณหภูมิหนึ่งร้อยองศาหรือไง!

ซือเฉินรีบโยนแก้วน้ำในมือทิ้งไปแล้วตะโกนว่า "โอ๊ย ร้อนๆๆ!"

หลังจากที่ซือเฉินได้สติกลับคืนมา เขาก็หันไปจ้องเซี่ยเชียนเกอ "ผมให้คุณรินน้ำอุ่นมาให้ไม่ใช่หรือไง คุณรินน้ำร้อนให้ผม อยากจะฆ่าผมเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอเริ่มชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด "คุณวางน้ำเอาไว้สักพักเดี๋ยวมันก็อุ่นเองไม่ใช่หรือไงคะ"

ประโยคนี้จะให้เขาตอบยังไงล่ะ

ซือเฉินถอนหายใจออกมาแล้วหันไปบ่นกับฝู้อวี้สิงว่า "อวี้สิง ภรรยาของนายคนนี้ทำอาหารไม่ได้ แค่รินน้ำก็ยังไม่เป็น วิธีการพูดจาก็ไม่ได้เรื่อง เอาจริงๆ นะในตอนนั้นนายชอบเธอตรงไหนกัน"

น้ำเสียงของฝู้อวี้สิงพูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า "ช่วงนี้ดูเหมือนลิ้นของนายจะยืดยาวมากไปแล้วนะ ให้ฉันช่วยจัดการสักหน่อยดีไหม?"

ซือเฉินรู้ตนเองและรีบหุบปากก่อนจะส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาไม่อยากเป็นแบบนั้น

เขาควรจะรีบเข้าประเด็นสักที ไม่อย่างนั้นคาดว่าปากของเขาคงจะหยุดเอาไว้ไม่ได้แน่ ซือเฉินมองไปทางเซี่ยเชียนเกอ จากนั้นก็หันมาพูดกับฝู้อวี้สิงว่า "อวี้สิง ที่จริงแล้วเมื่อคืนที่ฉันเดินทางมาหานายเพราะมีเรื่องจะให้ช่วย แต่ว่ายังไม่ทันพูดอะไรเลยก็ถูกส่งโรงพยาบาลด้วยอาการอาหารเป็นพิษไปเสียก่อน"

"ดูสิ นี่ฉันเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลก็รีบเดินทางมาหานายเลย ดังนั้นครั้งนี้นายต้องช่วยฉันนะ"

เซี่ยเชียนเกอจัดการเก็บถ้วยชามบนโต๊ะอาหารและเดินตรงเข้าไปในห้องครัว

ทันใดนั้นฝู้อวี้สิงก็เอ่ยถามขึ้นว่า "อยากให้ช่วยอะไร?"

"วันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของฉินฮวน ฉันตั้งใจจะสารภาพรักกับเธอในวันพรุ่งนี้ แต่นายก็รู้ดีนี่ว่าฉันค่อนข้างงุ่มง่าม พูดจาไม่ค่อยเป็น ตั้งแต่เล็กจนโตฉินฮวนชอบทำตามทำตัวเกาะติดนายไปทั่ว ดังนั้นฉันคิดว่านายน่าจะรู้จักฉินฮวนมากกว่าฉัน เพราะฉะนั้นช่วยคิดหน่อยได้ไหมว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดเป็นอะไรให้ฉินฮวนแล้วเธอจะรู้สึกเซอร์ไพรส์?"

ซือเฉินพูดออกมาอย่างสละสลวย เขากล้าบอกได้อย่างไรว่าตนพูดไม่เก่ง?

เย่หยิ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างตลอดเวลากลอกตามองไปทางซือเฉิน

"ฉันไม่เชื่อหรอก"

ฝู้อวี้สิงเข้าใจผู้หญิงขนาดนี้ เขาจะไม่เคยซื้อของขวัญให้ผู้หญิงคนไหนได้ยังไง?

หลังจากที่ฝู้อวี้สิงได้ยินคำพูดของเซี่ยเชียนเกอดังนั้น ริมฝีปากของเขาก็เผยอยิ้มขึ้นเล็กน้อย "เธอหึงอีกแล้วเหรอ?"

เมื่อพูดจบ ฝู้อวี้สิงก็เคลื่อนรถเข็นจากไป

เซี่ยเชียนเกอ "......"

เมื่อสักครู่ฝู้อวี้สิงยิ้มอีกแล้วเหรอ

เธอหึงหวงเขา แล้วเขาดีอกดีใจอะไรกัน บ้าที่สุด!

......

เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน เพียงชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงวันเกิดของฉินฮวน

ในวันนี้ ฉินฮวนได้เดินทางมาเชิญฝู้อวี้สิงเป็นครั้งที่สอง แต่กลับถูกเซี่ยเชียนเกอปฏิเสธไป ฉินฮวนโมโหจ้องไปที่เซี่ยเชียนเกอตาเขม็งก่อนจะจากไป เดิมทีเซี่ยเชียนเกอคิดว่าการที่หล่อนถูกเธอปฏิเสธแล้วจะล้มเลิกความตั้งใจในการเชิญฝู้อวี้สิง

แต่ผลสรุปว่าใครจะคิดถึงกัน ฉินฮวนให้ซือเฉินเดินทางมาชวนฝู้อวี้สิงอีกครั้งในตอนกลางคืน อีกทั้งฉินฮวนยังกำชับกับซือเฉินว่าถ้าซือเฉิน ไม่สามารถพาฝู้อวี้สิงมาด้วยได้ ตัวเขาก็ไม่ต้องเดินทางมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดเธอ

คืนนี้ซือเฉินตั้งใจจะสารภาพรักกับฉินฮวนอยู่แล้ว ดังนั้นจากการอ้อนวอนร้องขออยู่หลายครั้งหลายคราของเขา ในที่สุดเซี่ยเชียนเกอก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป และตอบตกลงซือเฉินว่าจะเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดพร้อมกันกับฝู้อวี้สิง

เธอเองก็อยากจะเห็นนักว่าคืนนี้ฉินฮวนตั้งใจจะทำอะไรกันแน่

เซี่ยเชียนเกอ ฝู้อวี้สิง ซือเฉินและเย่หยิ่งรวมทั้งสิ้นสี่คนเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตระกูลฉิน ด้านนอกคฤหาสน์เต็มไปด้วยรถที่จอดเอาไว้ และด้านในคฤหาสน์ก็เต็มไปด้วยผู้คน

ขณะนี้แขกเดินทางมาจำนวนไม่น้อยแล้ว

ในวันนี้เซี่ยเชียนเกอสวมชุดราตรีสีแดงยาว แต่งหน้าละเอียดประณีต เมื่อเธอก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ แน่นอนว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่สวยงามที่สุดในค่ำคืนนี้

เมื่อฉินฮวนและฉินเยว่เห็นเซี่ยเชียนเกอเดินทางมา หล่อนดึงดูดสายตาที่เดิมทีจับจ้องพวกเธอทั้งสองคน ไป รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเธอทั้งสองคนก็แข็งทื่อ

แต่เป็นเพราะฝู้อวี้สิงทำให้ใบหน้าอันไม่พึงพอใจของฉินฮวนต้องพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ ตรงกันข้าม ฉินเยว่ทำหน้าตาท่าทางเกลียดชังยิ่งนัก

เพราะเมื่อไม่นานมานี้ เธอเพิ่งจะถูกเซี่ยเชียนเกอตบเข้าอย่างจัง ความแค้นนี้ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะต้องแก้แค้นคืนให้ได้