ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 67

เห็นได้ชัดว่าหล่อนกำลังวางแผนบางอย่างไม่ดีเอาไว้กับฝู้อวี้สิง

หรือบางทีเธออาจจะต้องมองฉินฮวนเป็นศัตรูหัวใจ

ดังนั้น สิ่งของที่ศัตรูหัวใจเอามาให้ เธอจะรับไว้ได้อย่างไร? ในเมื่อหล่อนต้องการจะให้ฝู้อวี้สิงเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของหล่อน แน่นอนว่าเธอจะไม่อนุญาต

เมื่อเซี่ยเชียนเกอคิดถึงตรงนี้ ก็ได้นำการ์ดเชิญออกมาฉีกทิ้งต่อหน้าฝู้อวี้สิงและเย่หยิ่ง จากนั้นก็โยนทิ้งไปในถังขยะ น้ำเสียงของฝู้อวี้สิงพูดแซวขึ้นว่า "หึงเหรอครับ?"

"เปล่าสักหน่อยนี่คะ" เซี่ยเชียนเกอส่งเสียงหึๆ ออกมา

"ในเมื่อเธอไม่ได้หึง ถ้าอย่างนั้นวันพรุ่งนี้ผมจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉินฮวนได้ไหม?"

เมื่อเซี่ยเชียนเกอได้ยินดังนั้น เธอจะปล่อยไปได้อย่างไร

เซี่ยเชียนเกอกอดฝู้อวี้สิงเอาไว้แน่น "ไม่ให้ไปค่ะ ถ้าคุณไปล่ะก็ฉันจะไม่รักคุณอีกแล้วนะ"

ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ

เธอปากไม่ตรงกับใจแล้วยังไงล่ะ เธอไม่อยากให้ฝู้อวี้สิงเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉินฮวนแล้วทำไมล่ะ สถานที่แบบนั้นมีอะไรให้น่าไปกัน

อีกอย่างตอนนี้ดวงตาของฝู้อวี้สิงยังไม่หาย ประกอบกับตอนนี้ตำแหน่งประธานของเขาก็สูญเสียไปแล้ว ถ้าฝู้อวี้สิงเดินทางไปคาดว่าคนที่ไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉินฮวนคงจะมองเขาด้วยท่าทางเหยียดหยาม

ดังนั้นเซี่ยเชียนเกอจะไม่อนุญาตให้ฝู้อวี้สิงเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงนั้นอย่างแน่นอน เพราะว่าเธอไม่อยากให้ฝู้อวี้สิงจะต้องถูกรังแกจากใครแม้แต่น้อย

หลังจากกอดฝู้อวี้สิงอยู่สักพัก เซี่ยเชียนเกอจึงได้ลงมาจากขาของฝู้อวี้สิง เธอพูดขึ้นกับฝู้อวี้สิงว่า "นี่ก็เย็นแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารให้นะคะ"

ซือเฉินที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในบ้านก็ได้ยินเซี่ยเชียนเกอพูดว่าจะไปทำอาหาร ซือเฉินก็ยกมือกุมไปที่กระเพาะที่เพิ่งถูกล้างไปของเขา แล้วหันหลังวิ่งหนีทันที

เขาคิดอยู่ในใจว่า เขาคงไม่สะดวกอยู่ร่วมรับประทานอาหารด้วย

ที่จริงเซี่ยเชียนเกออยากจะพูดออกมาประโยคหนึ่งว่าแต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยคิดจะทำกับข้าวให้ซือเฉินเลย

จากนั้นเซี่ยเชียนเกอก็วุ่นอยู่กับเรื่องในครัว

หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิงร่วมกันรับประทานอาหารเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ซือเฉินก็ได้เดินพยุงร่างกายที่ดูเหมือนเจ็บป่วยของเขาเข้ามาจากด้านนอก เขารีบมองไปที่จานข้าวบนโต๊ะอาหาร อืมดีมาก กินหมดแล้ว เขาวางใจแล้วล่ะ

ซือเฉินเดินมานั่งลงข้างฝู้อวี้สิง แล้วหันไปกำชับกับเซี่ยเชียนเกอว่า "รบกวนเอาน้ำอุ่นมาให้ผมแก้วหนึ่ง"

เซี่ยเชียนเกอ "......"

ซือเฉินคนนี้คิดว่าเธอเป็นอะไรในบ้านหลังนี้กัน?

ให้เธอรินน้ำอุ่นมาให้แก้วหนึ่งอย่างงั้นเหรอ?

แม้ว่าเซี่ยเชียนเกอจะไม่อยากไปรินน้ำให้ตามคำสั่งของซือเฉินสักเพียงใด แต่อย่างน้อยซือเฉินก็เป็นเพื่อนสนิทของฝู้อวี้สิง ดังนั้นเซี่ยเชียนเกอจึงเดินไปที่ห้องครัวแล้วรินน้ำมาให้ซือเฉินแก้วหนึ่ง ซือเฉินมัวแต่จับจ้องฝู้อวี้สิงอยู่ จึงไม่ได้ดูถึงอุณหภูมิน้ำในแก้ว เขายกมันขึ้นมาดื่ม

ให้ตายสิ นี่มันน้ำร้อนอุณหภูมิหนึ่งร้อยองศาหรือไง!

ซือเฉินรีบโยนแก้วน้ำในมือทิ้งไปแล้วตะโกนว่า "โอ๊ย ร้อนๆๆ!"

หลังจากที่ซือเฉินได้สติกลับคืนมา เขาก็หันไปจ้องเซี่ยเชียนเกอ "ผมให้คุณรินน้ำอุ่นมาให้ไม่ใช่หรือไง คุณรินน้ำร้อนให้ผม อยากจะฆ่าผมเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอเริ่มชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด "คุณวางน้ำเอาไว้สักพักเดี๋ยวมันก็อุ่นเองไม่ใช่หรือไงคะ"

ประโยคนี้จะให้เขาตอบยังไงล่ะ

ซือเฉินถอนหายใจออกมาแล้วหันไปบ่นกับฝู้อวี้สิงว่า "อวี้สิง ภรรยาของนายคนนี้ทำอาหารไม่ได้ แค่รินน้ำก็ยังไม่เป็น วิธีการพูดจาก็ไม่ได้เรื่อง เอาจริงๆ นะในตอนนั้นนายชอบเธอตรงไหนกัน"

น้ำเสียงของฝู้อวี้สิงพูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า "ช่วงนี้ดูเหมือนลิ้นของนายจะยืดยาวมากไปแล้วนะ ให้ฉันช่วยจัดการสักหน่อยดีไหม?"

ซือเฉินรู้ตนเองและรีบหุบปากก่อนจะส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาไม่อยากเป็นแบบนั้น

เขาควรจะรีบเข้าประเด็นสักที ไม่อย่างนั้นคาดว่าปากของเขาคงจะหยุดเอาไว้ไม่ได้แน่ ซือเฉินมองไปทางเซี่ยเชียนเกอ จากนั้นก็หันมาพูดกับฝู้อวี้สิงว่า "อวี้สิง ที่จริงแล้วเมื่อคืนที่ฉันเดินทางมาหานายเพราะมีเรื่องจะให้ช่วย แต่ว่ายังไม่ทันพูดอะไรเลยก็ถูกส่งโรงพยาบาลด้วยอาการอาหารเป็นพิษไปเสียก่อน"

"ดูสิ นี่ฉันเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลก็รีบเดินทางมาหานายเลย ดังนั้นครั้งนี้นายต้องช่วยฉันนะ"

เซี่ยเชียนเกอจัดการเก็บถ้วยชามบนโต๊ะอาหารและเดินตรงเข้าไปในห้องครัว

ทันใดนั้นฝู้อวี้สิงก็เอ่ยถามขึ้นว่า "อยากให้ช่วยอะไร?"

"วันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของฉินฮวน ฉันตั้งใจจะสารภาพรักกับเธอในวันพรุ่งนี้ แต่นายก็รู้ดีนี่ว่าฉันค่อนข้างงุ่มง่าม พูดจาไม่ค่อยเป็น ตั้งแต่เล็กจนโตฉินฮวนชอบทำตามทำตัวเกาะติดนายไปทั่ว ดังนั้นฉันคิดว่านายน่าจะรู้จักฉินฮวนมากกว่าฉัน เพราะฉะนั้นช่วยคิดหน่อยได้ไหมว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดเป็นอะไรให้ฉินฮวนแล้วเธอจะรู้สึกเซอร์ไพรส์?"

ซือเฉินพูดออกมาอย่างสละสลวย เขากล้าบอกได้อย่างไรว่าตนพูดไม่เก่ง?

เย่หยิ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างตลอดเวลากลอกตามองไปทางซือเฉิน